2009 ήταν να μετατρέψουμε το κίνημα των 900.000 σε κόμμα, να φτιάξουμε διαδικασίες που θα αναδεικνύουν στελέχη από τα σπλάχνα της κοινωνίας. Στην Δεξιά όμως τα όργανα ήταν πάντα απλά βήμα για τον αρχηγό. Οποιαδήποτε ζύμωση αντιμετωπίζεται καχύποπτα ως κίνδυνος εσωστρέφειας, γιατί δεν υπάρχει η κουλτούρα της ιδεολογικής πάλης.
Δείτε τινές των προβεβλημένων και φαντασιακώς φερομένων κατά τον Τύπο «δελφίνων». Ο γιος, η κόρη κι ο εγγονός του Μητσοτάκη, ο γιος του Τζιτζικώστα, η κόρη του Κεφαλογιάννη, η τρίτη γενιά Καραμανλήδων. Αν αυτό δεν είναι πολιτική φεουδαρχία, τι είναι; Πού αλλού στην Ευρώπη; Ας μην παρεξηγηθώ, δεν θα πάμε σε άλλο ρατσισμό, να αποκλείονται της πολιτικής άνθρωποι ικανοί, λόγω καταγωγής. Πχ, καλή υπουργός η Όλγα, ο Κυριάκος από τους καλύτερους στην διαπραγμάτευση, μεθοδικός και προετοιμασμένος. Κι ο Κώστας Καραμανλής, το ξαναέγραψα, προσπάθησε να κάνει μεγάλες πολιτικές, πατριώτης με ιστορική γνώση. Χρειαζόμαστε όμως πλέον αξιοκρατικούς μηχανισμούς, που να αναδεικνύουν στελέχη πρώτης γραμμής, όπου ισότιμα θα διαγωνίζονται οι γόνοι των «τζακιών» με τους αναδεικνυόμενους από τους «πληβείους». Η Θάτσερ ήταν κόρη μπακάλη. Πρέπει πια στον 21ο Αιώνα η Δεξιά να βγει από την πολιτική φεουδαρχία. Πόσο διαφορετικά αποτελέσματα θα είχαν ο Κ. Καραμανλής κι ο Αντ. Σαμαράς, αν μια διαφορετική πολιτική κουλτούρα αναδείκνυε συνεργάτες τους από τα σπλάχνα του λαού, που θα μπορούσαν να αφουγκράζονται την αληθινή κοινωνία, χωρίς τον ιδρυματισμό της επαγγελματικής πολιτικής κάστας;
Ακατανόητη κι ενοχή για τις ιδέες, τα σύμβολα και τους ήρωες της μεγάλης παράταξης, στην οποία ανήκει το αληθινό κέντρο της Ιστορίας και η αληθινή Δεξιά. Διότι μερικοί έχουν φαντασιώσεις. Το Κέντρο και η Δεξιά ταυτίζονται στο κοινωνικό σύστημα, στην οικονομία, στον πατριωτισμό. Το αληθινό Κέντρο ήταν επαναστάτες, φλογεροί πατριώτες κι οι πιο μαχητικοί αντικομμουνιστές. Ο Σοφούλης ήταν ο Πρωθυπουργός κατά της κομμουνιστικής ανταρσίας, όχι κανένας ταγματασφαλίτης. Το Κέντρο υπάρχει, ο «μεσαίος χώρος» είναι ένα φαντασιακό νεφέλωμα για αποϊδεολογικοποιημένους διαχειριστές. Διάβασα τις δηλώσεις του φίλου Κ. Χατζηδάκη, πως η Κεντροδεξιά στην Ελλάδα δεν πρέπει να περιλαμβάνει ό,τι δεν περιλαμβάνουν τα Κεντροδεξιά κόμματα της Ευρώπης, ακροδεξιούς, εθνικιστές, κρατιστές και λαϊκιστές. Το τι εννοεί ο καθένας με αυτούς τους όρους σηκώνει πολύ συζήτηση και συνήθως οι νεοφιλελεύθεροι, που στην Ελλάδα, πρωτοτύπως, αυτοί οι «αντικρατιστές», δεν έχουν βγάλει ούτε μισό μεροκάματο στον ιδιωτικό τομέα, θεωρούν ακροδεξιούς κι εθνικιστές, τους ίδιους που θεωρεί κι η αριστερά, όσους έχουν πιστεύουν στο Έθνος. Διότι οι ιθαγενείς νεοφιλελεύθεροι είναι αυτό που ξαναέγραψα: μαρξιστές από την ανάποδη, που βλέπουν ταξικά την κοινωνία αλλά από την πλευρά των ισχυρών και συνήθως οπαδοί της ανθρωποφαγικής «αυτορρύθμισης» και του πλήρους ξεπουλήματος των ιματίων του κράτους. Ο αντικρατισμός τους είναι πουλάμε, πουλάμε κι όταν δεν πουλάμε, πάλι πουλάμε. Μέρος της αριστεράς κι οι ντεμέκ εγχώριοι νεοφιλεύθεροι θεωρούν οποιαδήποτε εθνική αναφορά, την μαχητική υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων, στην Κύπρο, στο ψευδομακεδονικό, στο Βορειηπειρωτικό, στην αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής ως «ακροδεξιά». Θυμίζω δε πως την μοναδική αξιόλογη μονογραφία περί εθνικισμού, την έχει γράψει ο αείμνηστος Αλέξανδρος Παπαναστασίου, πατέρας της Ελληνικής Δημοκρατίας και ηγετική μορφή των Φιλελευθέρων. Θυμίζω πως οι σκυφτοί υποστηρικτές του Σχεδίου Ανάν, εκούσια ή ακούσια τσανάκια ξένων συμφερόντων, κατηγορούσαν ως …ακροδεξιούς τους υποστηρικτές του ΟΧΙ στο σχέδιο απαρτχάϊντ κατά του Ελληνισμού της Κύπρου. Με αυτό το μέτρο, ο Ελ. Βενιζέλος, ο Πλαστήρας, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ήταν περίπου …χρυσαυγίτες. Θα σας πω λοιπόν τα νέα που δεν φτάσανε ακόμη στο Da Capo. Η Γαλλία, η Δανία, η Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, δεν συνορεύουν με την Τουρκία, η οποία δεν είναι ένα μεγάλο Βέλγιο που έκανε περιτομή. Οι ισλαμοφασίστες δεν κατέχουν εθνικό τους έδαφος. Κανείς δεν παραβιάζει καθημερινά τον εναέριο χώρο τους με απώλειες πιλότων τους, ούτε έχει κάποιος casus belli, «Ερυθρά Βίβλο» του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας του με δεδηλωμένα απειλητικά σχέδια για άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό το τεφαρίκι γείτονα, σε μας το έστειλαν ο Θεός και η γεωγραφία. Η δε Αγγλία, όταν αφορά την ασφάλεια και τα συμφέροντα της, δεν χαρίζει κάστανο αλλά κανείς σοβαρός Άγγλος δεν διανοήθηκε να χαρακτηρίσει «ακροδεξιά» την μαχητική υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος. Η περιφρόνηση μερικών για την λαϊκή Δεξιά, που ουδόλως πρέπει να συγχέεται με πανηγυριτζήδες ελαφροδεξιούς, είναι περιφρόνηση στην συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων της παράταξης. Δεν μας ψηφίζουν λόρδοι. Άμα κάποιος θέλει να γίνουμε ένα μεγάλο Ποτάμι, με λιμνάζοντα βρώμικα μηδενιστικά νερά, τότε θα μας πάρει η κατηφόρα του ΠΑΣΟΚ.
Η Αριστερά, αντίθετα με μας, προβάλλει μαχητικά τις ιδέες της. Ο Τσίπρας μόλις εξελέγη πήγε με την ανθοδέσμη του στην Καισαριανή. Εκεί όμως εκτελέστηκε κι ο Περρίκος. Δεν μιλάμε γι’ αυτόν, ούτε για τον Ψαρρό, τον Ζέρβα, τον Τσιγάντε, τον Γρίβα – Διγενή, τον Αυξεντίου, για τους λέοντες που έσωσαν την Δημοκρατία και την εδαφική ακεραιότητα από το χωριστικό κίνημα της αριστεράς, στρατευμένα παιδιά του λαού, κληρωτούς, όχι γερμανοτσολιάδες.
Ναι λοιπόν, εγώ θέλω μια στροφή στο αληθινό Κέντρο του Βενιζέλου, του Πλαστήρα, του Παπαναστασίου. Δεν απέχουν πολύ από τον Αβέρωφ και τον Γεώργιο Ράλλη, αυτόν τον γενναίο Ανθυπίλαρχο του Αλβανικού. Θέλω κομμάτια του συντηρητισμού των Άγγλων και της Χριστιανοδημοκρατίας, όπου αν δείξεις ψοφοδεϊσμό απέναντι στο μαυσωλείο της αριστεράς, γίνεσαι καταγέλαστος. Θέλω μια τόσο φλογερή υπεράσπιση των συμφερόντων του Έθνους, με μετριοπάθεια στο εσωτερικό μέτωπο, νόμο, τάξη και νοικοκυροσύνη κι αντιπαλότητα στον κόκκινο ή μαύρο ολοκληρωτισμό. Αυτό όμως απέχει πολύ από τον απονευρωμένο, χωρίς ανθρακικό και ξεθυμασμένο στον ήλιο μεσαιοχωριστισμό.
Δημοσιεύεται στη «Δημοκρατία»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου