Από την 3η Σεπτέμβρη στην 3η Γενάρη. Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έκλεισε τους λογαριασμούς του με τον Ανδρέα

Αν πριν λίγα χρόνια, έλεγε κάποιος ότι το όπλο,
που θα έριχνε τη χαριστική βολή στο ΠΑΣΟΚ, θα το κρατούσε ο γιος του ιδρυτή του, οι μη παρατηρητικοί, θα δυσκολεύονταν να τον πιστέψουν.


Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή ως τραγωδία, μερικές φορές όμως τα γεγονότα, έχουν λίγο και απ’ τα δύο, έτσι που να μην μπορείς να αποφασίσεις αν εκτυλίσσεται μπροστά σου ένα δράμα ή μια κωμωδία.
Η σχέση πατέρα-γιου, δεν είναι ποτέ εύκολη. Οι πατεράδες το ξέρουν και οι γιοι το ίδιο. Από τον ανταγωνισμό, μέχρι το πάθος να βγεις από μια σκιά, που κατά βάθος θαυμάζεις και την θέλεις γύρω σου, όλα τα στοιχεία μιας τραγωδίας είναι εκεί.
Όταν μάλιστα ο πατέρας, είναι ένας πολύ ισχυρός άνθρωπος, που έζησε και πολιτεύθηκε εκτός ορίων, το να ζεις στη σκιά του και κυρίως να πολιτεύεσαι στη σκιά του, πρέπει να είναι δυσβάστακτο.
Αν μελετήσουμε την πολιτική διαδρομή του Γιώργου Παπανδρέου,  δούμε έναν πολιτικό, που προσπαθούσε να διαφοροποιηθεί από το πρότυπο του πατέρα του, την ώρα που λόγω ιστορίας και ονόματος, αυτό ήταν αδύνατον.
Από τη μια η αγχωτική σύγκριση και από την άλλη το όνομα, που άνοιγε πόρτες και δρόμους. Κατάρα και ευλογία την ίδια στιγμή.

  Όλες οι προσπάθειές του Γιώργου Παπανδρέου, να ανταποκριθεί στον μύθο του ονόματος,  ήταν από αμήχανες ως πλήρως αποτυχημένες. Δεν έμοιαζε να το θέλει άλλωστε, χτίζοντας ένα προφίλ εντελώς διαφορετικό. Ο άνθρωπος των νέων τεχνολογιών, του διαλόγου και των ανοικτών διαδικασιών, δεν είχε καμία σχέση με τον πρωθυπουργό της δεκαετίας του ’80, που έδιωχνε υπουργούς εν πτήσει και που μετά τα υπουργικά συμβούλια, οι υπουργοί μάθαιναν από τις εφημερίδες, τι είχαν πει στο υπουργικό.
Οι γύρω του όμως και οι ψηφοφόροι, αυτό ζητούσαν. Να είναι ένας Παπανδρέου, αντάξιος του Ανδρέα. Συνειδητά ή υποσυνείδητα, ήταν διαφορετικός, αλλά η σκιά ήταν πάντα εκεί.

  Μπορούμε εύκολα να αντιπαραθέσουμε τα ζεϊμπέκικα της ελληνοτουρκικής προσέγγισης του Γιώργου, με τους τσαμπουκάδες του Ανδρέα με τους Τούρκους, τη ρητορεία του Α. Παπανδρέου για την εθνική κυριαρχία, με την παραίτηση της Ελλάδας από την ασυλία που παρείχε η εθνική κυριαρχία έναντι των δανειστών της το 2009, την ταπείνωση στις Κάννες με τη στάση του Α. Παπανδρέου απέναντι σε ξένους ηγέτες όπως η Θάτσερ, την αντοχή του Ανδρέα την περίοδο 89-90, όταν είχε να αντιμετωπίσει προβλήματα υγείας, σκάνδαλα, εσωκομματική αντιπολίτευση και συνασπισμό αντιπάλων με την παράδοση του ΠΑΣΟΚ στον Βενιζέλο από τον Γιώργο Παπανδρέου,  τη ρητορική δεινότητα του Ανδρέα Παπανδρέου με την αδυναμία του Γιώργου Παπανδρέου να γοητεύσει τα πλήθη.
Η μόνη φορά που μια λαοθάλασσα κατέκλυσε τους δρόμους μιας πόλης για τον Γιώργο Παπανδρέου, ήταν όταν ψηφιζόταν το Μεσοπρόθεσμο, τον Ιούνιο του 2011.

  Ακόμα και όταν έκανε μια πραγματικά Παπανδρεϊκή κίνηση, με την πρόταση για δημοψήφισμα, ήταν πολύ αργά και δεν την υποστήριξε, ώστε τουλάχιστον να τον ρίξουν και όχι να αποχωρήσει, όπως έγινε.
Αλλά όσο η σύγκριση, αδικούσε τον Γιώργο, τόσο το όνομα έσπρωχνε τον Παπανδρέου.
Η ισχύς του ονόματος, οδήγησε στην παράδοση του δαχτυλιδιού της διαδοχής από τον Κ. Σημίτη, η ίδια ισχύς τον κράτησε στην ηγεσία, παρά τις απανωτές ήττες και η ύβρις απέναντι στο όνομα Παπανδρέου, ακολουθήθηκε από την τιμωρία του υβριστή Βενιζέλου στην εσωκομματική αναμέτρηση, μετά την πανωλεθρία του 2007 στις εθνικές εκλογές.
Η δύναμη αυτή χάθηκε, όταν το λεφτά υπάρχουν, έγινε ΔΝΤ και πολιτικές σκληρής λιτότητας. Η ψύχωση του λαού με τον πατέρα, δεν μπορούσε να βοηθήσει πια το γιο, ο οποίος σήμερα απελευθερώθηκε από τη βαριά σκιά, αλλά και από την ασυλία που αυτή του προσέφερε.
Μετά από όλα αυτά, το ποιος υπογράφει τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του ΠΑΣΟΚ, δεν μοιάζει πια και τόσο περίεργο.
Την 3η Σεπτέμβρη ο Ανδρέας Παπανδρέου, διέρρηξε τις σχέσεις του με την Ένωση Κέντρου, ιδρύοντας το ΠΑΣΟΚ. Την 3η Γενάρη, ο Γιώργος Παπανδρέου κάνει το ίδιο στο ΠΑΣΟΚ, ιδρύοντας νέο κίνημα. Και τότε έκλειναν οι λογαριασμοί μιας θυελλώδους πολιτικής σχέσης και τώρα συμβαίνει το ίδιο.
Δεν μπορεί κανείς να προβλέψει αν το κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου, θα κόψει τη φόρα του ΣΥΡΙΖΑ προς την κατάκτηση της εξουσίας ή αν θα τον οδηγήσει στην αυτοδυναμία.
Αυτό που θα κάνει σίγουρα, είναι να σφραγίσει το χρονοντούλαπο της ιστορίας, αφού προηγουμένως βάλει το ΠΑΣΟΚ, μέσα σε αυτό.


*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι αρχισυντάκτης του News247.gr