Το μεγάλο μπαμ στο πολιτικό σύστημα

Αν οι υγιείς δυνάμεις της πατρίδας θέλουν πράγματι να φτιάξουν μια νέα Ελλάδα, πρέπει πρώτα να διαλύσουν το παλαιό πολιτικό, επιχειρηματικό και οικονομικό σύστημα.




Ουκ ολίγες φορές έχουμε γράψει ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα πνέει τα λοίσθια, ότι το μεταπολιτευτικό μοντέλο έχει «κρασάρει» και είναι θέμα χρόνου να βαρέσει οριστική διάλυση. Παρ’ όλα όσα γίνονται και λέγονται το απρόσωπο αυτό πολιτικό σύστημα εμφανίζει μεν σπασμούς, αλλά έχει ακόμη ζωή και δεν λέει να εγκαταλείψει τα εγκόσμια.
Άλλωστε το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα συζητάμε για το πώς θα κουρευτούν τα δάνεια των μεγαλοεκδοτών και μεγαλοεπιχειρηματιών που έχουν λογαριασμούς σε φορολογικούς παράδεισους δείχνει ότι δεν είναι εύκολο να διαλυθεί το σύστημα της κομματοκρατίας και του ρουσφετιού που ταλανίζει επί δεκαετίες της χώρα. Όποιος ξέρει λίγα πράγματα για το πώς λειτουργούν οι βουλευτές θα καταλάβει. Όλη την ώρα είτε στα τηλεπαράθυρα είναι είτε σε κάποιο γραφείο για να εξυπηρετήσουν την πελατεία τους.
Ο ελληνικός λαός που έχει βασανιστεί την τελευταία πενταετία βλέπει ορισμένους θυλάκους διαφθοράς και αδιαφάνειας να δίνουν μάχες για να μην αλλάξει τίποτε και το κράτος να αποδεικνύεται αδύναμο να αντέξει τις πιέσεις που ασκούνται για να διατηρηθεί το μεταπολιτευτικό σύστημα της ρεμούλας. Τα επιχειρηματικά συμφέροντα, παλαιά και νέα τζάκια, έχουν πάντα προσβάσεις στον κρατικό μηχανισμό και λύνουν και δένουν. Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή για την ελληνική δημοκρατία και οικονομία τα «πάρε – δώσε» είναι σε πρώτη προτεραιότητα. Επιχειρηματικά δείπνα, συναντήσεις με πολιτικούς, lobbying εκατομμυρίων ευρώ, προσλήψεις συμβούλων και εταιρειών επικοινωνίας για να περάσουν ανώδυνα και χωρίς πίεση ρυθμίσεις και μεγαλορουσφέτια.
Η υπόθεση των θαλασσοδανείων είναι χαρακτηριστική της κατάστασης που επικρατεί. Η περίπτωση των Ψυχάρη και Μπόμπολα που ετοιμάζονται να συμπλεύσουν προκειμένου να τους κουρευτούν τα χρέη εκατοντάδων εκατομμυρίων είναι ενδεικτική της τελικής προσπάθειας του κρατικοδίαιτου επιχειρηματικού μοντέλου να διατηρήσει την κυριαρχία του.
Το ερώτημα είναι αν το πολιτικό σύστημα αντιλαμβάνεται τι το περιμένει αν ο ελληνικός λαός δει για άλλη μια φορά να γίνονται τα «κομπρεμί» σε βάρος του. Για σκεφτείτε το πιο απλό απ’ όλα. Να ρυθμιστούν τα δάνεια των επιχειρηματιών και μεγαλοεργολάβων, να τους κουρευτούν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, και την ίδια στιγμή να πάει μια οποιαδήποτε τράπεζα να πάρει το σπίτι από μια οικογένεια που δεν πλήρωσε τη δόση του δανείου του. Όχι μόνο επανάσταση θα γίνει και δικαιολογημένα, αλλά θα μπει ο λαός στη Βουλή.
Και στο κάτω – κάτω γιατί να πληρώσει ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας που τσακίστηκε από τα μνημόνια, τα δάνειά του όταν βλέπει ότι ο Α ή ο Β επιχειρηματίας κλείνει deal και τη γλιτώνει, την ίδια στιγμή που κατάφερε να βγάλει δισεκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό.
Αν τα ληξιπρόθεσμα χρέη είναι 67 δις τώρα και τα καθυστερούμενα δάνεια πάνω από 77 δις, να μας το θυμηθείτε ότι σε λίγο καιρό δεν θα μπορεί το κράτος να τα μετρήσει. Κανείς δεν θα πληρώνει και όλοι θα περιμένουν να έχουν την τύχη του Μπόμπολα, του Ψυχάρη και των άλλων τζαμπατζήδων επιχειρηματιών.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το άρθρο του Focus το οποίο αναφέρεται στο «πώς οι Έλληνες ολιγάρχες λεηλατούν το κράτος τους».

Στο άρθρο γίνεται εκτενή αναφορά στα τραπεζικά χρέη που έχουν δημιουργήσει οι μεγάλοι μιντιακοί όμιλοι όπως ο ΔΟΛ και Πήγασος οι οποίοι αναφέρονται από το Focus ως ιδιοκτήτες των μεγάλων εφημερίδων, καθώς και ως μέτοχοι του Μega. Όπως αναφέρει το άρθρο, όμως, όλα τα λεφτά του κόσμου δεν αρκούν για να σώσουν τους Έλληνες ολιγάρχες. Πλέον πολλά τραπεζικά δάνεια δεν εξυπηρετούνται. Μετριοπαθείς υπολογισμοί κάνουν λόγο για 75 έως 77 δισ. ευρώ.
Γίνεται αναφορά ειδικότερα στην ουσιαστικά κρατικοποίηση του Μεγάρου Μουσικής καθώς και σε διαπλοκή ανάμεσα σε μέσα ενημέρωσης και εργοληπτικές εταιρίες.
«Οι ολιγάρχες της χώρας δεν πληρώνουν» είναι η κατακλείδα του δημοσιεύματος. Ο λογαριασμός θα πάει ξανά στους Έλληνες και κατόπιν στους Ευρωπαίους φορολογούμενους.
Δεν ξέρουμε αν είναι στημένο το άρθρο αλλά απεικονίζει την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα.
Μπορεί άραγε να αντέξει το πολιτικό σύστημα τους κραδασμούς που το ίδιο θα δημιουργήσει; Πόσο θα αντέξει η ΝΔ άραγε που είναι η μοναδική πολιτική δύναμη που έχει μια σχετική ενότητα; Το ΠΑΣΟΚ διαλύεται και πάει σε συνέδριο μπας και διασωθεί. Η ΔΗΜΑΡ ικετεύει τον ΣΥΡΙΖΑ για να πάει να του σκουπίζει τα πατώματα της Κουμουνδούρου. Το Ποτάμι κάνει συμφωνίες κάτω από το τραπέζι και θα πάει με όποιον του… κουνήσει τα περισσότερα. Τα κόμματα της λαϊκής δεξιάς προσπαθούν να μείνουν στον αφρό μόνο με τον άκρατο λαϊκισμό τους και χωρίς καμιά λογική, χωρίς να ξέρουν καν τι τους γίνεται. Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ; Ακόμη και στην κυβέρνηση να βρεθεί είναι τόσο άχρηστοι που θα φύγουν σε 5-6 μήνες.
Αν λοιπόν οι υγιείς δυνάμεις της πατρίδας θέλουν πράγματι να φτιάξουν μια νέα Ελλάδα, πρέπει πρώτα να διαλύσουν το παλαιό πολιτικό, επιχειρηματικό και οικονομικό σύστημα. Πρέπει να πνίξουν το «τέρας» που έφαγε τη χώρα εδώ και 40 χρόνια. Πρέπει να φέρει το νέο, μια αισιοδοξία για το μέλλον το οποίο δεν θα στηρίζεται και πλάι στις «διευθετήσεις», τις μεγαλοεξυπηρετήσεις των γνωστών νταβατζήδων. Αν δεν τα κάνει όλα αυτά τότε θα γίνει το μεγάλο μπαμ και όποιον πάρει ο χάρος. Χωρίς μια ελεγχόμενη έκρηξη, ωστόσο, κινδυνεύει όλη η Ελλάδα.

Antinews.gr