Η Πόπη Τσαπανίδου μιλάει για τη χρονιά που πέρασε με αφορμή τα γενέθλιά της που είχε την Κυριακή του Πάσχα...«Πάει κι αυτός. Μας τελείωσε. Κι ήταν ωραίος, ο άτιμος. Μπήκε στη ζωή μου κούκλος, αεράτος… Όσο να πεις, κουβάλησε μαζί του, νέο αέρα.
Δεν ενθουσιάστηκα απ» την αρχή. Κράτησα την ψυχραιμία μου! Σιγά μη μασήσω, στη δύναμη του νέου. Αλλά όσο να πεις, το είδα με αισιοδοξία το πράγμα. Πάντα στο ξεκίνημα δεν είναι σαν να μηδενίζεις το κοντέρ; Καινούρια αρχή, νέοι όροι, υποσχέσεις για ξεκινήματα και οριστικό τέλος, στις καταστάσεις που βαλτώνουν επικίνδυνα. Αυτό λοιπόν συνέβη και με τον ερχομό του.
«Εγώ και αυτός, θα κάνουμε θαύματα» σκέφτηκα μόλις αρχίσαμε να συνηθίζουμε, ο ένας τον άλλον. Ήταν σωστό και το timing. Αλλιώς αντιδράς όταν είσαι πιτσιρίκι, αλλιώς στα χρόνια της ωριμότητας. Αρχίζουν ξαφνικά και αποκτούν διάσταση οι λεπτομέρειες, αμβλύνονται οι διαφορές, γεφυρώνονται τα χάσματα. Με τα χρόνια δηλαδή, αρχίζουν να γίνονται εντονότερα, όσα μας ενώνουν και όχι όσα μας χωρίζουν. Έτσι, γίναμε κολλητοί. Μαζί παντού. Δεν του γύρισα ποτέ την πλάτη.
Δεν ήταν βέβαια όλα, τόσο ρόδινα. Όχι πάντα τουλάχιστον. Υπήρχαν φορές που ταλαντεύτηκα. Τον κοιτούσα με μισό μάτι. Γιατί μου κουβαλήθηκε… δεν μ» άφηνε στην ησυχία μου… μια χαρά ήμουν πριν μου «φορτωθεί»… Υπήρξαν και τέτοιες σκέψεις. Δεν το αρνούμαι. Αλλά φευγαλέες. Τις στρίμωχνα στην άκρη του μυαλού και έκανα, πως δεν υπήρξαν ποτέ. Έβρισκα το αντίδοτό τους. Δεν ήταν άλλο, από την σιγουριά που προσέφερε, με την παρουσία του. Την αυτοπεποίθηση, πως με τη βοήθειά του, μπορώ να αποφασίσω σοφότερα, τι θέλω και τι όχι, πως να μοιράσω το χρόνο μου, ώστε η ζωή μου, να είναι γεμάτη ευχάριστες στιγμές. Τον απολάμβανα, γιατί ήταν, σαν να έστρωνε ένα στέρεο έδαφος, να πατήσω και τον ευγνωμονούσα, γιατί ήταν εκεί, να με βοηθήσει να δίνω σημασία στα σπουδαία και να προσπερνώ το μικρά και ασήμαντα.
Κάποιες φορές, μ» έπιανε το στραβό μου. Άφηνα την ανασφάλεια να κάνει παιγνίδι. Λίγο η γυναικεία ματαιοδοξία, λίγο η τάση του lifestyle της εποχής, έχανα την εσωτερική μου ισορροπία. Για λίγο. Μόλις έβλεπε την αμφιβολία στο μάτι, ερχόταν αμέσως και με ταρακουνούσε να συνέλθω. Μου θύμιζε την μοναδικότητά μου. Μ» ανέβαζε. Μου θύμιζε προσωπικά «επιτεύγματα» και χαρούμενες στιγμές. Γέλια αλλά και σκληρή δουλειά, πόνο και επιμονή. Με έβαζε απέναντι σε κάθε σημάδι και μου εξηγούσε τη ρίζα του, την προέλευσή του. Μου θύμιζε τα «πότε και γιατί». Και τα σημάδια, γινονταν ξαφνικά, ζωή! Σημάδια ζωής.
Είχαν περάσει κι άλλοι από τη ζωή μου. Του έμοιαζαν στην αρχή. Αλλά τότε, ήταν αλλιώς. Δεν τους έβλεπα. Δεν τους «πονούσα». Ποτέ και για κανέναν, δεν έκανα υποχωρήσεις. Ήθελα να γίνεται πάντα το δικό μου. Όπως ήθελα εγώ. Βιαστικά. Συχνά επιφανειακά. Που χρόνος, ώστε να τους κοιτάξω στα μάτια, έναν έναν ξεχωριστά και να εκτιμήσω, όσα μου προσέφεραν. Μάλλον με θύμωνε τότε, η ταχύτητα, με την οποία περνούσαν από τη ζωή μου! Όλοι τους.
Μου έγινε μάθημα όμως. Αυτόν τον κοιτούσα στα μάτια από την πρώτη μέρα που μπήκε στη ζωή μου, μέχρι σήμερα, που με άφησε! Στα μάτια. Και του αφιέρωνα ώρες… Να σκέφτομαι την κάθε στιγμή μαζί του. Να αφουγκράζομαι όσα έμειναν ψίθυροι. Και να αντιλαμβάνομαι το κάθε άρωμα στην επίγευσή που άφηνε κάθε εμπειρία μαζί του.
Ήταν ωραίος. Και ας ήταν δύσκολος. Τον αγάπησα πολύ. Ήταν δικός μου. Και θα μείνει στη σκέψη και στην καρδιά μου για πάντα. Για όσα μου χάρισε!
Δεν θα κλάψω κιόλας, όμως!
Άλλωστε σήμερα, γνώρισα -φυσικά- τον επόμενο! Μ» αυτόν να δεις τι έχω να κάνω… Θα περάσω συναρπαστικά. Θα κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα. Ή τουλάχιστον θα παλέψω, μέχρι να το πετύχω. Γιατί -τελικά- ο νέος είναι ωραίος!
Καλώς ήρθε λοιπόν, ένας ακόμα χρόνος στη ζωή μου!
Υ.Γ iPop…ιστες! Δεν έχω λόγια. Μεγάλο φιλί σε κάθε έναν ξεχωριστά! Μου δείξατε με τον καλύτερο τρόπο, ότι πιστεύετε σε μένα! Και γω, σας υπόσχομαι, ότι μαζί θα κάνουμε το iPop, αυτό που γράφει η μπλούζα που φοράω!
arouraios.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου