Ένας τέτοιος ήταν και για μένα ο Φάκτορας, ο αγαπημένος Βασίλης που ξαφνικά έφυγε από τη ζωή αφήνοντας πολλούς ανθρώπους ορφανούς. Ήταν ένας πατέρας κατ’ επιλογή που σ’ αφήνει κάποια στιγμή ν’ αναρωτιέσαι γιατί πρέπει να μένεις μόνος, χωρίς αυτούς που αγάπησες όχι επειδή ήταν συγγενείς εξ αίματος αλλά επειδή τους διάλεξες…
Εκεί που βρίσκεται σίγουρα θα έχει σκαντζάρει κανένα tablet, θα διαβάζει αυτά που του γράφουμε και θα γελάει μ’ εκείνο το πηγαίο γέλιο ενός ανθρώπου που έζησε μια γεμάτη ζωή αλλά πέθανε τόσο νωρίς.
Ήταν ο «νονός» μου, πάνε έξι χρόνια και πλέον όταν ψάχναμε ένα ψευδώνυμο. «Αριστερός Ψάλτης» και θα ψέλνεις τους πάντες, μου είπε και ξεκινήσαμε το μεγάλο ταξίδι του antinews. Το δημιούργημά του, το «παιδί» του. Το έργο ζωής του που πρόλαβε να το δει να μεγαλουργεί γιατί το αγάπησε πραγματικά και μαζί του κι εμείς.
Όμως, τώρα ποιος θα με παίρνει τηλέφωνο και θα μου λέει «ξέσκισέ τους»; Ποιος θα μου δίνει ιδέες για ατέλειωτα άρθρα που γράφαμε αφού πρώτα συζητούσαμε «πώς θα το πάμε».
Τον Βασίλη, τον «αρχηγό», τον αγαπημένο φίλο, τον γνώρισα πολύ καλά αλλά δεν πρόλαβα να του πω πόσο με στήριξε. Δεν πρόλαβα να του εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου γιατί μ’ έκανε καλύτερο άνθρωπο και επαγγελματία. Δεν πρόλαβα να του εξηγήσω ότι οι κατ’ επιλογήν φίλοι, τ’ αδέρφια είναι εξίσου σημαντικοί.
Δύο χρόνια πάλεψε σαν το θηρίο. Μέχρι την τελευταία στιγμή στις επάλξεις. Να δίνει ιδέες, να κάνει προτάσεις, να ανεβάζει κείμενα, να καθοδηγεί. Να βρίζει τους πολιτικούς, την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση. Και ταυτόχρονα να είναι ένας ζεστός φίλος που σε άκουγε με κάθε προσοχή και σου έδινε πολλή από την πείρα του.
Σίγουρα δεν θα ήθελε να με δει να γράφω με δακρυσμένα μάτια έναν… επικήδειο. Στις επάλξεις με ήθελε όπως ήταν κι αυτός πάντα. Ένας σπάνιος δημοσιογράφος, πραγματικός λειτουργός όχι σαν τους καλογυαλισμένους «δημοσιογράφους», τους υπηρέτες των αφεντικών τους.
Μπόλιασε μέσα μου τη χαρά του να γράφω ελεύθερα αυτά που δεν μπορούσα να γράψω αλλού. Κι αυτό του το χρωστάω περισσότερα απ’ όλα όσα μου πρόσφερε.
Δεν προλάβαμε να πάμε να πιούμε εκείνο το κρασάκι. Δεν προλάβαμε να πάμε μια βόλτα έξω, εγώ, εσύ, ο Πάνος.
«Ο θάνατος δεν είναι τίποτα. Το να ζεις όμως νικημένος και άδοξα είναι σαν να πεθαίνεις κάθε μέρα». Αυτό είχε πει ο Ναπολέων.
Ο Φάκτορας ποτέ του δεν έζησε νικημένος, ποτέ του δεν αισθάνθηκε ότι πεθαίνει κάθε μέρα, κι αυτό είναι μεγάλη κατάκτηση. Λίγοι άνθρωποι το πετυχαίνουν.
Αποχαιρετώ τον Βασίλη με πόνο ψυχής. Γιατί θα μου λείψει πολύ ο Μπιλάκος.
Καλή αντάμωση αγαπημένε φίλε. Και να είσαι σίγουρος, αυτό που έφτιαξες, τον κόσμο που δημιούργησες θα τον κάνουμε καλύτερο. Θα το βλέπεις και θα χαίρεσαι γιατί άφησες πίσω του άξιους, σαν και σένα.
Αντίο Μπιλάκο
Αριστερός Ψάλτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου