Επίσης, εδώ και 40 χρόνια τουλάχιστον κάνουν κουμάντο φεουδάρχες που πλουτίζουν , βγάζουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και ταυτόχρονα παίζουν παιχνίδια εξουσίας. Στήνουν κόμματα, επιλέγουν αρχηγούς, κάνουν κολπάκια με τα media, βγάζουν χρήμα μέσα από τα ερείπια της πατρίδας.
Για να μη μιλήσουμε για την επί 30 χρόνια δραστηριοποίηση μιας ομάδας ημίτρελων τρομοκρατών που έχουν σπείρει τον πανικό στη χώρα. Με διαφορετικά πρόσωπα αλλά με την ίδια στόχευση, η εγχώρια τρομοκρατία ζει και βασιλεύει στην Ελλάδα.
Και βεβαίως υπάρχει η κομματοκρατία, η αναξιοκρατία και το μπάχαλο στο δημόσιο τομέα, η ακινησία στον τομέα των μεταρρυθμίσεων που έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια.
Τέλος, μια βασική παθογένεια της Ελλάδας είναι αφενός η κυριαρχία της Αριστερής ιδεολογίας, την ίδια στιγμή που κυβερνούν κεντρώοι ή δεξιοί. Άλλοι στο γκουβέρνο κι άλλοι πράγματι κυβερνάνε δηλαδή.
Ήρθε και το σπάσιμο της μεταπολιτευτικής φούσκας να δώσει τη χαριστική βολή σε μια χώρα που ορισμένες φορές αναρωτιέσαι αν υπάρχει από καθαρή τύχη.
Από την άλλη όμως, μια μικρούλα χώρα όπως η Ελλάδα έχει πετύχει πολλά. Κατ’ αρχάς ανήκει σε ένα κλειστό κλαμπ χωρών στην ΕΕ και στη ζώνη του ευρώ. Ανήκει στο ΝΑΤΟ, είναι κομμάτι μια ευρύτερης οικογένειας χωρών με δυτική νοοτροπία και τρόπο ζωής. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι βαλκανική χώρα, κι όποιος έχει πάει Βουλγαρία, Αλβανία, Ρουμανία καταλαβαίνει τι λέμε.
Υπάρχουν κι άλλα. Όπως ότι είμαστε μέσα στις 40-50 πιο πλούσιες χώρες του πλανήτη σε ότι αφορά το ΑΕΠ, ακόμη κι αν αυτό έχει ψαλιδιστεί. Παράλληλα, έχουμε σε ορισμένες κατηγορίες υψηλότερους μισθούς ή συντάξεις και από άλλα μέλη της ΕΕ.
Με λίγα λόγια δεν βγάλαμε κατσαρόλες να τις χτυπάμε στο Σύνταγμα όπως στην Αργεντινή. Δεν πεθάναμε της πείνας όπως στην Κούβα του Τσίπρα και δεν είμαστε καθόλου τριτοκοσμικοί. Δείτε μόνο πόσα smartphones κυκλοφοράνε ή πόσα μπαράκια ή εστιατόρια είναι γεμάτα μέχρι τα ξημερώματα και θα καταλάβετε τι λέμε.
Η Ελλάδα της κρίσης περνά δύσκολα, έχει υποστεί πολλά, έχει πάθει πατατράκ περισσότερο, πιέζεται από τους γραφειοκράτες και τους ανάλγητους του εξωτερικού αλλά και πάλι δεν είναι μια χώρα που βρίσκεται ένα βήμα πριν από το να γίνουμε Αργεντινή. Κι όμως, πάμε να χύσουμε την καρδάρα με το γάλα που γεμίσαμε με τόσους κόπους. Λες και μια τάση αυτοκαταστροφής μας κατατρύχει. Λες και θέλουμε να πυροβολήσουμε τα πόδια μας.
Κανείς δε λέει ότι αυτή η κυβέρνηση δεν έκανε λάθη και δεν παρέλειψε σοβαρά γεγονότα. Έγιναν πολλά αυτά τα τρία χρόνια, όμως η χώρα στάθηκε όρθια. Ούτε ATM χωρίς χρήματα είδαμε, ούτε κούρεμα καταθέσεων όπως στην Κύπρο, ούτε κατσαρολικά όπως Αργεντινή. Υπάρχει πίεση, υπάρχει αδικία, υπάρχει αγωνία για το πότε θα τελειώσουν τα βάσανά μας. Αλλά δεν υπάρχει πλήρης και ολοκληρωτική καταστροφή. Αυτό πρέπει να χρεωθεί στα συν της κυβέρνησης αυτής.
Τώρα, λοιπόν που μπαίνουμε σε μια κρίσιμη εβδομάδα, με την πρώτη ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας να είναι σε 2 ημέρες και με τις επόμενες 15 πιο «καυτές» από ποτέ ας αναλογιστούμε ποια είναι η θέση της Ελλάδας στο παγκόσμιο στερέωμα, τι πέτυχε, σε τι απέτυχε και αν υπάρχουν και χειρότερα. Γερμανία δεν θα γίνουμε, Άραβες με κελεμπίες δεν θα μεταμορφωθούμε. Όμως, μπορούμε να παραμείνουμε μια δυτική χώρα, με δυτικό τρόπο ζωής, με ένα υποφερτό επίπεδο διαβίωσης. Κι όταν θα αλλάξουμε το παραγωγικό μοντέλο μας, όταν δεν θα είμαστε μόνο σερβιτόροι των τουριστών ή θα ονειρευόμαστε πώς θα μπούμε στο δημόσιο ή πώς θα ανοίξουμε καφετέρια και μαγαζί με ρούχα, τότε μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο.
Ως τότε ας μην επιτρέψουμε στους καπετάνιους της κακιάς ώρας να πάρουν στα χέρια τους το τιμόνι. Είναι πολύ εύκολο να ξαναγίνουμε Τιτανικός.
Antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου