Το Μαξίμου εγκλωβίστηκε σε μια πολιτική η οποία είχε άδοξα γι αυτό αποτελέσματα στις εκλογές της Κυριακής. Γιατί ήταν τα λάθη τακτικής της ΝΔ που οδήγησαν στο αποτέλεσμα
αυτό και όχι η επιτυχημένη εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα παλαιότερο παράδειγμα επικρίσεων που δέχτηκε απ’ το Μέγαρο Μαξίμου και τη Λ. Συγγρού ο Α. Τσίπρας για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις συμπυκνώνει με τον πιο έκδηλο τρόπο μια πολιτική στάση και συμπεριφορά που συνθέτουν την εικόνα μιας κυβέρνησης που εκτίθεται μόνη της. Γιατί εμφανίζει ένα πλεόνασμα μιας τάσης προς γελοιοποίηση των πραγμάτων, που βεβαίως της επιστρέφεται και μιας τάσης βοναπαρτισμού, την ώρα που τελούσε ήδη υπό την πίεση των απογοητευτικών δημοσκοπήσεων και έδινε μια εικόνα κατάρρευσης και αποσύνθεσης.
Αλλά, δεν μπορούμε να απαντήσουμε στο μεγάλο ερώτημα ποια είναι τα λάθη της ΝΔ που επέτρεψαν στο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει τις ευρωεκλογές, αν πρώτα δεν διατυπώσουμε την άποψή μας για το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας κατάματα, χωρίς περιστροφές και στρουθοκαμηλισμούς.
Απόψεις από αυτές που ακολουθούν θα τις έχετε ξαναδιαβάσει στο Antinews. Για πρώτη φορά όμως παρουσιάζονται ολοκληρωμένα, επειδή είναι σαφές ότι δεν θα είμαστε εμείς εκείνοι που θα αμφισβητούσαμε εν ώρα μάχης την τακτική της παράταξης. Τώρα όμως έφτασε η ώρα του επιμερισμού των ευθυνών.
Η ελληνική οικονομία χρεοκόπησε, και χρεοκόπησε όντας μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης. Χρεοκόπησε στο όνομα μιας πολιτικής για να κρατηθεί η Ελλάδα στο ευρώ. Η ένταξη στο μηχανισμό χρηματοδότησης το 2010 και η αναδιάρθρωση του χρέους με το PSI είναι χρεοκοπία. Τελεία και παύλα.
Στο έδαφος αυτής της οικονομικής κρίσης και της χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού χρεοκόπησε και η κορυφαία στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης της Ελλάδας μεταπολεμικά, η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ΟΝΕ και μαζί της χρεοκόπησε και το μέχρι τότε μοντέλο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού.
Το ευρωπαϊκό όραμα της «ισχυρής και ανταγωνιστικής Ελλάδας» που υποσχέθηκε η αστική τάξη της χώρας μετατράπηκε σε εφιάλτη για τους εργαζομένους και τα μικροαστικά στρώματα, για τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Κάποτε έλεγαν ότι «θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα μας πάρουν τα σπίτια και τις περιουσίες» και τελικά αυτή η απειλή έρχεται απ’ το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και τα γεράκια των αγορών, απ’ τους πιο ακραιφνείς οπαδούς της ελεύθερης αγοράς και του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.
Σήμερα η ΕΕ είναι ο ζωτικός οικονομικός χώρος της Γερμανίας. Η Ελλάδα προσδέθηκε σ’ αυτό το άρμα δεκαετίες πριν διαλύοντας την παραγωγική της βάση και υποδομή για να δανείζεται και να πληρώνει –για προϊόντα που θα μπορούσε η ίδια να παράγει και όχι να τα εισάγει– την κάθε Siemens και όλα αυτά τα ευαγή ιδρύματα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, κυρίως του γαλλογερμανικού. Και εδώ συμπυκνώνεται το πολιτικό πρόβλημα της χώρας: Το ιδεολογικό αδιέξοδο αν όχι η ιδεολογική χρεοκοπία της αστικής τάξης ως ηγέτιδας τάξης του ελληνικού έθνους.
Κατά συνέπεια το ερώτημα για τα λάθη της ΝΔ στην αντιπαράθεση με το ΣΥΡΙΖΑ απαντάται όταν απαντηθεί ένα άλλο πιο ουσιαστικό ερώτημα. Ποια στάση έπρεπε να κρατά ένα αστικό κόμμα όπως η ΝΔ απέναντι σε μια άλλη αστική άποψη, όπως αυτή που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ, για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, με στόχο να διασφαλιστεί η λειτουργία του πολιτικού συστήματος με δεδομένη την εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ αλλά και για να προληφθούν κοινωνικές εκρήξεις λόγω της οικονομικής κρίσης;
Πρέπει να είναι καθαρό ότι άσχετα απ’ το χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ ως μικροαστικού αριστερού κόμματος, η επίσημη άποψη του για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας δεν ξεφεύγει απ’ τα αστικά όρια, είναι αστική στην ουσία της και δεν είναι αριστερή. Το επισημοποίησε η ίδια η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης ενόψει των ευρωεκλογών με το δίλημμα «λιτότητα ή ανάπτυξη» και αφού είχε προηγηθεί το «Τέξας».
Σ’ αυτό το σημείο η ηγετική ομάδα ΝΔ επέδειξε πλήρη αδυναμία να καταλάβει ότι βασική τακτική της ήταν όχι να κτυπάει τον ΣΥΡΙΖΑ από δεξιές θέσεις (που τον ενίσχυαν και τον δυνάμωναν), αλλά να τον φέρει σε αντιπαράθεση με την παραδοσιακή Αριστερά που δεν καλόβλεπε και δεν καλοβλέπει τον Τσίπρα. Αλλά που να το καταλάβουν οι γαλάζιοι θεωρητικοί, κλεισμένοι στην γυάλα του Μαξίμου και προσβληθέντες από «ιδρυματισμό» βαριάς μορφής. «Διαίρει και βασίλευε» αδέλφια, τόσο δύσκολο ήταν;;;!!!
Παράλληλα, την τελευταία διετία, η ΝΔ αδυναντούσε να παρακολουθήσει τις συνεχείς «δεξιές» μετατοπίσεις του ΣΥΡΙΖΑ στο οικονομικό του πρόγραμμα. Τον εγκαλούσαν και του απέδιδαν πράγματα που στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πίστευε και δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι ακόμα και θέσεις που πίστευε, λόγω της μικροαστικής του φυσιογνωμίας, τις εγκατέλειπε, όπως έχει καταδείξει απερίφραστα η διαδρομή του απ’ τις εκλογές του 2012 μέχρι σήμερα.
Η Νέα Δημοκρατία ευθύς εξαρχής επέμενε να κατηγορεί με πολεμικούς μάλιστα όρους το ΣΥΡΙΖΑ για αντιευρωπαϊκή στάση. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ απαντούσε με το «Τέξας» η ΝΔ προσπαθούσε να βγάλει στην επιφάνεια τις αντιφάσεις της πολιτικής του με την ελπίδα ότι θα τον φέρει σε θέση απολογητική, με το επιχείρημα ότι επιδιώκει την έξοδο της Ελλάδας απ’ την ευρωζώνη. Το αποτέλεσμα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ να απαντάει πολύ εύκολα ότι απλώς δεν γίνεται ακραιφνής υποστηρικτής της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων στην ΕΕ,όπως η ΝΔ, και κατηγορώντας παράλληλα για «Μερκελισμό» το Σαμαρά.
