κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός να πείσει ότι η Ελλάδα έχει και πολλά δίκαια, αυτό που καταλαβαίνει κανείς είναι ότι οι άνθρωποι είναι… επικίνδυνοι.
Πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι κι αν αφήσουμε στην άκρη την αμνησία του κ. Τσίπρα για τα όσα έχει πει κατά της Μέρκελ και της Γερμανίας και τώρα γίναν… φιλαράκια, κατά τα λοιπά «μηδέν».
Θα θυμίσουμε μόνο δύο ατάκες που είπε ο Τσίπρας τον Ιανουάριο του 2014:
«Η καγκελάριος Μέρκελ μαζί με τη νεοφιλελεύθερη ελίτ των τεχνοκρατών των Βρυξελλών, αντιμετωπίζουν την κοινωνική αλληλεγγύη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, σαν οικονομικές στρεβλώσεις και την εθνική κυριαρχία ως μια ενόχληση. Γι 'αυτό αναγκάζουν την Ευρώπη να φορέσει το ζουρλομανδύα της λιτότητας». Και:
Αναφερόμενος στον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είπε «αλλά δε μπορώ να καταλάβω καθόλου τον Έλληνα πρωθυπουργό, τον κύριο Σαμαρά», σχολιάζοντας ότι «ήρθε στην εξουσία ως εχθρός της λιτότητας, ο οποίος θα πήγαινε ενάντια στην κυρία Μέρκελ. Παραχωρεί την εξουσία σαν τυφλός νεοφιλελεύθερος, φίλος της λιτότητας και επευφημητής της κυρίας Μέρκελ».
Αυτά τα θυμάται ο κ. πρωθυπουργός; Αλλά ας τα αφήσουμε… έτσι είναι οι πολιτικοί που μόλις καταλαμβάνουν την εξουσία αλλάζουν ρότα κι ας πάμε στα ουσιώδη που τους καθιστούν… εγκληματίες. O κ. Τσίπρας μπορεί πλέον να γίνει πρόεδρος στο κλαμπ των μερκελιστών και γερμανοτσολιάδων.
1. Για το μείζον ζήτημα της ρευστότητας η Μέρκελ παρέπεμψε στο Γιούρογκρουπ, εκεί είναι το ταμείο και εκεί θα κριθούν τα πάντα. Άραγε που είναι η «πολιτική λύση» που μας πιπίλιζε τα αυτιά ο κ. Τσίπρας; Ξαναγυρίσαμε στην αρχή, στους θεσμούς, δηλαδή στην τρόικα και τους υπουργούς Οικονομικών. Και γιατί έπρεπε να καταστρέψουν τη χώρα για να επιστρέψουμε από εκεί που την άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση;
2. Πολύς λόγος έγινε για τις πολεμικές αποζημιώσεις. Όμως με βάση τα όσα είπε ο πρωθυπουργός στην υπόθεση μπαίνει οριστικά ταφόπλακα διότι ο κ. Τσίπρας είπε ότι «το ζήτημα δεν είναι υλικό αλλά ηθικό». Είπε συγκεκριμένα: «Το θέμα του κατοχικού δανείου και των γερμανικών επανορθώσεων δεν είναι για μας ένα ζήτημα που αφορά πρωτίστως, μια υλική διεκδίκηση. Είναι ένα ηθικό πρωτίστως θέμα και πιστεύω ότι πρέπει να εργαστούμε οι δύο χώρες προκειμένου να αντιμετωπίσουμε αυτό το ηθικό θέμα, που δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αφορά και τον ελληνικό και το γερμανικό λαό που δώσαμε μεγάλο φόρο αίματος για να αντιμετωπίσουμε από κοινού τον ολοκληρωτισμό του ναζισμού, την περίοδο εκείνη που λίγο έλειψε να δημιουργήσει ανεπανόρθωτες πληγές. Κι αυτό κυρίως για να μην ξαναβρούμε μπροστά μας ποτέ, παρόμοιους ολοκληρωτισμούς».
Δημοσίως παραδέχεται δηλαδή ότι δεν θα πάρουμε φράγκο αλλά θα μείνει το ηθικό το οποίο αναγνωρίζουν όλοι οι Έλληνες, οι Γερμανοί και οι Ευρωπαίοι. Άραγε τι θα πει τώρα ο κ. Τσίπρας στον Μανόλη Γλέζο; Τι θα πει στη Ζωή Κωνσταντοπούλου που έφτιαξε επιτροπές; Ότι θα διεκδικήσουν την ηθική πλευρά της υπόθεσης; Μήπως ο κ. Τσίπρας ουσιαστικά παρέδωσε την υπόθεση στην Μέρκελ τυλιγμένη σαν δώρο αποδεχόμενος τις γερμανικές θέσεις που πάντα έλεγαν ότι το ζήτημα έχει κλείσει πολιτικά και νομικά; Και κάτι πολύ σημαντικό. Αν υπήρχε σοβαρότητα ο υπουργός Δικαιοσύνης που είχε ανακινήσει το θέμα των κατασχέσεων γερμανικής περιουσίας κανονικά θα πρέπει να παραιτηθεί μετά το άδειασμα από τον πρωθυπουργό του.
3. Η τρίτη δεινή ήττα Τσίπρα είναι ότι αναγνώρισε ως «επίτευγμα τη δημοσιονομική προσαρμογή που επιτεύχθηκε τα προηγούμενα χρόνια, προκαλώντας βεβαίως σωρευτική ύφεση και απαράδεκτα υψηλή ανεργία - γιατί δυστυχώς η άλλη επιλογή θα ήταν η ασύντακτη χρεοκοπία με πολύ βαθύτερη ύφεση και ακόμη μεγαλύτερη ανεργία- και ζήτησε αλλαγή μίγματος μέτρων και όχι αλλαγή πλαισίου». Τι λέει εδώ. Είναι απίστευτο, όμως, ο κ. Τσίπρας ουσιαστικά έγινε… Σαμαράς. Ό,τι έλεγε ο πρώην πρωθυπουργός δηλαδή: Η μία επιλογή ήταν η δημοσιονομική προσαρμογή με ύφεση, ανεργία κ.λπ. και η άλλη ήταν η ασύντακτη χρεοκοπία.
Ο κ. Τσίπρας αποδέχεται την ορθότητα των επιλογών που είχε η προηγούμενη κυβέρνηση, απίστευτο κι όμως ελληνικό. Τι θα κάνουν στον ΣΥΡΙΖΑ όταν ακούσουν αυτό που είπε;
Ο έλληνας πρωθυπουργός πήγε στο Βερολίνο με μόνη στόχευση να πείσει τους Γερμανούς πολίτες ότι δεν τους μισούμε. Αυτό πιθανότατα να το κατάφερε. Όμως μεγάλη σημασία έχει ότι απέτυχε σε όλα τα άλλα κρίσιμα θέματα κι ας έχουν βγει οι Αριστεροί και Δεξιοί παπαγάλοι και λένε πόσο καλός ήταν. Επιβεβαίωσε ότι είναι επικίνδυνος ερασιτέχνης που από τη μια δυσφημεί τη χώρα χαρακτηρίζοντάς την χρεοκοπημένη κι από την άλλη απλώνει το χέρι του ζητιάνου.
Δυστυχώς η κυβέρνηση έδωσε πολλά και δεν πήρε ανταλλάγματα. Χάρισε τις γερμανικές αποζημιώσεις, χάρισε την πολιτική λύση στο πρόβλημα της ρευστότητας, παραδέχθηκε την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης. Έγινε επίσης φίλος της Μέρκελ κι όλα αυτά γιατί; Πήρε κάτι ως ανταμοιβή;
antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου