Ή θα επιτύχει η νέα κυβέρνηση ή θα στρώσει το χαλί στον Τσίπρα

Ανάλυση του νέου κυβερνητικού σχήματος

Οι κυβερνήσεις κρίνονται εκ του αποτελέσματος, έτσι θα κριθεί και η νέα. Τους επόμενους μήνες θα ξέρουμε αν το κυβερνητικό σχήμα που επελέγη άρπαξε την τελευταία ευκαιρία από τα μαλλιά ή απλώς έστρωσε το χαλί στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα.
Αν αποτύχει επειδή οι επιλογές ήταν αποτυχημένες απλά θα έχει κάνει το μεγαλύτερο δώρο στην Αριστερά.

Αν επιτύχει απλά θα έχει κάνει έναν άθλο. Αλλά τι σημαίνει επιτυχία; Απλά να δώσει την εντύπωση ότι ο Μανολιός άλλαξε κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς; Ότι πράσινα και μπλε ρούχα ξαναμπήκαν στο πλυντήριο για να βγει πάλι ένα χρώμα... αγνώριστο;

Αν γίνει αυτό τότε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πανηγυρίζει από σήμερα. Αλλά, όμως, η νέα κυβέρνηση έχει μια ιστορική ευκαιρία. Να αλλάξει την εικόνα της Ελλάδας και να την αλλάξει σε σύντομο χρονικό διάστημα. Να είναι καλύτερη από την προηγούμενη, να αφουγκραστεί περισσότερο τον ελληνικό λαό και να του δώσει λύσεις σε βασικά προβλήματα. Ίσως γι’ αυτό να επελέγησαν βουλευτές της λεγόμενης «λαϊκής» δεξιάς όπως ο Ντινόπουλος, ο Γιακουμάτος ή ο Βορίδης.

Αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ των τεχνοκρατών και εχόντων καλές σχέσεις με τους δανειστές όπως ο νέος τσάρος, Γκ. Χαρδούβελης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης που παρέμεινε, ο Γ. Βρούτσης και των πιο... κοντινών στον λαό, που καλούνται να υπογράψουν ένα νέο συμβόλαιο μ’ αυτόν.

Ωστόσο, σε γενικές γραμμές δεν μπορεί κανείς να πει ότι ένας σαρωτικός ανασχηματισμός είναι ταυτόχρονα και άνεμος... ανανέωσης. Πόσο ανανέωση άραγε μπορεί κανείς να περιμένει από τον Γιακουμάτο, τον Λοβέρδο, τον Γρηγοράκο, τον Κουκουλόπουλο, την Χριστοφιλοπούλου, τον Χρυσοχοϊδη, τον Μανιάτη και την Αντζελα Γκερέκου;

Και βεβαίως τι καινούργιο έχει να δώσει ο «παλιός» Χαρδούβελης ο οποίος έπαιξε ρόλο στην κυβέρνηση Σημίτη και στην κυβέρνηση Παπαδήμου ενώ και με τον Γ. Παπανδρέου είχε καλές σχέσεις;

Σε κάθε ανασχηματισμό υπάρχουν οι ευχαριστημένοι και οι πικραμένοι. Υπάρχουν εκείνοι που χαμογελούν γιατί διατηρούν τους υπουργικούς θώκους ή μπαίνουν στην κυβέρνηση και υπάρχουν και οι άλλοι που είναι σφόδρα δυσαρεστημένοι γιατί θεωρούν εαυτούς καλύτερους απ’ όσους επελέγησαν τελικά από τον πρωθυπουργό.

Υπάρχουν βεβαίως και οι μονίμως γκρινιάρηδες που θα αρχίσουν αμέσως να αποδομούν τη νέα κυβέρνηση προτού καν ορκιστεί. Είναι οι επαγγελματίες «αποδομιστές» που ανήκουν σε πολιτικά στρατόπεδα ή είναι δημοσιογράφοι, χωρίς βεβαίως ιδιαίτερα αντικειμενικό μάτι. Όπου φυσάει ο άνεμος με απλά λόγια.

Βεβαίως δεν θα πανηγυρίσουμε για τη νέα κυβέρνηση η οποία έχει πολλά καλά (κυρίως ότι σαρώθηκαν τα πάντα) αλλά και πολλά κακά.

Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι

ακόμη μια κυβέρνηση από το 2012 και μετά είναι κυβέρνηση συσχετισμών και συμβιβασμών. Αυτή την ώρα έπρεπε να συμβιβαστεί για άλλη μια φορά η ΝΔ με τα θέλω του συγκυβερνώντος κόμματος, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ. Αλλιώς δεν γινόταν. Όπως έχουμε γράψει σε αντίστοιχες περιπτώσεις, ας ψήφιζε ο κόσμος «καθαρά» το 2012, ας έδινε αυτοδυναμία στη ΝΔ να μην έχουμε αυτά τα φαινόμενα.

Άπαξ και ψήφισε κυβερνήσεις συνεργασιών τότε θα πρέπει να συμβιβάζεται και ο λαός με τα σχήματα που προέρχονται από συμβιβασμούς. Σε κανέναν δεν αρέσει για παράδειγμα να έχει έλεγχο σε υπουργεία το διαλυμένο ΠΑΣΟΚ, αλλά τι να κάνουμε; Έτσι ήταν η λαϊκή εντολή που δόθηκε.

Ποιος ήθελε να ξαναδεί υπουργό τον Λοβέρδο; Ήταν επιτυχημένος και δεν το ξέραμε; Δεν έφυγε κακήν κακώς; Δεν τσακώθηκε με τον Βενιζέλο και το κόμμα του και έφτιαξε δικό του;

Ποιος ήθελε να συνεχίσει να βλέπει υπουργό τον Χρυσοχοϊδη; Πέτυχε στο Υποδομών και δεν το είδαμε εμείς; Τους αυτοκινητόδρομους είχε ως μοναδικό στόχο να ξεμπλοκάρει κι ακόμη μπλοκαρισμένοι είναι;

Ήταν επιτυχημένος ο Γρηγοράκος στο Εσωτερικών και τοποθετήθηκε τώρα και στο Υγείας ως αναπληρωτής;

Είχαμε κανένα κέφι να δούμε τον απίθανο Κωνσταντινόπουλο στο κυβερνητικό σχήμα; Ποιος είναι δηλαδή ο Κωνσταντινόπουλος; Αυτός που διαδίδει ότι μπορεί να γίνει ο ηγέτης της κεντροαριστερής παράταξης και γιατί όχι και πρωθυπουργός; Έχει πλάκα.

Να φανταστούμε ότι κανείς δεν περίμενε να αναλάβει υπουργικό ρόλο και η Αντζελα Γκερέκου. Σιγά μην αφήναμε στα χέρια της τον Πολιτισμό. Αλλά.. ας όψονται οι συμβιβασμοί με το ΠΑΣΟΚ που έτσι κι αλλιώς δεν έχει και κανέναν σοβαρό βουλευτή να δώσει για την κυβέρνηση.

Και πάμε τώρα στις αποχωρήσεις οι οποίες συνθέτουν ένα νέο τοπίο στον πολιτικό κόσμο και μπορούν κάλλιστα να σφραγίσουν έναν από τους πιο σαρωτικούς ανασχηματισμούς των τελευταίων ετών. Πολλοί από τους αποχωρήσαντες δεν ήταν κατ’ ανάγκη αποτυχημένοι. Αλλά έπρεπε να φύγουν ώστε να δοθεί αυτή η νέα πορεία, το νέο ξεκίνημα και μια κυβέρνηση της μεταμνημονιακής Ελλάδας που θα κάνει τα πάντα για να απαλύνει τον πόνο που προκάλεσε η κρίση στους πολίτες.

Αρχίζοντας από το υπουργείο Παιδείας, η απομάκρυνση υπουργού και υφυπουργών είναι ενδεικτική της δυσλειτουργίας που επικρατούσε. Το μπάχαλο με τα πανεπιστήμια, η προβληματική λειτουργία των σχολείων και οι κακές σχέσεις του πανεπιστημιακού κ. Αρβανιτόπουλου με τους συναδέλφους του καθηγητές, συνέβαλαν στην απομάκρυνσή του. Βεβαίως το ποτήρι ξεχείλισε από τη στάση του κ. Αρβανιτόπουλου στο θέμα του δήμου Πειραιά. Οι κρυφές και φανερές σχέσεις του με τον Β. Μαρινάκη, προκειμένου να διασωθεί, εκνεύρισαν πολύ κόσμο και έδωσαν την εντύπωση ενός υπουργού που έχει κουβέντες και διάλογο με επιχειρηματίες.

Ο Λοβέρδος αμφιβάλλουμε πολύ αν μπορεί να λύσει τα προβλήματα της Παιδείας. Πολιτικός των συμβιβασμών, από τους ανθρώπους που σημάδεψαν την παπανδρεϊκή περίοδο, απέτυχε και στο Υγείας και στο Εργασίας όπου πήγε.

Ο κ. Γεωργιάδης πλήρωσε την υπερέκθεσή του στα Media και το γεγονός ότι στο χώρο της υγείας αν και έγιναν προσπάθειες εξορθολογισμού των δαπανών και εξοικονόμησης κεφαλαίων τελικά επικράτησε το απόλυτο μπάχαλο. Αφήστε δε που γιατροί, φαρμακοποιοί, κλινικάρχες και όλοι οι εμπλεκόμενοι στο χώρο πνέουν μένεα κατά του πρώην υπουργού. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να μειωθεί η ένταση.

Στη θέση του ο Μ. Βορίδης ο οποίος μαζί με την Γρηγοράκο και την Κ. Παπακώστα που ξαναμπαίνει σε κυβέρνηση, καλείται πλέον να λύσει τα τεράστια προβλήματα της υγείας.

Ο Γ. Μιχελάκης αποχώρησε ίσως χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι θα είναι καλύτερος υπουργός ο πρώην δημοσιογράφος κ. Ντινόπουλος τότε εμείς και η επιστήμη σηκώνουμε τα χέρια ψηλά.

Ο Κ. Χατζηδάκης έφυγε από το Ανάπτυξης γιατί ήταν υπουργός... άνευ χαρτοφυλακίου. Δεν έκανε τίποτε για την ανάπτυξη και φεύγει ως αποτυχημένος. Ίσως να πάει στις Βρυξέλλες ως κοινοτικός επίτροπος. Στη θέση του ο Ν. Δένδιας που χρεώνεται πολλά θετικά στα χρόνια που ήταν υπουργός, ωστόσο, αμφιβάλλουμε αν μπορεί να πετύχει σε ένα κρίσιμο, παραγωγικό υπουργείο που απαιτεί γνώσεις οικονομικών, καλές σχέσεις με την τρόικα και τις Βρυξέλλες. Ο κ. Δένδιας έχει να αντιμετωπίσει το τέρας της... υπανάπτυξης της χώρας, δεν θα έχει μπροστά του τον Κασιδιάρη.

Τη Χρυσή Αυγή και την παρέα του θα την βρει μπροστά του ο Β. Κικίλιας, έκπληξη του ανασχηματισμού. Θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις συνεχώς κλιμακούμενες προκλήσεις των χρυσαυγιτών; Τι σκοπεύει να κάνει περισσότερο για την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευση και του συνεχώς και μεγαλύτερου αισθήματος... ανασφάλειας; Είναι νέος, είναι δυναμικός, αλλά φτάνουν όλα αυτά τα προσόντα για να βάλει... τρίποντο ο πρώην μπασκετμπολίστας;

Ο Σίμος Κεδίκογλου πλήρωσε ορισμένα λάθη που έγιναν σε επικοινωνιακό επίπεδο και σε τέτοιες περιπτώσεις την πληρώνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Τώρα αν ο Σοφία Βούλτεψη θα πετύχει αυτό είναι άλλο ζήτημα. Απλά να θυμίσουμε ότι η κ. Βούλτεψη στον προηγούμενο ανασχηματισμό είχε ρίξει... πόρτα στο Μαξίμου όταν την είχαν προτείνει για υφυπουργό υγείας.

Ο Αθ. Τσαυτάρης κατά γενική ομολογία δεν έκανε κακή δουλειά στο Αγροτικής Ανάπτυξης, όμως, ο κ. Καρασμάνης πρέπει να βρει κι αυτός τα «κουμπιά» των αγροτών και να τους λύσει πολλά προβλήματα.

Στην Θεσσαλονίκη ο Γ. Ορφανός αντικαθιστά τον κ. Καράογλου, όμως αυτές οι αντικαταστάσεις είναι απλά για τα μάτια του κόσμου της Βορείου Ελλάδος και δυστυχώς πρόκειται για συμβιβασμούς βουλευτών της περιφέρειας.

Antinews.gr