προειδοποιεί εμμέσως ότι έρχεται… ρήξη, ένα είναι το ερώτημα όσο κι αν φαίνεται παράξενο: «Που είναι η Μέρκελ και που είναι οι Αμερικανοί; Που κρύβονται όλοι αυτοί που το 2012 πίεσαν ώστε να μη βγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη;».
Να θυμίσουμε ότι πριν από 2 χρόνια οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πίεζαν ώστε η Ελλάδα να πάψει να είναι μέλος της οικογένειας του ευρώ. Και πιο πριν θα θυμάστε τα «καντήλια» που έφαγε ο Παπανδρέου στις Κάννες όταν τόλμησε να μιλήσει για δημοψήφισμα. Τότε λοιπόν η Μέρκελ για τους δικούς της λόγους και με την πίεση του Ομπάμα που δεν ήθελε αναταραχή πριν την επανεκλογή του, έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στην Ελλάδα. Η χώρα άλλαξε κυβέρνηση, ο Σαμαράς ανέλαβε και επί δύο χρόνια κάνει αγωνιώδεις προσπάθειες να κρατήσει την ελπίδα ζωντανή.
Και τα κατάφερε, με τις θυσίες του κόσμου έχουν γίνει απίστευτα άλματα στην οικονομία. Έχουν γίνει και λάθη, λανθασμένες τακτικές, λανθασμένες επιλογές προσώπων, καθυστερήσεις και παλινωδίες. Όμως πάνω απ’ όλα έγινε μεγάλη πρόοδος. Η χώρα διέψευσε κάθε προσδοκία και κάθε εκτίμηση. Έχει σημαντικό πλεόνασμα, το οποίο είναι διατηρήσιμο, έχει βγει από την ύφεση, η αισιοδοξία έχει επιστρέψει, οι επενδύσεις κινούνται, ανακτήθηκε με κόπο η εμπιστοσύνη της διεθνούς κοινότητας.
Όλα αυτά μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου. Μέχρι τότε τα πάντα έβαιναν καλώς και οι ισχυροί της Ευρώπης με προεξάρχουσα την Αγκ. Μέρκελ έδειχναν ότι θα στηρίξουν την προσπάθεια της Ελλάδας για έξοδο στις αγορές. Κάτι που ουσιαστικά σήμαινε τέλος του μνημονίου. Η οικονομία ήταν έτοιμη για το τελικό άλμα προς την επιτυχία, κι αυτό κανείς δεν τον αμφισβητούσε. Άλλωστε ακόμη και οι συναντήσεις που είχε ο Σαμαράς με την Γερμανίδα καγκελάριο συνηγορούσαν σε μια συμφωνία που είχε γίνει ώστε –έστω και σιωπηρά- να βγει η χώρα στις αγορές. Να στηριχθεί στα πόδια της, να μην έχει ανάγκη τέλος πάντων από μνημόνια και χρηματοδοτήσεις.
Και ξαφνικά όλα άλλαξαν εκεί γύρω στον Οκτώβριο, αν και τα μηνύματα της τρόικας που ζητούσε τήρηση του προγράμματος είχαν έρθει από την εποχή του Παρισιού 1, το Σεπτέμβριο.
Έκτοτε σαν να… έσβησαν τα φώτα. Η Μέρκελ εξαφανίστηκε, ο Σόιμπλε ανέλαβε τα ηνία της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής και ξεκίνησε ο Γολγοθάς. Η Ελλάδα αισθάνθηκε ότι οι Γερμανοί της τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια. Από την σιωπηρή στήριξη στην προσπάθεια για έξοδο από το μνημόνιο ξαφνικά αρχίσαμε να μιλάμε για προληπτική γραμμή στήριξης, για νέα μέτρα, για δημοσιονομικό κενό, για αμφίβολη ανάπτυξη και άλλα τέτοια αρνητικά. Ακόμη και τα δημοσιεύματα στο εξωτερικό αίφνης άλλαξαν και από διθυράμβους για το ελληνικό θαύμα ξαναγύρισαν στο «συρτάκι» και στις επικρίσεις. Ήρθε και το Παρίσι 2 για να αποδείξει ότι η στάση των δανειστών και κυρίως της Γερμανίας άλλαξε άρδην. Ο Σόιμπλε έκανε κουμάντο και αυτός κινεί τα νήματα, όμως, περίεργο είναι και το στυλ που υιοθετεί η Λαγκάρντ η οποία οχυρωμένη πίσω από τον Τόμσεν και τώρα πίσω από τον Ινδό Γκογιάλ, εμφανίζεται να είναι η σκληρότερη απέναντι στην Ελλάδα. Οι ΗΠΑ που κάποτε φοβήθηκαν το grexit τώρα αδιαφορούν. Γιατί άραγε;
Η πιο απλή απάντηση για τη στάση της τρόικας είναι ότι δεν ενδιαφέρονται πια για την Ελλάδα. Πιστεύουν ότι αν η οικονομία «σκάσει» οι επιπτώσεις θα είναι ελάχιστες στην ευρωπαϊκή οικονομία.
Η πιο σύνθετη απάντηση, όμως, είναι αυτά που γράφαμε σε χθεσινό άρθρο. Είναι το μήνυμα που πρέπει να σταλεί σε Γαλλία, Ιταλία, Βρετανία. Ότι δε περνάν οι Λεπέν, Γκρίλο ή Φάραντζ. Και δεν θα αφήσει το Βερολίνο να κάνουν αυτοί κουμάντο εκβιάζοντας.
Όλο αυτό το δράμα που παίζεται με τους ωμούς εκβιασμούς, το αίτημα για νέα μέτρα και τις καθυστερήσεις στην επιστροφή στην Αθήνα και στη συμφωνία είναι απλά ότι έχουν επιλέξει την Ελλάδα ως «Ιφιγένεια» της Ευρώπης. Και ταυτόχρονα δείχνουν να αδιαφορούν για το αν η κυβέρνηση Σαμαρά θα συνεχίσει να κυβερνά. Δείχνουν να λένε στον ΣΥΡΙΖΑ «ελάτε και θα καταλάβετε ποια είναι η πραγματικότητα». Δείχνουν σα να θέλουν να βάλουν όλη την Ελλάδα, όλο τον ελληνικό λαό να υπογράψει ένα… μνημόνιο πλήρους υποταγής που θα λέει: «Είτε υπογράφετε και σας κρατάμε με τα σωληνάκια είτε βγαίνετε από την ΕΕ και σας στέλνουμε για… βρούβες».
Δυστυχώς αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες ξεπερνά κάθε φαντασία, και κανείς δεν περίμενε τη μεταστροφή της Μέρκελ και άλλων ηγετών απέναντι στην Ελλάδα. Αν και κανείς δεν έχει μπέσα σ’ αυτούς φαινόταν ότι υπάρχει διάθεση να μην επέλθει η καταστροφή η οποία μπορεί και να είχε ανεξέλεγκτες συνέπειες στην Ευρώπη. Αν όμως οι δανειστές αποφάσισαν να «τελειώσουν» την παρούσα κυβέρνηση και ταυτόχρονα να βάλουν στο χέρι και την επόμενη τότε η χώρα θα ζήσει πολύ δύσκολες στιγμές. Δύσκολα οι πολίτες θα ανεχθούν μια οικονομική, πολιτική και κοινωνική υποδούλωση. Για σκεφτείτε το εξής: Αν η μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν συμφωνεί με την παρούσα κυβέρνηση που είναι «μνημονιακή» τι θα κάνει με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που είναι «ριζοσπαστική» αλλά θα έχει ήδη παραδοθεί άνευ όρων; Θα καεί ο τόπος, αυτό είναι σίγουρο..
Το αδιέξοδο είναι εμφανές. Η παρούσα κυβέρνηση δύσκολα θα περάσει τα μέτρα που καταγράφονται στο e-mail. Κυρίως όσα προτείνονται αν δεν πιάσουμε τους στόχους. Και δύσκολα θα μπορέσει να πάει σε εκλογές με τις παρούσες συνθήκες. Όμως, το πράγμα ξεπερνά τα κόμματα, είναι ένα εθνικό γεγονός που μας αγγίζει όλους μας. Οι ξένοι δεν θέλουν να βγούμε από τα μνημόνια. Δεν επιθυμούν να ανεξαρτητοποιηθεί η Ελλάδα. Υπόδουλη τη θέλουν και παράδειγμα προς αποφυγή, ένα είδος «μπαμπούλα» για τους υπόλοιπους «κακούς» ευρωπαίους.
Δεν ξέρουμε μέχρι που θα πάει η κατάσταση, όμως χθες ο Σαμαράς άφησε να εννοηθεί ότι αυτά είναι τα μέτρα, άλλα δεν έχει και αν δε θέλετε πάμε σε ρήξη. Το ερώτημα είναι: Χάος μετά τη ρήξη ή χάος έτσι κι αλλιώς;
antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου