Μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι «ο Κομμουνισμός», όπως το 1848, όταν ο Μάρξ και ο Έγκελς έγραφαν το «Μανιφέστο»…
Δεν είναι (μόνο) το Grexit! Που ανησυχεί πολλούς εκτός Ελλάδας, αλλά έχουν πάρει τα μέτρα τους. Ενώ περιέργως λιγότερο ανησυχεί (ακόμα) τους ίδιους τους Έλληνες. Κι ας είναι αυτοί που κινδυνεύουν περισσότερο…
Δεν είναι καν ο ΣΥΡΙΖΑ! Που τον αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι εκτός Ευρώπης ως τοπικό σύμπτωμα μιας βαθιάς ασθένειας. Κι όχι ως την ίδια την ασθένεια. Με άλλα τοπικά συμπτώματα τους Podemos στην Ισπανία, τον Πέπε Γκρίλο στην Ιταλία, τους «Δημοκράτες Σουηδούς» στην Σουηδία και τους «Αληθινούς Φιλανδούς» στην Φιλανδία.
Αυτά όλα είναι απλώς «τοπικά συμπτώματα», μιας διάχυτης ασθένειας, αλλά δεν αντιπροσωπεύουν εναλλακτικά πρόταση για την Ευρώπη συνολικά! Ούτε καν για τις ιδιαίτερες χώρες όπου εμφανίζονται. Δεν αθροίζουν, δεν παράγουν, όλοι ξέρουν κατά βάθος ότι είναι «πυροτεχνήματα της Ιστορίας», όχι ιστορική τάση.
Το φάντασμα που πραγματικά πλανιέται πάνω από την Ευρώπη σήμερα είναι ο λαϊκισμός! Αυτή η ψευδεπίγραφη συναίνεση πάνω σε ένα κάλπικο «κοινωνικό συμβόλαιο», που μοίρασε, μέσω του κράτους, προνόμια σε πολλούς - διαφορετικά προνόμια σε διαφορετικές ομάδες - χωρίς να θωρακίζει δικαιώματα για όλους. Και υπονομεύοντας μακροπρόθεσμα την αναπτυξιακή προοπτική ολόκληρων κοινωνιών.
Αν ο «Ιμπεριαλισμός» ήταν στις αρχές του 20ου αιώνα, η «γεροντική ασθένεια του Καπιταλισμού», ο λαϊκισμός ένα αιώνα αργότερα είναι η γεροντική ασθένεια της Αριστεράς. Της ευρωπαϊκής και όχι μόνο…
Το σαθρό κοινωνικό μοντέλο της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας
Πάντως ο λαϊκισμός αυτού του τύπου υπήρξε πανευρωπαϊκό φαινόμενο. Γι’ αυτό η Ευρώπη επί χρόνια βλέπει την βιομηχανική βάση της να συρρικνώνεται συνεχώς, βλέπει την υπεροχή της στην έρευνα και την καινοτομία να υποχωρεί συνεχώς, βλέπει την υστέρησή της σε ανταγωνιστικότητα να επιδεινώνεται συνεχώς και να χάνει παντοιοτρόπως σε σύγκριση με άλλες περιοχές του κόσμου που εισβάλλουν πλέον δυναμικά στο προσκήνιο.
Αυτή η τάση δεν είναι τωρινή. Η Ευρώπη ευελπιστούσε (ή βαυκαλιζόταν) εδώ και είκοσι χρόνια ότι θα αντιστρέψει αυτή την τάση επιταχύνοντας την Ένωσή της. Σωστή σκέψη! Μόνο που η ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση, αντί να απελευθερώσει τις δυνάμεις και τη δυναμική της Ευρώπης, τελικά άθροισε τις αδυναμίες των κοινωνιών της. Και η κρίση δεν θα αργούσε να ξεσπάσει…
Η Γερμανία και κάποιες ακόμα από τις παλαιές χώρες της Ευρώπης, όπως η Ολλανδία και η Δανία, προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα για λογαριασμό της η καθεμία. Μερικές από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες-μέλη (Σλοβακία, Σλοβενία, Τσεχία) έκαναν επιτυχές «νέο ξεκίνημα» στον καπιταλιστικό τους μέλλον, σε πιο υγιείς βάσεις και πήγαν καλά. Αλλά όλο μαζί το Ευρωπαϊκό εγχείρημα δεν κατάφερε να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις ενός ψευδεπίγραφου «κοινωνικού μοντέλου». Για το οποίο ο Σαρκοζύ είχε πει, ήδη από το 2006, ότι δεν είναι ούτε «κοινωνικό», γιατί κατακερματίζει την κοινωνία σε προνομιούχες ομάδες, ούτε «υπόδειγμα», αφού κανείς άλλος στον κόσμο δεν θέλει να το ακολουθήσει.
Δεν είναι τυχαίο που, ως τα μέσα της περασμένης δεκαετίας ακόμα (και για πολλά χρόνια πριν), η πλειονότητα των κυβερνήσεων στην Ευρώπη ήταν σοσιαλιστικές ή σοσιαλδημοκρατικές, ενίοτε με κάποια δόση «πράσινων». Σήμερα οι «κεντροαριστερές» κυβερνήσεις αποτελούν πλέον μειονότητα. Και βρίσκονται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση και εκεί που ακόμα κυβερνούν.
Έτσι, λοιπόν, το κοινωνικό μοντέλο της Ευρώπης, όπως το θεμελίωσε η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία τις περασμένες δεκαετίες:
--Ενίσχυε τους «εντός» του συστήματος σε βάρος των «εκτός». Δηλαδή αυτούς που βρίσκονται και σταδιοδρομούν σε θέσεις απασχόλησης, σε βάρος αυτών που είναι άνεργοι ή μπαίνουν τώρα στην αγορά εργασίας.
--Ενίσχυε την αδηφάγο κατανάλωση σε βάρος της ανταγωνιστικής παραγωγής.
--Ενίσχυε την ακόρεστη κερδοσκοπία σε βάρος της παραγωγικής επένδυσης.
--Ενίσχυε την αναδιανομή εισοδήματος σε βάρος της παραγωγής πλούτου και της αξιοποίησης ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων.
Διαπρύσιοι υποστηρικτές αυτού του «μοντέλου» ήταν τα – πάλαι ποτέ – πανίσχυρα ευρωπαϊκά συνδικάτα, η κρατική (και ευρωπαϊκή) γραφειοκρατία, η πανεπιστημιακή διανόηση απ’ άκρου εις άκρο της Ευρώπης (και εν μέρει των ΗΠΑ) και τα πάσης φύσεως κινήματα της «νέας» Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που αναδείκνυαν συνεχώς νέα «δικαιώματα» και νέα «αιτήματα προς ικανοποίησιν», χωρίς ποτέ να θέτουν το ερώτημα ποια «παραγωγική βάση» θα τα αντέξει στο μέλλον, ποια δημογραφική δυναμική θα τα χρηματοδοτήσει στην επόμενη γενιά, και ποια μεσαία τάξη θα εξασφαλίσει την κοινωνική συνοχή δέκα-δεκαπέντε χρόνια αργότερα…
Όλα η κριτική του Μάρξ για τη δυναμική του καπιταλισμού («ο πιο επαναστατικός τρόπος παραγωγής της ανθρώπινης ιστορίας»), αλλά και για τις αντιφάσεις του, σαν να ξεχάστηκε από τους πάσης φύσεως «Μαρξιστές» και «μαρξίζοντες» της Ευρώπης.
Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία
--Έβλεπε τον καπιταλισμό ως «δίκτυο καταναλωτικών δικαιωμάτων», όχι ως τρόπο ανταγωνιστικής παραγωγής. Και εκεί πρόδιδε το Μαρξ για πρώτη φορά.
--Έβλεπε τις κοινωνικές συμμαχίες ως άθροισμα διεκδικήσεων, όχι ως ανάδειξη συνολικής εναλλακτικής λύσης. Κι εκεί πρόδιδε το Μάρξ για δεύτερη φορά.
-- Έβλεπε τις επί μέρους διεκδικήσεις ως «δικαιώματα» χωρίς υποχρεώσεις και ως αποσπασματικά προνόμια που, όμως, λειτουργούν τελικά σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Κι εκεί πρόδιδε τις καλύτερες παραδόσεις του Μαρξισμού.
Τελικά συρρίκνωσε το χρονικό ορίζοντα της πολιτικής της, από τις επόμενες γενεές στις επόμενες εκλογές!
* Ήδη, πολύ έγκαιρα, από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, ο Paul Kennedy είχε παρατηρήσει ότι στη Δύση τα συνδικάτα δεν επιτρέπουν την μαζική είσοδο της ρομποτικής, πράγμα που υπονομεύει άμεσα τις προοπτικές ευημερίας και την ίδια την πρωτοκαθεδρία της Δύσης.
* Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 ο σοσιαλδημοκράτης Γκέρχαρντ Σρέντερ έσπευσε να τονώσει την ανταγωνιστικότητα της γερμανικής βιομηχανίας συγκρατώντας την αύξηση του (μοναδιαίου) εργασιακού κόστους. Την ίδια εποχή βέβαια, η ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία έμπαινε αποφασιστικά στα υβριδικά, που τα «ανακάλυψαν» οι γερμανοί δέκα χρόνια αργότερα…
* Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 80, ο Σοσιαλιστής Φρανσουά Μιτεράν ανακάλυψε τις «ιδιωτικοποιήσεις». Κι έδωσε ώθηση στις επενδύσεις σε μια σειρά από τομείς όπου ο παραδοσιακός γαλλικός κρατισμός έφθινε επικίνδυνα.
Όλα αυτά, όμως, ήταν οι «εξαιρέσεις» του κανόνα. Ήταν τα επί μέρους «καμπανάκια» που προειδοποίησαν μεν, αλλά δεν οδήγησαν στη συνολική αφύπνιση.
Το κοινωνικό συμβόλαιο της… κλεπτοκρατίας!
Στην Ελλάδα βέβαια, το ψευδεπίγραφο «κοινωνικό συμβόλαιο» που επικράτησε είχε την πιο ακραία μορφή:
Επιβλήθηκε μια νομενκλατούρα, μια πολιτικο-οικονομική ελίτ που επέβαλε, με τη σειρά της, την εξής «συμφωνία»: Οι από πάνω κλέβουν, αλλά δίνουν δυνατότητες και στους από κάτω να κλέβουν για να μη διαμαρτύρονται. Και οι από κάτω κλέβουν κι αυτοί, κι έτσι δεν διαμαρτύρονται για τους από πάνω, για να μη χάσουν την πρόσβασή τους στον εύκολο πλουτισμό.
Το «κλέβουν», βέβαια, σχετικό είναι: Άλλοι λεηλατούσαν ευθέως κοινοτικά προγράμματα, χωρίς να παράγουν αξιόλογα προϊόντα και υπηρεσίες.
Άλλοι έπαιρναν επιδοτήσεις, χωρίς να πολύ-νοιάζονται για το που θα καταλήξουν τα προϊόντα τους. Σε ακραίες περιπτώσεις πληρώνονταν για να παράγουν προϊόντα που κατέληγαν σε χωματερές.
Άλλοι αναλάμβαναν πραγματικά και χρήσιμα έργα, που τα μοίραζαν μεταξύ τους με αδιαφανείς τρόπους και στη συνέχεια τα υπέρ-κοστολογούσαν. Συχνά με πρόσχημα να καλύψουν τα «μπαξίσια» και τις «μίζες» που είχαν δώσει για να τα πάρουν…
Άλλοι απλώς δεν πληρώνουν φόρους. Ατιμώρητα…
Κι άλλοι δεν έκαναν τίποτε «μεμπτό», απλώς επωφελούνταν από το εισόδημα του εύκολου πλουτισμού όλων των υπολοίπων. Όταν κάποιοι ξεπλένουν χρήματα, επωφελούνται κι άλλοι που τους πουλάνε προϊόντα και υπηρεσίες και ακίνητα σε υψηλότερες τιμές.
Κι έτσι παράγονταν μεγάλοι τζίροι με όλο και λιγότερα προϊόντα.
Σημαντικά εισοδήματα με όλο και μικρότερη ανταγωνιστικότητα.
Συσσωρεύονταν πλούτος πάνω σε μια οικονομία που συνεχώς αποδυναμωνόταν παραγωγικά...
Τελικά ήλθε και το ευρώ, και το αίτημα της αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας ήταν «να υπάρξουν και μισθοί Βρυξελλών, όχι μόνο τιμές Βρυξελλών»! Για παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα, εξαγωγές, επενδύσεις, ιδιωτικοποιήσεις τσιμουδιά.
Τότε, το 2002, οι τιμές ανέβηκαν μέσα σε ένα χρόνο. Οι μισθοί ανέβηκαν πιο αργά, μέσα σε μερικά χρόνια. Η ανταγωνιστικότητα, όμως δεν ανέβηκε ποτέ! Αντίθετα έπεσε κατακόρυφα! Φούντωσε ακόμα περισσότερο η παραοικονομία και η φοροδιαφυγή. Τα δημοσιονομικά ελλείμματα διογκώθηκαν μέχρι που έγιναν ανεξέλεγκτα. Το εμπορικό έλλειμμα εκτοξεύθηκε κι αυτό. Και μετά ήλθε το… «λεφτά υπάρχουν» - το εμβληματικό απόγειο του λαϊκισμού και οι απίστευτοι χειρισμοί στις αρχές του 2010. Τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι…
Το «κοινωνικό συμβόλαιο» που επικράτησε στην Ελλάδα μετά το 1981 ήταν πολύ χειρότερο, βέβαια, από το αντίστοιχο κοινωνικό συμβόλαιο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Αλλά «κούμπωσε» μια χαρά μαζί του.
Οι ευρωπαίοι εταίροι μας ήταν σε θέση να γνωρίζουν, τουλάχιστον μετά το 2001, τι ακριβώς συνέβαινε στην Ελλάδα. Και σε άλλες χώρες, βέβαια. Αλλά δεν αντέδρασαν. Διότι η πολλαπλή ελλειμματικότητα της Ελλάδας (κι όχι μόνο) δημιουργούσε τα πρόσκαιρα πλεονάσματα στις δικές τους οικονομίες. Κι έτσι εξασφαλίστηκε μια προσωρινή ισορροπία: όπου η «αμαρτία» των νότιων τροφοδοτούσε την «αρετή» των βόρειων. Αλλά ποια παραγωγική βάση μπορεί να σταθεί μακροχρόνια στην ελλειμματικότητα των πελατών της;
Ο εφιάλτης του Grexit
Μετά το 2009, το δίλημμα για την Ευρώπη, αν θα κρατήσουν την Ελλάδα στους κόλπους τους ή όχι, ήταν περισσότερο δίλημμα ανάγκης παρά πραγματικό δίλημμα επιλογής.
Ήξεραν πολύ καλά ότι, αν αναγκάζονταν να διώξουν την Ελλάδα – το περιβόητο grexit – οι κραδασμοί θα ήταν πολύ μεγάλοι. Αλλά ήξεραν επίσης, ότι, αν δεν την έδιωχναν, τη στήριζαν, αλλά η Ελλάδα παρέμενε προβληματική, τότε θα αναγκάζονταν να δώσουν πολύ περισσότερα για να στηρίξουν κι άλλες προβληματικές χώρες, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, που δεν μπήκαν «στο Μνημόνιο», ακριβώς επειδή «δεν ήθελαν να γίνουν όπως η Ελλάδα»!
Το να δανείσουν την Ελλάδα – με αυστηρούς όρους - 200 δισεκατομμύρια σε τρία χρόνια, για τις οικονομικές δυνατότητες της Ευρώπης με συνολικό ΑΕΠ πάνω από 10 τρισεκατομμύρια δεν ήταν «δυσβάστακτο»…
Το να αναγκαστούν, όμως, στη συνέχεια, να δανείσουν επιπροσθέτως και μισό τρισεκατομμύριο την Ισπανία και ενάμιση τρισεκατομμύριο την Ιταλία και ποιος ξέρει πόσα τη Γαλλία αργότερα, ήταν εξ αρχής αδιανόητο για την Ευρώπη συνολικά!
Οι πιθανές επιπτώσεις της Ελληνικής κρίσης, αν την ανέχονταν οι Ευρωπαίοι, θα μπορούσαν να διαλύσουν την Ευρώπη συνολικά και να γονατίσουν ακόμα και τις ισχυρότερες χώρες της. Όχι να διαλύσουν ή να γονατίσουν. Και να διαλύσουν και να γονατίσουν!
Κι επειδή οι αγορές πάντα «προεξοφλούν την τρέχουσα τάση» - δηλαδή στις καλές περιόδους προεξοφλούν τα καλύτερα και στις κακές περιόδους τα χειρότερα – το πιθανό «κακό σενάριο» για την Ελλάδα (και την Ευρώπη) θα το προεξοφλούσαν οι αγορές. Και θα γινόταν αυτό-επιβεβαιούμενη προσδοκία!
Γι’ αυτό και το Grexit δεν ήταν ούτε «επιθυμία» κανενός, ούτε «μπλόφα» κάποιων. Ήταν αναγκαστική επιλογή στην οποία είχαν αρχίσει να συγκλίνουν όλο και περισσότεροι, εκεί γύρω στα μέσα του 2012…
Αυτό ματαιώθηκε το 2012 από την κυβέρνηση Σαμαρά! Και ματαιώθηκε, εκεί που δεν το περίμενε σχεδόν κανείς (όπως ομολογούν σήμερα πολλαπλές μαρτυρίες αξιωματούχων, ευρωπαίων και αμερικανών, της εποχής εκείνης).
Κάποιοι τον κατηγορούν σήμερα γιατί «δεν έκανε» (σε δύο χρόνια και κάτι) όλα αυτά που υποσχέθηκε να κάνει στην τετραετία! Κάποια τα έκανε. Και μερικά ήταν και εντυπωσιακά. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Γιατί έκανε το βασικό που υποσχέθηκε – και ήταν το πιο δύσκολο απ’ όλα: Απέτρεψε την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ!. Ματαίωσε τότε το grexit (που οι περισσότεροι έξω προεξοφλούσαν τότε. Κάποιοι έβαζαν και στοίχημα όχι για το «αν», αλλά για το «πότε»)…
Κι αυτό δεν ήταν μικρή υπόθεση…
Πράγματι, το Grexit θα ήταν καταστροφή για την Ελλάδα. Γιατί αλλιώς, θα γίνονταν πραγματικότητα και θα συνέβαιναν «μαζωμένα», σε λίγες μέρες ή εβδομάδες, όχι αυτά που ζήσαμε, αλλά αυτά που δεν ζήσαμε…
Η χώρα που δεν παράγει ούτε… καρφίτσες και εισάγει πια τα πάντα, αν πήγαινε πίσω σε δικό της νόμισμα, την ώρα που ήταν αποκλεισμένη από τις αγορές και αντιμετώπιζε μεγάλα ελλείμματα, δεν θα μπορούσε να βρει ούτε φάρμακα, ούτε ανταλλακτικά, ούτε καύσιμα ούτε καν μεγάλη ποικιλία τροφίμων!
Τα ATM θα στέρευαν. Οι τραπεζικές καταθέσεις, θα «κοιμούνταν» το βράδυ σε ευρώ και θα «ξυπνούσαν» το πρωί σε δραχμές. Και ως το επόμενο βράδυ θα είχαν χάσει το μισό της αγοραστικής αξίας τους. Ενώ η καθίζησή τους θα συνεχιζόταν και τις επόμενες μέρες. Ποιος ξέρει για πόσο (γιατί πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει η αρχική «υπέρ- αντίδραση», το λεγόμενο «overshooting»).
Αυτά όλα βέβαια, θα οδηγούσαν σε εξεγέρσεις, συγκρούσεις - πιθανότατα αιματηρές - φλεγόμενα μαγαζιά, φλεγόμενα προάστια, πλήρη κατάρρευση της δημόσιας τάξης και την κοινωνικής συνοχής.
Κι έτσι για να εξηγούμαστε: Ο Ελληνικός λαός υπέφερε πολλά τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Αλλά τα χειρότερα δεν τα είδε!
«Ανθρωπιστική κρίση» δεν είδε! Δεν μπορεί να μιλάμε για «ανθρωπιστική κρίση» σε μια χώρα, όπως η σημερινή Ελλάδα, όπου ακόμα κι όταν έφτασε η ανεργία στο 28% (τώρα είναι κάτω από το 26% και πέφτει), δεν πήγε κανένας Έλληνας στις αγροτικές εργασίες. Σε όλη τη χώρα, όλα τα κάνουν ξένοι εργάτες, νόμιμοι και παράνομοι…
Αν θέλετε να μάθετε τι σημαίνει «ανθρωπιστική κρίση», ρωτήστε όσους έζησαν την Κατοχή και τον Εμφύλιο και τα πρώτα δύο-τρία μεταπολεμικά χρόνια. Ή θυμηθείτε τις διηγήσεις όσων έζησαν τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ή καλύτερα, ρωτήστε τι πέρασαν στην Αργεντινή μετά το 2002. Ή ακόμα καλύτερα, ρωτήστε τι πέρασαν πρόσφατα οι πρόσφυγες από τη Συρία.
Το να παρομοιάζουμε εμείς τα πραγματικά δικά μας σημερινά δεινά με την ταλαιπωρία με την κόλαση που πέρασαν εκείνοι, είναι χονδροειδής προσβολή σε βάρος τους.
Ο «λαός» που ξεβολεύτηκε, ο «λαός» που κατάλαβε…
Κι είναι, ακόμα, χονδροειδής λαϊκισμός! Μια ισοπεδωτική αντίδραση στην κρίση από εκείνους που επωφελούνταν από την προηγούμενη νοσηρή κατάσταση και δεν θέλουν να χάσουν τίποτε! Δεν θέλουν να χάσουν τα προνόμιά τους, τις «ευκαιρίες» εύκολου πλουτισμού, τις «άκρες» που είχαν βρει, τα «κυκλώματα» που είχαν δημιουργήσει. Δεν θέλουν να ανοίξουν τα «κλειστά επαγγέλματα», γιατί αυτό τους θίγει άμεσα. Δεν θέλουν να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή, γιατί αυτό τους αφορά προσωπικά. Δεν θέλουν να χτυπηθούν τα «κυκλώματα», γιατί είτε οι ίδιοι ανήκουν σε κυκλώματα, είτε ο επαγγελματικός τους χώρος ζούσε από όσους βρίσκονταν σε «κυκλώματα»…
Κι όλοι αυτοί δεν είναι λίγοι. Ουσιαστικά είναι οι πάντες! Οι τουλάχιστον οι περισσότεροι. Γιατί οι περισσότεροι, κι όχι πάντα με δική τους επιλογή, έτσι είχαν μάθει να ζουν. Και σε όλους είναι επώδυνο και το ξε-βόλεμα που βίωσαν λόγω της κρίσης και η ανασφάλεια που νιώθουν τώρα. Αυτά είναι τα «κακά νέα»…
Υπάρχουν όμως και τα «καλά νέα»: μεγάλο μέρος της κοινωνίας, καταλαβαίνει πλέον και τα αδιέξοδα στα οποία βρισκόταν και την ανάγκη για ανατροπή του «κοινωνικού μοντέλου» που χρεοκόπησε. Υποφέρουν, οργίζονται, αλλά υποπτεύονται πια ότι απέφυγαν τα πολύ χειρότερα. Και δεν θέλουν να επιστρέψουν εκεί…
Τρείς αποδείξεις αυτής της «αυτογνωσίας»:
* Πρώτον ότι δεν υπάρχουν πια «μαζικές κινητοποιήσεις», δεν υπάρχουν διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, ούτε «αγανακτισμένοι». Και παρά τις απεγνωσμένες εκκλήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων, η ανταπόκριση του κόσμου τα τελευταία χρόνια είναι μηδενική! Γιατί άραγε; Γιατί στο χειρότερο σημείο της τωρινής κρίσης, δεν έγιναν ούτε το ένα δέκατο από τις θορυβώδεις «κινητοποιήσεις» που γίνονταν στην «εποχή της ευημερίας», όταν «έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα»;
Γιατί απλούστατα, ο κόσμος κατάλαβε από πού βγαίνει και σε τι χειρότερο κινδυνεύει να ξαναμπει. Το καταλαβαίνει, μάλλον ασυναίσθητα, συχνά ανομολόγητα ακόμα και ενστικτωδώς. Το καταλαβαίνει πάντως…
* Απόδειξη δεύτερη: παρά τα δεινά και την οργή που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, πάνω από 70% του πληθυσμού θέλει να παραμείνει η χώρα στο ευρώ «πάση θυσία»! Που σημαίνει ότι καταλαβαίνουν πλήρως τις θα σήμαινε το grexit.
* Και τέλος, αν ο κόσμος δεν καταλάβαινε, το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν πολύ υψηλότερο, αφού φρόντισε να καταδημαγωγήσει τους πάντες. Και δεν θα «έκλεινε» τις τελευταίες εβδομάδες, όπως κλείνει τώρα.
Ούτε θα προσπαθούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να πείσει ότι γίνεται «μετριοπαθέστερος» από πριν. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι συνειδητοποιούν και οι ίδιοι, ότι η κοινωνία έχει «συντηρητικοποιηθεί» - οργίζεται, βρίζει, αλλά - δεν θέλει τρέλες δεν αντέχει τις τρέλες, τις φοβάται. Και προσπαθούν να ελέγξουν τους ακραίους τους που τους βάζουν μπουρλότο κάθε μέρα, αλλά δεν καταφέρνουν να τους συγκρατήσουν…
Η πλειονότητα του κόσμου, λοιπόν, ξεφεύγει σιγά-σιγά από το λαϊκισμό, και θέλει να προχωρήσει μπροστά.
Ολόκληρη εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ ζητά, όχι να ακυρώσει το Μνημόνιο, που ήδη αφήνει πίσω η χώρα, αλλά να γυρίσει πίσω στο χθες, στην πριν το Μνημόνιο εποχή! Αυτοί είναι τα αληθινά «ζόμπι»! Νοσταλγούν ό,τι έχει πεθάνει. Αντιπροσωπεύουν ό,τι έχει βρυκολακιάσει…
Είναι αληθινά παράδοξο το φαινόμενο ενός κόμματος, που έχει ντυθεί τη λεοντή της «ριζοσπαστικής αριστεράς», έχει κρατήσει όλο το «τελετουργικό» της, αλλά στην πραγματικότητα μένει αγκυλωμένο στο χρεοκοπημένο χθες. Απόλυτα «συντηρητικοί» με την κυριολεκτική - και τη χειρότερη - έννοια του όρου…
Μισούν και φοβούνται το αύριο, τις μεταρρυθμίσεις, την πρόοδο, τον εκσυγχρονισμό, ο,τιδήποτε έχει δοκιμαστεί παντού στον κόσμο και πέτυχε.
Είναι το κόμμα των πρώην βολεμένων του κρατισμού και των διάσπαρτων προνομίων, των συνδικαλιστάδων που έχουν μείνει τώρα στο περιθώριο, τον «Φωτόπουλων» που ανεβοκατέβαζαν τον διακόπτη του ρεύματος εκβιάζοντας μιαν ολόκληρη κοινωνία, έχουν μετακομίσει στο ΣΥΡΙΖΑ πλέον και προσπαθούν να επιστρέψουν…
Είναι το κόμμα των κερδοσκόπων της δραχμής που έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό και τώρα εύχονται την επιστροφή στη δραχμή για να αγοράσουν τα πάντα «κοψοχρονιά».
Είναι το κόμμα των «δυναμικών μειοψηφιών» που καταλάμβαναν πανεπιστήμια και σχολειά και θέλουν να επανέλθουν δριμύτεροι στο «θεάρεστο» έργο τους.
Είναι το κόμμα που φαντάζεται ότι είναι τάχα «ανάπτυξη» να μοιράζεις χρήματα που δεν έχεις ή να «αναδιανέμεις» πλούτο που δεν παράγεις.
Είναι το κόμμα που έχει μπερδέψει τον Κάρολο Μάρξ και την «Κριτική» του στην Πολιτική Οικονομία (γιατί από το «Κεφάλαιο» του Μάρξ, ούτε το εξώφυλλό δεν διάβασαν) με το «Δεν πληρώνω-Δεν πληρώνω» του Ντάριο Φό!
Χαριτωμένο το θεατρικό του Ιταλού, αλλά δεν είναι να το παίρνεις και στα σοβαρά! Ούτε να περιμένεις να κυβερνήσεις με τέτοια νοοτροπία…
Είναι το απόλυτο κόμμα του πιο φθαρμένου «χθες» που θέλει να διακόψει, να εμποδίσει και να ματαιώσει ό,τιδήποτε μας ξεκολλάει από το χθες!
Κι έτσι στην Ελλάδα διεξάγεται σήμερα η πιο σκληρή, η πιο αποφασιστική σύγκρουση ανάμεσα στην κοινωνία που θέλει να σταθεί στα πόδια της και να ξεπεράσει τα λάθη της από τη μία και στο λαϊκισμό από την άλλη!
Το λαϊκισμό, δηλαδή τη γεροντική ασθένεια της, εν πολλαίς αμαρτίας περιπεσούσης, Ευρωπαϊκής Αριστεράς (και όχι μόνο, για να είμαστε δίκαιοι)…
Είναι η έσχατη μάχη με τα «φαντάσματα» και «ζόμπι» του χθες.
Δεν έχουν καμία ελπίδα να επανέλθουν στη ζωή.
Απλά προσπαθούν να πάρουν και τη χώρα μαζί τους στον «άλλο κόσμο»…
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα τα καταφέρουν…
Πάρτε τον απήγανο και διώξτε τα φαντάσματα και τα ζόμπι!
Τηλέμαχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου