Είναι ηθικό να τζογάρει η κυβέρνηση την τύχη της χώρας;
Ο Υπουργός οικονομικών Γ. Βαρουφάκης είχε γράψει στη προσωπική του σελίδα στο διαδίκτυο, ότι πολλές φορές αναγκάζεται να ανατρέχει στην παλιά του τέχνη,
αυτή της Θεωρίας Παιγνίων, προκειμένου να καταλάβει που θα μπορούσαν να οδηγήσουν οι διαπραγματεύσεις του με τους πιστωτές.
Ο Έλληνας Υπουργός υποστηρίζει ότι οι τρέχουσες διαπραγματεύσεις μπορούν να εκφραστούν κάλλιστα, ως μια εκδοχή του παίγνιου του «Διλήμματος του Φυλακισμένου» της παραπάνω θεωρίας.
Θυμίζω ότι το «Δίλημμα του Φυλακισμένου», αποτελεί βασικό παίγνιο της Θεωρίας Παιγνίων, το οποίο εξηγεί γιατί δύο παίκτες (άνθρωποι, οργανισμοί κλπ), επιλέγουν να μην συνεργαστούν στην εξεύρεση μιας συμφέρουσας (και για τους δύο) λύσης, σε ένα ζήτημα που τους απασχολεί, παρόλο που κάτι τέτοιο θα ήταν προς το συμφέρον τους. Με άλλα λόγια, επιλέγουν να προστατέψουν τον εαυτό τους σε βάρος του άλλου, έστω και αν αυτό οδηγεί στο να βρεθούν σε χειρότερη θέση από αυτή την οποία θα είχαν εάν συνεργαζόταν.
Η κυβέρνηση μέσου του Βαρουφάκη, προσπαθεί να πείσει ότι η υιοθέτηση από τους πιστωτές των προτεινόμενων προτάσεων, όπως αυτές περιγράφονται στο τελευταίο email, θα είναι προ όφελος όλων. Θα δημιουργηθεί μια κατάσταση win – win που έλεγε και ο Ερντογάν και θα ωφεληθούν και οι δύο πλευρές. Αυτή η άποψη όμως, είναι η άποψη του Βαρουφάκη. Η άλλη πλευρά, αυτή των δανειστών, θεωρεί ότι το παιχνίδι είναι διαφορετικό. Θεωρούν ότι αν μια πλευρά ωφεληθεί, τότε η άλλη σίγουρα θα ζημιωθεί (zero – sum game).
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Συμφωνία και αποδοχή των προτάσεων Βαρουφάκη ή αμφισβήτηση και ρήξη;
Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, στην προσπάθεια αναθεώρησης της πολιτικής λιτότητας, την οποία θέλουν οι πιστωτές να εφαρμοστεί, συγκρούεται μετωπικά με τη Γερμανία, η οποία δέχεται ότι η μόνη σωτηρία είναι η εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Στη σύγκρουση αυτή, όπως σε κάθε σύγκρουση, όλοι γνωρίζουν (πολύ περισσότερο αυτοί οι οποίοι ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν την Θεωρία Παιγνίων), ότι υπάρχει πάντα ένας νικητής και ένας νικημένος.
Αυτό το οποίο δεν βλέπει ο Έλληνας Υπουργός οικονομικών, αν και θα έπρεπε να είναι απόλυτα ευδιάκριτο σε αυτόν, καθώς όπως δήλωσε ανατρέχει στην παλιά του τέχνη (τη Θεωρία Παιγνίων), είναι ότι το παίγνιο Ελλάδας – πιστωτών πέρασε σε άλλο επίπεδο. Όχι μόνο άλλαξε επίπεδο, άλλαξε και τύπο και από παίγνιο του «Διλήμματος του Φυλακισμένου», μετατράπηκε στο άλλο πασίγνωστο μοντέλο της παραπάνω θεωρίας, στο «Παιχνίδι του Δειλού» (Chicken Game), όπου αναζητεί στο ποιος θα παραιτηθεί πρώτος από την αρχική του στρατηγική.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, διαπιστώνουμε ότι το παιχνίδι της διαπραγμάτευσης, έπαψε να είναι οικονομικό και μετατράπηκε σε αμιγώς πολιτικό. Από τη μια μεριά βρίσκεται η Γερμανία, η υποχώρηση της οποίας θα έβλαπτε σε σημαντικό βαθμό την αξιοπιστία της, ενθαρρύνοντας νέες απαιτήσεις, τόσο από την πλευρά της Ελλάδας, όσο και από τα άλλα κράτη, τα οποία επίσης βρίσκονται σε πρόγραμμα. Από την άλλη βρίσκεται ο Έλληνας Πρωθυπουργός, ο οποίος αν ήταν αυτός που θα υποχωρούσε, θα κατέστρεφε τόσο το πολιτικό του μέλλον, δίνοντας βήμα κριτικής στους πολιτικούς του αντιπάλους, όσο και αυτό του ΣΥΡΙΖΑ, κατασπαταλώντας το κοινωνικό – πολιτικό κεφάλαιο που είχε επενδύσει στη βάση του προγράμματος της ΔΕΘ.
Η θέση του Έλληνα Πρωθυπουργού είναι πολύ δύσκολη, αν όχι τραγική. Από την μία μεριά οι πιστωτές τον τραβούν από το ένα μανίκι, δηλώνοντας ότι εάν δεν αποπληρωθεί το χρέος, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα, θα αποτελέσει πιστωτικό γεγονός και χρεωκοπία. Από την άλλη, μεγάλο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ τον τραβά από το άλλο μανίκι απαιτώντας εκλογές ή δημοψήφισμα. Το μόνο που του απομένει, είναι να προσεύχεται να πετύχει κάτι ο Βαρουφάκης στο επόμενο Eurogroup, το οποίο θα του δώσει ανάσες και πολύτιμο χρόνο. Ωστόσο, το αν θα πετύχει κάτι ο Υπουργός του, δεν εξαρτάται από προσευχές και τον θεό (άλλωστε δεν πιστεύει σε αυτόν), αλλά εξαρτάται από το ποια στρατηγική θα επιλέξει. Και εδώ αρχίζει το πρόβλημα.
Ο Βαρουφάκης, γνωρίζοντας ότι βρίσκεται σε θέση αδυναμίας, προβαίνει σκόπιμα σε ενέργειες οι οποίες ενισχύουν ακόμη περισσότερο την αδυναμία αυτή της χώρας, για να την χρησιμοποιήσει με καλύτερες προϋποθέσεις στην επόμενη διαπραγμάτευση. Απέστειλε προτάσεις τις οποίες οι δανειστές απέρριψαν πριν καν αρχίσει το επόμενο Eurogroup. Η ενέργεια αυτή σπρώχνει εκούσια την Ελλάδα προς το χείλος του γκρεμού και ταυτόχρονα δείχνει την αποφασιστικότητα να φτάσει ως το βάθος αυτού του γκρεμού. Άλλωστε, ο Βαρουφάκης δείχνει να έχει και την υποστήριξη και από άλλο συνάδελφό του Υπουργό, ο οποίος δήλωσε ότι είναι τόσο απελπισμένοι που θα τα κάνουν όλα «Κούγκι». Η κυβέρνηση θεωρεί ότι με την στρατηγική αυτή αυξάνει την πίεση στην Γερμανία, η οποία ηθικά δεν θα μπορέσει να αρνηθεί την υιοθέτηση των προτάσεων της Ελλάδας. Ξεκάθαρα λοιπόν ο Βαρουφάκης και κατ’ επέκταση η κυβέρνηση τζογάρει σε αυτή την ηθική μη άρνηση αποδοχής των προτάσεων που απέστειλε για έγκριση στο επόμενο Eurogroup. Στο σημείο αυτό είναι η σειρά μας να αναρωτηθούμε: Είναι ηθικό να τζογάρει η κυβέρνηση την τύχη της χώρας;
Δρομολογητής
Ο Υπουργός οικονομικών Γ. Βαρουφάκης είχε γράψει στη προσωπική του σελίδα στο διαδίκτυο, ότι πολλές φορές αναγκάζεται να ανατρέχει στην παλιά του τέχνη,
αυτή της Θεωρίας Παιγνίων, προκειμένου να καταλάβει που θα μπορούσαν να οδηγήσουν οι διαπραγματεύσεις του με τους πιστωτές.
Ο Έλληνας Υπουργός υποστηρίζει ότι οι τρέχουσες διαπραγματεύσεις μπορούν να εκφραστούν κάλλιστα, ως μια εκδοχή του παίγνιου του «Διλήμματος του Φυλακισμένου» της παραπάνω θεωρίας.
Θυμίζω ότι το «Δίλημμα του Φυλακισμένου», αποτελεί βασικό παίγνιο της Θεωρίας Παιγνίων, το οποίο εξηγεί γιατί δύο παίκτες (άνθρωποι, οργανισμοί κλπ), επιλέγουν να μην συνεργαστούν στην εξεύρεση μιας συμφέρουσας (και για τους δύο) λύσης, σε ένα ζήτημα που τους απασχολεί, παρόλο που κάτι τέτοιο θα ήταν προς το συμφέρον τους. Με άλλα λόγια, επιλέγουν να προστατέψουν τον εαυτό τους σε βάρος του άλλου, έστω και αν αυτό οδηγεί στο να βρεθούν σε χειρότερη θέση από αυτή την οποία θα είχαν εάν συνεργαζόταν.
Η κυβέρνηση μέσου του Βαρουφάκη, προσπαθεί να πείσει ότι η υιοθέτηση από τους πιστωτές των προτεινόμενων προτάσεων, όπως αυτές περιγράφονται στο τελευταίο email, θα είναι προ όφελος όλων. Θα δημιουργηθεί μια κατάσταση win – win που έλεγε και ο Ερντογάν και θα ωφεληθούν και οι δύο πλευρές. Αυτή η άποψη όμως, είναι η άποψη του Βαρουφάκη. Η άλλη πλευρά, αυτή των δανειστών, θεωρεί ότι το παιχνίδι είναι διαφορετικό. Θεωρούν ότι αν μια πλευρά ωφεληθεί, τότε η άλλη σίγουρα θα ζημιωθεί (zero – sum game).
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Συμφωνία και αποδοχή των προτάσεων Βαρουφάκη ή αμφισβήτηση και ρήξη;
Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, στην προσπάθεια αναθεώρησης της πολιτικής λιτότητας, την οποία θέλουν οι πιστωτές να εφαρμοστεί, συγκρούεται μετωπικά με τη Γερμανία, η οποία δέχεται ότι η μόνη σωτηρία είναι η εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Στη σύγκρουση αυτή, όπως σε κάθε σύγκρουση, όλοι γνωρίζουν (πολύ περισσότερο αυτοί οι οποίοι ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν την Θεωρία Παιγνίων), ότι υπάρχει πάντα ένας νικητής και ένας νικημένος.
Αυτό το οποίο δεν βλέπει ο Έλληνας Υπουργός οικονομικών, αν και θα έπρεπε να είναι απόλυτα ευδιάκριτο σε αυτόν, καθώς όπως δήλωσε ανατρέχει στην παλιά του τέχνη (τη Θεωρία Παιγνίων), είναι ότι το παίγνιο Ελλάδας – πιστωτών πέρασε σε άλλο επίπεδο. Όχι μόνο άλλαξε επίπεδο, άλλαξε και τύπο και από παίγνιο του «Διλήμματος του Φυλακισμένου», μετατράπηκε στο άλλο πασίγνωστο μοντέλο της παραπάνω θεωρίας, στο «Παιχνίδι του Δειλού» (Chicken Game), όπου αναζητεί στο ποιος θα παραιτηθεί πρώτος από την αρχική του στρατηγική.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, διαπιστώνουμε ότι το παιχνίδι της διαπραγμάτευσης, έπαψε να είναι οικονομικό και μετατράπηκε σε αμιγώς πολιτικό. Από τη μια μεριά βρίσκεται η Γερμανία, η υποχώρηση της οποίας θα έβλαπτε σε σημαντικό βαθμό την αξιοπιστία της, ενθαρρύνοντας νέες απαιτήσεις, τόσο από την πλευρά της Ελλάδας, όσο και από τα άλλα κράτη, τα οποία επίσης βρίσκονται σε πρόγραμμα. Από την άλλη βρίσκεται ο Έλληνας Πρωθυπουργός, ο οποίος αν ήταν αυτός που θα υποχωρούσε, θα κατέστρεφε τόσο το πολιτικό του μέλλον, δίνοντας βήμα κριτικής στους πολιτικούς του αντιπάλους, όσο και αυτό του ΣΥΡΙΖΑ, κατασπαταλώντας το κοινωνικό – πολιτικό κεφάλαιο που είχε επενδύσει στη βάση του προγράμματος της ΔΕΘ.
Η θέση του Έλληνα Πρωθυπουργού είναι πολύ δύσκολη, αν όχι τραγική. Από την μία μεριά οι πιστωτές τον τραβούν από το ένα μανίκι, δηλώνοντας ότι εάν δεν αποπληρωθεί το χρέος, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα, θα αποτελέσει πιστωτικό γεγονός και χρεωκοπία. Από την άλλη, μεγάλο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ τον τραβά από το άλλο μανίκι απαιτώντας εκλογές ή δημοψήφισμα. Το μόνο που του απομένει, είναι να προσεύχεται να πετύχει κάτι ο Βαρουφάκης στο επόμενο Eurogroup, το οποίο θα του δώσει ανάσες και πολύτιμο χρόνο. Ωστόσο, το αν θα πετύχει κάτι ο Υπουργός του, δεν εξαρτάται από προσευχές και τον θεό (άλλωστε δεν πιστεύει σε αυτόν), αλλά εξαρτάται από το ποια στρατηγική θα επιλέξει. Και εδώ αρχίζει το πρόβλημα.
Ο Βαρουφάκης, γνωρίζοντας ότι βρίσκεται σε θέση αδυναμίας, προβαίνει σκόπιμα σε ενέργειες οι οποίες ενισχύουν ακόμη περισσότερο την αδυναμία αυτή της χώρας, για να την χρησιμοποιήσει με καλύτερες προϋποθέσεις στην επόμενη διαπραγμάτευση. Απέστειλε προτάσεις τις οποίες οι δανειστές απέρριψαν πριν καν αρχίσει το επόμενο Eurogroup. Η ενέργεια αυτή σπρώχνει εκούσια την Ελλάδα προς το χείλος του γκρεμού και ταυτόχρονα δείχνει την αποφασιστικότητα να φτάσει ως το βάθος αυτού του γκρεμού. Άλλωστε, ο Βαρουφάκης δείχνει να έχει και την υποστήριξη και από άλλο συνάδελφό του Υπουργό, ο οποίος δήλωσε ότι είναι τόσο απελπισμένοι που θα τα κάνουν όλα «Κούγκι». Η κυβέρνηση θεωρεί ότι με την στρατηγική αυτή αυξάνει την πίεση στην Γερμανία, η οποία ηθικά δεν θα μπορέσει να αρνηθεί την υιοθέτηση των προτάσεων της Ελλάδας. Ξεκάθαρα λοιπόν ο Βαρουφάκης και κατ’ επέκταση η κυβέρνηση τζογάρει σε αυτή την ηθική μη άρνηση αποδοχής των προτάσεων που απέστειλε για έγκριση στο επόμενο Eurogroup. Στο σημείο αυτό είναι η σειρά μας να αναρωτηθούμε: Είναι ηθικό να τζογάρει η κυβέρνηση την τύχη της χώρας;
Δρομολογητής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου