Κάποιοι άκουσαν κυβέρνηση "λαϊκή" και κατάλαβαν "ελαφρολαϊκή"

Του Μικρού Οδυσσέα

Στον λαϊκισμό του αντιπάλου δεν αντιτάσσεις λαϊκισμό, αλλά σοβαρότητα, προτάσεις, δουλειά, μάχη με την ουσία των προβλημάτων και όχι επιμονή στο κυνήγι των εφήμερων εντυπώσεων.

Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της Μεταπολίτευσης δεν οδηγεί στο μέλλον, αλλά το καθυστερεί προσπαθώντας να το φέρει στα μέτρα της.

Στον λαϊκισμό του αντιπάλου δεν αντιτάσσεις λαϊκισμό, αλλά σοβαρότητα, προτάσεις, δουλειά, μάχη με την ουσία των προβλημάτων και όχι επιμονή στο κυνήγι των εφήμερων εντυπώσεων.

Άλλωστε είναι τόσο περιπεπλεγμένα τα συλλογικά και ατομικά αδιέξοδα, που οι επικοινωνιακοί χειρισμοί τις περισσότερες φορές όχι μόνο δεν δίνουν οφέλη, αλλά κάνουν και επιπλέον ζημιές.

Η Κυβέρνηση που προέκυψε από τον πρόσφατο ανασχηματισμό είχε σαφή τοπική εκλογική στόχευση. Η χαρά του «παράγοντα», ιδίως της Β΄ Αθηνών.

Οι οποίοι θα επαναφέρουν τα χαμένα (στη μετάφραση) αμνοερίφια στους κόλπους της παράταξης.

Και θα αντιπαρατεθούν με σφοδρότητα και γλώσσα πεζοδρομίου (αν χρειαστεί) στην υπό εκκόλαψη «κυβερνώσα Αριστερά» του κ. Τσίπρα.

Αν και είναι νωρίς να κρίνουμε τελεσίδικα πρόσωπα και πράγματα, τα πρώτα δείγματα γραφής μόνο ελπιδοφόρα δεν είναι.

Δεν γινόταν να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Οι πολιτικοί που μεσουράνησαν κατά τη Μεταπολίτευση, βουλευτές της «βολικής Δεξιάς» που περίμεναν υπομονετικά να κάνουν το διάλειμμα της εξουσίας ανά δεκαετία που τους αναλογούσε, ιδεολογικοί φορείς ενός θολού «φιλελευθερισμού» στην οικονομία, με έντονα χαρακτηριστικά κρατικοδίαιτων τακτικών και παραγοντίστικων στρατηγικών ανά περίσταση, δεν μπορούν και δεν γίνεται να είναι μπροστάρηδες στην Ελλάδα που αγκομαχά να βγει από την κρίση.

«Αυτή η στάνη αυτό το γάλα βγάζει» και το θέμα δεν είναι επί προσώπων αλλά επί νοοτροπιών.

Είναι λοιπόν πολλές φορές δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ ενός μαχητικού πολιτικού για τα λαϊκά αιτήματα και της γραφικότητας ενός βουλευτού με έντονα συμπτώματα εξάρτησης από τα τηλεοπτικά παράθυρα και πρωινάδικα.

Η πραγματικότητα των καθημερινών ανθρώπων είναι απείρως διαφορετική από αυτή του πολιτικού και δημοσιογραφικού κατεστημένου.

Κι έτσι νομοτελειακά η όποια λαϊκή στροφή μετατρέπεται σε λαϊκή απογευματινή παράσταση.

Άλλο πράγμα είναι η Κυβέρνηση με λαϊκό έρεισμα κι άλλο η «ελαφρολαϊκή» Κυβέρνηση, πρόσωπα καταστάσεις και πολιτικές πολύ μακριά από την ουσία των ζητημάτων που απασχολούν την ελληνική κοινωνία, διαχειριστές της μίζερης πραγματικότητας, κομπάρσοι σε πρωταγωνιστικούς ρόλους πολύ μακριά από τις πραγματικές δυνατότητες τους.


Μικρός Οδυσσέας