Την ίδια ώρα η ΝΔ και ο πρωθυπουργός εγκλωβίστηκαν στη λογική των «success story» μοιράζοντας πρωτογενή πλεονάσματα στους αναξιοπαθούντες, βαφτίζοντας όλο αυτό ανάκαμψη και έξοδο απ’ την κρίση και το μνημόνιο, όταν ο Όλι Ρεν προειδοποιούσε για επιτήρηση δεκαετιών. Παράλληλα κατηγορούσαν το ΣΥΡΙΖΑ ότι διώχνει τους επενδυτές, όταν το μόνο για το οποίο δεσμευόταν ήταν η επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 750 ευρώ και πέραν τούτου ουδέν. Το αποτέλεσμα είναι και πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ να απαντάει πολύ απλά και εύκολα ότι είναι υπέρ των παραγωγικών επενδύσεων και όχι των αεριτζήδων και του ξεπουλήματος της ελληνικής οικονομίας και των ελληνικών τραπεζών και να κερδίζει δυνάμεις όταν στην ουσία δεν λέει κάτι δραματικά διαφορετικό για τη βελτίωση των πραγματικών εισοδημάτων των εργαζομένων. Δηλαδή η ΝΔ πιστεύει ότι με μισθούς 400 ευρώ και κανά δυο εκατομμύρια ανέργους θα υπάρξει επανεκκίνηση της οικονομίας; Ποιοι θα καταναλώσουν με τέτοια εισοδήματα; Ή θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας με το να αλλάξει απλά ιδιοκτησιακό καθεστώς περνώντας σε ιδιωτικά χέρια η ΔΕΗ και ο Αστέρας της Βουλιαγμένης, άντε και να δημιουργηθούν και μερικές μαρίνες;
Το βασικότερο ίσως όλων που περιλαμβάνει τα παραπάνω είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να θέλει και να επιδιώκει να «στεριώσει» την αστική τάξη τώρα που βρίσκεται σε ιδεολογικό και πολιτικό αδιέξοδο και όχι απλά να είναι απολογητής της. Σ’ αυτό το σημείο προσπαθεί να αντιγράψει τον Αντρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ του 1981. Ωστόσο υστερεί σ’ αυτό όχι μόνο γιατί είναι διαφορετικές οι εποχές και δεν έχει το «ταλέντο» του Αντρέα, αλλά γιατί για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας η επίσημη άποψη του ΣΥΡΙΖΑ είναι αστική, αντίθετα με του ΠΑΣΟΚ τότε που αξίζει να θυμάται κανείς ότι μαζί με το ΚΚΕ είχε καταψηφίσει στη βουλή την ένταξη στην ΕΟΚ το 1979. Ωστόσο στην προσπάθειά του αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως μια δύναμη που κάτι πάει να εκφράσει, κάτι διαφορετικό απ’ την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων στην ΕΕ, αντίθετα με τη ΝΔ.
Το μεγαλύτερο λάθος της ηγεσίας της ΝΔ έχει τις ρίζες του πίσω στο χρόνο. Όταν η ΝΔ ως αστικό κόμμα προσχώρησε στο μνημονιακό στρατόπεδο για να διασώσει την αστική τάξη μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης Παπανδρέου το Νοέμβρη του 2011 και τη δημιουργία της τρικομματικής κυβέρνησης Παπαδήμου, υιοθέτησε πλήρως την πολιτική που ως τότε κατήγγειλε.
Στη συνέχεια η ΝΔ επέλεξε να κυβερνήσει επενδύοντας στο φόβο και στα διλήμματα. Κυρίως όμως η στάση αυτή εξέφραζε έναν φόβο που είχε η ίδια η αστική τάξη της χώρας και δεν ήταν αβάσιμος αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Ωστόσο το λάθος της ΝΔ βρίσκεται στο ότι ταύτισε τη στροφή του κόσμου προς τα αριστερά και τυχόν ανεξέλεγκτες για την άρχουσα τάξη της χώρας καταστάσεις με το ΣΥΡΙΖΑ. Και εκεί η ΝΔ συμπεριφέρθηκε σαν να μην λειτουργούσε σε αυτήν χώρα. Έπαιξε με τη θεωρία των δύο άκρων, ταυτίζοντας το ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά την Αριστερά με τους Νεοναζί της Χρυσής Αυγής, για να έρθει στη συνέχεια η περίπτωση Μπαλτάκου και να δημιουργήσει την εντύπωση ότι το Μαξίμου πρόσβλεπε στη συνεργασία με μια «σοβαρή Χρυσή Αυγή»! Το αποτέλεσμα ήταν να νομιμοποιείται η Χρυσή Αυγή και να αυξάνει την επιρροή της με αποτέλεσμα να τίθεται θέμα επιβίωσης της ίδιας της ΝΔ και του αστικού κοινοβουλευτισμού.
Αυτή η κατάσταση αντικειμενικά αποδυνάμωνε τη ΝΔ και είτε δημιουργούσε νέες είτε όξυνε παλιότερες αντιθέσεις στο εσωτερικό της. Δεν ήταν τυχαίες οι σοβαρές αντιδράσεις σοβαρής μερίδας βουλευτών της ΝΔ και αρκετών κορυφαίων στελεχών της στο θέμα του αν ανήκει ή όχι ο ΣΥΡΙΖΑ στο λεγόμενο συνταγματικό τόξο και στο αν η Χρυσή Αυγή μπορεί να αποτελέσει κυβερνητικό εταίρο.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά το Μαξίμου εγκλωβίστηκε τελικά σε μια πολιτική η οποία είχε άδοξα γι αυτό αποτελέσματα στις εκλογές της Κυριακής. Γιατί επιμένουμε σαφώς ότι ήταν τα λάθη τακτικής της ΝΔ που οδήγησαν στο αποτέλεσμα αυτό και όχι η επιτυχημένη εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Κάλχας - FactorX
Αλλά, δεν μπορούμε να απαντήσουμε στο μεγάλο ερώτημα ποια είναι τα λάθη της ΝΔ που επέτρεψαν στο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει τις ευρωεκλογές, αν πρώτα δεν διατυπώσουμε την άποψή μας για το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας κατάματα, χωρίς περιστροφές και στρουθοκαμηλισμούς.
Απόψεις από αυτές που ακολουθούν θα τις έχετε ξαναδιαβάσει στο Antinews. Για πρώτη φορά όμως παρουσιάζονται ολοκληρωμένα, επειδή είναι σαφές ότι δεν θα είμαστε εμείς εκείνοι που θα αμφισβητούσαμε εν ώρα μάχης την τακτική της παράταξης. Τώρα όμως έφτασε η ώρα του επιμερισμού των ευθυνών.
Η ελληνική οικονομία χρεοκόπησε, και χρεοκόπησε όντας μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης. Χρεοκόπησε στο όνομα μιας πολιτικής για να κρατηθεί η Ελλάδα στο ευρώ. Η ένταξη στο μηχανισμό χρηματοδότησης το 2010 και η αναδιάρθρωση του χρέους με το PSI είναι χρεοκοπία. Τελεία και παύλα.
Στο έδαφος αυτής της οικονομικής κρίσης και της χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού χρεοκόπησε και η κορυφαία στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης της Ελλάδας μεταπολεμικά, η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ΟΝΕ και μαζί της χρεοκόπησε και το μέχρι τότε μοντέλο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού.
Το ευρωπαϊκό όραμα της «ισχυρής και ανταγωνιστικής Ελλάδας» που υποσχέθηκε η αστική τάξη της χώρας μετατράπηκε σε εφιάλτη για τους εργαζομένους και τα μικροαστικά στρώματα, για τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Κάποτε έλεγαν ότι «θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα μας πάρουν τα σπίτια και τις περιουσίες» και τελικά αυτή η απειλή έρχεται απ’ το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και τα γεράκια των αγορών, απ’ τους πιο ακραιφνείς οπαδούς της ελεύθερης αγοράς και του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.
Σήμερα η ΕΕ είναι ο ζωτικός οικονομικός χώρος της Γερμανίας. Η Ελλάδα προσδέθηκε σ’ αυτό το άρμα δεκαετίες πριν διαλύοντας την παραγωγική της βάση και υποδομή για να δανείζεται και να πληρώνει –για προϊόντα που θα μπορούσε η ίδια να παράγει και όχι να τα εισάγει– την κάθε Siemens και όλα αυτά τα ευαγή ιδρύματα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, κυρίως του γαλλογερμανικού. Και εδώ συμπυκνώνεται το πολιτικό πρόβλημα της χώρας: Το ιδεολογικό αδιέξοδο αν όχι η ιδεολογική χρεοκοπία της αστικής τάξης ως ηγέτιδας τάξης του ελληνικού έθνους.
Κατά συνέπεια το ερώτημα για τα λάθη της ΝΔ στην αντιπαράθεση με το ΣΥΡΙΖΑ απαντάται όταν απαντηθεί ένα άλλο πιο ουσιαστικό ερώτημα. Ποια στάση έπρεπε να κρατά ένα αστικό κόμμα όπως η ΝΔ απέναντι σε μια άλλη αστική άποψη, όπως αυτή που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ, για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, με στόχο να διασφαλιστεί η λειτουργία του πολιτικού συστήματος με δεδομένη την εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ αλλά και για να προληφθούν κοινωνικές εκρήξεις λόγω της οικονομικής κρίσης;
Πρέπει να είναι καθαρό ότι άσχετα απ’ το χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ ως μικροαστικού αριστερού κόμματος, η επίσημη άποψη του για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας δεν ξεφεύγει απ’ τα αστικά όρια, είναι αστική στην ουσία της και δεν είναι αριστερή. Το επισημοποίησε η ίδια η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης ενόψει των ευρωεκλογών με το δίλημμα «λιτότητα ή ανάπτυξη» και αφού είχε προηγηθεί το «Τέξας».
Σ’ αυτό το σημείο η ηγετική ομάδα ΝΔ επέδειξε πλήρη αδυναμία να καταλάβει ότι βασική τακτική της ήταν όχι να κτυπάει τον ΣΥΡΙΖΑ από δεξιές θέσεις (που τον ενίσχυαν και τον δυνάμωναν), αλλά να τον φέρει σε αντιπαράθεση με την παραδοσιακή Αριστερά που δεν καλόβλεπε και δεν καλοβλέπει τον Τσίπρα. Αλλά που να το καταλάβουν οι γαλάζιοι θεωρητικοί, κλεισμένοι στην γυάλα του Μαξίμου και προσβληθέντες από «ιδρυματισμό» βαριάς μορφής. «Διαίρει και βασίλευε» αδέλφια, τόσο δύσκολο ήταν;;;!!!
Παράλληλα, την τελευταία διετία, η ΝΔ αδυναντούσε να παρακολουθήσει τις συνεχείς «δεξιές» μετατοπίσεις του ΣΥΡΙΖΑ στο οικονομικό του πρόγραμμα. Τον εγκαλούσαν και του απέδιδαν πράγματα που στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πίστευε και δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι ακόμα και θέσεις που πίστευε, λόγω της μικροαστικής του φυσιογνωμίας, τις εγκατέλειπε, όπως έχει καταδείξει απερίφραστα η διαδρομή του απ’ τις εκλογές του 2012 μέχρι σήμερα.
Η Νέα Δημοκρατία ευθύς εξαρχής επέμενε να κατηγορεί με πολεμικούς μάλιστα όρους το ΣΥΡΙΖΑ για αντιευρωπαϊκή στάση. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ απαντούσε με το «Τέξας» η ΝΔ προσπαθούσε να βγάλει στην επιφάνεια τις αντιφάσεις της πολιτικής του με την ελπίδα ότι θα τον φέρει σε θέση απολογητική, με το επιχείρημα ότι επιδιώκει την έξοδο της Ελλάδας απ’ την ευρωζώνη. Το αποτέλεσμα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ να απαντάει πολύ εύκολα ότι απλώς δεν γίνεται ακραιφνής υποστηρικτής της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων στην ΕΕ,όπως η ΝΔ, και κατηγορώντας παράλληλα για «Μερκελισμό» το Σαμαρά.
Την ίδια ώρα η ΝΔ και ο πρωθυπουργός εγκλωβίστηκαν στη λογική των «success story» μοιράζοντας πρωτογενή πλεονάσματα στους αναξιοπαθούντες, βαφτίζοντας όλο αυτό ανάκαμψη και έξοδο απ’ την κρίση και το μνημόνιο, όταν ο Όλι Ρεν προειδοποιούσε για επιτήρηση δεκαετιών. Παράλληλα κατηγορούσαν το ΣΥΡΙΖΑ ότι διώχνει τους επενδυτές, όταν το μόνο για το οποίο δεσμευόταν ήταν η επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 750 ευρώ και πέραν τούτου ουδέν. Το αποτέλεσμα είναι και πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ να απαντάει πολύ απλά και εύκολα ότι είναι υπέρ των παραγωγικών επενδύσεων και όχι των αεριτζήδων και του ξεπουλήματος της ελληνικής οικονομίας και των ελληνικών τραπεζών και να κερδίζει δυνάμεις όταν στην ουσία δεν λέει κάτι δραματικά διαφορετικό για τη βελτίωση των πραγματικών εισοδημάτων των εργαζομένων. Δηλαδή η ΝΔ πιστεύει ότι με μισθούς 400 ευρώ και κανά δυο εκατομμύρια ανέργους θα υπάρξει επανεκκίνηση της οικονομίας; Ποιοι θα καταναλώσουν με τέτοια εισοδήματα; Ή θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας με το να αλλάξει απλά ιδιοκτησιακό καθεστώς περνώντας σε ιδιωτικά χέρια η ΔΕΗ και ο Αστέρας της Βουλιαγμένης, άντε και να δημιουργηθούν και μερικές μαρίνες;
Το βασικότερο ίσως όλων που περιλαμβάνει τα παραπάνω είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να θέλει και να επιδιώκει να «στεριώσει» την αστική τάξη τώρα που βρίσκεται σε ιδεολογικό και πολιτικό αδιέξοδο και όχι απλά να είναι απολογητής της. Σ’ αυτό το σημείο προσπαθεί να αντιγράψει τον Αντρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ του 1981. Ωστόσο υστερεί σ’ αυτό όχι μόνο γιατί είναι διαφορετικές οι εποχές και δεν έχει το «ταλέντο» του Αντρέα, αλλά γιατί για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας η επίσημη άποψη του ΣΥΡΙΖΑ είναι αστική, αντίθετα με του ΠΑΣΟΚ τότε που αξίζει να θυμάται κανείς ότι μαζί με το ΚΚΕ είχε καταψηφίσει στη βουλή την ένταξη στην ΕΟΚ το 1979. Ωστόσο στην προσπάθειά του αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως μια δύναμη που κάτι πάει να εκφράσει, κάτι διαφορετικό απ’ την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων στην ΕΕ, αντίθετα με τη ΝΔ.
Το μεγαλύτερο λάθος της ηγεσίας της ΝΔ έχει τις ρίζες του πίσω στο χρόνο. Όταν η ΝΔ ως αστικό κόμμα προσχώρησε στο μνημονιακό στρατόπεδο για να διασώσει την αστική τάξη μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης Παπανδρέου το Νοέμβρη του 2011 και τη δημιουργία της τρικομματικής κυβέρνησης Παπαδήμου, υιοθέτησε πλήρως την πολιτική που ως τότε κατήγγειλε.
Στη συνέχεια η ΝΔ επέλεξε να κυβερνήσει επενδύοντας στο φόβο και στα διλήμματα. Κυρίως όμως η στάση αυτή εξέφραζε έναν φόβο που είχε η ίδια η αστική τάξη της χώρας και δεν ήταν αβάσιμος αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Ωστόσο το λάθος της ΝΔ βρίσκεται στο ότι ταύτισε τη στροφή του κόσμου προς τα αριστερά και τυχόν ανεξέλεγκτες για την άρχουσα τάξη της χώρας καταστάσεις με το ΣΥΡΙΖΑ. Και εκεί η ΝΔ συμπεριφέρθηκε σαν να μην λειτουργούσε σε αυτήν χώρα. Έπαιξε με τη θεωρία των δύο άκρων, ταυτίζοντας το ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά την Αριστερά με τους Νεοναζί της Χρυσής Αυγής, για να έρθει στη συνέχεια η περίπτωση Μπαλτάκου και να δημιουργήσει την εντύπωση ότι το Μαξίμου πρόσβλεπε στη συνεργασία με μια «σοβαρή Χρυσή Αυγή»! Το αποτέλεσμα ήταν να νομιμοποιείται η Χρυσή Αυγή και να αυξάνει την επιρροή της με αποτέλεσμα να τίθεται θέμα επιβίωσης της ίδιας της ΝΔ και του αστικού κοινοβουλευτισμού.
Αυτή η κατάσταση αντικειμενικά αποδυνάμωνε τη ΝΔ και είτε δημιουργούσε νέες είτε όξυνε παλιότερες αντιθέσεις στο εσωτερικό της. Δεν ήταν τυχαίες οι σοβαρές αντιδράσεις σοβαρής μερίδας βουλευτών της ΝΔ και αρκετών κορυφαίων στελεχών της στο θέμα του αν ανήκει ή όχι ο ΣΥΡΙΖΑ στο λεγόμενο συνταγματικό τόξο και στο αν η Χρυσή Αυγή μπορεί να αποτελέσει κυβερνητικό εταίρο.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά το Μαξίμου εγκλωβίστηκε τελικά σε μια πολιτική η οποία είχε άδοξα γι αυτό αποτελέσματα στις εκλογές της Κυριακής. Γιατί επιμένουμε σαφώς ότι ήταν τα λάθη τακτικής της ΝΔ που οδήγησαν στο αποτέλεσμα αυτό και όχι η επιτυχημένη εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Κάλχας - FactorX
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου