Συμφωνία που δεν λειτουργεί, τροποποιείται ή καταγγέλλεται

Του Φαήλου Κρανιδιώτη
 
Δεν θα ασχοληθώ με τα πρόσωπα, όποια κι αν είναι αυτά. Απλά θα τους ευχηθώ καλή επιτυχία, για το κοινό καλό. Όποιος αγαπάει αυτόν τον τόπο, φαντάζομαι, εύχεται το ίδιο.

Θα ασχοληθώ με τα προβλήματα και τις πολιτικές.

Η μεγάλη εθνική και κοινωνική απειλή είναι η ανεργία. Διαλύει τον κοινωνικό ιστό, τροφοδοτεί την ύφεση, την αναγκαστική μετανάστευση των νέων, την απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος και τα πολιτικά άκρα.

Το αντίδοτο, ώστε να δημιουργήσουμε απασχόληση, είναι η περιβόητη ανάπτυξη. Αρκεί να μην σημαίνει απασχόληση με 300 Ευρώ το μήνα, να τραβάμε όλοι καρότσι σαν κινέζοι κούληδες κι ίσα που να εξέχει η μύτη μας από το κοινωνικό βαλτοτόπι, για να αναπνέουμε.

Αντιλαμβάνομαι επίσης, ακόμη κι εγώ ο αδαής, πως οι υγιείς τράπεζες είναι απολύτως αναγκαίες για την λειτουργία μιας δυτικής, εν μέρει παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Όμως επίσης θα συμφωνήσουμε πως το Έθνος δεν υπάρχει υπέρ των τραπεζών αλλά το αντίθετο. Εργαλεία είναι κι όχι ιεροί τόποι και άβατο.

Αντιλαμβάνομαι επίσης την μέγιστη προσοχή που απαιτείται, να μην υποστούμε κανένα ατύχημα, μετά από τόσες θυσίες, που θα οδηγούσε στα Τάρταρα τους κόπους μας και την όλη κοινωνία, μέσα από έναν αιφνίδιο οικονομικό θάνατο.

Ξέρω επίσης πως η υπερφορολόγηση, μια σειρά από έκτακτα μέτρα για την επίτευξη πλεονάσματος κι άλλων συμπεφωνημένων με τους δανειστές στόχων, δεν μπορεί να γίνει μόνιμη πολιτική. Δεν μπορείς να επιτυγχάνεις εσαεί πλεόνασμα, βάζοντας την κοινωνία και δη τους πλέον αδύναμους στον λεμονοστίφτη κάθε χρόνο. Ας συμφωνήσουμε πως αυτό είχε μια λογική, ώστε να αποκτήσουμε ένα διαπραγματευτικό όπλο. Να μην κρεμόμαστε μια ζωή ξέρετε από το τι, όταν καθόμαστε στο τραπέζι απέναντι στους εταίρους και δανειστές μας.

Επίσης δεν μπορείς να διασφαλίζεις την ιώβεια υπομονή και ανοχή της πλειοψηφίας της κοινωνίας με τον φόβο και την καταστολή. Όλοι και όλα, ακόμη και τα πλέον δυνατά κράματα μετάλλων, έχουν όρια αντοχής. Πόσο μάλλον οι άνθρωποι. Και ποτέ μα ποτέ στην Ιστορία η προπαγάνδα, οι υποσχέσεις, η «επικοινωνία» και το πολιτικό μάρκετινγκ δεν μπορούν επί μακρόν, να υπερκαλύπτουν και πολύ περισσότερο να αντικαθιστούν την ωμή πραγματικότητα, η οποία, το έχουμε πει, έχει ένα μεγάλο ελάττωμα: υπάρχει.

Πχ, οι φορολογικές ελαφρύνσεις, είναι καλοδεχούμενες, θετικό πράγμα αν υλοποιηθούν οι υποσχέσεις, όμως για τον άνεργο, που θα παραμείνει άνεργος, είναι παντελώς αδιάφορες. Έτσι κι αλλιώς αν τον γυρίσεις ανάποδα, θα πέσουν μόνο τα κλειδιά.

Αν ο τρόπος που ακολουθούμε με τόση προσήλωση, μετά την μεγάλη κι αιφνίδια πολιτική στροφή της ΝΔ προ των εκλογών του 2012, αποδώσει βήμα – βήμα επενδύσεις, νέες θέσεις εργασίας και σταδιακή επιστροφή μαζών Ελλήνων σε μια αξιοπρεπή διαβίωση, τότε όλα καλά. Θα ξεχαστούν τα λάθη, οι αδικίες, οι όποιες ατυχείς επιλογές σε πρόσωπα, πολιτικές και καθημερινή διαχείριση.

Η ανάπτυξη όμως και οι εξ αυτής θέσεις εργασίας, όπως πολλά πράγματα στη ζωή, κοστίζουν. Χρειάζεται χρήμα. Πολύ, πάρα πολύ χρήμα. Δεν αρκούν οι διαρθρωτικές αλλαγές, οι απελευθερώσεις επαγγελμάτων, οι ιδιωτικοποιήσεις κλπ, όπου αυτές πρέπει να γίνουν. Γιατί, πχ για το νερό έχω μερικές σοβαρές ενστάσεις, που όμως δεν είναι του παρόντος. Όσο και να αναδιοργανωθείς, ακόμη κι αν συντρίψεις την γραφειοκρατία, τους μηχανισμούς των εκβιασμών και της παρακμής, δεν παύεις να χρειάζεσαι χρήμα. Χρήμα που θα φέρουν οι ιδιώτες επενδυτές, μαζική ξένη βοήθεια υπό τη μορφή στοχευμένου δανεισμού και εθνικό κρατικό χρήμα, τουτέστιν δημόσιες επενδύσεις.

Απ’ όπου λοιπόν και να το πιάσουμε, καταλήγουμε στο ότι πρέπει να απελευθερωθούν πόροι που θα μπουν στην πραγματική οικονομία, όχι υπό την μορφή «πεντακοσάρικων», κοινωνικών μερισμάτων, αλλά δημιουργίας επιχειρήσεων κάθε είδους, όχι μόνον υπηρεσιών αλλά και αληθινής και ποικίλης παραγωγής. Από την γεωργία, ως τις υψηλές τεχνολογίες, την βιοτεχνία και την βιομηχανία.

Και σίγουρα είναι ζωτική εθνική ανάγκη ένα μεγάλο μέρος των πόρων που θα απελευθερωθούν και θα εξευρεθούν να επενδυθούν στην Παιδεία. Έτσι κάνουν, με μακρόχρονους σχεδιασμούς, οι σοφές ηγεσίες και οι σοβαρές χώρες. Δεν υποβαθμίζουν την παιδεία τους, δεν αιμορραγούν μυαλά προς το εξωτερικό.

Όλα αυτά προϋποθέτουν μια ριζική λύση για το χρέος μέσα από την επικείμενη διαπραγμάτευση.

Η ταπεινή επαγγελματική εμπειρία μου και η ιστορική μου γνώση διδάσκουν πως, όταν μια συμφωνία δεν λειτουργεί, όταν οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα από τον σκοπό της, τότε ή διαπραγματεύεσαι την τροποποίηση της ή την καταγγέλλεις, καθιστώντας σαφείς και με τεκμηριωμένο τρόπο τους λόγους.

Όλα γίνονται για να σωθούμε, έτσι δεν είναι; Αν όντως διαπιστώσουμε ότι σωνόμαστε, όλα οκ, μπράβο και ζήτω μας. Αν όμως δούμε πως δεν σωνόμαστε, τότε θα πρέπει να κάνουμε το παραπάνω. Ο τρόπος πρέπει να υπηρετεί τον στόχο, δεν είναι αυτοσκοπός. Αν δεν τον υπηρετεί επιτυχώς, τότε έχεις εθνικό καθήκον να τον αλλάξεις…


«Δημοκρατία»