Ότι από τη ζωή στο θάνατο για την ελληνική οικονομία υπάρχει ελάχιστη απόσταση. Ότι ακόμη κι αν έχουν επιτευχθεί απίθανα πράγματα χάρη στις θυσίες του ελληνικού λαού, η χώρα βαδίζει ακόμη σε τεντωμένο σκοινί πάνω από γκρεμό και είτε μας αρέσει είτε όχι το Μνημόνιο είναι το δίχτυ ασφαλείας.
Μη βιαστούν να πουν κάποιοι ότι είμαστε υποστηρικτές του Μνημονίου, όχι τουλάχιστον των όρων εκείνων που προέβλεψαν λάθος την ελληνική κρίση και ανάγκασαν την Ελλάδα σε άσκοπες θυσίες χωρίς αναπτυξιακή διάσταση.
Είμαστε υπέρ του προγράμματος εκείνου που έβαλε την Ελλάδα σε μια σειρά. Εκείνων των μέτρων που έπρεπε να έχουμε πάρει εδώ και χρόνια. Που σταμάτησε τις άσκοπες και άκρως ρουσφετολογικές προσλήψεις στο Δημόσιο. Που περιόρισε το κομματικό κράτος, που διόρθωσε πολλά κακώς κείμενα στο δημόσιο τομέα. Που υποχρέωσε τους πολιτικούς να κάνουν μεταρρυθμίσεις. Όχι όλες, και ίσως όχι εκείνες που έπρεπε να γίνουν περισσότερο. Όπως την πάταξη της φοροδιαφυγής για παράδειγμα ή τη δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών. Και για τα δύο αυτά θέματα πληρώνει η κυβέρνηση τώρα.
Όμως, μπορεί το μνημόνιο ή όπως αλλιώς λέγεται ή θα λέγεται το δίχτυ ασφαλείας της ελληνικής οικονομίας, να μην αρέσει σε πολλούς. Ωστόσο, αυτό ήταν που έχτισε πολιτικές καριέρες σε ανύπαρκτους πολιτικούς. Σε κομματικά στελέχη κομμάτων που τους είχαν για να σκουπίζουν τις σκάλες. Ή σε νέους πολιτικούς που απέκτησαν αντιμνημονιακή ρητορική πιστεύοντας ότι έτσι παίρνουν μέρος σε κάποια… εθνική αντίσταση.
Σε όλους εκείνους που δημιούργησαν έναν εχθρό, έναν μπαμπούλα ένα υπαίτιο για τα ελληνικά δεινά και στη συνέχεια στάθηκαν απέναντι και πετροβολάνε γιατί είναι και το μόνο εύκολο.
Αυτοί που έγιναν κάποιοι ενώ είναι τίποτε, εμφανίζονται τώρα που τελειώνει το μνημόνιο κι επιχειρείται να γίνει μια νέα αρχή, ως οι πολιτικοί που θα χτίσουν το μέλλον της Ελλάδας.
Πάρτε για παράδειγμα τον Πάνο Καμμένο. Ο ορισμός του τίποτε που έγινε αρχηγός πολιτικούς κόμματος γιατί είναι εύκολο να πετροβολάς το μνημόνιο. Τώρα που αυτό τελειώνει «ξερογλείφεται» στην αυλή του Τσίπρα για ένα κομμάτι εξουσίας.
Δείτε τον Νίκο Νικολόπουλο, τον Πολύδωρα ή μια σειρά από άλλους όπως ο Οδυσσέας Βουδούρης, η Σακοράφα, ο Κουρουπλής ή ακόμη και ο Μητρόπουλος. Οι όψιμοι αντιμνημονιακοί που έκαναν καριέρα στην Ελλάδα του μνημονίου πολεμώντας το μνημόνιο, την ίδια ώρα που συνέχιζαν να έχουν τα βουλευτικά τους προνόμια, τους μισθούς, τα γραφεία και τους επιστημονικούς συνεργάτες. Όλα αυτά που τους εξασφάλισαν εκείνοι που «υπηρέτησαν» το μνημόνιο δηλαδή το δίχτυ για να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα και χάσουν κι αυτοί το παντεσπάνι τους.
Όλοι αυτοί ετοιμάζονται τώρα να ξαναφτιάξουν την Ελλάδα, όπως την «ονειρεύονται» και να εξαργυρώσουν την «αντιστασιακή – ανιμνημονιακή» τους δράση. Καλή ώρα όπως οι αντιστασιακοί του Β’ Παγκοσμίου ή οι αγωνιστές κατά της Χούντας που βολεύτηκαν μια χαρά εξαργυρώνοντας τους αγώνες τους.
Και μαζί μ’ αυτούς, φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας με την παρέα του. Άνθρωποι που δεν έχουν προσφέρει ούτε το ελάχιστο στην πατρίδα αλλά μιλάνε για λογαριασμό της.
Όχι, οι σοβαροί άνθρωποι αυτής της χώρας δεν πρέπει να τους αφήσουν να νικήσουν. Γιατί είναι σίγουρο ότι θα ζήσουμε πολύ άσχημες μέρες, πολύ χειρότερες απ’ ότι ζήσαμε από το 2010 και μετά.
Όχι, η Ελλάδα δεν χρειάζεται νέο μνημόνιο που θα περιέχει νέες περικοπές και νέες θυσίες. Δεν αντέχει έτσι κι αλλιώς κάτι τέτοιο. Αλλά χρειάζεται ένα «δίχτυ ασφαλείας» για να βαδίσει μόνη της, χωρίς τις πλάτες των δανειστών και χωρίς νέες πολυετείς δεσμεύσεις. Χρειάζεται μεταρρυθμίσεις τις οποίες δεν πρέπει να ανακόψει κανείς τυχάρπαστος που θέλει να κάνει πολιτική καριέρα πάνω από το πτώμα της Ελλάδας. Αυτούς πρέπει να κόψει ο ελληνικός λαός εδώ και τώρα.
Του Αριστερού Ψάλτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου