Ο άτυχος νεαρός άφησε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο.
Κραυγή αγανάκτησης και πόνου από τους γονείς του Νίκου. Διαλυμένοι κυριολεκτικά οι γονείς του Γιώργος και Στέλλα, εκφράζουν τις ευχαριστίες τους σε όλους εκείνους που συμπαραστάθηκαν στο βαρύ τους πένθος, αδυνατώντας να καταλάβουν ακόμα γιατί ο Θεός τους έδωσε τόσο βαρύ και ασήκωτο σταυρό να σηκώσουν μέχρι το τέλος της ζωής τους. Παράλληλα εκφράζουν, μέσα από τον πόνο και τον θρήνο τους για το παλικάρι που έχασαν, την αγανάκτησή τους. «Το παλικάρι μας χάθηκε το πρωί του Σαββάτου και το θάψαμε μετά από τέσσερις μέρες, την Τρίτη, γιατί μας είπαν πως έπρεπε να γίνει νεκροψία, αλλά επειδή η ιατροδικαστής βρισκόταν σε άδεια έπρεπε να στείλουν στην Αθήνα, να γίνει εκεί η νεκροψία και να γυρίσει πίσω για την ταφή». Τα αναφιλητά πνίγουν τις φωνές τους. «Ταλαιπωρήσανε το παιδί μας. Ταλαιπωρήσανε την ψυχούλα του. Τι θα πει «είχε άδεια η ιατροδικαστής;» δεν θα έπρεπε να υπήρχε άλλος στη θέση της;»
Ο πόνος ξεχειλίζει και οι νωπές μνήμες κάθε μέρα πονάνε περισσότερο. Αρνούνται να συνειδητοποιήσουν πως ο Νίκος τους έφυγε για πάντα, πως δεν θα τον ξαναδούνε. Θεωρούν πως όλα όσα τους συμβαίνουν είναι ένα κακό όνειρο. Θα ξυπνήσουν και ο Νίκος τους θα είναι κοντά τους με εκείνο το χαμόγελο και την καλοσύνη για όλους στο πρόσωπο.
«Ανησυχήσαμε γιατί κόντευε επτά το πρωί δεν είχε έλθει. Ήταν επτά παρά δέκα και τον πήρα στο κινητό», λέει ο πατέρας του και μας δείχνει το κινητό και την ώρα. «Το σήκωσε. Μας είπε να μην ανησυχούμε γιατί ήταν στο δρόμο και ερχόταν. Στις επτά και δέκα μας πήραν από το Νοσοκομείο της Σύρου και μας είπαν πως το παιδί μας σκοτώθηκε». Σταματάει. Οι λέξεις πνίγονται από τους λυγμούς. «Είχε τη μηχανή στο συνεργείο και έκανε ό,τι ήταν δυνατόν να την πάρει την Παρασκευή. Την πήρε με σκοπό να πάει στην Πάρο, στην αρραβωνιαστικιά του. Και η μηχανή αυτή ήταν μια από τις μεγάλες του αγάπες. Δεν πρόλαβε, τον πρόλαβε ο θάνατος και μας τον πήρε.
Τον τριγύριζε από μικρό. Στα οκτώ του χρόνια το μικρό ποδήλατο που είχε ντελαπάρισε σε μια πέτρα, έπεσε και χτύπησε στο κεφάλι. Από τα δόντια του χάρου τον γλυτώσαμε τότε. Τώρα δεν ήταν το ίδιο, τον πήρε».
Καταφέρονται κατά εκείνων που είπαν ή έγραψαν ότι έτρεχε και γι’ αυτό σκοτώθηκε. «Κάποια Μέσα Ενημέρωσης έδειξαν μια διαλυμένη μηχανή, όχι τη δική του, για να δημιουργήσουν εντυπώσεις χωρίς να σκεφτούν τίποτα.
Πρέπει να τον πήρε ο ύπνος ή να τον τύφλωσε ο ήλιος και χτύπησε στις προστατευτικές μπάρες. Ένας γνωστός μας, που κατέβαινε από το Δήλι εκείνη την ώρα, τον είδε που ανέβαινε και χαιρετήθηκαν. Δεν έτρεχε. Ούτε σημάδι δεν έχουν οι μπάρες από το χτύπημα και στη μηχανή έσπασε μόνο το φανάρι και το φλας. Ο Νίκος μας έφυγε, αλλά ας μην βαρύνουνε την ψυχούλα του με ψέματα και κάνουν τον πόνο μας μεγαλύτερο».
Ευχαριστούν τον μητροπολίτη Σύρου Δωρόθεο Β΄ . «Μας συμπαραστάθηκε και τον ευχαριστούμε ιδιαίτερα. Απάλυνε τον πόνο μας και στάθηκε δίπλα μας τις ώρες τις δύσκολες της δοκιμασίας μας, ας είναι ευλογημένος από τον Θεό», λένε και ευχαριστούν παράλληλα όλους εκείνους που στάθηκαν δίπλα τους με κάθε τρόπο.
«Αυτό που θέλουμε να τονίσετε και μέσα από την εφημερίδα σας είναι η ευχή μας να μην συμβεί σε άλλον να περάσει τον πόνο που περνάμε εμείς και να μην ξανασυμβεί αυτό που συνέβη. Ταλαιπώρησαν την ψυχούλα του με το πήγαινε έλα στην Αθήνα. Μας τον έφεραν μέσω Λαυρίου, επειδή η ιατροδικαστής είχε άδεια και δεν υπήρχε αντικαταστάτης. Μόνο αν εκείνοι που έχουν την ευθύνη αυτής της απουσίας βρισκόταν στη θέση μας θα καταλάβαιναν γιατί εκφράζουμε αυτό το παράπονο και την αγανάκτηση», είπαν σφουγγίζοντας τα δάκρυα από τα μάτια τους.
logotypos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου