Ένα πέναλτι απογειώνει την Ελλάδα της παρακμής, της βαθιάς κρίσης και των εκατομμυρίων ανέργων

Το ποδόσφαιρο συνεχίζει να είναι το όπιο του λαού ή τουλάχιστον ενός μεγάλου μέρους αυτού

Πριν από μερικές δεκαετίες, όταν δεν υπήρχε τέτοιου βάθους και μεγέθους ενημέρωση, όταν ο κόσμος μάθαινε τα νέα από εφημερίδες, άντε κι από κανένα ραδιόφωνο ή τηλεόραση (αν είχε) πολλοί έλεγαν ότι το...

ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού. Πρώτοι – πρώτοι φυσικά το έλεγαν οι Κνίτες για ευνόητους επαναστατικούς λόγους, αν και έριχναν κλεφτές ματιές στα ματσάκια. Το ποδόσφαιρο έχει χρησιμοποιηθεί, όχι μόνο στην Ελλάδα, από απολυταρχικά καθεστώτα για την αποκόμιση πολιτικών οφελών. Μην ξεχνάμε τη Χούντα του Παπαδόπουλου και τον περιβόητο Ασλανίδη, μην ξεχνάμε την πορεία του Παναθηναϊκού στο Γουέμπλεϊ. Και μην ξεχνάμε και τον Τσαουσέσκου με την Στεάουα Βουκουρεστίου που σάρωσε την Ευρώπη το 1986.

Κάτι τέτοιο κάνουν άλλωστε και πολλές «δημοκρατικές» χώρες, χρησιμοποιώντας το πλέον δημοφιλές άθλημα, για να επηρεάσουν την κοινή γνώμη. Κυρίως στα λεγόμενα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, εκεί που η πείνα γίνεται πολλές φορές διαμαρτυρία και κατ’ επέκταση «πόλεμος» στους δρόμους. Οι Βραζιλιάνοι και οι Αργεντινοί είναι πρώτοι διδάξαντες σ’ αυτό. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχειας, σε συνθήκες εξαθλίωσης αλλά μπροστά στον Πελέ, τον Σώκρατες, τον Ριβάλντο, τον Μαραντόνα, τον Μπατιστούτα, τον Νεϊμάρ και τον Μέσι όλοι γίνονται «αρνάκια». Όσο πιο μεγάλη είναι η διοργάνωση, τόσο πιο «ήσυχος» είναι και ο λαός, κυρίως το επαναλαμβάνουμε όσοι δεν έχουν πρόσβαση σε πολλές πηγές ενημέρωσης. Δεν έχουν δηλαδή λάπτοπ, έξυπνα κινητά και ipad να μπαίνουν στο ίντερνετ και να μαθαίνουν τα πάντα.

Σε γενικές γραμμές, θα μπορούσε να πει κανείς, ότι το ποδόσφαιρο συνεχίζει να είναι το όπιο του λαού ή τουλάχιστον ενός μεγάλου μέρους αυτού.

Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά; Μα φυσικά γιατί η Ελλάδα ζει από την Τρίτη ένα νέο... εθνικό όραμα. Ένα πέναλτι, μια δραματική νίκη, ένας... Σαμαράς, μια εξαιρετική εμφάνιση και ήταν αρκετά να απογειώσουν την Ελλάδα της παρακμής, της βαθιάς κρίσης, των εκατομμυρίων άνεργων, των απλήρωτων εργαζόμενων, των φορολογούμενους που δεν πάνε να καταθέσουν τη δήλωση γιατί ξέρουν ότι δεν έχουν να πληρώσουν τους φόρους που θα έρθουν.

Και τι δεν έχουμε ακούσει μετά τον θρίαμβο της Εθνικής ομάδας. Ακούσαμε τον Εθνικό Ύμνο καμιά εκατοστή φορές, όταν ακόμη και τις εθνικές μας εορτές τις απαξιώνουμε, όταν την ελληνική σημαία την τσαλαπατάμε.

Ακούσαμε πάλι αυτά τα εθνικοπατριωτικά και κωμικά για τον Θεό που είναι μόνο Έλληνας και τίποτε άλλο. Για τους ήρωες που πολεμάνε μόνο σαν Έλληνες. Για την Ελλάδα που δεν μασάει πουθενά και που δεν υπάρχει άλλος λαός να συγκριθεί με τον ελληνικό λαό.

Για τα.... μπαλάκια που έχουν μόνο οι Έλληνες και κανείς άλλος. Για την μεγάλη ελληνική ψυχή και άλλα πολλά που δεν έχει σημασία να τα αναφέρουμε. Καραγκιόζ μπερτές, σαν κι αυτός που ζήσαμε το 2004 σ’ εκείνες τις στιγμές της... εθνικής ανάτασης όταν τα κεφάλια του Χαριστέα ή του Δέλλα μας έδιναν το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Κι όταν τα χρυσά στάδια των Ολυμπιακών Αγώνων -που τα πληρώνουμε σήμερα με αίμα- γέμιζαν με εθνική περηφάνια για τα μετάλλια της ντόπας.

Προς Θεού. Δεν απαξιώνουμε καμιά επιτυχία ατομική και συλλογική σε οποιοδήποτε αγώνισμα. Είμαστε περήφανοι για την Εθνική μας στη Βραζιλία, έστω και αν πριν μερικές τους βρίζαμε γιατί δεν παίζουν μπάλα. Αν θυμόμαστε καλά, όταν στο πρώτο ματς βγήκε ο Χαριστέας να τους υπερασπιστεί λέγοντας ότι είμαστε κομπλεξικός λαός, έπεσαν όλοι να τον φάνε. Ξέρουμε επίσης ότι κάθε Έλληνας κρύβει τον προπονητή μέσα του κι έχει άποψη ακόμη κι αν δεν ξέρει τι χρώμα έχει η μπάλα ποδοσφαίρου. Και ξέρουμε κι ότι ο οπαδισμός στη χώρα μας έχει κάνει πολύ κακό στην Εθνική. Δείτε τι έγινε πριν μερικές ημέρες στην ομάδα και το παρ’ ολίγον ξύλο μεταξύ Μανιάτη και Τζαβέλα.

Όμως, όλα αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι και μέσα στη χαρά. Μακάρι εδώ στην Ελλάδα να αντιμετωπίζαμε το ποδόσφαιρο και τα άλλα αθλήματα ως μέσο για να χαρούμε, να κλάψουμε, να γελάσουμε, να πειράξουμε τον φίλο μας. Ωστόσο, όλα αυτά μέχρι εκεί, υπάρχουν και πολύ σοβαρότερα πράγματα. Το ποδόσφαιρο είναι αυτό που είναι, οι ποδοσφαιριστές σε αυτό το επίπεδο παίρνουν χρήματα που 10 εκατ. Έλληνες δεν θα τα δουν ούτε σε φωτογραφία. Και η Εθνική ομάδα είναι αυτή που μας εκπροσωπεί, καλά ή κακά. Αλλά δεν είναι το παν. Μια στραβοκλωτσιά, ένα πέναλτι, μια «μαϊμού» πτώση στην περιοχή, όλα αυτά μπορούν να κρίνουν έναν αγώνα.

Αλλά δεν μπορούν να κρίνουν το μέλλον ολόκληρης της χώρας. Ας χαρούμε λοιπόν, ας βγούμε στους δρόμους κι ας πανηγυρίσουμε. Αλλά ας μην αφήσουμε τίποτε και κανέναν να μας αποπροσανατολίσει από τα πραγματικά προβλήματα της Ελλάδας. Η αγωνία για την επόμενη ημέρα υπάρχει πάντα, σε εθνικό και ατομικό επίπεδο. Μην το ξεχνάμε ποτέ και μην επιτρέψουμε σε κανέναν πολιτικό ή άλλο παράγοντα να παίξει παιχνίδια με το μυαλό μας που είναι σε εθνική διέγερση λόγω του Μουντιάλ.

Στη Βουλή ψηφίζονται κρίσιμα νομοσχέδια, στην κοινωνία τα προβλήματα είναι πολλά, οι φόροι τρέχουν, τα δάνεια μένουν απλήρωτα, οι δουλειές και η ανάπτυξη που μας υποσχέθηκαν δεν έρχονται. Και την ίδια στιγμή οι ξένοι μας πιέζουν να σφίξουμε κι άλλο το ζωνάρι και με απειλούν με χειρότερα απ’ όσα έχουμε ζήσει ως τώρα. Εκεί πρέπει να παίξουμε... μπαλίτσα και να βάλουμε τα γκολάκια μας. Ολοι, από τους κυβερνώντες μέχρι το λαό. Κι επειδή υπάρχει η ενημέρωση και κανείς δεν μπορεί να μας αποπροσανατολίσει αν δεν το θέλουμε εμείς οι ίδιοι καλό είναι να προσγειωθούμε γρήγορα.



Antinews.gr