Είναι καιρός να δημιουργήσουμε καινούρια κόμματα, καινούρια πολιτικά υποκείμενα, με αξιοκρατία, με ιδεολογία, με ιδέες, με ρηξικέλευθες πολιτικές προτάσεις, με καινούρια πρόσωπα, νέους πολιτικούς με διάθεση προσφοράς κι όχι αρπαγής, με κοινωνική παρουσία και δράση κι όχι με κομματικά ένσημα.
Το κακό είναι, πως το όνειρό μου δεν έμεινε εκεί. Όντας εκ φύσεως στο ξυπνητό μου άνθρωπος πρακτικός, μεθοδικός και ενεργητικός, δεν ήταν δυνατόν να δρω διαφορετικά στα όνειρά μου. Έτσι, κι αφού συνέχισα να ονειρεύομαι τα πρώτα ευχάριστα έξοδα, όπως αγορά αυτοκινήτου, αγορά ενός μικρού κτήματος για τα γεράματα, σπουδές των παιδιών και αποκατάστασή τους και άλλα τέτοια χαρούμενα πράγματα, έφτασε η κρίσιμη στιγμή που το όνειρο άρχισε να γίνεται εφιάλτης.
Και τι θα έκανα το μεγάλο μέρος των χρημάτων που θα περίσσευαν μετά από αυτά τα πρώτα ευχάριστα και αναγκαία έξοδα; Έντρομος διαπίστωσα στον ύπνο μου, πως τα άρτι κι εκ τύχης τρελής αποκτηθέντα φανταστικά λεφτουδάκια μου, κοντά στα τεσσεράμισι εκατομμυριάκια πια όπως υπολόγιζε ο κοιμισμένος εαυτός μου, έπρεπε κάπου να τα διασφαλίσω ή καλύτερα να τα επενδύσω. Πού όμως;
Η πρώτη σκέψη που έκανα, ομολογώ με εξέπληξε: θα τα έβγαζα στην Ελβετία! Πήρα να ονειρεύομαι αν μπορώ να το κάνω νομίμως, αν με ψάξει η εφορία, το ΣΔΟΕ, ο Χαρδούβελης ή ο Σταϊκούρας. Μετά, κατρακύλησα χαμηλότερα στου ραντιέρη την σκάλα, ονειρευόμενος σύσταση εξωχώριας εταιρείας στας νήσους Καϋμάν ή και μακρύτερα ακόμη! «Όσο μακρύτερα από την χώρα, τόσο το καλύτερο», με συνέτρεχε ο κοιμισμένος άλλος μου εαυτός. Ένα μονάχα δεν ονειρεύτηκα: να τοποθετήσω τα λεφτουδάκια μου μέσα στην χώρα, είτε καταθέτοντάς τα στην τράπεζα, είτε επενδύοντάς τα στην δουλειά μου!
Εσείς όλοι οι φίλοι που διαβάζετε εδώ μέσα τόσον καιρό τα σχόλιά μου, αντιλαμβάνεστε είμαι σίγουρος, γιατί η τελική τροπή που πήρε το αρχικώς ευχάριστο όνειρό μου ήταν για μένα εφιάλτης. Για την ακρίβεια, ζορίστηκα τόσο πολύ από τα αντικρουόμενα συμφέροντα που ανέκυπταν μεταξύ του διαπρύσιου κήρυκα της σωτηρίας της χώρας μέσω επενδύσεων (του ξυπνητού Ακενατόν δηλαδή) και του συμφεροντολόγου μεγαλο-κεφαλαιούχου δυνητικού επενδυτή (του Ακενατόν που ονειρευόταν δηλαδή), που τελικά ξύπνησα λουσμένος στον ιδρώτα και εντελώς απογοητευμένος για το μέλλον αυτής της χώρας.
Λέμε όλοι μας πως η χώρα για να σωθεί χρειάζεται ανάπτυξη, συνεπώς χρειάζεται επενδύσεις, δηλαδή με άλλα λόγια φρέσκο χρήμα, κεφάλαια που κάποιοι θα φέρουν εδώ να τα επενδύσουν. Την ίδια στιγμή, βλέπουμε με έκπληξη τους πολιτικούς, την άρχουσα τάξη, τους κεφαλαιούχους, όλους τους πιθανούς εγχώριους επενδυτές δηλαδή (του κοιμισμένου εαυτού μου μη εξαιρουμένου), να έχουν βγάλει ή να προσπαθούν (ακόμη και στον ύπνο τους!) να βγάλουν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό, όσο μακρύτερα, τόσο καλύτερα. Βλέπουμε σιγά – σιγά τα τελευταία χρόνια, ολόκληρα εργοστάσια να ξεπατώνονται ατόφια και να μετακομίζουν στις όμορες χώρες των Βαλκανίων. Βλέπουμε στις λίστες Λαγκάρντ, στις λίστες του ΥΠΟΙΚ, στις λίστες της ΤτΕ και αλλαχού, δεκάδες ή και εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ να έχουν βγει νόμιμα ή παράνομα από την χώρα.
Αυτός είναι και ο λόγος που προβλέπονται αναιμικές αναπτύξεις της τάξης του 0,5% για την χώρα, την ώρα που χρειαζόμαστε διψήφια νούμερα για να πούμε πως μπορεί και να την σκαπουλάρουμε τελικά! Που θα βρεθούν όμως αυτά τα διψήφια νούμερα; Μονάχα από τους ξένους επενδυτές, τους οποίους ειρήσθω εν παρόδω κάνουμε κάθε τι δυνατόν, ώστε να τους αποτρέπουμε να έρθουν να επενδύσουν; Όταν εμείς, ακόμη και στον ύπνο μας, βγάζουμε τις ουρές μας απέξω και συνειδητά ή ασυνείδητα δεν εμπιστευόμαστε την ίδια μας την χώρα, γιατί να μας εμπιστευτούν οι ξένοι; Όταν όπως αποδεικνύεται από τα πόθεν έσχες των πολιτικών, ακόμη και οι αριστεροί (!) πολιτικοί έχουν βγάλει τα εκατομμύριά τους εκτός Ελλάδος, πως είναι δυνατόν να πειστεί ο απλός έμπορος, επιχειρηματίας, κεφαλαιούχος, ή ευνοημένος του τζόκερ να επενδύσει το περίσσευμά του στην Ελλάδα;
Θα σας ομολογήσω και την συνέχεια, κι ας ντρέπομαι πολύ γι αυτήν. Τελικά, ξανακοιμήθηκα και ως συνήθως, συνέχισα το όνειρο εκεί από όπου το είχα αφήσει. Ποια Ελβετία και ποιο Λουξεμβούργο; Ποιο Βερολίνο και ποιο Παρίσι; Το χρήμα το έβγαλα έξω με την πρώτη πτήση προς Λονδίνο. Εκεί, το μεγαλύτερο μέρος το μετέτρεψα σε δολάρια και το «παρκάρισα» σε υποκατάστημα αμερικανικής τράπεζας στις Παρθένους Νήσους. Άφησα κάτι ψιλά στο «Σίτυ» για να απασχολούμαι με «χαρτιά» κι όχι με τις κουρελούδες του Χ.Α. και «έστρωσα» και ένα εκατομμυριάκι σε χρυσό (αυθεντικό, σε θυρίδα βρετανικής τραπέζης κι όχι παράγωγα και άλλα γιαλαντζί υποπροϊόντα). Τότε μονάχα αισθάνθηκα ασφαλής και κοιμήθηκα τον ύπνο του δικαίου.
Όταν ξύπνησα κι άνοιξα την τηλεόραση, ήμουν και πάλι φτωχός κι απόκληρος και στην οθόνη ο Γιακουμάτος μάλωνε με τον Βούτση για την ανάπτυξη της χώρας, ενώ παραδίπλα η Βούλτεψη περηφανευόταν για τον αριστερό της πατέρα, ξορκίζοντας με κατάρες το κακό ΔΝΤ, ο ευρωβουλευτής Κεφαλογιάννης βριζόταν με τον ευρωβουλευτή Κατρούγκαλο για την τιμιότητα και την αξία των πατεράδων τους, μια διαμάχη που είχε τεράστια σημασία για την χώρα να μεταφερθεί και στο ευρωκοινοβούλιο, ο Λοβέρδος μαλλιοτραβιόταν με τον Μητσοτάκη για τις προσλήψεις των συγγενών των καθηγητάδων στα έρμα τα ΑΕΙ, κουρελιάζοντας κατά βάση την υπογραφή της ίδια της χώρας, οι δικαστές είχαν επιδικάσει περίπου μισό δις αναδρομικά και μελλοντικά εισοδήματα στις αφεντιές τους και ο Χαρδούβελης ήταν έτοιμος να αναθεωρήσει για άλλη μια φορά τους φορολογικούς νόμους της χώρας για να κονομήσει από δικαίους και αδίκους τα λεφτά των δικαστών αλλά και αυτά που θα επιδικάζονταν σίγουρα για τους στρατιωτικούς, τους αστυνομικούς, τους λιμενικούς, τους πυροσβέστες και άλλους ευγενείς κλάδους δημοσίων υπαλλήλων!
Στεναχωρημένος αλλά βέβαιος πως αυτή η χώρα δεν έχει πια σωτηρία από αυτή την πολιτική ελίτ, έκλεισα την τηλεόραση και βγήκα να ανασάνω λίγο καθαρό αέρα, σκεπτόμενος πως τουλάχιστον αυτό το τοπίο, αυτό το φως, αυτή την θάλασσα, αυτόν τον ήλιο, αυτά τα βουνά, αυτό το χώμα που καρπίζει εύγευστους αλλά λιγοστούς καρπούς, κανείς δεν μπορεί να μας τα στερήσει. Μέσα σ’ αυτό το περιβολάκι θα μείνουμε, εμείς που δεν έχουμε τίποτε να κερδίσουμε ή να χάσουμε στο τέλος. Θα μείνουμε να το δουλέψουμε, να το ιδρώσουμε, να το οργώσουμε, να το κάνουμε να καρπίσει ξανά, να το νοικοκυρέψουμε και σιγά – σιγά θα το αναπτύξουμε και πάλι, θα το στήσουμε στα πόδια του, θα το κάνουμε φιλόξενο και τολμηρό, καινοτόμο και εξωστρεφές, εργατικό και γλεντζέδικο συγχρόνως, κατά τον τρόπο που μονάχα εμείς ξέρουμε, εμείς που αξιωθήκαμε από την ιστορία και την φύση ένα τέτοιο όμορφο περιβολάκι. Εμείς που το μαγαρίσαμε, εμείς οι ίδιοι θα το ξεκαθαρίσουμε και πάλι. Καιρός να το καταλάβουμε αυτό όλοι μας, να αφήσουμε τις μιζέριες, τις γκρίνιες, τις πολιτικές έριδες, τις διαμάχες, τα μικροσυμφέροντα και τους θυμούς μας και να απαλλαγούμε από τον βραχνά των πολιτικών πατρώνων μας, των βαρόνων, των πριγκίπων, των διαπλεκομένων, των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και εργατοπατέρων, των γόνων και των απογόνων, των πράσινων τρωκτικών που δεν άφησαν σπυρί γέννημα στις αποθήκες του Έθνους, των επαγγελματιών αριστερών του Κολωνακίου και της Εκάλης, των αναρχομπάχαλων του κράτους των Εξαρχείων και των φρικτών ζόμπι του φαιοκόκκινου σταλινο-χιτλερισμού.
Είναι καιρός να δημιουργήσουμε καινούρια κόμματα, καινούρια πολιτικά υποκείμενα, με αξιοκρατία, με ιδεολογία, με ιδέες, με ρηξικέλευθες πολιτικές προτάσεις, με καινούρια πρόσωπα, νέους πολιτικούς με διάθεση προσφοράς κι όχι αρπαγής, με κοινωνική παρουσία και δράση κι όχι με κομματικά ένσημα. Τότε, μπορεί και να δημιουργηθούν οι συνθήκες για να τρέξει η χώρα με διψήφια νούμερα ανάπτυξης και (γιατί όχι;) όσοι έχουν μερικά εκατομμύρια στην διάθεσή τους (πραγματικά ή φανταστικά) να έχουν ως πρώτη σκέψη να τα επενδύσουν στην Ελλάδα μας.
Akenaton
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου