Το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας το ανέλαβαν οι εταίροι μας στην ΕΕ. Όχι φυσικά από καθαρή αλληλεγγύη, αλλά
κυρίως από τον φόβο μην παρασύρει η χρεοκοπία της Ελλάδας ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικονομικό οικοδόμημα και τις τότε (και τώρα!) εκτεθειμένες και υπερ-μοχλευμένες γερμανικές και άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες.
Η ανάληψη του χρέους από τους υπόλοιπους εταίρους, είχε ως φυσική συνέπεια την υπογραφή μνημονίων συμμόρφωσης, ενώ το ΔΝΤ κλήθηκε να συμμετάσχει στο πρόγραμμα, όχι τόσο για τα (δανεικά) κεφάλαια που εξασφάλισε όσο για την τεχνογνωσία που (θεωρητικά) κατείχε στον τομέα των χρεοκοπημένων κρατών (failed states).
Όσο η χώρα θα εξακολουθεί να διατηρεί το σύνολο σχεδόν του εξωτερικού της χρέους σε μορφή διακρατικών δανειακών συμβάσεων, δεν είναι ούτε φυσικό ούτε δυνατόν να μην βρίσκεται κάτω από μιας μορφής ευρωπαϊκό οικονομικό έλεγχο τουλάχιστον στα βασικά της δημοσιονομικά μεγέθη. Έτσι, η έκφραση «βγαίνω – σκίζω – αφήνω πίσω» τα μνημόνια είναι τελικά πολύ σχετική και πολύ αισιόδοξη.
Το νόμισμα της χώρας είναι το ευρώ! Τελεία και παύλα.
Όσοι νομίζουν πως είναι δυνατόν να επιστρέψει η χώρα σε δικό της νόμισμα κάτω από τις σημερινές οικονομικές συνθήκες και κυρίως, με την σημερινή διάρθρωση του εξωτερικού της χρέους, χωρίς να υποστεί οικονομική καταστροφή και παντελή απομόνωση από τις αγορές, δυστυχώς εκτιμούν λάθος τα δεδομένα.
Επίσης, είναι πολύ αισιόδοξοι όσοι πιστεύουν πως μια αλλαγή νομίσματος είναι από μόνη της ικανή συνθήκη για να μπει η χώρα σε τροχιά ανάπτυξης. Δεδομένου πως η παραγωγική μηχανή της χώρας είναι μισο-κατεστραμμένη και κυρίως στρεβλά προσανατολισμένη, είναι αστείο να πιστέψει κάποιος πως θα δούμε ανάπτυξη σύντομα, λόγω ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος που θα προέλθει από ένα δικό μας υποτιμημένο (φτηνό) νόμισμα. Ο μόνος τομέας που αναμένεται να επωφεληθεί άμεσα από μια τέτοια εξέλιξη είναι ο τουριστικός, ένας τομέας όμως στον οποίο διαθέτουμε τέτοια συγκριτικά πλεονεκτήματα ως χώρα που η βοήθεια των φθηνότερων υπηρεσιών θα βοηθήσει μεν, όχι όμως τόσο όσο θα βοηθούσε η συνολική αναβάθμιση και ο αναπροσανατολισμός του κλάδου.
Τέλος, για όσους λένε πως είχαμε δραχμή και νωρίτερα και δεν είχαμε υποστεί δα και καμιά οικονομική καταστροφή, η απάντηση είναι πως ποτέ η χώρα δεν έζησε με δικό της νόμισμα μακριά από τις αγορές και την ευχέρεια του δανεισμού από αυτές. Στην παρούσα φάση, η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα θα είναι ένα πείραμα πολύ παρακινδυνευμένο, πολύ δύσκολο και τουλάχιστον για κάποιο (όχι μικρό) διάστημα θα προκαλέσει στην κοινωνία δεινά, πολλές φορές χειρότερα από αυτά που σήμερα υφίσταται.
Αν συμφωνήσουμε σε όλα αυτά, θα πρέπει να συμφωνήσουμε επίσης, πως το δίλημμα στις επερχόμενες εκλογές ή ακόμη και στην επικείμενη εκλογή του ΠτΔ, αν την δούμε ως πρόκριμα για πρόωρες εκλογές, θα πρέπει να περιοριστεί στο είδος του οικονομικού μοντέλου που προτείνει κανείς ώστε να οδηγήσει την χώρα σε τροχιά ανάπτυξης.
Εδώ, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: το ένα μοντέλο είναι το ίδιο παλιό κρατικοδίαιτο μοντέλο που μας έχει οδηγήσει μέχρι την καταστροφή. Το μοντέλο αυτό το προκρίνει φανερά τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και το σύνολο σχεδόν της «δημοκρατικής παράταξης». Δυστυχώς από την άλλη, η κεντροδεξιά δεν φαίνεται να υποστηρίζει ξεκάθαρα το εναλλακτικό μοντέλο της οικονομίας της αγοράς, της ενίσχυσης του ιδιωτικού τομέα, του εξορθολογισμού της άμεσης και έμμεσης φορολογίας και της αναμόρφωσης εκ βάθρων του τρόπου λειτουργίας και του μεγέθους του δημόσιου τομέα.
Και λέμε δυστυχώς, επειδή κατά την γνώμη μας είναι το μόνο μοντέλο που μπορεί τούτη την ώρα να προσφέρει διέξοδο στο δραματικό αδιέξοδο της χώρας. Φοβόμαστε επίσης, πως αν τελικά δεν υπάρξει αυτό το ξεκάθαρο δίλημμα στην επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση θα προχωρήσουμε με το σύνολο σχεδόν του πολιτικού συστήματος να (φαίνεται πως) προασπίζεται το ίδιο παλιό κρατικοδίαιτο, πελατειακό, αναξιοκρατικό και διεφθαρμένο πολιτικο-οικονομικό μοντέλο που μας κατέστρεψε. Σε αυτή την περίπτωση, η κοινωνία θα μείνει χωρίς εναλλακτική πρόταση και μοιραία θα επιλέξει τους αυθεντικούς εκπροσώπους του συγκεκριμένου μοντέλου (ΣΥΡΙΖΑ και παραφυάδες δηλαδή) και όχι τους κεντροδεξιούς ερζάτς ανταγωνιστές τους.
Υπάρχει ακόμη χρόνος για την κυβέρνηση και την κεντροδεξιά παράταξη, ώστε να προλάβει να θέσει την ελληνική κοινωνία ενώπιον των ευθυνών της με το σωστό εκλογικό δίλημμα. Όσο θα ανταγωνιζόμαστε τον ΣΥΡΙΖΑ στο δικό του γήπεδο, μοιραία θα ερχόμαστε δεύτεροι και καταϊδρωμένοι στις δημοσκοπήσεις και ίσως αργότερα και στις κάλπες!
Akenaton
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου