Η ΝΔ εισέρχεται σε μια περίοδο δυο εβδομάδων εσωτερικής αναζήτησης, ενδοσκόπησης για το τι έχει φταίξει έως σήμερα, ειδικά τα τελευταία πέντε χρόνια και έχει πάρει η παράταξη την κάτω βόλτα. Οι λόγοι λίγο-πολύ είναι γνωστοί και δεν χρειάζεται να επαναληφθούν, καθώς υπάρχει πληθώρα άρθρων και αναλύσεων στο antinews για το τι έχει φταίξει και τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα.
Η ηγεσία αρχίζει την επιχείρηση ανασύνταξης της κεντροδεξιάς με δυο μεγάλες εκδηλώσεις σε Χαλκιδική και Αθήνα. Η πρώτη θα γίνει το Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου στο ξενοδοχείο Άθως Παλλάς, όπου έγινε το πρώτο συνέδριο της ΝΔ και η δεύτερη, ανήμερα της ιστορικής επετείου της 4ης Οκτωβρίου, ημέρα ίδρυσης της ΝΔ από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στην Αθήνα. Ακούγονται και γράφονται πολλά γι’ αυτές τις εκδηλώσεις που αποτελούν και την αφετηρία για την ανασυγκρότηση του πολυκερματισμένου χώρου και της δημιουργίας και πάλι μιας ενωμένης κεντροδεξιάς που θα πάει με αξιώσεις νίκης στις εκλογές έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και του παλαιοκομματικού συστήματος του ΠΑΣΟΚ που έχει συνασπιστεί γύρω από τον Αλέξη Τσίπρα. Η στιγμή για τη ΝΔ είναι ιστορική και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς
Το ερώτημα όμως είναι ένα και μεγάλο; Τι επιδιώκουμε με αυτές τις μαζώξεις; Ενότητα στην βάση ή ενότητα στην κορυφή; Την δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα που να μπορεί να ανταποκρίνεται στις νέες και πολύπλοκες συνθήκες ή την «ανανέωση» της ΝΔ με φθαρμένα υλικά;
Το μεγάλο λάθος
Κατά τη γνώμη μας αποτελεί ιστορικό λάθος του Αντώνη Σαμαρά ότι δεν εκμεταλλεύθηκε τη δύναμη που του δόθηκε με τη νίκη του επί της Ντόρας το 2009 και δεν προχώρησε στην ίδρυση ενός νέου φορέα.
Τότε που πρώτη του κίνηση την επομένη της 9ης Νοεμβρίου ήταν να καλέσει στο γραφείο του τους αυτοϊκανοποιημένους καραμανλικούς και μητσοτακικούς βουλευτές και να τους πει: «πως σε λένε μάστορα; Στο σπίτι σου και με τον κηδεμόνα. Μην ξαναπατήσεις στα γραφεία του κόμματος αν δεν σε φωνάξω εγώ. Και μέχρι τότε μόκο».
Δεν το έκανε. Αντίθετα άφησε τη ΝΔ να εξελιχθεί στο σημερινό συνονθύλευμα σαμαρικών, καραμανλικών και μητσοτακικών που στραβοβλέπουν και υπονομεύουν ο ένας τον άλλο και φροντίζουν όχι την πατρίδα, αλλά την προσωπική τους ανέλιξη.
Πολιτική φοβία; Έλλειψη πολιτικής διορατικότητας; Η ιστορία σίγουρα θα μας το αποκαλύψει. Αλλά μέχρι τότε θα έχει πεθάνει οριστικά και η ΝΔ.
Μια ιστορική ευκαιρία
Ο Σαμαράς έχει σήμερα μια ιστορική ευκαιρία, ακολουθώντας τα βήματα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος διέλυσε τον «Ελληνικό Συναγερμό» για να δημιουργήσει την ΕΡΕ και κατόπιν δημιούργησε την Νέα Δημοκρατία από τις στάχτες της ΕΡΕ, να διαλύσει το σάπιο, νεκρό κόμμα του και να σαλπίσει τη γέννηση του καινούργιου, ενός κόμματος χτισμένου με άλλες προϋποθέσεις τις οποίες θα επιχειρήσουμε να περιγράψουμε σε λίγο. Η αποστράτευση του παλαιού πολιτικού προσωπικού είναι δεδομένη, αναπόφευκτη, αλλά ο κ. Σαμαράς έχει ακόμα σήμερα μια δυνατότητα επιλογής (ένα προνόμιο) που οι άλλοι δεν έχουν: μπορεί (ναί, ακόμα σήμερα) να επιλέξει εκείνος αν θα ανήκει στο «παλιό» πολιτικό σύστημα ή στο «νέο»- και αν κάνει την δεύτερη επιλογή, έχει την ακόμα συναρπαστικότερη δυνατότητα να συνδιαμορφώσει το αυριανό πολιτικό τοπίο.
Αν ο κ. Σαμαράς αποδείξει -ακόμα και τώρα στο παρά πέντε- ότι μπορεί να πυροδοτήσει τις διαδικασίες για μια νέα μεταπολίτευση, θα κερδίσουμε πολύτιμο χρόνο, ταλαιπωρία, παράπλευρες απώλειες παντός είδους και άλλα τινά διόλου ευκαταφρόνητα. Οπότε, η εκούσια αυτοδιάλυση ενός σημερινού κόμματος εξουσίας για να καρπίσει στο χώμα της το καινούργιο θα ήταν το πιο ελπιδοφόρο από τα ενδεχόμενα.
Αντιστρέφοντας καθ’ όλον ή κατά μέρος τα χαρακτηριστικά των μέχρι σήμερα κομμάτων (εξουσίας), το νέο κόμμα δεν μπορεί παρά να είναι:
·Η σύγκλιση των δυνάμεων που θα δημιουργήσουν έναν αυτοτελή πόλο με αξιώσεις διακυβέρνησης και πολιτικής ηγεμονίας : Για πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, το «όραμα» δεν θα είναι συγκεχυμένο ακριβώς για να συμφωνούν όλοι («Αλλαγή», «καλύτερες μέρες», «περήφανη Ελλάδα το 2021») αλλά εξαιρετικά συγκεκριμένο, απευθυνόμενο σε πολίτες που ξέρουν τί θέλουν και ξέρουν τί δεν θέλουν (ακόμα κι αν δεν είναι έτσι η κατάσταση, ώστε να τους συμπαρασύρει να... μάθουν.) Επειδή όποιος κάηκε από τον χυλό φυσά και το γιαούρτι, τα «παχιά λόγια» μάλλον δεν πείθουν κανέναν πλέον. Όποιος προτείνει ανερυθρίαστα ή υπορρήτως να είναι το πρόταγμα/όραμα θολό και συγκεχυμένο ώστε να «ψαρεύει» περισσότερους, πραγματικά ψαρεύει σε θολά νερά. Αντιθέτως όμως, η μετ’ακριβείας έκθεση του τί ακριβώς θέλουμε να πετύχουμε στην χώρα και γιατί σαρκώνει την στρατηγική της ειλικρίνειας.
·Ριζοσπαστικό:
Αν το νέο κόμμα δεν προτάσσει την έμπρακτη ρήξη με τις λογικές και τα πεπραγμένα του παρελθόντος, η δημιουργία του δεν έχει κανένα νόημα. Έμπρακτη σημαίνει προγραμματική, και με την ανθρώπινη ποιότητα πολιτικών στελεχών που να μπορεί να την εγγυηθεί. Εδώ, ριζοσπαστισμός είναι η ανατροπή της μέχρι σήμερα ισορροπίας που αναλύσαμε αλλού («Αντί για Νέα Μεταπολίτευση... εκ νέου Μεταπολίτευση») ως διάκριση «κερδισμένων» και «χαμένων» της Μεταπολίτευσης. Ένα πραγματικά νέο κόμμα θα αποστασιοποιείται ρητά από τα συμφέροντα των μέχρι σήμερα «κερδισμένων» και θα δομεί τις προϋποθέσεις για την αποκατάσταση των «χαμένων» (αξιοκρατία, ευνομία, ισονομία).
·Φιλευρωπαϊκό-Αστικό:
Δεν γνωρίζουμε αν η Ελλάδα «ανήκει στη Δύση», πάντως σίγουρα εντάσσεται στρατηγικά στην Δύση. Η συμπόρευσή της με την ιστορική πρωτοπορία, με την πραγματικότητα της ενωμένης Ευρώπης –με όλα τα στραβά της- είναι εκ των ων ουκ άνευ και βασικός, θεμελιώδης λόγος και πρόταγμα της συσπείρωσης δυνάμεων που συγκροτούν τον νέο πόλο. Η υπεράσπιση της μετοχής της Ελλάδας στην Ευρώπη (και όχι της γεωπολιτικής της δορυφορίας πέριξ της Τουρκίας) δεν μπορεί παρά να συμπορεύεται με την επαναδιεκδίκηση θέσης ισότιμου και ισόκυρου εταίρου, και όχι με την παραμονή σε μία από τις «πολλές ταχύτητες» μιας κατακερματισμένης Ευρώπης.
·Πατριωτικό:
Πατριωτικό, γιατί προτάσσει την ετερότητα και αυτοτέλεια του ελλαδικού έθνους-κράτους. Την Ενωμένη Ευρώπη των εθνών, όχι την «Ευρωσούπα». Την ιστορική συνείδηση ως προϋπόθεση για να έχεις μέλλον, κάτι που μπορεί να συμβεί μόνο αν έχεις ρίζες στο παρελθόν. Την σπουδή της ιδιοπροσωπίας μας ως «εγχειρίδιο πολιτικής» αλλά και ύπαρξης.
·Κοινωνικό:
Προτάσσοντας τα συμφέροντα όχι των κερδισμένων της «προηγούμενης παρτίδας», αλλά όσων κλήθηκαν αδίκως να πληρώσουν τον λογαριασμό, το νέο κόμμα έχει κοινωνικό, λαϊκό χαρακτήρα. Σημείο αναφοράς του είναι ο πολίτης και η νέα ελληνική οικογένεια, κάτι που αντικατοπτρίζεται στην ιεράρχηση προτεραιοτήτων του προγράμματός του.
Η παραπάνω διάταξη σε μεγάλο βαθμό υπερβαίνει τους διαχωρισμούς του παρελθόντος (πολιτικοί δεινόσαυροι ίσως θα την χαρακτήριζαν «αντιφατική»), και εδώ να σημειώσουμε ότι ως σπόρο για τέτοιες υπερβάσεις βλέπουμε πολύ θετικά την συνύπαρξη του εκσυγχρονιστή συνεπή τεχνοκράτη Στουρνάρα με τον Σαμαρά.
Το κυρίως αίτημα ενός τέτοιου πολιτικού υποκειμένου δεν μπορεί παρά να είναι η «Νέα Μεταπολίτευση». Η οποία έχει δύο βραχίονες: (α) βαθιά μεταρρύθμιση – εκ βάθρων ανασχεδιασμό του κράτους, αναγκαστικά και σε συνταγματικό επίπεδο και (β) αποκατάσταση της δικαιοσύνης για την Μεταπολίτευση. Δηλαδή (α) «επανίδρυση του κράτους» και (β) μια «ελληνική Νυρεμβέργη». Ο ένας πυλώνας προϋποθέτει τον άλλον, μπορούν μόνο να συνοδοιπορούν.
Το πρώτο πρόταγμα ξεπερνά τις αρμοδιότητες μιας απλής Βουλής και απαιτεί Συντακτική Εθνοσυνέλευση, η οποία θα θεσμίσει:
·Τον πλήρη διαχωρισμό των εξουσιών (ξεχωριστή εκλογή κοινοβουλίου-εκτελεστικής εξουσίας, εκλογή δικαστικής εξουσίας, ασυμβατότητα μεταξύ υπουργικού και βουλευτικού αξιώματος) και την μετάβαση στην προεδρική δημοκρατία.
·Την επανακατάληψη των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων, οι οποίες αποτελούν δημόσιο χώρο και παραχωρούνται μόνον έναντι αντιτίμου και κατόπιν αδείας σε ιδιώτες
·Την αναίρεση των συνταγματικών προϋποθέσεων της «κομματοκρατίας».
·Την εγκαθίδρυση πραγματικής ισονομίας, πλήρους ισότητας των πολιτών έναντι του νόμου χωρίς συνταγματικά προνόμια εξαίρεσης για βουλευτές ή υπουργούς
Σε θεσμικό/νομοθετικό επίπεδο, πέραν του συντάγματος καθ’ εαυτό:
·Την σμίκρυνση των εκλογικών περιφερειών (κυρίως μονοεδρικές) με στόχο την περιστολή του μαύρου πολιτικού χρήματος.
Τα παραπάνω οφείλουν οπωσδήποτε να προηγούνται από μια «ελληνική δίκη της Νυρεμβέργης», δηλαδή την απόδοση ευθυνών και την τιμωρία των υπευθύνων πολιτικών και πολιτικών ηγεσιών για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας σήμερα. Κάτι τέτοιο είναι απολύτως αναγκαίο για το restart της ελληνικής πολιτικής ζωής, και δεν μπορεί να γίνει «δειγματοληπτκά» παρά μόνο πραγματικά.
Αυτές οι προτάσεις δεν κατατίθενται ως «θέσφατα». Κατατίθενται σε έναν ζωντανό ιστότοπο αμφίδρομης επικοινωνίας ως βάσεις συζήτησης ή διαφωνίας, για να προκύψει κάτι καλύτερο, πληρέστερο, σωστότερο.
Βασίλης Ζήσης-Σωτήρης Μητραλέξης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου