Κώστας Κουκουμάκας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Αβραμίδης
Στην κεντρική πλατεία της Νέας Καλλικράτειας, του θερέτρου της πρώιμης μεταπολιτευτικής τουριστικής ανάπτυξης στον Βορρά, ο κόσμος κάνει ουρά έξω από το δημοτικό θεατράκι, όπου δίνει παράσταση ο Ξανθός Μάγος.
Ο τελευταίος ήρωας του παραμυθιού, ο πρώτος μάγος μεταξύ των πρώτων, που έδωσε παραστάσεις στην άκρη του κόσμου κι έζησε μια ζωή συναρπαστική, εμφανίζεται εδώ από την αρχή του καλοκαιριού. Γονείς φέρνουν τα παιδιά τους για να δουν από κοντά αυτόν....
που οι ίδιοι είχαν παρακολουθήσει με ανοιχτό στόμα, σε κάποιο αναψυκτήριο ή στην τηλεόραση, να εκτελεί τα πιο παράτολμα νούμερα. Σήμερα, πάντως, δεν θα τρυπήσει το στήθος του με ηλεκτρικό τρυπάνι ούτε θα περάσει χοντρές βελόνες στα χέρια του – «στην παράσταση έρχονται παιδιά και δεν θέλω να σοκάρω» θα μου πει αργότερα.
Η παράσταση ξεκινά με το κουδούνισμα ενός τηλεφώνου, έπειτα ακούγονται απόκοσμοι ήχοι, ένα κιβώτιο στο μέσον της σκηνής φωτίζεται και από μέσα βγαίνει ο Ξανθός Μάγος, ενόσω πυροτεχνήματα σκορπούν στον ουρανό. Φορά μπλε ολόσωμη φόρμα και μαύρα μποτάκια πυγμάχου. Τα μαλλιά του είναι ακόμη χρυσά. Ξεκινά αμέσως τα μαγικά, σηκώνοντας στον αέρα επάνω στη σκηνή, μόνο με ένα νεύμα των χεριών, τις τρεις παρτενέρ του. Η ξανθιά γυναίκα είναι η κόρη του, η Ειρήνη, που αντικατέστησε τη σύζυγό του (επί πολλά χρόνια παρτενέρ στη σκηνή, που σήμερα έχει κατάστημα ρούχων στην Καλλικράτεια).
Έπειτα ο μάγος κλειδώνει τις γυναίκες σε ξύλινα κουτιά, έτσι που να κουνάνε μόνο τα δάχτυλά τους από μικρές οπές, και καρφώνει κάθετα σπαθιά και λάμες. Χωρίζει τα κιβώτια σε κομμάτια, το σώμα της παρτενέρ δεν φαίνεται, ούτε και αίμα φαίνεται, μόνο το κεφάλι και τα πόδια της που κουνιούνται ρυθμικά. Κόβει τα μαγικά κιβώτια με ηλεκτρικό τροχό, έπειτα κλείνει το κεφάλι μιας γυναίκας σε κουτί, το οποίο πυρπολεί με οινόπνευμα, τα παιδάκια τσιρίζουν, οι μεγαλύτεροι σταματούν να τρώνε σπόρια.
Στο δεύτερο μέρος της παράστασης, ο Ξανθός Μάγος καλεί στη σκηνή παιδιά. Προσποιείται ότι θα τους εξηγήσει πώς γίνονται απίθανα κόλπα με τραπουλόχορτα, όμως κάνει νέα κόλπα, πιο σύνθετα και ακόμη πιο ανεξήγητα. Στο τέλος της παράστασης, προαναγγέλλει το πιο δύσκολο νούμερο της βραδιάς. Θα προσπαθήσει να σπάσει ένα ποτήρι με τα μάτια – «αυτό δεν πετυχαίνει πάντα» σημειώνει – και πράγματι, το ποτήρι δεν σπάει, γιατί ο μάγος εντέλει έχει δικαίωμα και στο λάθος κι αυτό μεγαλώνει ακόμη περισσότερο τον μύθο του. Τα φώτα ανάβουν, κόσμος φωτογραφίζεται στη σκηνή «με τον μοναδικό μάγο που δεν φορά μακριά μανίκια», όπως λέει χαμογελώντας πλατιά. Του ζητάω να κάνει ένα ακόμα μαγικό – ερώτηση που έχει ακούσει χιλιάδες φορές κι όμως δεν δυσανασχετεί. Παίρνει το στυλό, το λυγίζει σαν λιωμένο στη φωτιά και το δίνει πίσω: «Έλα, φτάνει, πλαστελίνη έγινε».
Τον συναντάμε το επόμενο πρωινό στο σπίτι του, μια παράξενη φάρμα έξω από τη Νέα Καλλικράτεια. «Ελάτε στο σπίτι να δείτε τα λιοντάρια» μας είχε πει, όμως το εσωτερικό του σπιτιού δεν είναι λιγότερο γκραντζ. Μπιμπελό κάθε είδους, αγάλματα ημίγυμνων γυναικών που κρατούν στο κεφάλι λάμπες, καθρέφτες, χαυλιόδοντες πάνω από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας, ένα χαλί από γούνα λιονταριού, σκόρπια εξαρτήματα μαγικών εργαλείων, ένα αλλόκοτο σκηνικό μάλλον θρίλερ. Ένας θεόρατος μαύρος σκύλος μας ακολουθεί όσο κατευθυνόμαστε πίσω στα κλουβιά των αρπακτικών – «ο Λάκι είναι διασταύρωση σκύλου με πούμα» λέει. Έχει τρία αρσενικά λιοντάρια και μια θηλυκή τίγρη. «Αυτός είναι ο Λάιον, αυτός ο Γιούρι και αυτή η Κάλας. Το τρίτο λιοντάρι είναι διασταυρωμένο με τίγρη, από μικρό το είχα περάσει για κοριτσάκι και το ονόμασα Ρεγκίνα, αλλά ήταν αρσενικό. Κράτησα όμως το όνομα».
VICE: Δεν κάνεις πια τα σπλάτερ νούμερα;
Ξανθός Μάγος: Αποφεύγω τα σκληρά θρίλερ νούμερα, γιατί στην παράσταση υπάρχουν πολλά παιδιά και δεν θέλω να σοκάρω.
Τι ήθελες να γίνεις όταν ήσουν μικρός;
Δεν πρόλαβα να σκεφτώ. Από το δημοτικό είχα μια τάση να εξαφανίζω μολύβια και σβηστήρες των συμμαθητών μου, που έτρεχαν πίσω μου. Η περιέργεια και ο θαυμασμός αυτών με ώθησε να το καλλιεργήσω.
Που γεννήθηκες;
Σε ένα χωριό, την Κνίδη Γρεβενών. Ήμουν το μικρότερο από τα επτά αδέρφια. Ο πατέρας μου είχε 2.000 γιδοπρόβατα και είχε κάποια χρήματα. Με έπαιρνε κοντά, αλλά εμένα το μυαλό μου ήταν αλλού.
Ποιο ήταν το πρώτο μαγικό που έκανες;
Μικρός στο σπίτι. Οι αδερφές μου έπλεκαν δίπλα στο τζάκι. Αρπάζω μια βελόνα, την περνάω στο χέρι, η αδερφή μου λιποθυμάει, έρχεται μέσα ο πατέρας μου και με πλακώνει στο ξύλο, χαμός. Αυτά που κάνω μέχρι σήμερα με τα τρυπάνια που περνάω στο στήθος, τα μαχαίρια και τα λοιπά, δεν είναι κόλπα που μπορεί να κάνει άλλος συνάδελφος. Όταν ήμουν στο Ατλάντικ Σίτι, δούλευα στο ξενοδοχείο Τροπικάνα κι απέναντι έκανε πρόγραμμα ο Κόπερφιλντ. Κάθε βράδυ μετά την παράσταση, ερχόταν να με δει από κοντά.
Διάβασα ότι οι γονείς σου ήθελαν να σε κάνουν δικηγόρο.
Ναι, ήμουν καλός μαθητής και πέρασα στη Νομική μόνο για να τους κάνω το χατίρι. Στο δεύτερο έτος τα παράτησα. Είχα σκοπό να φύγω στο εξωτερικό και είχα ετοιμάσει εργαλεία για να κάνω μάτζικ σόου, το μυαλό μου ήταν εκεί.
Και μετά τη Νομική;
Πρώτα να σου πω κάτι άλλο. Πριν από τη Νομική, είχα φτιάξει ένα «βαρέλι» με τον αδερφό μου και κάναμε τον Γύρο του Θανάτου. Πήγαμε στον Βόλο και την ώρα της παράστασης, ενώ τρέχαμε με τις μηχανές στο βαρέλι, έπεσε μέσα ένα μπουφανάκι παιδιού. Σκέπασε το πρόσωπο του αδερφού μου, έχασε τον έλεγχο και πετάχτηκε έξω. Δίπλα είχε ένα υπόστεγο, καρφώθηκε στον κεντρικό πάσαλο και σκοτώθηκε. Τότε, παράτησα τις μηχανές και αφοσιώθηκα στα μαγικά.
Έπειτα;
Έπειτα διάβασα στην εφημερίδα ότι γινόταν ένα φεστιβάλ μαγείας στην Ινδία, στο Νέο Δελχί. Και πήγα, αν και κανένας δεν με ενθάρρυνε. Βρήκα έναν Έλληνα εκεί που είχε μείνει από τα καράβια και με βοήθησε στη γλώσσα. Πήρα το πρώτο βραβείο.
Τι μαγικό έκανες;
Έκοψα την κοιλιά μου κι έβγαλα τα έντερα έξω σε μια λεκάνη (σηκώνει τη μπλούζα και δείχνει την ουλή). Ξέρεις, δεν κάνω ράμματα, κλείνω την πληγή με τα χέρια. Ο κόσμος άρχισε να λιποθυμάει, ο Ερυθρός Σταυρός κουβαλούσε κόσμο κι έτσι πήρα το πρώτο βραβείο. Πολλοί, πάντως, νομίζουν ότι η Ινδία είναι η χώρα της μαγείας, ενώ συμβαίνει το αντίθετο. Όπως έχουμε εδώ τους ζητιάνους, εκεί έχουν τους μάγους που κάνουν διάφορα έξω στον δρόμο για λίγα χρήματα.
Από εκεί πού πήγες;
Παντού. Αμερική, Κίνα. Στο Λας Βέγκας εργάστηκα σε καζίνο. Ερχόταν ο μάνατζερ μου και κανόνιζε τις συμφωνίες. Εγώ δεν είχα καμία εμπλοκή στα χρήματα ούτε ποτέ ρώτησα από λεπτότητα. Στην Κίνα και την Ιαπωνία άφησα πολύ καλές εντυπώσεις, γιατί τους άρεσαν τα κόλπα με τα μαχαίρια και οι βελονισμοί. Μιλούσαν για μένα στην τηλεόραση. Κάποιοι έλεγαν ότι φοράω στολή στο χρώμα του δέρματος, αλλά δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πώς γίνεται να περνάω το τρυπάνι από το στήθος και να βγαίνει στην πλάτη.
Βρήκαν την απάντηση;
Δεν μπορώ ούτε εγώ να το εξηγήσω. Μπορεί να είναι υποβολή, να κάνω δηλαδή τους άλλους να το βλέπουν έτσι. Έπειτα, εύκολα δεν εκμυστηρεύομαι τα μυστικά μου.
Η καλύτερη βραδιά στην καριέρα σου ποια ήταν;
Είχα πάει στο Ιράκ, πριν τον πρώτο πόλεμο με τον Μπους. Με κάλεσε ο Σαντάμ στο παλάτι με υψηλούς καλεσμένους. Κι έγινε ένα φοβερό πρόγραμμα. Δεν είχαμε κάνει συμφωνία για χρήματα, αλλά με αντάμειψε καλά. Μάλιστα, στο τέλος ενθουσιάστηκε τόσο, που έβγαλε το δαχτυλίδι του και το πέρασε στο χέρι μου. Μου είπε, δεν είσαι μόνο καλλιτέχνης, αλλά και άνθρωπος και με συγκίνησε.
Λεφτά έβγαλες;
Έβγαλα αρκετά. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι η δουλειά είναι πολυέξοδη. Χρειάζονται εργαλεία. Για παράδειγμα, μέχρι σήμερα έχω κατασκευάσει 4.000 διαφορετικά μπαούλα για νούμερα illusion. Αυτά έχουν από τέσσερις ρόδες το καθένα και κάθε ρόδα κοστίζει 7 ευρώ. Αναλογίσου το κόστος. Ένα βράδυ υπολόγισα ότι έχω δαπανήσει όλα αυτά τα χρόνια σε κατασκευές και σκηνικά περίπου 1 δις δραχμές. Όμως, εκεί είναι το μυστικό. Δεν παρουσιάζω ποτέ το ίδιο ρεπερτόριο και ο κόσμος τρέχει να με δει. Το βράδυ δεν κοιμάμαι, σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω. Πιάνω ένα κουτάκι από σπίρτα και φαντάζομαι τι θα μπορούσε να ανοίγει σαν κι αυτό. Μόλις βρω την πατέντα, τρέχω στο εργαστήριο και τη φτιάχνω πρόχειρα με χαρτόνια για να μην τη ξεχάσω. Πληρώνω, πάντως, πολλά σε μαστόρους, γιατί όλα αυτά παίζουν στη λεπτομέρεια.
Ποιο είναι το πιο δύσκολο νούμερο που έκανε πάταγο;
Ήταν εκτός σκηνής, γύρω στο ‘87. Μπορώ να βρω και τις εφημερίδες της εποχής. Ήμουν στην αγορά στα Γρεβενά και μαζεύτηκαν πολλοί γύρω μου κι έλεγαν διάφορα. Μου είπε ένας ότι είχε ακούσει για κάποιον μάγο στο εξωτερικό, που ξυριζόταν από το ένα μάγουλο και μεγάλωναν οι τρίχες στο άλλο. Του λέω, εγώ μπορώ να αφήσω το κεφάλι μου στον κουρέα και να φύγω. Βάλτε όλοι από 100 δραχμές κι ελάτε να δείτε.
Και πήγες;
Πάω στον κουρέα - θυμάμαι το όνομά του γιατί είναι ακόμα στο ψυχιατρείο. Μπαίνω μέσα και τον ρωτάω, επειδή έχω μια δουλειά και βιάζομαι, να σου αφήσω το κεφάλι να το κουρέψεις και να έρθω σε μια ώρα να το πάρω; Γελάει και με βάζει να καθίσω. Του λέω, κοίτα να δεις, έχω δουλειά, θα στο αφήσω και θα περάσω αργότερα, σε μια-δυο ώρες το πολύ. Και πιάνω το κεφάλι μου, κάνω ένα «κρακ», το βγάζω και το αφήνω δίπλα στον καθρέφτη. Του έκανα υποβολή, τον υπέβαλα. Φωνάζει «βοήθεια» και περνάει μέσα από τη τζαμαρία (γελάει). Εγώ μπαίνω στο αμάξι και φεύγω. Οι υπόλοιποι με έβλεπαν με το κεφάλι, αυτός όμως ακέφαλο. Αργότερα, τον πλήρωσα και 400.000 δραχμές για ψυχική οδύνη στο δικαστήριο (γελάει).
Τα δάχτυλά σου τα έκοψες σε νούμερο;
Δεν τραυματίστηκα μόνος, μου έκαναν σαμποτάζ. Είχα πάει στη Βουδαπέστη σε ένα φεστιβάλ μαγείας. Ήρθαν κάποιοι Φιλιππινέζοι στο καμαρίνι και μου έδιναν χρήματα για να μη συμμετάσχω. Εγώ αρνήθηκα, κακώς όπως αποδείχτηκε. Κι αυτοί μου έβαλαν νιτρογλυκερίνη στο τσιγάρο. Μόλις έπιασα το πακέτο, είχε ζεσταθεί και από τη ζέστη των προβολέων, γίνεται μια φοβερή έκρηξη και ακρωτηριάστηκαν δύο δάχτυλα στο αριστερό χέρι.
Με ζώα έκανες νούμερα;
Ναι, είχα δικό μου τσίρκο κι έκανα κόλπα με λιοντάρια και άλλα. Μετά οι οικολόγοι σταμάτησαν τα τσίρκο με ζώα στην Ελλάδα. Κι έχω μεγάλο παράπονο, γιατί είναι μεγάλη αδικία να απαγορεύονται τα ζώα στο τσίρκο και να επιτρέπονται στον ιππόδρομο. Έχω ακόμα ένα παράπονο. Έπαιρνα σύνταξη 300 ευρώ και μου την κόψανε. Παίρνω κάθε μέρα μια ντουζίνα χάπια και δεν έχω βιβλιάριο υγείας. Ας μου άφηναν έστω 100 ευρώ για τα χάπια.
Τα μαλλιά δεν τα έκοψες ποτέ;
Όχι, ποτέ.
Σε ποιους μάγους βγάζεις το καπέλο;
Κοίτα, τον μάγο τον κάνουν τα εργαλεία του, εκτός από τη δεξιοτεχνία και το ρεπερτόριο. Είχα καλές σχέσεις με τον Κόπερφιλντ κι έβλεπα ότι είχε όλα τα μέσα στη σκηνή. Ήταν από πλούσια οικογένεια και μπορούσε να αγοράσει ακόμη και φωτισμό, που σε κάνει να βλέπεις στη σκηνή άτομα που δεν υπάρχουν. Αυτά εγώ τα κάνω μόνος μου, χωρίς μέσα.
Μαγικά κάνεις στην καθημερινότητα;
Ναι, κάνω συχνά πλάκες εκτός σκηνής, αλλά όχι πολλές για να μη βρω τον μπελά μου (γελάει).
Πώς θα ήθελες να σε θυμούνται;
Θέλω μόλις σταματήσω να τα καταστρέψω όλα αυτά, να τα κάψω και να μη μείνει τίποτα. Για να πάρω το μυστικό μαζί μου.
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Αβραμίδης
που οι ίδιοι είχαν παρακολουθήσει με ανοιχτό στόμα, σε κάποιο αναψυκτήριο ή στην τηλεόραση, να εκτελεί τα πιο παράτολμα νούμερα. Σήμερα, πάντως, δεν θα τρυπήσει το στήθος του με ηλεκτρικό τρυπάνι ούτε θα περάσει χοντρές βελόνες στα χέρια του – «στην παράσταση έρχονται παιδιά και δεν θέλω να σοκάρω» θα μου πει αργότερα.
Η παράσταση ξεκινά με το κουδούνισμα ενός τηλεφώνου, έπειτα ακούγονται απόκοσμοι ήχοι, ένα κιβώτιο στο μέσον της σκηνής φωτίζεται και από μέσα βγαίνει ο Ξανθός Μάγος, ενόσω πυροτεχνήματα σκορπούν στον ουρανό. Φορά μπλε ολόσωμη φόρμα και μαύρα μποτάκια πυγμάχου. Τα μαλλιά του είναι ακόμη χρυσά. Ξεκινά αμέσως τα μαγικά, σηκώνοντας στον αέρα επάνω στη σκηνή, μόνο με ένα νεύμα των χεριών, τις τρεις παρτενέρ του. Η ξανθιά γυναίκα είναι η κόρη του, η Ειρήνη, που αντικατέστησε τη σύζυγό του (επί πολλά χρόνια παρτενέρ στη σκηνή, που σήμερα έχει κατάστημα ρούχων στην Καλλικράτεια).
Έπειτα ο μάγος κλειδώνει τις γυναίκες σε ξύλινα κουτιά, έτσι που να κουνάνε μόνο τα δάχτυλά τους από μικρές οπές, και καρφώνει κάθετα σπαθιά και λάμες. Χωρίζει τα κιβώτια σε κομμάτια, το σώμα της παρτενέρ δεν φαίνεται, ούτε και αίμα φαίνεται, μόνο το κεφάλι και τα πόδια της που κουνιούνται ρυθμικά. Κόβει τα μαγικά κιβώτια με ηλεκτρικό τροχό, έπειτα κλείνει το κεφάλι μιας γυναίκας σε κουτί, το οποίο πυρπολεί με οινόπνευμα, τα παιδάκια τσιρίζουν, οι μεγαλύτεροι σταματούν να τρώνε σπόρια.
Στο δεύτερο μέρος της παράστασης, ο Ξανθός Μάγος καλεί στη σκηνή παιδιά. Προσποιείται ότι θα τους εξηγήσει πώς γίνονται απίθανα κόλπα με τραπουλόχορτα, όμως κάνει νέα κόλπα, πιο σύνθετα και ακόμη πιο ανεξήγητα. Στο τέλος της παράστασης, προαναγγέλλει το πιο δύσκολο νούμερο της βραδιάς. Θα προσπαθήσει να σπάσει ένα ποτήρι με τα μάτια – «αυτό δεν πετυχαίνει πάντα» σημειώνει – και πράγματι, το ποτήρι δεν σπάει, γιατί ο μάγος εντέλει έχει δικαίωμα και στο λάθος κι αυτό μεγαλώνει ακόμη περισσότερο τον μύθο του. Τα φώτα ανάβουν, κόσμος φωτογραφίζεται στη σκηνή «με τον μοναδικό μάγο που δεν φορά μακριά μανίκια», όπως λέει χαμογελώντας πλατιά. Του ζητάω να κάνει ένα ακόμα μαγικό – ερώτηση που έχει ακούσει χιλιάδες φορές κι όμως δεν δυσανασχετεί. Παίρνει το στυλό, το λυγίζει σαν λιωμένο στη φωτιά και το δίνει πίσω: «Έλα, φτάνει, πλαστελίνη έγινε».
Τον συναντάμε το επόμενο πρωινό στο σπίτι του, μια παράξενη φάρμα έξω από τη Νέα Καλλικράτεια. «Ελάτε στο σπίτι να δείτε τα λιοντάρια» μας είχε πει, όμως το εσωτερικό του σπιτιού δεν είναι λιγότερο γκραντζ. Μπιμπελό κάθε είδους, αγάλματα ημίγυμνων γυναικών που κρατούν στο κεφάλι λάμπες, καθρέφτες, χαυλιόδοντες πάνω από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας, ένα χαλί από γούνα λιονταριού, σκόρπια εξαρτήματα μαγικών εργαλείων, ένα αλλόκοτο σκηνικό μάλλον θρίλερ. Ένας θεόρατος μαύρος σκύλος μας ακολουθεί όσο κατευθυνόμαστε πίσω στα κλουβιά των αρπακτικών – «ο Λάκι είναι διασταύρωση σκύλου με πούμα» λέει. Έχει τρία αρσενικά λιοντάρια και μια θηλυκή τίγρη. «Αυτός είναι ο Λάιον, αυτός ο Γιούρι και αυτή η Κάλας. Το τρίτο λιοντάρι είναι διασταυρωμένο με τίγρη, από μικρό το είχα περάσει για κοριτσάκι και το ονόμασα Ρεγκίνα, αλλά ήταν αρσενικό. Κράτησα όμως το όνομα».
VICE: Δεν κάνεις πια τα σπλάτερ νούμερα;
Ξανθός Μάγος: Αποφεύγω τα σκληρά θρίλερ νούμερα, γιατί στην παράσταση υπάρχουν πολλά παιδιά και δεν θέλω να σοκάρω.
Τι ήθελες να γίνεις όταν ήσουν μικρός;
Δεν πρόλαβα να σκεφτώ. Από το δημοτικό είχα μια τάση να εξαφανίζω μολύβια και σβηστήρες των συμμαθητών μου, που έτρεχαν πίσω μου. Η περιέργεια και ο θαυμασμός αυτών με ώθησε να το καλλιεργήσω.
Που γεννήθηκες;
Σε ένα χωριό, την Κνίδη Γρεβενών. Ήμουν το μικρότερο από τα επτά αδέρφια. Ο πατέρας μου είχε 2.000 γιδοπρόβατα και είχε κάποια χρήματα. Με έπαιρνε κοντά, αλλά εμένα το μυαλό μου ήταν αλλού.
Ποιο ήταν το πρώτο μαγικό που έκανες;
Μικρός στο σπίτι. Οι αδερφές μου έπλεκαν δίπλα στο τζάκι. Αρπάζω μια βελόνα, την περνάω στο χέρι, η αδερφή μου λιποθυμάει, έρχεται μέσα ο πατέρας μου και με πλακώνει στο ξύλο, χαμός. Αυτά που κάνω μέχρι σήμερα με τα τρυπάνια που περνάω στο στήθος, τα μαχαίρια και τα λοιπά, δεν είναι κόλπα που μπορεί να κάνει άλλος συνάδελφος. Όταν ήμουν στο Ατλάντικ Σίτι, δούλευα στο ξενοδοχείο Τροπικάνα κι απέναντι έκανε πρόγραμμα ο Κόπερφιλντ. Κάθε βράδυ μετά την παράσταση, ερχόταν να με δει από κοντά.
Διάβασα ότι οι γονείς σου ήθελαν να σε κάνουν δικηγόρο.
Ναι, ήμουν καλός μαθητής και πέρασα στη Νομική μόνο για να τους κάνω το χατίρι. Στο δεύτερο έτος τα παράτησα. Είχα σκοπό να φύγω στο εξωτερικό και είχα ετοιμάσει εργαλεία για να κάνω μάτζικ σόου, το μυαλό μου ήταν εκεί.
Και μετά τη Νομική;
Πρώτα να σου πω κάτι άλλο. Πριν από τη Νομική, είχα φτιάξει ένα «βαρέλι» με τον αδερφό μου και κάναμε τον Γύρο του Θανάτου. Πήγαμε στον Βόλο και την ώρα της παράστασης, ενώ τρέχαμε με τις μηχανές στο βαρέλι, έπεσε μέσα ένα μπουφανάκι παιδιού. Σκέπασε το πρόσωπο του αδερφού μου, έχασε τον έλεγχο και πετάχτηκε έξω. Δίπλα είχε ένα υπόστεγο, καρφώθηκε στον κεντρικό πάσαλο και σκοτώθηκε. Τότε, παράτησα τις μηχανές και αφοσιώθηκα στα μαγικά.
Έπειτα;
Έπειτα διάβασα στην εφημερίδα ότι γινόταν ένα φεστιβάλ μαγείας στην Ινδία, στο Νέο Δελχί. Και πήγα, αν και κανένας δεν με ενθάρρυνε. Βρήκα έναν Έλληνα εκεί που είχε μείνει από τα καράβια και με βοήθησε στη γλώσσα. Πήρα το πρώτο βραβείο.
Τι μαγικό έκανες;
Έκοψα την κοιλιά μου κι έβγαλα τα έντερα έξω σε μια λεκάνη (σηκώνει τη μπλούζα και δείχνει την ουλή). Ξέρεις, δεν κάνω ράμματα, κλείνω την πληγή με τα χέρια. Ο κόσμος άρχισε να λιποθυμάει, ο Ερυθρός Σταυρός κουβαλούσε κόσμο κι έτσι πήρα το πρώτο βραβείο. Πολλοί, πάντως, νομίζουν ότι η Ινδία είναι η χώρα της μαγείας, ενώ συμβαίνει το αντίθετο. Όπως έχουμε εδώ τους ζητιάνους, εκεί έχουν τους μάγους που κάνουν διάφορα έξω στον δρόμο για λίγα χρήματα.
Από εκεί πού πήγες;
Παντού. Αμερική, Κίνα. Στο Λας Βέγκας εργάστηκα σε καζίνο. Ερχόταν ο μάνατζερ μου και κανόνιζε τις συμφωνίες. Εγώ δεν είχα καμία εμπλοκή στα χρήματα ούτε ποτέ ρώτησα από λεπτότητα. Στην Κίνα και την Ιαπωνία άφησα πολύ καλές εντυπώσεις, γιατί τους άρεσαν τα κόλπα με τα μαχαίρια και οι βελονισμοί. Μιλούσαν για μένα στην τηλεόραση. Κάποιοι έλεγαν ότι φοράω στολή στο χρώμα του δέρματος, αλλά δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πώς γίνεται να περνάω το τρυπάνι από το στήθος και να βγαίνει στην πλάτη.
Βρήκαν την απάντηση;
Δεν μπορώ ούτε εγώ να το εξηγήσω. Μπορεί να είναι υποβολή, να κάνω δηλαδή τους άλλους να το βλέπουν έτσι. Έπειτα, εύκολα δεν εκμυστηρεύομαι τα μυστικά μου.
Η καλύτερη βραδιά στην καριέρα σου ποια ήταν;
Είχα πάει στο Ιράκ, πριν τον πρώτο πόλεμο με τον Μπους. Με κάλεσε ο Σαντάμ στο παλάτι με υψηλούς καλεσμένους. Κι έγινε ένα φοβερό πρόγραμμα. Δεν είχαμε κάνει συμφωνία για χρήματα, αλλά με αντάμειψε καλά. Μάλιστα, στο τέλος ενθουσιάστηκε τόσο, που έβγαλε το δαχτυλίδι του και το πέρασε στο χέρι μου. Μου είπε, δεν είσαι μόνο καλλιτέχνης, αλλά και άνθρωπος και με συγκίνησε.
Λεφτά έβγαλες;
Έβγαλα αρκετά. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι η δουλειά είναι πολυέξοδη. Χρειάζονται εργαλεία. Για παράδειγμα, μέχρι σήμερα έχω κατασκευάσει 4.000 διαφορετικά μπαούλα για νούμερα illusion. Αυτά έχουν από τέσσερις ρόδες το καθένα και κάθε ρόδα κοστίζει 7 ευρώ. Αναλογίσου το κόστος. Ένα βράδυ υπολόγισα ότι έχω δαπανήσει όλα αυτά τα χρόνια σε κατασκευές και σκηνικά περίπου 1 δις δραχμές. Όμως, εκεί είναι το μυστικό. Δεν παρουσιάζω ποτέ το ίδιο ρεπερτόριο και ο κόσμος τρέχει να με δει. Το βράδυ δεν κοιμάμαι, σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω. Πιάνω ένα κουτάκι από σπίρτα και φαντάζομαι τι θα μπορούσε να ανοίγει σαν κι αυτό. Μόλις βρω την πατέντα, τρέχω στο εργαστήριο και τη φτιάχνω πρόχειρα με χαρτόνια για να μην τη ξεχάσω. Πληρώνω, πάντως, πολλά σε μαστόρους, γιατί όλα αυτά παίζουν στη λεπτομέρεια.
Ποιο είναι το πιο δύσκολο νούμερο που έκανε πάταγο;
Ήταν εκτός σκηνής, γύρω στο ‘87. Μπορώ να βρω και τις εφημερίδες της εποχής. Ήμουν στην αγορά στα Γρεβενά και μαζεύτηκαν πολλοί γύρω μου κι έλεγαν διάφορα. Μου είπε ένας ότι είχε ακούσει για κάποιον μάγο στο εξωτερικό, που ξυριζόταν από το ένα μάγουλο και μεγάλωναν οι τρίχες στο άλλο. Του λέω, εγώ μπορώ να αφήσω το κεφάλι μου στον κουρέα και να φύγω. Βάλτε όλοι από 100 δραχμές κι ελάτε να δείτε.
Και πήγες;
Πάω στον κουρέα - θυμάμαι το όνομά του γιατί είναι ακόμα στο ψυχιατρείο. Μπαίνω μέσα και τον ρωτάω, επειδή έχω μια δουλειά και βιάζομαι, να σου αφήσω το κεφάλι να το κουρέψεις και να έρθω σε μια ώρα να το πάρω; Γελάει και με βάζει να καθίσω. Του λέω, κοίτα να δεις, έχω δουλειά, θα στο αφήσω και θα περάσω αργότερα, σε μια-δυο ώρες το πολύ. Και πιάνω το κεφάλι μου, κάνω ένα «κρακ», το βγάζω και το αφήνω δίπλα στον καθρέφτη. Του έκανα υποβολή, τον υπέβαλα. Φωνάζει «βοήθεια» και περνάει μέσα από τη τζαμαρία (γελάει). Εγώ μπαίνω στο αμάξι και φεύγω. Οι υπόλοιποι με έβλεπαν με το κεφάλι, αυτός όμως ακέφαλο. Αργότερα, τον πλήρωσα και 400.000 δραχμές για ψυχική οδύνη στο δικαστήριο (γελάει).
Τα δάχτυλά σου τα έκοψες σε νούμερο;
Δεν τραυματίστηκα μόνος, μου έκαναν σαμποτάζ. Είχα πάει στη Βουδαπέστη σε ένα φεστιβάλ μαγείας. Ήρθαν κάποιοι Φιλιππινέζοι στο καμαρίνι και μου έδιναν χρήματα για να μη συμμετάσχω. Εγώ αρνήθηκα, κακώς όπως αποδείχτηκε. Κι αυτοί μου έβαλαν νιτρογλυκερίνη στο τσιγάρο. Μόλις έπιασα το πακέτο, είχε ζεσταθεί και από τη ζέστη των προβολέων, γίνεται μια φοβερή έκρηξη και ακρωτηριάστηκαν δύο δάχτυλα στο αριστερό χέρι.
Με ζώα έκανες νούμερα;
Ναι, είχα δικό μου τσίρκο κι έκανα κόλπα με λιοντάρια και άλλα. Μετά οι οικολόγοι σταμάτησαν τα τσίρκο με ζώα στην Ελλάδα. Κι έχω μεγάλο παράπονο, γιατί είναι μεγάλη αδικία να απαγορεύονται τα ζώα στο τσίρκο και να επιτρέπονται στον ιππόδρομο. Έχω ακόμα ένα παράπονο. Έπαιρνα σύνταξη 300 ευρώ και μου την κόψανε. Παίρνω κάθε μέρα μια ντουζίνα χάπια και δεν έχω βιβλιάριο υγείας. Ας μου άφηναν έστω 100 ευρώ για τα χάπια.
Τα μαλλιά δεν τα έκοψες ποτέ;
Όχι, ποτέ.
Σε ποιους μάγους βγάζεις το καπέλο;
Κοίτα, τον μάγο τον κάνουν τα εργαλεία του, εκτός από τη δεξιοτεχνία και το ρεπερτόριο. Είχα καλές σχέσεις με τον Κόπερφιλντ κι έβλεπα ότι είχε όλα τα μέσα στη σκηνή. Ήταν από πλούσια οικογένεια και μπορούσε να αγοράσει ακόμη και φωτισμό, που σε κάνει να βλέπεις στη σκηνή άτομα που δεν υπάρχουν. Αυτά εγώ τα κάνω μόνος μου, χωρίς μέσα.
Μαγικά κάνεις στην καθημερινότητα;
Ναι, κάνω συχνά πλάκες εκτός σκηνής, αλλά όχι πολλές για να μη βρω τον μπελά μου (γελάει).
Πώς θα ήθελες να σε θυμούνται;
Θέλω μόλις σταματήσω να τα καταστρέψω όλα αυτά, να τα κάψω και να μη μείνει τίποτα. Για να πάρω το μυστικό μαζί μου.
ΠΟΥ ΜΠΩΡΟ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟΝ ΞΑΝΘΟ ΤΟΝ ΜΑΓΩ ????????????
ΑπάντησηΔιαγραφή