Είναι πιθανό να έχει αρχίσει η τρίτη Ιντιφάντα χωρίς καν να το έχουμε προσέξει; Η δολοφονία ενός νεαρού Παλαιστινίου, στις 2 Ιουλίου, ήταν μια προφανής πράξη εκδίκησης που ήρθε μετά την ανακάλυψη των πτωμάτων τριών νεαρών Ισραηλινών που είχαν απαχθεί στις 12 Ιουνίου. «Οφθαλμός αντί οφθαλμού». Η αρχή της Παλαιάς Διαθήκης ήταν ανέκαθεν δημοφιλής στους Αγίους Τόπους. Όμως, το να παρατηρούμε ότι οι Εβραίοι και οι Παλαιστίνιοι είναι οι κληρονόμοι πολλών σφαλμάτων και αιματοχυσίας, δεν είναι αρκετό για να αφαιρέσουμε κάθε ευθύνη από τους πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες τους.
Χωρίς να δηλώσει υπεύθυνος, ο Χαλέντ Μασάλ, ο πολιτικός ηγέτης της Χαμάς, του ισλαμιστικού κινήματος που είναι στην εξουσία στη Γάζα, συνεχάρη τους ανθρώπους που είχαν απαγάγει τους τρεις μαθητές του Ταλμούδ στη Δυτική Όχθη. Σε απάντηση, εξτρεμιστές ραβίνοι όπως ο Γιτζάκ Γκίνσμπουργκ και ο Γιτζάκ Σαπίρα παρουσίασαν διατριβές μίσους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Αν χρειαζόταν τέτοια επιβεβαίωση, πλέον την έχουμε: η εβραϊκή τρομοκρατία υπάρχει, παράλληλα με την παλαιστινιακή τρομοκρατία. Αυτή η κατάσταση είναι ακόμα πιο ανησυχητική, δεδομένου ότι αυτή η κλιμάκωση της θρησκευτικής βίας έρχεται ως αντανάκλαση μιας απότομης αύξησης των στρατιωτικών εντάσεων ανάμεσα στο Ισραήλ και τα ισλαμικά κινήματα στη Γάζα. Το Ισραήλ έχει συγκεντρώσει τα στρατεύματά του στο νότο, και τα γεράκια της κυβέρνησης του πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου ζητούν μια μεγάλης κλίμακας παρέμβαση για την ανατροπή του «Χαμαστάν» άπαξ και δια παντός.
Αλλά η λογική μπορεί ακόμα να επικρατήσει. Δεν είναι ούτε προς το συμφέρον του Ισραήλ ούτε της Χαμάς να ξεκινήσουν ένα νέο πόλεμο. Η τελευταία έχει πλέον τα μέσα για να χτυπήσει το Τελ Αβίβ και ο Νετανιάχου θα αγωνιστεί να επιβιώσει πολιτικά, αν η καρδιά του εβραϊκού κράτους πληγεί. Όσο για τη Χαμάς, είναι ήδη σε δεινή θέση. Η Γάζα έχει υποβληθεί σε ισραηλινό αποκλεισμό για επτά χρόνια και η Αίγυπτος του Αμπντέλ Φατάχ αλ-Σίσι επιδείνωσε την κατάσταση καταστρέφοντας τις εκατοντάδες σήραγγες λαθρεμπορίου που ήταν η οικονομική σανίδα σωτηρίας για τους 1,7 εκατομμύρια κατοίκους της Γάζας.
Υπέρ του Νετανιάχου
Η Χαμάς φαίνεται να έχει μάθει το μάθημά της: Η μόνη διέξοδος από την απομόνωσή της ήταν να συμφιλιωθεί με τη Φατάχ, το κόμμα του Παλαιστίνιου Προέδρου Μαχμούντ Αμπάς, μια κίνηση η οποία θα επιτρέψει την πρόσβαση σε μια άνευ προηγουμένου νομιμότητα. Αλλά με τη δολοφονία των τριών Ισραηλινών, η όλη λογική πίσω από αυτή τον πολιτικό εκσυγχρονισμό κατέρρευσε και η Χαμάς βρέθηκε για μια ακόμη φορά να υπόκειται σε δημόσια περιφρόνηση, με τη στρατηγική συμφιλίωσης υπό κατάρρευση.
Υπό αυτό το πρίσμα, η τριπλή απαγωγή, πέρα από την ανθρώπινη τραγωδία, υπήρξε ένα αναπάντεχο πολιτικό κέρδος για τον Νετανιάχου. Κατηγορώντας τη Χαμάς, κατάφερε να μετατρέψει ένα φιάσκο των μυστικών υπηρεσιών σε μια διπλωματική και πολιτική νίκη. Οι θετικές συνέπειές της ήταν εμφανείς για μια ισραηλινή κυβέρνηση που προσπαθεί να κάνει τα πάντα για να απονομιμοποιήσει και να διχάσει το παλαιστινιακό κίνημα.
Διπλωματικά απομονωμένος από όταν η διεθνής κοινότητα υποστήριξε την αρχή μιας παλαιστινιακής κυβέρνησης εθνικής ενότητας, ο Νετανιάχου, ο οποίος το θεώρησε ως μια κίνηση που θα ενισχύσει την τρομοκρατία, ανέκτησε το πάνω χέρι. Εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση, με τη δρομολόγηση μιας τεράστιας καταστολής στη Δυτική Όχθη. Το ερώτημα τώρα είναι αν αυτή η πολιτική επίθεση θα ακολουθηθεί από μία ολοκληρωτική στρατιωτική επέμβαση και χερσαίο πόλεμο. Το Ισραήλ θέλει να αποκαταστήσει το φόβητρο των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων στη Γάζα, αλλά ο κύριος στόχος του είναι πολιτικός. Θέλει να υπονομεύσει τους λόγους της παλαιστινιακής συμφιλίωσης, επιμένοντας ότι ένα από τα μέλη της, η Χαμάς, παραμένει μια τρομοκρατική οργάνωση.
Καλούμενος να αποστασιοποιηθεί από μια πράξη που περιγράφεται ως κατάπτυστη, ο Μαχμούντ Αμπάς έκανε τις παλαιστινιακές δυνάμεις ασφαλείας να ενταχθούν στο κυνήγι για τους απαγωγείς των τριών Ισραηλινών, μετατρέποντας έτσι την παλαιστινιακή αρχή σε υπεργολάβο της ασφάλειας του ισραηλινού στρατού στη Δυτική Όχθη, μια κίνηση που άφησε πολλά θύματα, τόσο ανθρώπων όσο και πολιτικής. Ο τελευταίος γύρος των διαπραγματεύσεων μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων έληξε μέσα στη γενική αδιαφορία, σαν να μην είχαν συμβεί ποτέ οι προηγούμενοι εννέα μήνες συνομιλιών, που επικεντρώθηκαν στην ειρηνευτική «διαδικασία», αλλά ποτέ σε κάτι ουσιαστικό. Στο πλαίσιο αυτό, θα περάσει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα προτού να προσπαθήσει οποιοσδήποτε να αναβιώσει και πάλι τις διαπραγματεύσεις.
Δύο σενάρια φαίνεται να προσφέρονται στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Το πρώτο είναι το status quo, με άλλα λόγια το πολιτικό αδιέξοδο, το οποίο μπορεί να επιβεβαιώσει μόνο έναν Ισραηλινό Πρωθυπουργό χωρίς ιστορικό όραμα για τη χώρα του. Οι Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις θα συνεχίσουν το ρόλο του στρατού κατοχής στη Δυτική Όχθη για να διατηρήσουν αυτό που είναι de facto απαρτχάιντ. Το άλλο σενάριο, μια τρίτη Ιντιφάντα, θα μπορούσε να γραφτεί από την γενιά των νέων Παλαιστινίων που μεγάλωσαν μετά τις συμφωνίες του Όσλο το 1993.
Η γενιά αυτή ήταν νέα κατά τη στιγμή της δεύτερης Ιντιφάντα. Πλέον φτάνει στην ηλικία της ωριμότητας χωρίς καμιά ελπίδα στο μέλλον, εκτός από ένα αδιέξοδο: κανένα παλαιστινιακό κράτος και μια καθημερινότητα παρόμοια με αυτή των γονιών τους, αποτελούμενη από ταπεινώσεις, αδιάκριτες συλλήψεις και βία. Υπάρχει η πιθανότητα αυτή η νέα θυσιασμένη γενιά να βρει τα μοντέλα του ρόλου της στους ριζοσπαστικούς κύκλους του Ισλαμικού Κράτους.
lemonde.fr
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου