Έρχεται ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος;

Μπορεί για τους Αμερικανούς να αποτελεί μεγάλη σπαζοκεφαλιά το χάος με το «Χαλιφάτο» στο Ιράκ, η Συρία, το Κουρδικό και η Βόρεια Αφρική (Λιβύη), αλλά το μεγάλο «αγκάθι» είναι το..

Ουκρανικό.

Κι’ αυτό, διότι εάν ξεκινήσει κάτι σοβαρό εκεί, άπαντες γνωρίζουν ότι μπορεί να μετεξελιχθεί στη μεγαλύτερη κρίση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ποιος θέλει όμως, κάτι τέτοιο; Ουδείς. Παρά ταύτα, και οι δυο αντιπαρατιθέμενες πλευρές, Δύση (ΗΠΑ) και Ρωσία βρίσκονται σε τροχιά κλιμακούμενης ρήξης, που μπορεί να μετατραπεί σε σύγκρουση.

Η ατζέντα της Διάσκεψης του ΝΑΤΟ έχει ως θέματα το Ουκρανικό, και την κατάσταση στη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική. Το κυριότερο είναι το Ουκρανικό. Άλλωστε, και μόνο η παρουσία του μοναδικού προσκεκλημένου, του προέδρου της Ουκρανίας, Ποροσένκο, το επιβεβαιώνει. Στη Διάσκεψη, στόχος των «σκληρών» του Οργανισμού (Πολωνία, Κ.Ευρώπη – πρώην Ανατολικό μπλόκ), είναι να ληφθούν σημαντικές αποφάσεις. Και ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Ρασμούσεν, ο οποίος έχει καταγγελθεί από πολλούς ως «φερέφωνο της Ουάσιγκτον», φαίνεται πως σιγοντάρει κάτι τέτοιο, αφού πλέον ανοικτά μιλάει για «ρωσική εισβολή στην Ουκρανία». Τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα, εάν, στο μεταξύ, έχουν ληφθεί αποφάσεις για νέες κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας.

Η ονομαζόμενη «διαλλακτική» πτέρυγα του ΝΑΤΟ (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία), μάλλον θα επιδιώξει να μην ληφθούν κάποια πρακτικά μέτρα σε βάρος της Ρωσίας, αλλά απλά η Διάσκεψη να επαναβεβαιώσει την υποστήριξη του ΝΑΤΟ προς την Ουκρανία. Όμως, οι ρώσοι αντάρτες (το ΝΑΤΟ μιλάει για ρωσικό στρατό) προελαύνει, ενώ οι πιστές στο Κίεβο στρατιωτικές δυνάμεις οπισθοχωρούν. Τα περιθώρια λοιπόν, στενεύουν. Από την άλλη μεριά, το ΝΑΤΟ δεν έχει καμία ουσιαστική απόδειξη για εισβολή ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων στην ΝΑ Ουκρανία. Εκτός κι αν έχει και τις παρουσιάσει η ηγεσία του στη Διάσκεψη. Αλλά και πάλι, ακόμα κι αν έχει και τις παρουσιάσει, τι θα αποφασίσει; Την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ; ‘Η την αποστολή δυνάμεών του Οργανισμού στην Ουκρανία για να πολεμήσουν τους αντάρτες ή τις ρωσικές δυνάμεις, όπως υποστηρίζει η ηγεσία του; Σε αυτή την περίπτωση, ο οικονομικός πόλεμος θα μετατραπεί σε κανονικό πόλεμο. Και είναι άκρως αμφίβολο, εάν θέλουν κάτι τέτοιο και οι Δυτικοί και οι Ρώσοι.

Ο Αντώνης Σαμαράς στην προ ημερών Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες, αναφερόμενος στο Ουκρανικό, είπε ότι πρέπει να υπάρξει «αποφασιστικότητα και σύνεση». Κατανοούμε ότι ήθελε να εμφανιστεί με μια ισορροπημένη γραμμή, ούτως ώστε να μην θίγονται ούτε οι Δυτικοί ούτε οι Ρώσοι. Ωστόσο, όταν η ηγεσία της ΕΕ (Μπαρόζο) μιλάει για «σημείο δίχως επιστροφή», ουσιαστικά προωθεί, όχι απλά το ψυχροπολεμικό κλίμα, αλλά κάτι χειρότερο. «Αποφασιστικότητα». Που σημαίνει νέες βαρύτερες κυρώσεις προς τη Ρωσία και ανταπάντηση της τελευταίας. Άρα, φαύλος κύκλος. «Αποφασιστικότητα» για τους «σκληρούς» του ΝΑΤΟ, σημαίνει ένταξη της Ουκρανίας στον Οργανισμό. Άρα, ανοικτό casus belli για τη Μόσχα.

Βέβαια, υπάρχει και το «αποφασιστικότητα και σύνεση» της Γαλλίας, η οποία από τη μια μεριά παίρνει μέρος στις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, αλλά από την άλλη, φροντίζει να έχει διασφαλίσει τα συμβόλαια πολλών δισεκατομμυρίων με τους Ρώσους για τα δύο ελικοπτεροφόρα τύπου Mistral που θα τους πουλήσει. Ήδη, το πρώτο με την ονομασία «Βλαδιβοστόκ» παραδίδεται εντός του επομένου μηνός, ενώ το δεύτερο, το 2015. Και άντε τώρα να πεις στους εργαζόμενους στην πόλη Σαιν Ναζέρ, όπου για τα ελικοπτεροφόρα δουλεύουν 6.500 άτομα, ότι το δεύτερο δεν θα κατασκευαστεί. ‘Η να πεις το ίδιο στο λόμπυ των μεγαλοεπιχειρηματιών που ωφελούνται από τις συμβάσεις.

Όπως και να’ χει, τα πράγματα κινούνται σε τεντωμένο σκοινί. Μέσα στους δυο επόμενους μήνες, η κατάσταση στην Ουκρανία πρέπει να έχει παγιωθεί. Στρατιωτικά, κατ’ αρχήν, διότι θα έλθει χειμώνας και είναι δύσκολο να διεξαχθούν σημαντικές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Πολιτικά, επίσης πρέπει να έχει αποκρυσταλλωθεί. Προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση κινείται η Μόσχα, και γι’ αυτό άλλωστε η μαζική «φθινοπωρινή αντεπίθεση», με αρχικό στόχο την –με τεράστιο ελληνικό πληθυσμό- πόλη και σημαντικό λιμάνι της ΝΑ Ουκρανίας, Μαριούπολη.

Πολιτικά και σε επίπεδο ψυχολογίας της μάζας, ο στόχος της Ρωσίας και των «φιλορώσων», είναι να προκαλέσει πανικό στην ουκρανική κοινή γνώμη. Και το έχουν πετύχει 100%. Κατ’ αρχήν, άπαντες οι Ουκρανοί πανικοβλήθηκαν ότι η χώρα πάει σε κανονικό πόλεμο. Ουδείς όμως, θέλει να συμμετάσχει σε κάτι τέτοιο. Ας πούμε, για την ακρίβεια, η μειοψηφία θα το ήθελε. Ο δεύτερος στόχος που έχει επιτευχθεί έως τώρα είναι ότι ο ουκρανικός στρατός είναι ανίκανος να νικήσει σε αυτόν τον πόλεμο με τους αντάρτες της ΝΑ Ουκρανίας. Άρα, γιατί να συνεχίσουμε να χύνουμε το αίμα μας, διερωτώνται οι Ουκρανοί; Ας τα βρούμε πολιτικά, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί ο παράγων «οικονομική καταστροφή» της Ουκρανίας. Κάτι που θα φανεί έντονα τον χειμώνα, όταν ενδεχομένως θα υπάρξουν προβλήματα με τη θέρμανση, εξαιτίας του ότι οι Ρώσοι θα κόψουν –πιθανότατα- το φυσικό αέριο. Στο μεταξύ όμως, ουδεμία παραγωγική μονάδα λειτουργεί στην Ουκρανία, και τα πάντα είναι διαλυμένα. Ο συνδυασμός όλων αυτών, θεωρεί το Κρεμλίνο, είναι πάρα πολύ πιθανόν να οδηγήσει ακόμα και στην ανατροπή της «κυβέρνησης» του Κιέβου. Μια νέα πλατεία Μαϊντάν.

Όλα αυτά είναι ωραία και καλά, αρκεί να ήξερε κανείς ποιος είναι ο τελικός, στρατηγικός στόχος της Μόσχας. Αρχικώς, όταν ξεκίνησε η ένοπλη εξέγερση στην Α.Ουκρανία, δεδηλωμένος στόχος των «ανταρτών» ήταν η Ομοσπονδιοποίηση της Ουκρανίας. Τώρα όμως, εξακολουθεί να είναι αυτός ή άλλαξε; ‘Η, πια, στόχος είναι η προσάρτηση της περιοχής στη Ρωσία, όπως υποστηρίζει το Κίεβο; Το τελευταίο επίσης, μεταδίδει την εικόνα ότι η Μόσχα θέλει την Ανατολική Ουκρανία, και τα δύο λιμάνια της Μαριούπολης και της Οδησσού. Αν πάρει όλη αυτή τη ζώνη η Ρωσία, τότε η Ουκρανία χάνει την πρόσβασή της στη Μαύρη Θάλασσα. Παράλληλα, η ζώνη αυτή ενοποιείται με την Κριμαία, ενώ ανοίγει ο δρόμος για την σταδιακή προσάρτηση και της Υπερδνειστερίας (ένα «Κόσσοβο» της περιοχής που ανήκε στη Μολδαβία επί ΕΣΣΔ, αλλά μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης έχει ανεξαρτητοποιηθεί ). Και το κυριότερο, σε όλες αυτές τις περιοχές ο πληθυσμός, ιστορικά, πολιτισμικά, γλωσσικά, κ.ο.κ., είναι απολύτως «συγγενής» με τη Ρωσία.

Η Ρωσία έχει αποδείξει, όμως, ότι είναι απρόβλεπτη. Πολύ περισσότερο ότι μπορεί να περιμένει για καιρό το «θύμα» της να κάνει κάποια λάθος κίνηση, δηλαδή εάν της δώσουν την αφορμή, θα επιτεθεί. Το ίδιο έκανε και στη Νότιο Οσσετία στον Καύκασο, όταν το 2008 η Γεωργία έκανε το λάθος να εισβάλλει. Επιτέθηκε μαζικά η Ρωσία, η Γεωργία υπέστη εξευτελιστική ήττα, και σήμερα η Ν.Οσσετία, ένα ακόμη «Κόσσοβο» του Καυκάσου, ζητάει να ενταχθεί στην ρωσική Ομοσπονδία. Τα ίδια δείχνει και η αιφνιδιαστική «φθινοπωρινή αντεπίθεση» στη ΝΑ Ουκρανία.

Υπάρχει όμως και κάτι τελευταίο, πολύ σημαντικό: Από τις βιομηχανίες της Νοτιοανατολικής Ουκρανίας, προμηθεύεται η Ρωσία πάρα πολλά είδη. Κυρίως για την πολεμική της βιομηχανία. Αυτά δεν πρόκειται να τα «χαρίσει» στο Κίεβο. Όπως είναι γνωστό, τέλος, η Ρωσία πάσχει από υπογεννητικότητα, ενώ αντίθετα οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί εντός της Ομοσπονδίας αυξάνονται με ταχείς ρυθμούς, λόγω των πολλών γεννήσεων. Η Ρωσία, λοιπόν, «παίρνοντας» τα 20-25 εκατομμύρια πληθυσμό της ΝΑ Ουκρανίας, έχει εξασφαλίσει το μέλλον της για πολλές δεκαετίες μπροστά.



Antinews.gr