σε σχέση με την μετέπειτα ζωή τους, παρουσιάζουν τον υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης τους.
Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι αυτά τα παιδιά αν υποστηριχθούν και ενθαρρυνθούν στα επόμενα βήματά τους, από την οικογένεια και το ευρύτερο κοινωνικό τους περιβάλλον, θα είναι σίγουρα σε θέση να αναπτύξουν εξαιρετικές ικανότητες και πρωτοπόρες δυνατότητες, για το δικό τους όφελος και κατ επέκταση το όφελος ολόκληρης της κοινωνίας μας.
Έχει επίσης παρατηρηθεί ότι παιδιά που δεν ακολούθησαν τα συνηθισμένα στάδια των κατεστημένων μοντέλων εκπαίδευσης, παιδιά δηλαδή που μορφώθηκαν, από επιλογή, εκτός σχολείων αλλά μέσα στις οικογένειές τους και το περιβάλλον, προόδευσαν εξαιρετικά και ανέπτυξαν ιδιαίτερες δυνατότητες.
Ένα ανθρώπινο πλάσμα, με αυτό τον υψηλό δείκτη νοημοσύνης, που θα του επιτρεπόταν να αναπτύξει και να καλλιεργήσει τον εαυτό του χωρίς περιορισμούς, ελεύθερα και ανεπηρέαστα, και θα του παρέχονταν όλες οι διαθέσιμες δυνατότητες, δεν μπορούμε σίγουρα να γνωρίζουμε τι είδους πολιτισμό θα μπορούσε να δημιουργήσει…
Σίγουρα πάντως κάποιον πολύ καλύτερο και ανώτερο από το σημερινό μας βάρβαρο.
Σκεφτείτε, τα σημαντικότερα και πιο ξεχωριστά χαραχτηριστικά όλων των ανθρώπινων πλασμάτων είναι η περιέργεια, η εφευρετικότητα, η φαντασία, η έμπνευση, η δημιουργικότητα, η κριτική σκέψη, η δυνατότητα επίγνωσης, η αλληλεγγύη και η συνεργασία.
Μπορείτε ίσως να φανταστείτε τι υπονοώ…
Αλλά, «ας γυρίσουμε τώρα πλευρό» και ας δούμε τι πραγματικά συμβαίνει εδώ και πολλές δεκαετίες στις δικές μας σύγχρονες κοινωνίες και το πώς συμπεριφερόμαστε εμείς στα παιδιά μας.
Οι άπειροι συνήθως γονείς, που δεν γνωρίζουν τα χαραχτηριστικά και τις πραγματικές δυνατότητες των παιδιών τους, αφού τα φροντίσουν όσο καλύτερα μπορούν, τα θρέψουν, τα ασφαλίσουν και τα αγαπήσουν στα πρώτα τους χρόνια (με τους τρόπους που γνωρίζουν), τα εμπιστεύονται στη συνέχεια στο εκπαιδευτικό σύστημα και τους κοινωνικούς φορείς για να τα εκπαιδεύσουν και να τα βοηθήσουν στην ολοκλήρωση της προσωπικότητά τους.
Γνωρίζετε άραγε από πότε έχουν σχεδιαστεί και εφαρμοστεί τα εκπαιδευτικά μοντέλα που εκπαιδεύουν τα παιδιά μας ακόμα και σήμερα?
Από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης, κάπου στις αρχές (για να μην πω παλιότερα) του 19ου αιώνα.
Και ξέρετε τι ζητούσε εκείνη η εποχή;
Θετικές και τεχνολογικές επιστήμες και εφαρμογές, εργατικά χέρια, τεχνίτες και επιστήμονες που θα έδιναν ώθηση στην οικονομία της βιομηχανικής επανάστασης.
Δυστυχώς τα ηθικά θεμέλια που θα στήριζαν μια τέτοια επανάσταση ξεχάστηκαν από τους σχεδιαστές της.
Οι πανανθρώπινες αξίες, η ηθική, ο σεβασμός, η αλληλεγγύη και οι ανθρωπιστικές τέχνες δεν ενδιέφεραν ιδιαίτερα τους εμπνευστές αυτής της επανάστασης.
Η επανάσταση αυτή, έχοντας κίνητρο το κέρδος των επιχειρήσεων και στόχο την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κατανάλωση προϊόντων από τους πολίτες, είδε τους ανθρώπους πρώτα και πάνω απ όλα σαν εργαλεία.
Όλα τα παραπάνω ανθρώπινα χαραχτηριστικά που αναφέραμε είχαν αξία μόνο όσο εξυπηρετούσαν τους σκοπούς των επιχειρήσεων και των κεφαλαιούχων της εποχής.
Όσο κι αν το επιστημονικό και τεχνολογικό επίπεδο και οι γνώσεις μας για τον κόσμο, έχουν κυριολεκτικά φτάσει σ ένα εξαιρετικά υψηλό επίπεδο, το εκπαιδευτικό μοντέλο και οι τρόποι με τους οποίους αντιμετωπίζουμε ακόμα και σήμερα σαν κοινωνία τα παιδιά μας, δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά από τότε.
Τα παιδιά μας αντιμετωπίζονται πάντα σαν μια ακαθόριστη μάζα πλαστελίνης, που πρέπει να τους δοθεί σχήμα και μορφή.
Κανείς δεν φροντίζει να τα ανακαλύψει.
Για να γίνουν, υποτίθεται, ευτυχισμένα και ελεύθερα άτομα πρέπει να ακολουθήσουν πιστά τις οδηγίες που θα τους δοθούν.
Πρέπει να ακολουθήσουν τα εκπαιδευτικά στάδια, να συμμορφωθούν με τις ήδη υπάρχουσες αξίες, τα πρότυπα, τις συνήθειες, τις παραδόσεις και τους θεσμούς που ήδη υπάρχουν, για να καταφέρουν να γίνουν αποδεκτά από την κοινωνία.
Η διαφορετικότητα, η αμφισβήτηση, η ανυπακοή, η ελεύθερη βούληση και η κριτική σκέψη εγκυμονούν κινδύνους και αόριστες φοβίες σε μια κοινωνία που δεν τολμά εύκολα καινοτομίες.
Είναι ολοφάνερο ότι για την κοινωνία μας η ελευθερία και η αυτοδιάθεση του κάθε ατόμου είναι ένας μακρινός στόχος και αυτό είναι ένα πολύ καθοριστικό και εγκληματικά στρεβλό θεώρημα.
Η ελευθερία θα έπρεπε να είναι η βάση πάνω στην οποία χτίζεται η προσωπικότητα των παιδιών και όχι ο τελικός στόχος τους.
Τα παιδιά μας τοποθετούνται λοιπόν στο «πρόγραμμα brain damage», καταστροφή εγκεφάλου, από τα πρώτα σχολικά τους βήματα.
Ένα ολόκληρο «πρόγραμμα», που περιέχει όλες τις αξίες και τους προσανατολισμούς της κοινωνίας μας, πρέπει να «εγκατασταθεί» στα αγνά και αυθόρμητα μυαλά τους.
Ένα «πρόγραμμα» που περιέχει επίσης έτοιμες όλες τις απαντήσεις στις πιθανές απορίες τους.
Το μόνο που ζητιέται από τα παιδιά είναι το να υπακούσουν στις εντολές των μεγάλων και των ειδικών της εκπαίδευσης.
Το δημοτικό είναι το στάδιο που τα παιδιά μας θα πάρουν τις βασικές και θεμελιώδεις αρχές που διέπουν την κοινωνία μας.
Δεν διδάσκονται ούτε για το τι πραγματικά είναι ούτε για τη μαγεία του κόσμου που βρέθηκαν.
Τι κι αν έχει πλέον επιβεβαιωθεί και πειραματικά από τις επιστήμες, πέρα από τη φιλοσοφία και τον Ανατολικό εσωτερισμό, ότι όλα στο σύμπαν είναι Ένα, ότι όλα λειτουργούν αλληλένδετα επηρεάζοντας το ένα το άλλο, ότι η διαιρεμένη οπτική μας δεν ήταν παρά το αποτέλεσμα της πλάνης των περιορισμένων δυνατοτήτων των αισθήσεών μας και γι αυτό σχεδιάσαμε τα κοινωνικά μας συστήματα με εγωκεντρική οπτική …
…τα παιδιά πρέπει να εξακολουθήσουν να βλέπουν τον κόσμο τεμαχισμένο και την κοινωνία μας διαχωρισμένη σε φυλές, κράτη, εχθρούς, φίλους κλπ
Η συμμόρφωση, η υπακοή και ο σεβασμός στους μεγαλύτερους (μονόπλευρα, χωρίς οι μεγάλοι να σέβονται συνήθως τα παιδιά), είναι «αγαθά» που αποτελούν απόλυτη προτεραιότητα του είδους της εκπαίδευσης που παίρνουν τα παιδιά μας στο δημοτικό.
Μέσα σ ένα περιβάλλον που δεν τους επιτρέπει να εκφράζουν αυτό που είναι, αυτά που έχουν και αυτά που πραγματικά θέλουν, τα παιδιά αρχίζουν να χάνουν την παιδικότητα και τον αυθορμητισμό που τη συνοδεύει.
Οι υποχρεώσεις ολοένα και αυξάνονται, το παιχνίδι και η ξεγνοιασιά ολοένα και μειώνονται… το κλισέ «είσαι μεγάλο παιδί πια…» ακούγεται από παντού στα παιδικά αυτάκια τους.
Στο δημοτικό τα παιδιά μας μαθαίνουν επίσης ποια είναι η εθνικότητά τους, η θρησκεία τους, το τι πρέπει να πιστεύουν, ποια πρότυπα πρέπει να ακολουθούν, τι πρέπει να γίνουν άμα μεγαλώσουν, για ποια πράγματα πρέπει να είναι περήφανα…κι ένα σωρό άλλα…ακατανόητα για τα παιδικά μυαλά τους…
Αν βέβαια σ αυτή τη φάση κάποια παιδιά παρουσιάσουν μια περίεργη και δύστροπη συμπεριφορά, είναι για παράδειγμα πιο νευρικά, τσακώνονται συνέχεια με τα άλλα, κλαίνε συνέχεια, αγριεύουν, βρίζουν ή δεν θέλουν να πηγαίνουνε στο σχολείο, τότε τα βαφτίζουμε προβληματικά και απροσάρμοστα και αναζητούμε τις ευθύνες στους ανεπαρκείς γονείς τους.
Τελειώνοντας τα παιδιά μας το δημοτικό έχουν ήδη υποστεί τον πιο βάναυσο βιασμό στα θεμέλια της παιδικότητάς τους και όλων βέβαια των χαραχτηριστικών που είχαν πριν βρεθούν στα προαύλια των σχολείων τους.
Και τώρα…είναι έτοιμα για το επόμενο στάδιο όπου αυτό που πρέπει να γίνουν θα πρέπει να αρχίσει να μορφοποιείται.
Γυμνάσιο και λύκειο…
Σ αυτό το στάδιο τα παιδιά μας αρχίζουν να τοποθετούνται στα ειδικά μικρά προσωπικά τους καλούπια όπου θα προετοιμαστούν για την επαγγελματική τους ειδίκευση ώστε να γίνουν χρήσιμα μέλη της κοινωνίας…ουσιαστικά δηλαδή να γίνουν χρήσιμοι σκλάβοι επιχειρηματικών και άλλων σχετικών συμφερόντων.
Είναι ολοφάνερο…τα παιδιά μας πριν τα αναλάβει το εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι τίποτα…!!!
Τα παιδιά αρχίζουν σιγά σιγά να καταλαβαίνουν ότι ζουν σε μια καθαρά υλιστική και καταναλωτική κοινωνία, όπου το χρήμα είναι ο κινητήριος μοχλός για τα πάντα, το χρήμα είναι ο κοινός θεός όλων των ανθρώπων…ότι η απόκτηση όσο περισσότερων χρημάτων γίνεται θα τους ανοίξει το δρόμο για μια ζωή ευτυχισμένη.
Τα παιδιά καταλαβαίνουν ότι για να μπορούν να έχουν πρόσβαση σε οτιδήποτε έχουν ανάγκη ή θέλουν πρέπει να έχουν χρήματα και για να έχουν χρήματα πρέπει να ακολουθήσουν ένα επάγγελμα που θα τους τα προσφέρει.
Το τι πραγματικά έχουν μέσα τους, το ποιες είναι οι ικανότητες, οι δεξιότητες, αυτά που αγαπούν και άλλες ανάλογες αηδίες δεν ενδιαφέρουν κανένα.
Ο σκοπός είναι ένας, το χρήμα, που μπορεί να προσφέρει τον επίγειο παράδεισο και συντηρεί το σάπιο και ανήθικο χρηματικό οικονομικό μοντέλο.
Είναι αυτονόητο ότι αφού όλα τα παιδιά προσανατολίζονται σε αυτό τον περιορισμένο στόχο θα πρέπει να ανταγωνιστούν πολύ σκληρά μεταξύ τους, να χρησιμοποιήσουν κάθε τρόπο, ηθικό ή ανήθικο.
Γι αυτό διδάσκονται καλά ότι ο ανταγωνισμός είναι κάτι πολύ υγιές και καλό να συμβαίνει.
Φυσικά γρήγορα τα παιδιά καταλαβαίνουν ότι η κοινωνία μας δεν ανταμείβει τα καλύτερα μέλη της.
Αυτοί που πετυχαίνουν το στόχο είναι οι άπληστοι, οι εγωιστές, οι φιλόδοξοι, οι ανήθικοι, οι διεφθαρμένοι, αυτοί που δεν νοιάζονται για κανέναν άλλο παρά μονάχα για τον εαυτό τους.
Τα σχετικά πρότυπα και τα παραδείγματα είναι αμέτρητα μέσα στην κοινωνία μας…πολιτικοί, νομικοί, οικονομολόγοι, επιστήμονες, θρησκευόμενοι, αεριτζήδες κάθε λογής, καιροσκόποι…ένας ατελείωτος κατάλογος «ειδικοτήτων»…
Να τονίσουμε βέβαια εδώ ότι ο επαγγελματικός προσανατολισμός που δίνεται στα παιδιά μας αφορά κυρίως τις παραγωγικές ανάγκες της κοινωνίας που δεν έχουν αλλάξει δραματικά, σε οπτική και προσέγγιση, από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης.
Τα μαθήματα που έχουν πρώτα αξία είναι τα μαθηματικά, η φυσική, η χημεία και τα λεγόμενα μαθήματα θετικής κατεύθυνσης, ακολουθούν τα μαθήματα που αφορούν την κοινωνία και το περιβάλλον και τελευταία όσα αφορούν τις τέχνες, τον αθλητισμό κλπ
Δεν θέλω να πω βέβαια ότι τα μαθηματικά και οι θετικές επιστήμες δεν είναι εξαιρετικά σημαντικοί τομείς αλλά… τι είναι αυτό αλήθεια που κάνει τα μαθηματικά πιο σημαντικά, για την ολοκλήρωση της προσωπικότητας των παιδιών μας, από το χορό και το θέατρο;
Μήπως τα εκπαιδευτικά μας μοντέλα ενδιαφέρονται για την εξέλιξη των παιδιών μας μόνο… από τη μέση και πάνω;;
Καθώς βέβαια καθώς διανύουμε μια εποχή που η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος είναι εξαιρετικά υψηλή, με αποτέλεσμα πάρα πολλά επαγγέλματα του παρελθόντος να έχουν αντικατασταθεί από τις μηχανές, έχουν εφευρεθεί ένα σωρό άλλα άχρηστα και ανούσια επαγγέλματα παροχής κάθε λογής υπηρεσιών.
Ο λόγος προφανής…και πάλι το χρήμα…
…στη χρηματική κοινωνία που ζούμε χρειάζεται να υπάρχουν τρόποι για την απόκτηση εισοδήματος και άρα πρόσβασης στα αγαθά και την κατανάλωση, χωρίς να ενδιαφέρει με ποιο τρόπο θα γίνει αυτό.
Είναι εξαιρετικά σημαντικό για την κοινωνία μας τα μέλη της να είναι διαρκώς απασχολημένα (γι αυτό η εργασία λέγεται και απασχόληση).
Όσο πιο απασχολημένα είναι τόσο πιο εύκολα και ανεμπόδιστα κάποιοι άλλοι μπορούν να φτάνουν στους στόχους τους.
Α να μην ξεχάσω βέβαια ότι σε αυτό το στάδιο εκπαίδευσης, Γυμνασίου και Λυκείου, τα παιδιά μας διανύουν και την εφηβική τους περίοδο, που είναι γεμάτη ανησυχίες, ερωτήματα και απορίες, τόσο για τα ίδια και τις μεταξύ τους σχέσεις, όσο και για τον κόσμο που τα περιβάλλει, μια περίοδο που τα παιδιά είναι γεμάτα ενέργεια αλλά και απογοητεύσεις, συναισθήματα προδοσίας, εσωστρέφειας κλπ
Είναι η φάση που τα πιο αθώα, όμορφα και υγιή όνειρά τους αρχίζουν να καταρρέουν μέσα στη σκληρή πραγματικότητα του κόσμου μας που τα ωθεί και απαιτεί να «ωριμάσουν» και να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Και όχι μόνο καταρρέουν μα την ίδια στιγμή εξαγοράζονται, με μια ατελείωτη σειρά από άχρηστα καταναλωτικά προϊόντα και υπηρεσίες, για τα οποία βομβαρδίζονται ανελέητα όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, προϊόντα που γίνονται μόδα, αντικαθιστώντας τα όμορφα και αθώα όνειρα της νιότης τους που αφορούν τη ζωή τους.
Βαθμοί προόδου, διαγωνίσματα και εξετάσεις έρχονται να τα γεμίσουν άγχος, φόβους και ανασφάλειες για το μέλλον τους.
Έτσι τα παιδιά μας γίνονται ολοένα και πιο φοβισμένα και άρα πιο εγωκεντρικά και νοιάζονται όλο και περισσότερο για το πώς θα περάσουν καλά, πως θα μπορούν, έστω για λίγο, να δραπετεύουν από όλα αυτά που τα περιορίζουν και τα καταπιέζουν.
Χμ πως θα περάσουν καλά;;
Μα η καλή μας κοινωνία έχει προβλέψει και γι αυτό και είναι πάντα έτοιμη να δώσει τις λύσεις και τις διεξόδους στα παιδιά μας.
Πρώτη και με μεγάλη διαφορά, τους προσφέρεται η τηλεόραση.
Ριάλιτι με καθυστερημένους και ψώνια, φαντασμαγορικά σόου με ημίγυμνες παρουσιάστριες, «κωμικές» σειρές με ήρωες ηλίθιους (η ηλιθιότητα προκαλεί γέλιο αντί για…ανησυχία), διαγωνισμοί για το πώς θα γίνουν τραγουδιστές, χορευτές, μάγειρες…και φυσικά καταιγισμός διαφημίσεων για άχρηστα καταναλωτικά προϊόντα.
Η τηλεόραση που τους προσφέρεται αποτελεί ένα πολύχρωμο τσίρκο που καθηλώνει τα παιδιά μας στην παθητικότητα, τη ρηχότητα, την ανοησία, τη βλακεία, τα ηλίθια και ανούσια πρότυπα…
Απουσιάζουν παντελώς οι τέχνες, τα γράμματα, οι επιστήμες, οι αληθινές ανθρώπινες αξίες, η γνώση και η πραγματική ψυχαγωγία, η αγωγή της ψυχής τους…αλλά ποιος νοιάζεται γι αυτήν;
Τα παιδιά μας αντιμετωπίζονται σαν πρόβατα που δεν έχουν λόγο και αντίρρηση σε τίποτα.
Και κουρασμένα έχουν ήδη αρχίσει πια να αποδέχονται και να καταναλώνουν ό,τι τους παρουσιάζεται, σε όλα τα επίπεδα…
Φυσικά, σαν νέα παιδιά που είναι και βράζει το αίμα τους, πρέπει να υπάρχουν κι άλλες διαφυγές για να εκτονώνονται και να περνάνε καλά.
Ποδόσφαιρο για τα αγόρια και γρήγορα αυτοκίνητα, μόδες, στυλ και κουτσομπολιό για τα κορίτσια.
Μουσικές εκκωφαντικές, club, μπαρ και πίστες τα περιμένουν για να τα ψυχαγωγήσουν.
Όλα τα σύγχρονα επίσης τεχνολογικά προϊόντα, gadgets, iphones, tablets, laptops, παιχνίδια, γίνονται πια τα όνειρα εκπλήρωσης των νέων παιδιών.
Η απασχόληση με όλα αυτά τα αντικείμενα τα κρατά απομονωμένα, κλεισμένα στον εαυτό τους, να μην σκέφτονται σοβαρά τίποτα, να μην επικοινωνούν ανθρώπινα μεταξύ τους…
Τα πιο σημαντικά πρότυπα των παιδιών μας σ αυτή τη φάση της ζωής τους είναι αυτά που, θέλουν δεν θέλουν, συναντούν συνεχώς μπροστά τους, τραγουδιστές, ηθοποιοί, ποδοσφαιριστές, παρουσιαστές της τηλεόρασης, μοντέλα, celebrities, stylists κλπ
Δεν είναι φυσικά ούτε επιστήμονες, ούτε ποιητές, ούτε επαναστάτες, ούτε οραματιστές…
Στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα τα παιδιά μας ονειρεύονται πια μονάχα το χαρτί, το «διαβατήριο» που θα τα οδηγήσει στα χρήματα.
Τα παιδιά μας γύρω στα 20-25 έχουν σοβαρές πια σχέσεις, πολλά ήδη εργάζονται πολλές ώρες, σαν σκλάβοι για ελάχιστα χρήματα σε δουλειές που μισούν, πολλά σκέφτονται να κάνουν οικογένεια μα είναι γεμάτα αόριστες φοβίες και ανασφάλειες, ανησυχίες για το μέλλον τους, πολλά δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους και τον κόσμο, δεν πιστεύουν κανέναν αληθινά και σε τίποτα, δεν έχουν βαθιές αξίες και παραπατούν σαν τα χαμένα από τη μάνα τους κουτάβια…
…και τα κοιτούν οι μεγάλοι με αυστηρό και επικριτικό βλέμμα, τα κοιτούν που συχνά βαριούνται, που είναι νωχελικά, χωρίς οράματα…
…και πάντα έχουν να τους πουν ότι αυτοί στην ηλικία τους…μπλα μπλα μπλα…
…έχουν επενδύσει τόσα σε αυτά… πρέπει να φανούν ευγνώμονες, να μην είναι και αχάριστα…
Τα φέρανε σ έναν κόσμο βάρβαρο, γεμάτο κάθε λογής βία και εγκληματικότητα, ένα κόσμο διεφθαρμένο και ανήθικο, άπληστο για χρήματα και απολαύσεις, άδικο, άνισο, ανασφαλή…
ε…τέλος πάντων…αυτά κατάφεραν αυτοί… άμα δεν τους αρέσει ο κόσμος που τα φέρανε να τον αλλάξουν…
…και τον αλλάζουν…μα μ ένα τρόπο που δεν κάνει ανούσιο και κούφιο θόρυβο…χωρίς να βγαίνουν στους δρόμους, να διαμαρτύρονται, να φωνάζουν όπως έκαναν οι γονείς τους, χωρίς απεργίες και ανόητη βία…
…τον αλλάζουν καθώς, αντικρίζοντας το σάπιο και ανήθικο κατεστημένο του κόσμου των μεγάλων, αποδομούν και ξεριζώνουν από μέσα τους θεμελιώδεις θεσμούς και συνήθειες όπως η πολιτική, τα κόμματα, η θρησκεία, τα σύνορα, οι διαφορετικότητες, ο ρατσισμός, το χρήμα…
Όλο και περισσότερα παιδιά, μέσα από τα σύγχρονα μέσα που διαθέτουν και κυρίως το ίντερνετ και τα κοινωνικά δίκτυα, λειτουργούν open source σε όλα, μοιράζονται χωρίς χρήματα τα πάντα…τη μουσική, τα νέα, την τεχνολογία, τα προϊόντα, τις ιδέες, τη γνώση, τη μόρφωση, τις υπηρεσίες, τα τρόφιμα, την παραγωγή…
Ο καθωσπρεπισμός, η υποκρισία, τα ταμπού, η σοβαροφάνεια, οι ταμπέλες, οι ψεύτικες σχέσεις δεν τα συγκινούν.
Τα περισσότερα νέα παιδιά είναι ακομπλεξάριστα και δεν νοιάζονται και τόσο για τη γνώμη των άλλων.
Η επανάσταση των παιδιών μας είναι αθόρυβη γιατί δεν είναι επιφανειακή, γιατί δουλεύει στα θεμέλια της κοινωνίας μας.
Αν κάτι απομένει σε όλους εμάς τους μεγάλους, που δεν καταφέραμε να φτιάξουμε ένα κόσμο ανθρώπινο, ασφαλή και ειρηνικό για όλους, είναι να πάψουμε επιτέλους να είμαστε εμπόδιο στο δρόμο των παιδιών μας.
Σήμερα που τα εφόδια και οι δυνατότητες για να δημιουργηθεί επιτέλους ένας αληθινά πολιτισμένος κόσμος είναι πλέον απολύτως εφικτά, είμαστε απολύτως αδικαιολόγητοι να φοβόμαστε τις ριζικές αλλαγές.
Ο κόσμος μας θα μπορέσει να εξελιχθεί μονάχα από τα ελεύθερα παιδιά μας, τα παιδιά που δεν θα φοβούνται να δοκιμάσουν και δεν θα κουβαλούν τα δικά μας ανόητα βαρίδια.
Τάσος Πετρίδης
Πανγαία – The Venus Project
t.petridis.vp@gmail.com
4news.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου