ξέρουν πολύ καλά ότι αυτό το κόμμα μόνον αριστερό δεν είναι. Αναμφισβήτητα, εξαίρεση αποτελεί η “αριστερή τάση” του Παναγιώτη Λαφαζάνη, ο οποίος, όπως είναι αναμενόμενο για κάθε κόμμα πριν από την εκλογική μάχη, σιωπά. Βέβαια, ουδείς γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι μετά τις εκλογές (ανάλογα με το αποτέλεσμα), και, εάν θα σφαγιαστεί η “αριστερή τάση” ή αυτή θα είναι που θα ανεβάσει στο ικρίωμα την “ομάδα Τσίπρα” και την “σοσιαλδημοκρατική τάση”.
Προεκλογικά, η τάση η οποία έχει επιβάλλει την γραμμή της είναι η συστημική, η προεδρική. Σε πολύ γενικές γραμμές δυο πρόσωπα την εκπροσωπούν: Στον οικονομικό τομέα ο Γιάννης Δραγασάκης, και στον θεωρητικό, ο Νίκος Κοτζιάς. Και οι δυο προερχόμενοι από το ΚΚΕ. Και οι δυο “λαμπρά παιδιά” του Οικονομικού και της Διαφώτισης. Ο Νίκος Κοτζιάς, ο οποίος βρέθηκε αργότερα ως σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, όταν αυτός ήταν στο υπουργείο Εξωτερικών, ο Γιάννης Δραγασάκης, ο Αλέκος Αλαβάνος, ο Μίμης Ανδρουλάκης, η Μαρία Δαμανάκη, και πολλοί άλλοι, έφυγαν από το ΚΚΕ μετά τη διάσπαση του 1991. Να σημειωθεί πως ο Περισσός είχε τότε κατηγορήσει ορισμένους από τους αποχωρήσαντες -ή εκδιωχθέντες- που είχαν εμπλακεί σε εταιρείες του ΚΚΕ, ότι έφυγαν από το κόμμα παίρνοντας μαζί τους τα πάντα (!).
Η πορεία του Δραγασάκη
Μέρες που' ναι, θυμήθηκα μια συζήτηση με άνθρωπο-”δεξί χέρι” πρώην αρχηγού αριστερού κόμματος που μου μιλούσε για κάποιους από αυτούς. Για τον Γιάννη Δραγασάκη, για παράδειγμα, για τον οποίον ήταν πυρ και μανία. Η συζήτηση αυτή έγινε προ αρκετών ετών, όταν το σημερινό πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ελάχιστα γνωστό στο ευρύ κοινό. Έλεγε λοιπόν ότι ο Γ.Δραγασάκης με ειδίκευση στα οικονομικά θέματα όσο ήταν στο ΚΚΕ, φέρεται να διατηρούσε πολύ στενές σχέσεις με τον Γαλανό, γνωστό κατήγορο κατά του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο. Ο Γαλανός, όμως, όπως είναι γνωστό, κατόπιν έγινε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, αφού προηγουμένως άδειασε την Αριστερά. Πολλοί είχαν πεί τότε ότι αυτή ήταν η “ανταμοιβή” του για την πολιτική κωλοτούμπα του.
Κάτι αντίστοιχο άφησε να εννοηθεί το πρόσωπο που μου μιλούσε, ότι έκανε και ο Δραγασάκης εκείνη τη δύσκολη δεκαετία του 1990 για τον Συνασπισμό. Μάλιστα, είπε ότι νυν “οικονομικός εγκέφαλος” του ΣΥΡΙΖΑ, που, από πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΚΚΕ πήγε μετά στον Συνασπισμό, έγινε σύμβουλος του Διοικητή της Εθνικής Τράπεζας περί το 1994-1996. Εάν ισχύει κάτι τέτοιο βέβαια, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Να θυμίσουμε επίσης, ότι, όταν προ ετών είχε “σκάσει” το μέγα σκάνδαλο της Siemens, ο Δραγασάκης είχε αντιδράσει εντονότατα επειδή ο τότε βουλευτής του ΣΥΝ, Περικλής Κοροβέσης, είχε μιλήσει για τεράστιες ευθύνες της Αριστεράς στο σκάνδαλο Siemens, διότι με τη συναίνεση των Φλωράκη-Κύρκου δέθηκε ο ΟΤΕ επί Οικουμενικής κυβέρνησης στο άρμα της Siemens και της Intracom (Σωκράτης Κόκκαλης). Ακόμα δεν έχουμε καταλάβει γιατί τόσο πολύ “ενοχλήθηκε” ο κ.Δραγασάκης. Ο Κοροβέσης είχε πει απλά κοινές αλήθειες, οι οποίες άλλωστε επιβεβαιώθηκαν.
Η Κεντρική Επιτροπή επιβάλει την τάξη
Για να γίνει ακόμα πιο πολύ κατανοητό ποιος ήταν ο Δραγασάκης, ενδιαφέρουσα είναι μια εξομολόγηση που μου' χει κάνει παλιό στέλεχος του ΚΚΕ για την περίοδο της δεκαετίας του 1980. Ο ίδιος μάλιστα ήταν αυτήκοος μάρτυρας. Ο Γ.Δραγασάκης, ως σημαίνον στέλεχος τότε του ΚΚΕ, επισκεπτόταν, εκτός των άλλων, τις διάφορες οργανώσεις της ΚΝΕ και του ΚΚΕ στο εξωτερικό. Εννοείται, ότι στην “ελίτ” ανήκαν οι οργανώσεις φοιτητών στις Ανατολικές χώρες και πρωτίστως στην τότε ΕΣΣΔ. Σε ένα επιστημονικό συνέδριο των φοιτητών – οργανωμένων της ΚΝΕ στη Μόσχα, περί το '84-'85, εστάλη από την Αθήνα ο Δραγασάκης για να το παρακολουθήσει. Ένα από τα θέματα στο “επιστημονικό συνέδριο”, στο οποίο εμφανίζονταν με εισηγήσεις τους άτομα τα οποία σπούδαζαν σε πολύ καλά Πανεπιστήμια ή ήταν διδακτορικοί, ήταν η στάση που πρέπει να κρατάει το ΚΚΕ απέναντι στην τότε ΕΟΚ. Τι ήθελαν κάποιοι από τους φοιτητές να εκφράσουν μια πιο ... διαλλακτική άποψη; Ο Δραγασάκης, ο οποίος είχε πάει επάνω για να βάλει “ιδεολογική τάξη” στους απείθαρχους, άστραψε και βρόντηξε και “κατακεραύνωσε” όλους όσοι ήθελαν να παραμείνει η Ελλάδα στην ΕΟΚ, με την προϋπόθεση να γίνει “ΕΟΚ των λαών”.
Θα πει κανείς, μα αυτά είναι προ αμνημονεύτων ετών. Τότε ήταν η εποχή του “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο”. Ακριβώς έτσι είναι. Αυτές είναι οι ιστορικές κωλοτούμπες που έκανε στην πολιτική του καριέρα ο Γιάννης Δραγασάκης για να φτάσει εδώ που είναι σήμερα, και να συναντιέται με τον Γκίκα Χαρδούβελη, λες και συγκυβερνάει. Και ο έτερος “πυλώνας”, ο “ιδεολογικός”, ο Νίκος Κοτζιάς, παρόμοια πορεία έχει. Για τον κ.Κοτζιά, ο οποίος φέρεται να διαθέτει πολλές και στενές σχέσεις με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στον τομέα της Εξωτερικής Πολιτικής και της Άμυνας, ευρέως ακούγεται στην Κουμουνδούρου ότι έχει πολύ μεγάλες πολιτικές φιλοδοξίες.
Ο Κοτζιάς και η παγκοσμιοποίηση
Από τους “σκληρούς” της Διαφώτισης στο ΚΚΕ, πέρασε στον Γιώργο Παπανδρέου, και τώρα τάσσεται υπέρ της παγκοσμιοποίησης, αλλά ... υπό όρους. Ξαναδιάβασα πρόσφατα το βιβλίο του, “Παγκοσμιοποίηση” και έμεινα σε μερικά σημεία. Γράφει, για παράδειγμα, για την “παραδοσιακή” Αριστερά: “Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ η αντιπαγκοσμιοποιητική Αριστερά αντιλαμβάνεται ότι για κάποιο λόγο έχει χάσει την ηγεμονία της, προσπαθεί να επιδείξει τη μέγιστη δυνατή πίστη σε κάθε τέτοιο σχήμα από το παρελθόν της, το οποίο συνέβαλε ακριβώς σε αυτή την απώλεια. Πίσω από κάθε καταγραφή νέων φαινομένων του συστήματος ανακαλύπτει την ηγεμονία του αντιπάλου και παραιτείται από κάθε αναγκαία προσαρμογή (σ.σ. κρατείστε τη λέξη “προσαρμογή”). Με αυτό τον τρόπο ξεκόβει από το πραγματικό γίγνεσθαι, τις αντιθέσεις και τις προοπτικές του. Οδηγείται σε μια τυφλή υπεράσπιση του “εν κινδύνω” εθνικού κράτους”. Ενδιαφέρον! Άραγε, ο καπιταλισμός δεν είναι η λοκομοτίβα της παγκοσμιοποίησης; Πως και ποιά πρέπει να είναι η “προσαρμοσμένη” νέα Αριστερά, κ.Κοτζιά;
Και, όσον αφορά το μεγάλο θέμα του “εθνικού κράτους”, ο ίδιος απαντάει: “Αντίθετα, εμείς πιστεύουμε ότι το εθνικό κράτος μπορεί και πρέπει να επιβιώσει στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, αναπτύσσοντας δημοκρατικά τις ικανότητές του και συγκροτώντας μια δημοκρατική ριζοσπαστική στρατηγική για το μέλλον του ιδίου και της παγκοσμιοποίησης”. Εκεί στην “αριστερή τάση” του ΣΥΡΙΖΑ, το' χουν διαβάσει αυτό το βιβλίο; Και προσθέτει ο κ.Κοτζιάς: “Το εθνικό κράτος δεν εξαφανίζεται, αλλά (πρέπει να) διασφαλίζει τα συμφέροντα των παικτών που ήδη κινούνται ή προτίθενται να κινηθούν σε παγκόσμιο επίπεδο. Ταυτόχρονα τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει εκτός του κόσμου της παγκοσμιοποίησης (...)”. Και καταλήγει: “Είναι φανερό ότι η “φιλολογική” (σ.σ. προσέξτε, όχι πολιτική ή ιδεολογική, αλλά απλά φιλολογική) αντίθεση στην παγκοσμοιοποίηση ουσιαστικά αποτρέπει τη συγκρότηση εναλλακτικών σχεδιασμών και λύσεων έναντι της υπάρχουσας μορφοποίησης και δόμησης της παγκοσμοιοποίησης. Έτσι όμως ουσιαστικά υϊοθετούνται οι θέσεις του νεοφιλελευθερισμού που προβάλλει το δρόμο του σαν μονόδρομο”.
Μην το ταλαιπωρούμε πολύ. Με τους παλιούς, κλασσικούς όρους του “παραδοσιακού”, “ιστορικού”, “καλού” ΚΚΕ, και η πορεία Δραγασάκη και οι θέσεις Κοτζιά ονομάζονται: Οπουρτουνισμός, ρεβιζιονισμός και συστημική διαχείριση, χωρίς καμιά διάθεση ανατροπής. Οπότε, εγώ ως αριστερός και κομμουνιστής τι κάνω αυτή την Κυριακή; Εννοείται Δεξιά και ΠΑΣΟΚ δεν το ρίχνω, γιατί ποτέ μου δεν το' ριξα.
Suhoi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου