Κορίτσια, ο... Παπαδημούλης! (Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη)

Ο Παπαδημούλης, αδέρφια, ενοχλείται σφόδρα από τα άγρια και πολεμοχαρή τραγούδια και τα συνθήματα των λοκατζήδων της θρυλικής 35 Μοίρας Καταδρομών στο Σταυροβούνι της Κύπρου.



Ενοχλείται, διότι του χαλάνε την αυτοσυγκέντρωση, όταν μιλάει με τον λογιστή του για την απόδοση των μετοχών και των καταθέσεών του. Διότι, σύμφωνα με το «πόθεν έσχες» του, θυμίζω, ο ευαίσθητος αγωνιστής της Αριστεράς και η συμβία του «έχουν δυναμικό χαρτοφυλάκιο μετοχών, ομολόγων και αμοιβαίων κεφαλαίων εσωτερικού και εξωτερικού με συνολική αξία κτήσης 830.600 ευρώ.

Το χαρτοφυλάκιο των 14 τίτλων του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ έχει κυρίως διεθνή προσανατολισμό, αφού περιλαμβάνει τοποθετήσεις στις αγορές Ευρώπης, Ασίας και Ινδίας. Το ζεύγος Παπαδημούλη διαθέτει τραπεζικό λογαριασμό 454.378 ευρώ, ενώ ο βουλευτής είναι συνδικαιούχος σε ακόμα οκτώ βιβλιάρια με το συνολικό ύψος των ποσών αυτών να είναι της τάξης των 499.000 ευρώ» (Δεξί εξτρέμ). Τα έχει γράψει όλος ο Τύπος. Και επειδή τα λεφτά πάνε στα λεφτά, ως ευρωβουλευτής στο τέλος της θητείας του θα έχει παντελονιάσει μερικές κατοσταριές χιλιάδες ευρώπουλα επιπλέον, πέραν της ταλαίπωρης βρυξελλιώτικης ζωής του με κρύο φουά γκρα και ενοχλητικές μπουρμπουλήθρες στη σαμπάνια.

Η τρυφερή αντιρατσιστική ψυχή του έμεινε με ανοιχτό το στόμα στην πληροφορία ότι οι καταδρομείς τραγουδάνε μοβόρικα τραγούδια και συνθήματα. Παλιά στην καθοδήγηση, φαίνεται, τους λέγανε ότι στα ΛΟΚ πρέπει να μαθαίνουν κοπανέλι και να τραγουδάνε το «Τ’ αγόρι μου, τ’ αγόρι μου, τ' αγόρι μου, γλυκό και τραγανό σαν καραμέλα».

Τα άγρια πολεμοχαρή τραγούδια και τα συνθήματα είναι άγραφος νόμος και κανόνας σε όλες τις ειδικές δυνάμεις όλου του κόσμου. Δεν τα προβλέπει κανένας κανονισμός, αλλά είναι «δευτέρα φύση» του καταδρομέα. Δεν υπάρχει στα τέσσερα μήκη και πλάτη του ορίζοντα μονάδα Καταδρομέων κι εν γένει των ειδικών δυνάμεων, από τις ΗΠΑ ως τον Κόκκινο Στρατό, που να τραγουδάει το «Ενα φράγκο η βιολέτα, τσιγκολελέτα». Για αίμα μιλάνε και ξεφτιλίζουν τον πιθανό εχθρό, που έχει πάντα όνομα. Μπορεί στις πολύ σκληρές μονάδες, εκεί όπου υπηρέτησαν προοδευτικά σερνικά σαν τον Παπαδημούλη και τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη, να τραγουδάνε μόνο Κραουνάκη, διότι τέτοιους βαρβάτους προοδευτικούς δεν πρέπει να τους πωρώνεις κι άλλο. Αμα τους αγριέψεις κι άλλο, πάρ' τα κάτω τα Χειμερινά Ανάκτορα στο πιτς φιτίλι.

Λοιπόν, ευαίσθητοι σύντροφοι και συντρόφισσες, θα σας πω μερικά μυστικά, αλλά μην τα μαρτυρήσετε παραπέρα. Η Τριάντα Πέντε -στην Κύπρο για τις Μοίρες Καταδρομών κατά περίεργη παράδοση δεν λες η Τριακοστή Πέμπτη αλλά η Τριάντα Πέντε- είναι η ενδοξότερη Μοίρα. Είναι η παλιά Α΄ Μοίρα Καταδρομών, που τον Ιούλιο του 1974 με διοικητή τον Παπαμελετίου πήγε νύχτα με τα Νοράτλας (Επιχείρηση «Νίκη») από το Μάλεμε στην Κύπρο και κράτησε το αεροδρόμιο και τη Λευκωσία, μαζί με την ΕΛΔΥΚ και το Τάγμα του Αλευρομάγειρου.

Οταν θα γραφτεί η Ιστορία του αγώνα της Κύπρου, ο Παπαμελέτης, όπως τον αποκαλούν οι άνδρες του, αυτός ο σεμνός πολεμιστής από τα Δερβενοχώρια, θα λάβει θέση δίπλα στον Καραϊσκάκη. Αντρες του ήταν ο ταγματάρχης Μανουράς, που ξεφτίλισε τους Τούρκους νικώντας τους στο αεροδρόμιο, ο Κοϊμτζόγλου και ο Μπικάκης, που τσάκισαν τα τανκς κι ένα Τάγμα Πεζικού στον Δεύτερο Αττίλα στη μάχη της Σχολής Γρηγορίου, γλιτώνοντας τη Λευκωσία από ολική κατάληψη.

Αυτή η μονάδα έμεινε στην Κύπρο και μετονομάστηκε σε 35 Μ.Κ., ενώ η Α΄ Μ.Κ. ανασυγκροτήθηκε στην Ελλάδα. Τα παιδιά που είναι εκεί, «εγγόνια» του Παπαμελετίου, είναι όλοι εθελοντές στις καταδρομές και πολλοί εθελοντές στην Κύπρο. Βλέπουν το ασπράδι των ματιών των στρατιωτών του Αττίλα. Αν ποτέ γίνει κάτι, το περιθώριο αντίδρασής τους είναι λίγα λεπτά της ώρας, όσο θέλει ο Παπαδημούλης να πιει τον εσπρέσο του στο Φίλιον ή στην Γκραν Πλας των Βρυξελλών. Η μονάδα έχει ένα κατεβατό πεσόντες. Μια ολόκληρη διμοιρία, με επικεφαλής τον ΔΕΑ (ΠΖ), ήδη λοχαγό μετά θάνατον, Δημήτριο Τσαμκιράνη από τις Ελευθερές Καβάλας, έπεσε υπέρ πατρίδος όταν καταρρίφθηκε το Νοράτλας πάνω από το αεροδρόμιο Λευκωσίας.

Οι καταδρομείς, οι καταδρομείς-αλεξιπτωτιστές, οι πεζοναύτες κι οι βατραχάνθρωποι είναι επίλεκτοι πολεμιστές, ως τέτοιοι εκπαιδεύονται κι όχι ως προοδευτικές μπαλαρίνες. Δεν είναι μπιζιμπόντηδες του Κολωνακίου, δεν είναι προοδευτικοί ταβλαδόροι των Εξαρχείων ούτε αριστεροί επενδυτές και μεγαλοκαταθέτες όπως ο Παπαδημούλης. Είναι οι άγρυπνοι προκινδυνεύοντες φύλακες του έθνους. Είναι όλοι εθελοντές, από τον πρώτο ως τον τελευταίο. Ο τελευταίος από αυτούς έχει προσφέρει και προσφέρει πολύ περισσότερα στην πατρίδα απ’ ό,τι ο Παπαδημούλης και οι συν αυτώ. Οπως σε όλους τους στρατούς του κόσμου, σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης Ιστορίας, τα τραγούδια και τα συνθήματά τους είναι πολεμοχαρή, όχι… χρυσαυγίτικα, προσωποποιούν τον εχθρό, μιλάνε για αίμα, θάνατο, είναι άγρια και προκλητικά. Τα τραγουδάμε στο στρατόπεδο και στο βουνό, δεν είναι για μόστρα και κατανάλωση, κι ανόητος αυτός που το κοινοποίησε. Αυτοί που τα τραγουδούν όμως είναι προορισμένοι, αν χρειαστεί, να σκοτώσουν και να σκοτωθούν, να πάνε εκεί όπου δεν τολμούν οι πολλοί, σε συνθήκες που τρέμουν οι πολλοί, και να μην κάνουν βήμα πίσω. Το έχουν κάνει πολλοί στο παρελθόν και τα ονόματά τους θα τα βρουν οι «σύντροφοι» χαραγμένα στο μάρμαρο.

Ετσι είναι, Παπαδημούλη μου, τα τραγούδια των πολεμιστών μιλούν για αίμα. Γιατί ήθελες να μιλούν; Για καρότα;