Η κυβέρνηση τόσον καιρό πυροβολεί τα πόδια της για να διασώσει τα «πελατάκια» ενός συστήματος που έπρεπε κανονικά να το έχει ξεπατώσει από την ρίζα του
Ας ξεχάσουμε για μια στιγμή ποιο είναι το σωστό για την σωτηρία της χώρας.
Ας δούμε ξερά και ωφελιμιστικά ποιο είναι το σωστό για την σωτηρία και την μακροημέρευση της συγκυβέρνησης.
Προφανώς, ήταν από καιρό γνωστό πως οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι οικογένειές τους, αυτοί που αποκαλούσαμε και «πελατάκια» του παλαιού κρατικίστικου μοντέλου ανάπτυξης, είχαν ήδη στραφεί μετά τις πρώτες οριζόντιες περικοπές των μισθών, των εφάπαξ και των συντάξεών τους, στην πλειοψηφία τους προς την αντιπολίτευση (κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ που υπόσχεται σε όλους αυτούς μισθούς, συντάξεις και εφάπαξ εποχής 2009, με παράλληλο διορισμό άλλων τόσων στον λεβιάθαν του δημοσίου τομέα που για την αξιωματική αντιπολίτευση θεωρείται μικρός και έχων ανάγκη ενίσχυσης).
Από την άλλη, αυτοί που επέμεναν να στηρίζουν ακόμη την παρούσα συγκυβέρνηση, ήταν οι μεσαίοι και μικρομεσαίοι νοικοκυραίοι και μεγαλο – μικροϊδιοκτήτες, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι ελεύθεροι επαγγελματίες του ιδιωτικού τομέα, οι έμποροι, οι εξαγωγείς και αρκετοί αγρότες. Όλοι αυτοί δηλαδή που αποκαλούνται συλλήβδην «μεσαία τάξη» (και επιτρέψτε μου εδώ να κρατήσω τις επιφυλάξεις μου για την υποστήριξη που παρείχε στην παρούσα συγκυβέρνηση η «αστική – μεγαλοαστική» τάξη και οι μεγάλες «φαμίλιες» των διαπλεκόμενων, του εφοπλισμού, της βιομηχανίας και του πλούτου).
Και ποια ήταν η πολιτική της παρούσας συγκυβέρνησης τα δύο τελευταία χρόνια;
Η κυβέρνηση εφάρμοσε μιαν αυτοκτονική πολιτική, εξαπολύοντας ανηλεή φοροεπιδρομή κατά της μεσαίας – μικρομεσαίας τάξης και κατά των νοικοκυραίων, ώστε να μαζέψει εκείνα τα χρήματα που της είναι απαραίτητα για να διατηρηθεί αλώβητος ο λεβιάθαν του δημοσίου τομέα. Η κυβέρνηση τόσο καιρό πυροβολεί τα πόδια της για να διασώσει τα «πελατάκια» ενός συστήματος που έπρεπε κανονικά να το έχει ξεπατώσει από την ρίζα του. Η κυβέρνηση έχει στραφεί εναντίον των φυσικών της συμμάχων και υποστηρικτών, προασπιζόμενη τα δικαιώματα των φανατικών εχθρών και φυσικών υπονομευτών της. Με άλλα λόγια, αντί να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες και παράλληλα την φορολογία (έμμεση και άμεση) των μεσαίων – φτωχών στρωμάτων, η κυβέρνηση προέκρινε το ακριβώς αντίθετο.
Αποτέλεσμα; Ο στραγγαλισμός όσου ιδιωτικού τομέα έχει απομείνει ακόμη όρθιος, ώστε να πληρωθούν μισθοί πλεοναζόντων δημοσίων υπαλλήλων και συντάξεις και εφάπαξ σαραντάρηδων και πενηντάρηδων προώρως συνταξιοδοτηθέντων υπαλλήλων του δημοσίου και των ΔΕΚΟ! Αν αυτός δεν είναι ο ορισμός του πολιτικού αυτοκτονικού ιδεασμού, δεν γνωρίζω πραγματικά τι είναι.
Και να ήταν αυτή η πολιτική σωστή για την σωτηρία της χώρας, πάει στο καλό. Θα μπορούσε κανείς να πιστώσει στην κυβέρνηση αντί για ευήθεια, πραγματική πατριωτική πνοή που αγνοεί επιδεικτικά το πολιτικό κόστος μπροστά στην σωτηρία της χώρας. Αμ δε! Η επιλογή της σωτηρίας του δημόσιου τομέα με τίμημα την καταστροφή μέχρις εξαφανίσεως του ιδιωτικού, αποτελεί τον ασφαλέστερο δρόμο για την ολοκληρωτική κατάρρευση της ίδιας της χώρας. Αλήθεια, από πού περιμένει η παρούσα συγκυβέρνηση να έρθει η πολυπόθητη Ανάπτυξη; Από τα «πελατάκια» του τεθνεώτος πολιτικο – οικονομικού συστήματος της τελευταίας σοβιετικής «δημοκρατίας» της Ευρώπης; Η χώρα θα ανακάμψει λοιπόν, επειδή θα καταναλώνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι μισθούς και συντάξεις που θα έχουμε πληρώσει αρπάζοντας και την τελευταία (ελάχιστη) εναπομείνασα ρευστότητα ενός ιδιωτικού τομέα που πνέει τα λοίσθια; Η οικονομία μας θα αναπτυχθεί πληρώνοντας τα παράλογα εφάπαξ και τις πολλαπλές συντάξεις των πολιτικών συνταξιούχων, την ώρα που αφήνουμε ανασφάλιστους τους άτυχους αυτοαπασχολούμενους για ελάχιστο χρέος στον ΟΑΕΕ, όταν δεν τους αρπάζουμε το σπίτι ή δεν τους κλείνουμε φυλακή για αυθαίρετα χρέη προς το δημόσιο, τον ΟΑΕΕ ή το ΙΚΑ;
Αντί να λυπόμαστε λοιπόν μονάχα τις καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ που – ειρήσθω εν παρόδω – κάποτε τρώγανε με χρυσά κουτάλια, κάποιος πρέπει επιτέλους να λυπηθεί και τον μικρομαγαζάτορα που έμεινε οικογενειακώς ανασφάλιστος επειδή χρωστά μερικές χιλιάδες στον ΟΑΕΕ. Όπως και τον μικρομεσαίο που του παίρνουν το σπίτι και την δουλειά, επειδή αδυνατεί να πληρώσει την παντελώς αυθαίρετη φορολογία. Ή τον άνεργο, τον μικροσυνταξιούχο, τον ιδιωτικό υπάλληλο των 500 ευρώ τον μήνα που αδυνατεί να πληρώσει το χαράτσι του κυρίου Βενιζέλου για το σπιτάκι που κληρονόμησε ή αγόρασε σε εποχές που μπορούσε να περισσέψει κάποιο εισόδημα.
Συμπερασματικά λοιπόν, η ακολουθούμενη πολιτική της παρούσας συγκυβέρνησης, είναι επίσης, εκτός από αυτοκτονική πολιτικά και εντελώς λάθος όσον αφορά την σωτηρία της χώρας και την πολυπόθητη ανάκαμψη της οικονομίας της. Συνεπώς, είναι απαραίτητο, εκτός της αλλαγής των προσώπων μέσω του ανασχηματισμού, να αλλάξει άρδην και η πολιτική της κυβέρνησης. Και η αλλαγή αυτή θα πρέπει να είναι ξεκάθαρα στην κατεύθυνση της μείωσης με κάθε τρόπο των δημόσιων δαπανών, ώστε να υπάρξει η δυνατότητα της παράλληλης μείωσης της αβάσταχτης φορολογίας και των χαρατσιών που κοντεύουν να καταστρέψουν την παραγωγική ραχοκοκαλιά της χώρας, την μεσαία τάξη. Ο δημόσιος τομέας πρέπει να μικρύνει το ταχύτερο δυνατόν και η επιχειρηματικότητα θα πρέπει να ενισχυθεί και να βοηθηθεί.
Το αντίθετο (που εφαρμόζεται μέχρι σήμερα) θα οδηγήσει τόσο στην εξαφάνιση των κομμάτων της συγκυβέρνησης (το λιγότερο κακό) όσο και στην οριστική κατάρρευση της ίδιας της χώρας. Και τότε, θα δούμε τι σημαίνει να μας κυβερνήσει ο Αλέξης Τσίπρας (στην καλύτερη) ή ακόμη και ο Μιχαλολιάκος με τον Κασιδιάρη (στην χειρότερη περίπτωση). Θέλω να ελπίζω πως κάτι τέτοιο δεν θα επιτρέψει να συμβεί ο Πρωθυπουργός της χώρας.
Ας δούμε ξερά και ωφελιμιστικά ποιο είναι το σωστό για την σωτηρία και την μακροημέρευση της συγκυβέρνησης.
Προφανώς, ήταν από καιρό γνωστό πως οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι οικογένειές τους, αυτοί που αποκαλούσαμε και «πελατάκια» του παλαιού κρατικίστικου μοντέλου ανάπτυξης, είχαν ήδη στραφεί μετά τις πρώτες οριζόντιες περικοπές των μισθών, των εφάπαξ και των συντάξεών τους, στην πλειοψηφία τους προς την αντιπολίτευση (κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ που υπόσχεται σε όλους αυτούς μισθούς, συντάξεις και εφάπαξ εποχής 2009, με παράλληλο διορισμό άλλων τόσων στον λεβιάθαν του δημοσίου τομέα που για την αξιωματική αντιπολίτευση θεωρείται μικρός και έχων ανάγκη ενίσχυσης).
Από την άλλη, αυτοί που επέμεναν να στηρίζουν ακόμη την παρούσα συγκυβέρνηση, ήταν οι μεσαίοι και μικρομεσαίοι νοικοκυραίοι και μεγαλο – μικροϊδιοκτήτες, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι ελεύθεροι επαγγελματίες του ιδιωτικού τομέα, οι έμποροι, οι εξαγωγείς και αρκετοί αγρότες. Όλοι αυτοί δηλαδή που αποκαλούνται συλλήβδην «μεσαία τάξη» (και επιτρέψτε μου εδώ να κρατήσω τις επιφυλάξεις μου για την υποστήριξη που παρείχε στην παρούσα συγκυβέρνηση η «αστική – μεγαλοαστική» τάξη και οι μεγάλες «φαμίλιες» των διαπλεκόμενων, του εφοπλισμού, της βιομηχανίας και του πλούτου).
Και ποια ήταν η πολιτική της παρούσας συγκυβέρνησης τα δύο τελευταία χρόνια;
Η κυβέρνηση εφάρμοσε μιαν αυτοκτονική πολιτική, εξαπολύοντας ανηλεή φοροεπιδρομή κατά της μεσαίας – μικρομεσαίας τάξης και κατά των νοικοκυραίων, ώστε να μαζέψει εκείνα τα χρήματα που της είναι απαραίτητα για να διατηρηθεί αλώβητος ο λεβιάθαν του δημοσίου τομέα. Η κυβέρνηση τόσο καιρό πυροβολεί τα πόδια της για να διασώσει τα «πελατάκια» ενός συστήματος που έπρεπε κανονικά να το έχει ξεπατώσει από την ρίζα του. Η κυβέρνηση έχει στραφεί εναντίον των φυσικών της συμμάχων και υποστηρικτών, προασπιζόμενη τα δικαιώματα των φανατικών εχθρών και φυσικών υπονομευτών της. Με άλλα λόγια, αντί να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες και παράλληλα την φορολογία (έμμεση και άμεση) των μεσαίων – φτωχών στρωμάτων, η κυβέρνηση προέκρινε το ακριβώς αντίθετο.
Αποτέλεσμα; Ο στραγγαλισμός όσου ιδιωτικού τομέα έχει απομείνει ακόμη όρθιος, ώστε να πληρωθούν μισθοί πλεοναζόντων δημοσίων υπαλλήλων και συντάξεις και εφάπαξ σαραντάρηδων και πενηντάρηδων προώρως συνταξιοδοτηθέντων υπαλλήλων του δημοσίου και των ΔΕΚΟ! Αν αυτός δεν είναι ο ορισμός του πολιτικού αυτοκτονικού ιδεασμού, δεν γνωρίζω πραγματικά τι είναι.
Και να ήταν αυτή η πολιτική σωστή για την σωτηρία της χώρας, πάει στο καλό. Θα μπορούσε κανείς να πιστώσει στην κυβέρνηση αντί για ευήθεια, πραγματική πατριωτική πνοή που αγνοεί επιδεικτικά το πολιτικό κόστος μπροστά στην σωτηρία της χώρας. Αμ δε! Η επιλογή της σωτηρίας του δημόσιου τομέα με τίμημα την καταστροφή μέχρις εξαφανίσεως του ιδιωτικού, αποτελεί τον ασφαλέστερο δρόμο για την ολοκληρωτική κατάρρευση της ίδιας της χώρας. Αλήθεια, από πού περιμένει η παρούσα συγκυβέρνηση να έρθει η πολυπόθητη Ανάπτυξη; Από τα «πελατάκια» του τεθνεώτος πολιτικο – οικονομικού συστήματος της τελευταίας σοβιετικής «δημοκρατίας» της Ευρώπης; Η χώρα θα ανακάμψει λοιπόν, επειδή θα καταναλώνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι μισθούς και συντάξεις που θα έχουμε πληρώσει αρπάζοντας και την τελευταία (ελάχιστη) εναπομείνασα ρευστότητα ενός ιδιωτικού τομέα που πνέει τα λοίσθια; Η οικονομία μας θα αναπτυχθεί πληρώνοντας τα παράλογα εφάπαξ και τις πολλαπλές συντάξεις των πολιτικών συνταξιούχων, την ώρα που αφήνουμε ανασφάλιστους τους άτυχους αυτοαπασχολούμενους για ελάχιστο χρέος στον ΟΑΕΕ, όταν δεν τους αρπάζουμε το σπίτι ή δεν τους κλείνουμε φυλακή για αυθαίρετα χρέη προς το δημόσιο, τον ΟΑΕΕ ή το ΙΚΑ;
Αντί να λυπόμαστε λοιπόν μονάχα τις καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ που – ειρήσθω εν παρόδω – κάποτε τρώγανε με χρυσά κουτάλια, κάποιος πρέπει επιτέλους να λυπηθεί και τον μικρομαγαζάτορα που έμεινε οικογενειακώς ανασφάλιστος επειδή χρωστά μερικές χιλιάδες στον ΟΑΕΕ. Όπως και τον μικρομεσαίο που του παίρνουν το σπίτι και την δουλειά, επειδή αδυνατεί να πληρώσει την παντελώς αυθαίρετη φορολογία. Ή τον άνεργο, τον μικροσυνταξιούχο, τον ιδιωτικό υπάλληλο των 500 ευρώ τον μήνα που αδυνατεί να πληρώσει το χαράτσι του κυρίου Βενιζέλου για το σπιτάκι που κληρονόμησε ή αγόρασε σε εποχές που μπορούσε να περισσέψει κάποιο εισόδημα.
Συμπερασματικά λοιπόν, η ακολουθούμενη πολιτική της παρούσας συγκυβέρνησης, είναι επίσης, εκτός από αυτοκτονική πολιτικά και εντελώς λάθος όσον αφορά την σωτηρία της χώρας και την πολυπόθητη ανάκαμψη της οικονομίας της. Συνεπώς, είναι απαραίτητο, εκτός της αλλαγής των προσώπων μέσω του ανασχηματισμού, να αλλάξει άρδην και η πολιτική της κυβέρνησης. Και η αλλαγή αυτή θα πρέπει να είναι ξεκάθαρα στην κατεύθυνση της μείωσης με κάθε τρόπο των δημόσιων δαπανών, ώστε να υπάρξει η δυνατότητα της παράλληλης μείωσης της αβάσταχτης φορολογίας και των χαρατσιών που κοντεύουν να καταστρέψουν την παραγωγική ραχοκοκαλιά της χώρας, την μεσαία τάξη. Ο δημόσιος τομέας πρέπει να μικρύνει το ταχύτερο δυνατόν και η επιχειρηματικότητα θα πρέπει να ενισχυθεί και να βοηθηθεί.
Το αντίθετο (που εφαρμόζεται μέχρι σήμερα) θα οδηγήσει τόσο στην εξαφάνιση των κομμάτων της συγκυβέρνησης (το λιγότερο κακό) όσο και στην οριστική κατάρρευση της ίδιας της χώρας. Και τότε, θα δούμε τι σημαίνει να μας κυβερνήσει ο Αλέξης Τσίπρας (στην καλύτερη) ή ακόμη και ο Μιχαλολιάκος με τον Κασιδιάρη (στην χειρότερη περίπτωση). Θέλω να ελπίζω πως κάτι τέτοιο δεν θα επιτρέψει να συμβεί ο Πρωθυπουργός της χώρας.
Akenaton
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου