Στιγμές που μας θυμίζουν πως γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι
Κάθισε παιδί μου, κάθισε δίπλα από τον γιό μου…. Με βαθιά θλίψη χαραγμένη στο πρόσωπό της η μάνα της βιοπάλης, η μάνα της δυνατής ψυχής και του
απαράμιλλου κουράγιου με υποδέχθηκε στο καλύβι- σπίτι της κάπου στα 1971 επί της Κ. Ταλιαδούρη στην θέση που είναι σήμερα η πρώην Αγροτική Τράπεζα, πριν ακόμα διανοιχτεί πλήρως, τότε που τα Γρεβενά δεν είχαν ακόμα «πνιγεί» στις εκατοντάδες πολυκατοικίες που άλλαξαν, ολοκληρωτικά, την εικόνα της πόλης.
Το θλιμμένο πρόσωπό της για λίγα λεπτά φωτίστηκε και μια εικόνα ελπίδας αντικατέστησε αυτό που την βασάνιζε λίγα λεπτά πριν. Η ξαφνική παρέα με τη δική μου συμμετοχή απέκτησε ζωηράδα και χαρούμενες συζητήσεις αντικαθιστώντας την θλίψη και το κλίμα ενός αόρατου και πνιγηρού φόβου που διαπερνούσε κάθε γωνιά του φτωχικού σπιτικού. Ήταν οι στιγμές που η επάρατος νόσος είχε χτυπήσει το δεκαοκτάχρονο τότε παλικάρι, μονάκριβο γιό της.
Δεν είχα και εγώ στα δεκαοκτώ μου χρόνια πολλά βιώματα στη ζωή για να αντιμετωπίσω με την ανάλογη ψυχραιμία αυτήν την σκληρή οικογενειακή εικόνα που πρώτη φορά έβλεπα. Στις λίγες ώρες που κάθισα στο σπίτι τα μάτια της μάνας έπεφταν τη μια στον γιό της και την άλλη σε μένα μιας και δεν ξεχωρίζαμε πολύ, δύο φίλοι, δύο αδύνατα μελαχρινά παιδιά. Χάρηκε πάρα πολύ που επισκέφτηκα τον γιό της που ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, αφού τον τελευταίο καιρό είχε αδυνατίσει και δεν ήταν σε θέση να σηκωθεί, να τρέξει και να παίξει μαζί μας έξω στη φύση, έξω στις αλάνες και στα αυτοσχέδια γήπεδα μιας ανέμελης και αυθεντικής σε συναισθήματα εποχής, μιας εποχής χωρίς πολλές για εμάς απαιτήσεις, όταν με το εφευρετικό μας μυαλό κάναμε καθημερινό παιχνίδι μας την πέτρα, το ξύλο, το κεραμίδι και τον τενεκέ. Όταν τα βιομηχανικά προϊόντα δεν είχαν ακόμα μπει στη ζωή μας για να αλλοιώσουν και να μεταβάλλουν ριζικά τις σχέσεις των ανθρώπων και να τις οδηγήσουν σε μια κοινωνία τυφλού και άκρατου καταναλωτισμού, σε μια κοινωνία όπου κυριαρχούν το μάρκετινγκ, η επικοινωνιακή πολιτική και η κατευθυνόμενη προπαγάνδα τον Μ.Μ.Ε και κυρίως η αδιαφορία όλων για ότι συμβαίνει γύρω μας.
Έφυγε μετά από λίγο καιρό το παλικάρι, έφυγε ο μονάκριβος γιός της μάνας πρότυπο της ατελείωτης υπομονής και του υποδειγματικού κουράγιου.
Για πολλά χρόνια από τότε ένιωθα συγκίνηση και ρίγος κάθε φορά που τη συναντούσα και τα μάτια της έπεφταν πάνω μου. Μια έκρηξη και ένα σπινθήρισμα χαράς και αγάπης διαπερνούσε το πρόσωπό της κυρίας Κίτσας που στο πρόσωπό μου έβλεπε το πρόσωπο του αδικοχαμένου γιού της. Έτσι, κύλησαν τα χρόνια, να με χαιρετά με χαρά στα μάτια της μέχρις ότου έφυγε και αυτή από κοντά μας για να συναντήσει και να αγκαλιάσει το αγαπημένο της γιό ψηλά στους ουρανούς.
Μετά τιμής
Κυριάκος Ταταρίδης
Κάθισε παιδί μου, κάθισε δίπλα από τον γιό μου…. Με βαθιά θλίψη χαραγμένη στο πρόσωπό της η μάνα της βιοπάλης, η μάνα της δυνατής ψυχής και του
απαράμιλλου κουράγιου με υποδέχθηκε στο καλύβι- σπίτι της κάπου στα 1971 επί της Κ. Ταλιαδούρη στην θέση που είναι σήμερα η πρώην Αγροτική Τράπεζα, πριν ακόμα διανοιχτεί πλήρως, τότε που τα Γρεβενά δεν είχαν ακόμα «πνιγεί» στις εκατοντάδες πολυκατοικίες που άλλαξαν, ολοκληρωτικά, την εικόνα της πόλης.
Το θλιμμένο πρόσωπό της για λίγα λεπτά φωτίστηκε και μια εικόνα ελπίδας αντικατέστησε αυτό που την βασάνιζε λίγα λεπτά πριν. Η ξαφνική παρέα με τη δική μου συμμετοχή απέκτησε ζωηράδα και χαρούμενες συζητήσεις αντικαθιστώντας την θλίψη και το κλίμα ενός αόρατου και πνιγηρού φόβου που διαπερνούσε κάθε γωνιά του φτωχικού σπιτικού. Ήταν οι στιγμές που η επάρατος νόσος είχε χτυπήσει το δεκαοκτάχρονο τότε παλικάρι, μονάκριβο γιό της.
Δεν είχα και εγώ στα δεκαοκτώ μου χρόνια πολλά βιώματα στη ζωή για να αντιμετωπίσω με την ανάλογη ψυχραιμία αυτήν την σκληρή οικογενειακή εικόνα που πρώτη φορά έβλεπα. Στις λίγες ώρες που κάθισα στο σπίτι τα μάτια της μάνας έπεφταν τη μια στον γιό της και την άλλη σε μένα μιας και δεν ξεχωρίζαμε πολύ, δύο φίλοι, δύο αδύνατα μελαχρινά παιδιά. Χάρηκε πάρα πολύ που επισκέφτηκα τον γιό της που ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, αφού τον τελευταίο καιρό είχε αδυνατίσει και δεν ήταν σε θέση να σηκωθεί, να τρέξει και να παίξει μαζί μας έξω στη φύση, έξω στις αλάνες και στα αυτοσχέδια γήπεδα μιας ανέμελης και αυθεντικής σε συναισθήματα εποχής, μιας εποχής χωρίς πολλές για εμάς απαιτήσεις, όταν με το εφευρετικό μας μυαλό κάναμε καθημερινό παιχνίδι μας την πέτρα, το ξύλο, το κεραμίδι και τον τενεκέ. Όταν τα βιομηχανικά προϊόντα δεν είχαν ακόμα μπει στη ζωή μας για να αλλοιώσουν και να μεταβάλλουν ριζικά τις σχέσεις των ανθρώπων και να τις οδηγήσουν σε μια κοινωνία τυφλού και άκρατου καταναλωτισμού, σε μια κοινωνία όπου κυριαρχούν το μάρκετινγκ, η επικοινωνιακή πολιτική και η κατευθυνόμενη προπαγάνδα τον Μ.Μ.Ε και κυρίως η αδιαφορία όλων για ότι συμβαίνει γύρω μας.
Έφυγε μετά από λίγο καιρό το παλικάρι, έφυγε ο μονάκριβος γιός της μάνας πρότυπο της ατελείωτης υπομονής και του υποδειγματικού κουράγιου.
Για πολλά χρόνια από τότε ένιωθα συγκίνηση και ρίγος κάθε φορά που τη συναντούσα και τα μάτια της έπεφταν πάνω μου. Μια έκρηξη και ένα σπινθήρισμα χαράς και αγάπης διαπερνούσε το πρόσωπό της κυρίας Κίτσας που στο πρόσωπό μου έβλεπε το πρόσωπο του αδικοχαμένου γιού της. Έτσι, κύλησαν τα χρόνια, να με χαιρετά με χαρά στα μάτια της μέχρις ότου έφυγε και αυτή από κοντά μας για να συναντήσει και να αγκαλιάσει το αγαπημένο της γιό ψηλά στους ουρανούς.
Μετά τιμής
Κυριάκος Ταταρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου