Τι προσφέρουν τα μικρά κόμματα;
Η Φύση είναι αδήριτη. Στο οικοσύστημα κάθε οργανισμός επιτελεί έναν καθορισμένο ρόλο με συγκεκριμένο βαθμό χρησιμότητας.
Αντίθετα, στο πολιτικό οικοσύστημα η έννοια της χρησιμότητας πολλές φορές γίνεται ασαφής, επιτρέποντας σε κάποια είδη να λαθροβιούν, για παράδειγμα το είδος «Παρ' ολίγον Κόμμα».
Στον σκληρό όμως Ιανουάριο του 2015 η πολυφωνία, που είναι πάντοτε ζητούμενο αρκεί οι διαφορετικές φωνές να συνεισφέρουν ουσιωδώς, έπαψε να αποτελεί άλλοθι για να σιτίζονται ποταποί στο Πρυτανείο.
Ήδη ως πιθανότατο αποτέλεσμα των πρόωρων εκλογών προβάλλει κάτι το οποίο εκτιμάται ότι αποτελεί και επιδίωξη του πρωθυπουργού : Η συγκέντρωση δυνάμεων, αφού η κρισιμότητα των περιστάσεων θα στείλει στο χρονοντούλαπο τους καιροσκόπους, και η εξ αυτής δημιουργία, ξανά, ισχυρών κομμάτων, με τη φιλοδοξία του να ηγείται στο μέλλον ενός τέτοιου.
Η πρόσφατη εμπειρία οδηγεί την κοινωνία σε μια φαινομενικά αντιφατική θέση. Ενώ όλοι γνωρίζουμε τι επέφερε ο δικομματισμός τα τελευταία σαράντα χρόνια, έστω με δυσθυμία τείνουμε να αναζητούμε μια ισχυρή διακυβέρνηση. Γιατί αν υπάρχει κάτι χειρότερο από την υπερφίαλη ηγεμονικότητα και την ασυδοσία της αυτοδυναμίας, αυτό είναι η αλαζονεία και οι εκβιασμοί του εκάστοτε απαραίτητου κυβερνητικού εταίρου. Το αφόρητο κλίμα συνδιαλλαγής και αθέατου παζαριού. Το 4-2-1.
Αλλά και εκείνη η διάχυση ευθυνών αναφορικά με τις κυβερνητικές ενέργειες. Στην περίπτωση ενός κατά φύση ή παρά φύση κυβερνητικού συνασπισμού, σε ποιον θα καταλογίζει η κοινωνία τις ευθύνες για τις πράξεις ή τις παραλείψεις, ποιον θα επιβραβεύει επανεκλέγοντας, ποιον θα τιμωρεί στέλνοντάς τον σπίτι;
Παρά τις αναμφισβήτητες παθογένειες, τα μεγάλα και ισχυρά κόμματα, με τις πάμπολλες εσωτερικές τάσεις που εμπερικλείουν - και ενίοτε καταπιέζουν, διαθέτουν μια μεγαλύτερη αντιστοίχιση με την έννοια του έθνους και τα πολυποίκιλλα συμφέροντα που κυοφορούνται και αντιμάχονται εντός του.
Ένα μεγάλο κόμμα μπορεί να αποτελέσει τη μικρογραφία μιας πατρίδας και τις προγραμματικές του θέσεις, την πολιτική του, να υπαγορεύει η σύνθεση των κοινωνικών αντιθέσεων. Σήμερα βέβαια αυτό, σε συνθήκες «Μεταδημοκρατίας», αποτελεί ισχυρό ζητούμενο.
Από την άλλη όμως, ένα μικρό κόμμα τις περισσότερες φορές αποτελεί απλώς το όχημα για την εξυπηρέτηση των ατομικών συμφερόντων ενός επιχειρηματία και μόνο ή ενός λόμπυ. Ένα όργανο πιέσεως προς επίτευξη κερδοφόρων συμφωνιών.
Μετά δε την πολυδιάσπαση της κοινωνίας από την κρίση, για να έχει όποια πιθανότητα ανακάμψεως ή έστω απλά για να στηριχθεί η ιστορική της πορεία, η χώρα χρειάζεται μεγάλα κόμματα με ξεκάθαρες πολιτικές. Είναι δύσκολο αν όχι μάταιο να αναζητούμε την περίφημη κουλτούρα συνεργασίας, τύπου Γερμανίας. Η χώρα πάσχει σταθερά από διχασμό απότοκο του εμφυλίου. Μπορεί να ευχόμαστε να ξεπεραστεί και να πράττουμε στην κατεύθυνση αυτή, αλλά όσο παραμένει είμαστε υποχρεωμένοι να λαμβάνουμε υπ’ όψιν την επιρροή του στις πολιτικές διεργασίες.
Ο πανδαμάτωρ χρόνος θέτει για όλους και όλα το ερώτημα της διαρκείας. Σε 23 ημέρες θα γνωρίζουμε ποιοι πολιτικοί οργανισμοί και ποια πολιτικά όντα θα αντέξουν στο ερώτημα «Χρειάζεται;». Σε πρώτη φάση, γιατί το πιθανότερο είναι ότι το οριστικό ξεκαθάρισμα θα γίνει στον δεύτερο γύρο.
Προσδεθείτε. Μην καπνίζετε. Θα έχουμε αναταράξεις.
Ας ελπίσουμε ελεγχόμενες.
Καλή Χρονιά!
Προφήτης
Η Φύση είναι αδήριτη. Στο οικοσύστημα κάθε οργανισμός επιτελεί έναν καθορισμένο ρόλο με συγκεκριμένο βαθμό χρησιμότητας.
Αντίθετα, στο πολιτικό οικοσύστημα η έννοια της χρησιμότητας πολλές φορές γίνεται ασαφής, επιτρέποντας σε κάποια είδη να λαθροβιούν, για παράδειγμα το είδος «Παρ' ολίγον Κόμμα».
Στον σκληρό όμως Ιανουάριο του 2015 η πολυφωνία, που είναι πάντοτε ζητούμενο αρκεί οι διαφορετικές φωνές να συνεισφέρουν ουσιωδώς, έπαψε να αποτελεί άλλοθι για να σιτίζονται ποταποί στο Πρυτανείο.
Ήδη ως πιθανότατο αποτέλεσμα των πρόωρων εκλογών προβάλλει κάτι το οποίο εκτιμάται ότι αποτελεί και επιδίωξη του πρωθυπουργού : Η συγκέντρωση δυνάμεων, αφού η κρισιμότητα των περιστάσεων θα στείλει στο χρονοντούλαπο τους καιροσκόπους, και η εξ αυτής δημιουργία, ξανά, ισχυρών κομμάτων, με τη φιλοδοξία του να ηγείται στο μέλλον ενός τέτοιου.
Η πρόσφατη εμπειρία οδηγεί την κοινωνία σε μια φαινομενικά αντιφατική θέση. Ενώ όλοι γνωρίζουμε τι επέφερε ο δικομματισμός τα τελευταία σαράντα χρόνια, έστω με δυσθυμία τείνουμε να αναζητούμε μια ισχυρή διακυβέρνηση. Γιατί αν υπάρχει κάτι χειρότερο από την υπερφίαλη ηγεμονικότητα και την ασυδοσία της αυτοδυναμίας, αυτό είναι η αλαζονεία και οι εκβιασμοί του εκάστοτε απαραίτητου κυβερνητικού εταίρου. Το αφόρητο κλίμα συνδιαλλαγής και αθέατου παζαριού. Το 4-2-1.
Αλλά και εκείνη η διάχυση ευθυνών αναφορικά με τις κυβερνητικές ενέργειες. Στην περίπτωση ενός κατά φύση ή παρά φύση κυβερνητικού συνασπισμού, σε ποιον θα καταλογίζει η κοινωνία τις ευθύνες για τις πράξεις ή τις παραλείψεις, ποιον θα επιβραβεύει επανεκλέγοντας, ποιον θα τιμωρεί στέλνοντάς τον σπίτι;
Παρά τις αναμφισβήτητες παθογένειες, τα μεγάλα και ισχυρά κόμματα, με τις πάμπολλες εσωτερικές τάσεις που εμπερικλείουν - και ενίοτε καταπιέζουν, διαθέτουν μια μεγαλύτερη αντιστοίχιση με την έννοια του έθνους και τα πολυποίκιλλα συμφέροντα που κυοφορούνται και αντιμάχονται εντός του.
Ένα μεγάλο κόμμα μπορεί να αποτελέσει τη μικρογραφία μιας πατρίδας και τις προγραμματικές του θέσεις, την πολιτική του, να υπαγορεύει η σύνθεση των κοινωνικών αντιθέσεων. Σήμερα βέβαια αυτό, σε συνθήκες «Μεταδημοκρατίας», αποτελεί ισχυρό ζητούμενο.
Από την άλλη όμως, ένα μικρό κόμμα τις περισσότερες φορές αποτελεί απλώς το όχημα για την εξυπηρέτηση των ατομικών συμφερόντων ενός επιχειρηματία και μόνο ή ενός λόμπυ. Ένα όργανο πιέσεως προς επίτευξη κερδοφόρων συμφωνιών.
Μετά δε την πολυδιάσπαση της κοινωνίας από την κρίση, για να έχει όποια πιθανότητα ανακάμψεως ή έστω απλά για να στηριχθεί η ιστορική της πορεία, η χώρα χρειάζεται μεγάλα κόμματα με ξεκάθαρες πολιτικές. Είναι δύσκολο αν όχι μάταιο να αναζητούμε την περίφημη κουλτούρα συνεργασίας, τύπου Γερμανίας. Η χώρα πάσχει σταθερά από διχασμό απότοκο του εμφυλίου. Μπορεί να ευχόμαστε να ξεπεραστεί και να πράττουμε στην κατεύθυνση αυτή, αλλά όσο παραμένει είμαστε υποχρεωμένοι να λαμβάνουμε υπ’ όψιν την επιρροή του στις πολιτικές διεργασίες.
Ο πανδαμάτωρ χρόνος θέτει για όλους και όλα το ερώτημα της διαρκείας. Σε 23 ημέρες θα γνωρίζουμε ποιοι πολιτικοί οργανισμοί και ποια πολιτικά όντα θα αντέξουν στο ερώτημα «Χρειάζεται;». Σε πρώτη φάση, γιατί το πιθανότερο είναι ότι το οριστικό ξεκαθάρισμα θα γίνει στον δεύτερο γύρο.
Προσδεθείτε. Μην καπνίζετε. Θα έχουμε αναταράξεις.
Ας ελπίσουμε ελεγχόμενες.
Καλή Χρονιά!
Προφήτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου