Στις χώρες που πλήττονται από την κρίση τα κεντροδεξιά κόμματα αδυνατούν πλέον να εκφράσουν τον παραδοσιακό κόσμο τους και έχουν μπει πλέον σε πορεία αργής αλλά αναπόφευκτης συρρίκνωσης και παρακμής.
Τα δεξιά και κεντροδεξιά κόμματα, ανεξαρτήτως της πολιτικής που ασκούσαν, που πολλές φορές δεν ήταν πάντα συνεπής με τα ιδεολογικά προτάγματα του οικονομικού φιλελευθερισμού, διαμόρφωσαν μια πολιτική/ιδεολογική ταυτότητα που ήταν ανεξίτηλα χαραγμένη ως προς τα χαρακτηριστικά της στους ψηφοφόρους και τα μέλη αυτών.
Τα κόμματα αυτά υποστηρίζονταν κατά βάση από ανθρώπους που αποτελούσαν την ραχοκοκαλιά της οικονομικής δραστηριότητας της χώρας, ελεύθερους επαγγελματίες, επιχειρηματίες μικρού και μεσαίου μεγέθους, επιστήμονες δικηγόρους, γιατρούς, φαρμακοποιούς, όπως και στελέχη της δημόσιας διοίκησης, των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας. Οι κοινοί ιδεολογικοί παρονομαστές τους ήταν αφενός η οικονομική δραστηριότητα σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς και ανταγωνισμού, και αφετέρου ο λαϊκός τους χαρακτήρας και η ταύτιση με πατριωτικές και εθνικές ιδέες, όπου το ευρύτερο καλό του έθνους αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα έναντι όλων.
Με την επέλευση της κρίσης όμως, αποδεικνύεται ότι τα κεντροδεξιά κόμματα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, συμπεριλαμβανομένης της Νέας Δημοκρατίας, απομακρύνθηκαν από τις αρχές των ψηφοφόρων τους, οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό αναζητούν νέες διεξόδους ιδεολογικής και πολιτικής εκπροσώπησης.
Χάθηκε ο λαϊκός χαρακτήρας της ακολουθούμενης πολιτικής, και το πατριωτικό της πρόταγμα, υπέρ μιας υποτιθέμενης ευρωπαϊκής ιδέας, που οδηγεί σε μια άχρωμη και άοσμη Ευρώπη της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, η οποία με την σειρά της αδιαφορεί για τα εθνικά αιτήματα και τις πατριωτικές ανησυχίες.
Χάθηκε επίσης και ο φιλελεύθερος χαρακτήρας της οικονομικής πολιτικής, προς όφελος μιας τυφλής μονεταριστικής εμμονής στην δημοσιονομική λιτότητα και την προστασία του τραπεζικού συστήματος. Τα σημερινά κεντροδεξιά κόμματα αδιαφορούν για την αστική τάξη που τα υποστήριζε και ενδιαφέρονται μόνον για τα συμφέροντα των κολοσσών πολυεθνικών επιχειρήσεων και της τραπεζοκρατίας.
Αποτέλεσμα αυτού είναι να καταρρέουν πολιτικά όλοι οι σχηματισμοί της κεντροδεξιάς στις μεγάλες χώρες της Ευρώπης, πλην της Γερμανίας, όπου η Μέρκελ ηγεμονεύει όλων των υπολοίπων. Στην Μεγάλη Βρετανία οι Συντηρητικοί είναι πλέον 3ο κόμμα, στην Γαλλία η Κεντροδεξιά υπολείπεται των ακροδεξιών, στην Ιταλία λόγω και της βιολογικής παρακμής του Μπερλουσκόνι το κόμμα του είναι επίσης 3ο, στην Ισπανία το Λαϊκό Κόμμα έλαβε στις ευρωεκλογές το χαμηλότερο ποσοστό στην ιστορία του, ενώ και στην Ελλάδα το ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας μόνον θλίψη προκαλεί. Μεγαλύτερη θλίψη προκαλεί βέβαια η ακολουθούμενη πολιτική της.
Την ίδια στιγμή, οι εκπρόσωποι των επαγγελματικών και κοινωνικών ομάδων που πλήττονται, στρέφονται προς άλλους φορείς πολιτικής εκπροσώπησης, αφού οι παραδοσιακοί τους εκπρόσωποι καταρρέουν. Άλλοι προς ευρωσκεπτικιστικά σχήματα φιλελεύθερης οικονομικής κατεύθυνσης, όπως ο Φάρατζ και ο Γκρίλο, άλλοι προς ακροδεξιά/ αυτοαποκαλούμενα πατριωτικά κινήματα όπως αυτό της Μαρίν Λεπέν, άλλοι προς τοπικιστικά/αντι-ευρώ κινήματα όπως η ιταλική Λέγκα του Βορρα, ή όσοι εμφορούνται από αισθήματα οργής λόγω της οικονομικής εξαθλίωσης σε σκληρά εθνικιστικά σχήματα όπως η Χρυσή Αυγή, ή το ουγγρικό Γιόμπικ.
Τέλος, οι περισσότεροι παραμένουμε πολιτικά ανέστιοι, και περιμένουμε να αναδειχθούν δυνάμεις που θα εκπροσωπήσουν τον επιστήμονα, τον μικρομεσαίο επιχειρηματία, τον σκληρά εργαζόμενο, τον πατριώτη που χαίρεται την 28η Οκτωβρίου και την 25η Μαρτίου, και όχι όταν έχει eurogroup.
Το βέβαιον είναι ότι στις χώρες που πλήττονται από την κρίση τα κεντροδεξιά κόμματα αδυνατούν πλέον να εκφράσουν τον παραδοσιακό κόσμο τους, υποστηρίζονται μόνον από πολίτες που έχουν ως γνώμονα τον φόβο, και έχουν μπει πλέον σε πορεία αργής αλλά αναπόφευκτης συρρίκνωσης και παρακμής, λόγω της γενετικής μετάλλαξης του πολιτικού τους DNA.
«Ανέστιος Δεξιός»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου