Η ενασχόληση μου με την Τοπική Αυτοδιοίκηση με βοήθησε να αντιληφθώ ότι όλοι οι άεργοι, δηλ. αυτοί που δεν εργάστηκαν ποτέ στη ζωή τους και κατέχουν καίριες θέσεις, μιλάνε ως ειδικοί για εργασιακά θέματα και πολλά φασισταριά πολλών αποχρώσεων μιλάνε πάντα για δημοκρατικές!!! διαδικασίες. Το ίδιο συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο. Όλοι οι ανίκανοι κατηγορούν τους ικανούς, όλα τα λαμόγια κατηγορούν τους ανιδιοτελείς εργάτες του ποδοσφαίρου, αυτούς που μακριά από αποχρώσεις, πολιτικά κόμματα, παρατάξεις, βρίσκονται πάντα κοντά στη νεολαία, στα παιδιά μας, θυσιάζοντας πολλές προσωπικές τους στιγμές.
Αν συγκρίνουμε τους ανιδιοτελείς ερασιτέχνες εργάτες του ποδοσφαίρου με τους επαγγελματίες παράγοντες και τους πολιτειακούς ανθρώπους του αθλητισμού που βρίσκονται σε διάφορες υψηλές θέσεις είναι εύκολο να αντιληφθούμε από πού ξεκινούν όλα τα στρεβλά του σημερινού ελληνικού ποδοσφαίρου και τα δεινά που ακολούθησαν και συνεχίζουν να ακολουθούν τις τελευταίες ημέρες με πρωταγωνιστές προέδρους μεγάλων σωματείων και ομοσπονδίας, παράγοντες διαιτησίας και συγκεκριμένους διαιτητές.
Δυστυχώς το ποδόσφαιρο μας είναι τόσο διαβρωμένο που αντί να αποτινάξει τα ζιζάνια τα αναδεικνύει και τα καθιερώνει ως επίσημους φορείς του ποδοσφαίρου μας, ενός ποδοσφαίρου συναλλαγών και σκοπιμοτήτων που με την επικυριαρχία του παρακράτους και των «προέδρων» το άθλημα έφτασε στο έσχατο σημείο σαπίλας και αναξιοπιστίας. Το δε γήπεδο από σύμβολο ελευθερίας κάποιοι το κατάντησαν με την ανοχή όλων μας πεδίο βίας.
Η κύρια αιτία που γεννά την αναξιοπιστία με παράγωγο τη βία είναι η ΑΚΡΑΤΗ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και η ασύδοτη δραστηριότητα ισχυρών οικονομικών παραγόντων που ενδιαφέρονται μόνο για την αύξηση των κερδών τους. Άμεση είναι λοιπόν –για εθνικούς και αναπτυξιακούς λόγους- η ανάγκη για αλλαγή της πορείας του ποδοσφαίρου μας αγωνιστικά και διοικητικά, αν βέβαια κάνει την παρέμβαση της η Πολιτεία με τον υπεύθυνο Υπουργό που κάποτε οφείλει να ξυπνήσει από το λήθαργο του. Και μία μπορεί να γίνει η πρόταση αλλαγής: Ενίσχυση του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, των υποδομών, της παραγωγής και αξιοποίησης του Έλληνα ποδοσφαιριστή και όχι στη συνέχιση της πεπατημένης ποδοσφαιρικής πολιτικής που διαιωνίζει χωρίς ελπίδα μια αρρωστημένη κατάσταση που δημιουργήθηκε από κάποιους που έχουν εισβάλει στο ελληνικό ποδόσφαιρο, θεωρώντας το ως εφαλτήριο για την κοινωνική και οικονομική τους εξέλιξη.
Είμαστε η μοναδική χώρα όπου οι απατεώνες επιβραβεύονται και οι έντιμοι διώκονται. Άνθρωποι με μηδενική κοινωνική προσφορά βρίσκονται πάντα στο προσκήνιο. Stop, λοιπόν, στους άρπαγες που λυμαίνονται το χώρο μας. Αυτοί οι άρπαγες έχουν δημιουργήσει ένα πραγματικό άβατο στο ποδόσφαιρο. Αντί, λοιπόν, όλες οι υγιείς δυνάμεις να ορθώσουμε το ανάστημα μας, τη δυναμική μας απέναντι σ’ αυτούς που μας ξεφτιλίζουν, εμείς συντηρούμε αυτό το σάπιο σύστημα, επειδή δεν έχουμε το θάρρος να αντιδράσουμε, να αντισταθούμε, αφού βέβαια η Πολιτεία και οι άφιλες πολιτικές παρατάξεις κωφεύουν και αντί να αγκαλιάσουν τη νεολαία μας αγκαλιάζουν τα λαμόγια.
Τι ειρωνεία, άλλοι σε άλλες εποχές να πηγαίνουν για εκτέλεση και την προηγούμενη ημέρα να τραγουδούν και να χορεύουν και εμείς, αιχμάλωτοι του φοβισμένου εαυτού μας, χώνουμε τα παιδιά μας σε μια φυλακή χωρίς κάγκελα και σταματάμε τις αγωνιστικές υποχρεώσεις ελέω ΕΠΟ, για κάποιες ανεπίτρεπτες βέβαια ενέργειες. Τι ανόητη αντίδραση από ανεύθυνους «δήθεν» υπεύθυνους. Ξεχνάμε ότι ακόμη και σε πιο δύσκολες συνθήκες πολέμου, κατοχής, πείνας, οι μελλοθάνατοι και ισόβιοι οργάνωναν αθλητικές εκδηλώσεις. Πόσο διαφέρουν οι συμπεριφορές των ανθρώπων και πόσο οι άνθρωποι;
Όμως θα ήθελα μας πουν γιατί STOP στο πρωτάθλημα. Η Θάτσερ είχε σαφώς περισσότερα κότσια από κάποια δήθεν αντράκια της εποχής μας που τρέμουν στην ιδέα αντιμετώπισης των εμπόρων μίσους και εμπάθειας. Ο χώρος μας έχει ανάγκη από μια αθλητική ηγεσία που δεν θα είναι έρμαιο συμφερόντων, δεν θα ενδίδει αλλά θα αντιστέκεται και θα αντιδρά.
Βέβαια αυτό έκανε κα ο Παναγιώτης Ψωμιάδης ζητώντας τη διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης για να κάνει κουμάντο στα του οίκου του. Όλοι γνωρίζουν το αποτέλεσμα. Το σύστημα τον τελείωσε. Συνέχισε τις αντιδράσεις με ψηλά το κεφάλι αλλά το σύστημα τον ήθελε σκυφτό με χαμένη την τιμή του. Τον ήθελε άφιλο και ανέντιμο. Ο Παναγιώτης, όμως, προτίμησε να μην χάσει την τιμή του και σεβάστηκε τις ανθρώπινες αξίες του, αξίες που δυστυχώς δεν σεβάστηκαν και δεν σέβονται όλοι αυτοί που συνεχίζουν επίμονα να στηρίζουν τους διαπλεκόμενους, τα λαμόγια του ποδοσφαίρου.
Ο Παναγιώτης επέμενε να σταματήσει η απομόνωση της περιφέρειας που βγάζει όλους τους ποδοσφαιριστές για να ενισχύσουν τις ομάδες της Αθήνας. Γνωρίζει ότι από το ποδόσφαιρο μας λείπει η Ελλάδα, αφού η άτολμη και ανακόλουθη Πολιτεία και τα όργανα της δεν μπορούν ΚΑΙ δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν τα μεγαθήρια της Αθήνας. Δυστυχώς ακόμη οι κρατούντες δεν έχουν αντιληφθεί ότι η συνέχιση της απομόνωσης της περιφέρειας τελικά θα επιφέρει το τελικό χτύπημα στην Αθήνα που αργοπεθαίνει. Ας αφήσουν λοιπόν την αλαζονική τους συμπεριφορά και ας αναζητήσουν τρόπους για την ισότιμη αντιμετώπιση της περιφέρειας.
Κλείνω με τον Κωστή Βάρναλη και το αφιερώνω σε όλους τους εμπλεκόμενους παράγοντες, στους πολιτικούς, στους δημοσιογράφους που συχνά πυροδοτούν την ατμόσφαιρα και σε πολλούς Προέδρους των ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΩΝ ΕΝΩΣΕΩΝ. Είναι η πραγματική ιστορία της ζωής μας, η ιστορία του Έλληνα, η ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου σε 2 σειρές.
«Φρόνιμα και τακτικά πάω με κείνον που νικά. Θα ΄ναι μαζί μου οι νόμοι και η πλερωμένη γνώμη».
Διονύσης Ψωμιάδης
Μέλος της ΕΠΣ Μακεδονίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου