Λίγες μόλις εβδομάδες μετά την κατάληψη κομματιών του βόρειου και του κεντρικού Ιράκ, οι τζιχαντιστές εξτρεμιστές του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Λεβάντε έδιωξαν και τους εναπομείναντες Χριστιανούς της Μοσούλης. Αφού σημάδεψαν τα σπίτια τους με το «Ν» (Nazarenes -Ναζωραίοι), η Isis τους πρόσφερε παράλογες επιλογές: να ασπαστούν το Ισλάμ, να αποδεχθούν τους αρχαίους φόρους για τις μειονότητες, ή να πεθάνουν. Για να υπογραμμίσουν την περιφρόνησή τους για οποιαδήποτε ερμηνεία της θρησκείας εκτός από την δική τους, αυτοί οι σουνίτες μελανοχίτωνες ρατσιστές ανατίναξαν τον ναό του Ιωνά στη Μοσούλη, ενός προφήτη σεβαστού τόσο στο Κοράνι όσο και τη Βίβλο. Αυτό δεν είναι μόνο μια παράλληλη ιστορία σε μια ευρύτερη τραγωδία.
Το φάντασμα μιας ανατολικής Μεσογείου χωρίς Χριστιανούς στοιχειώνει, όχι μόνο επειδή θα ξεριζώσει μια κληρονομιά 2.000 χρόνων εκεί όπου ο Χριστιανισμός γεννήθηκε. Και άλλες μειονότητες όπως οι Δρούζοι φοβούνται ότι, αν οι χριστιανοί εκδιωχθούν θα μείνουν μόνοι τους, ενώ οι κοσμικοί Άραβες γνωρίζουν ότι θα έχαναν ένα μοναδικό παράθυρο στον κόσμο - μια γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Αυτό δεν ξεκίνησε τον περασμένο μήνα, όταν η Isis κατέλαβε τη Μοσούλη. Ούτε περιορίζεται στο Ιράκ. Σε όλο τον αραβικό κόσμο, οι χριστιανοί, ίσως και 15 εκατ. ανάμεσα σε 300 εκατ. μουσουλμάνους, απειλούνται: απειλούνται από ισλαμιστές ριζοσπάστες, αναγκάζονται εξαιτίας των περιορισμένων ευκαιριών να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή στο εξωτερικό, κατηγορούνται για συνενοχή στα σχέδια των ξένων αρπακτικών και απειλούνται από τις αναταραχές που μαστίζουν την περιοχή και απογυμνώνουν την σκληρή καλωδίωση του σεχταρισμού.
Μετά την εισβολή στο Ιράκ το 2003, οι αυτόχθονες Ασσύριοι χριστιανοί, κυρίως Χαλδαίοι, υπέστησαν έναν διωγμό που μείωσε τον αριθμό τους από περίπου 1 εκατ. σε 300.000. Η κατοχή υπό την αμερικανική καθοδήγηση, φέρνοντας τους σιίτες στην εξουσία στην αραβική ενδοχώρα για πρώτη φορά εδώ και αιώνες, αναζωπύρωσε το πανάρχαιο σχίσμα ανάμεσα στο σουνιτικό Ισλάμ και τους Σιίτες- και οι Χριστιανοί βρέθηκαν σε διασταυρούμενα πυρά. Η ρεβανσιστική απολυταρχία κατά την αραβική άνοιξη αύξησε την δυστυχία.
Η επανάσταση του 2011 στην Αίγυπτο ακολουθήθηκε από ταραχές μεταξύ Κοπτών (περίπου το 10 τοις εκατό των Αιγυπτίων) και Μουσουλμάνων, υποκινώντας υποψίες ότι το παλαιό καθεστώς – που τώρα αποκαταστάθηκε στην εξουσία- προσπαθεί να διευρύνει ένα σεχταριστικό χάσμα και να αναγκάσει τους πολίτες να επιλέξουν μεταξύ της παλαιάς τάξης και του χάους. Στη Συρία, όπου οι χριστιανοί αποτελούν περίπου το 10 τοις εκατό του πληθυσμού και τα αραμαϊκά, η γλώσσα του Χριστού, εξακολουθεί να επιβιώνει, το καθεστώς μειονότητας του Άσαντ εξαρχής στόχευε άλλες μειονότητες, όπως των Χριστιανών και των Δρούζων, με μια υποσυνείδητη ρητορική: σταθείτε στο πλευρό μας, γιατί αν πέσουμε θα σας στήσουν στον ίδιο τοίχο οι σουνίτες φονταμενταλιστές. Η Isis ήταν η κύρια ωφελημένη από την άγρια καταστολή και την αποτυχία Αράβων και Δυτικών να υποστηρίξουν τους αντάρτες που επικρατούσαν.
Στο Λίβανο, οι χριστιανοί οι οποίοι προηγουμένως κυβερνούσαν βγήκαν αποδυναμωμένοι από τον εμφύλιο πόλεμο του 1975-1990 και τώρα είναι χωρισμένοι ανάμεσα σε φατρίες που συμμάχησαν με τους Σιίτες, υπό την ηγεσία της Χεζμπολάχ, και τα απομεινάρια του παλιού κόμματος της Φάλαγγας, οι οποίοι υποστήριξαν τους Σουνίτες. Ο πόλεμος και η μετανάστευση έχουν μειώσει τον αριθμό τους σε περίπου 30 τοις εκατό του πληθυσμού.
Καθώς οι πυρκαγιές της Συρίας και του Ιράκ λιώνουν τα σύνορα που επιβλήθηκαν από τους Ευρωπαίους μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, η απελπισία αφθονεί, κυρίως μεταξύ των Χριστιανών. Υπάρχει νοσταλγία για τον παναραβικό εθνικισμό, που μετατράπηκε σε άλλοθι για την δικτατορία. Υπάρχει συζήτηση για προσφυγή σε μια νεο-οθωμανική τάξη από εξωτερικούς προστάτες και στο σύστημα μιλλέτ εθνο-θρησκευτικής αυτονομίας. Το Ιράν και οι σιίτες σύμμαχοί τους, όπως η Χεζμπολάχ, ιδιοτελώς λένε ότι είναι η μόνη ασπίδα των μειονοτήτων κατά της βαρβαρότητας του τζιχάντ.
Αλλά οποιαδήποτε πραγματική στροφή θα απαιτήσει από τους κυρίαρχους σουνίτες να επαναβεβαιώσουν την ηγεσία και να συντρίψουν τον εξτρεμισμό μέσα στο στρατόπεδό τους. Η διακοπή του θρησκευτικούς σπιράλ απαιτεί επίσης μια παν-κοινοτική προσπάθεια για την ανοικοδόμηση των κρατών, με βάση την ισότητα των πολιτών και την διαφορετικότητα, η οποία αντανακλάται σε συνομοσπονδιακά ιδρύματα, κοινοβούλια δύο σωμάτων και ανάθεση εξουσίας. Το αν θα απομείνουν πολλοί χριστιανοί για να μοιραστούν αυτή την προσπάθεια είναι απειλητικά αμφισβητήσιμο.
Antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου