Γιατί η Ευρώπη δεν πρέπει να αφήσει την Ελλάδα να καταρρεύσει

Η κατάρρευση της Ελλάδας μπορεί να σημαίνει την αρχή του τέλους για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, γράφει ο
Tony Barber.


Παρά την ανευθυνότητα της νέας της κυβέρνησης, παρά τα σφάλματα των πολιτικών που κυβέρνησαν την χώρα από τότε που επέστρεψε η δημοκρατία το 1974, παρά τις βαθιά ριζωμένες πελατειακές σχέσεις και την διαφθορά του κράτους, παρά την εγωιστική στάση των επιχειρηματικών της ολιγαρχιών και την μοναδική ικανότητα των ξένων δανειστών της να χάνουν την μεγάλη εικόνα, η Ελλάδα πρέπει σήμερα να διασωθεί από την οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατάρρευση.

Χωρίς μια τέτοια προσπάθεια, της οποίας πρέπει να ηγηθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελλάδα θα βουλιάξει ακόμα βαθύτερα στον πολιτικό ριζοσπαστισμό, την οικονομική ανέχεια, το οργανωμένο έγκλημα, την ανεξέλεγκτη μετανάστευση και ακόμα και τον πόλεμο, χαρακτηριστικά ενός τόξου χωρών από την Βοσνία-Εζεργοβίνη, στα Βαλκάνια στην Συρία στην ανατολική ακτή της Μεσογείου.

Δεν έχει νόημα να προσπαθήσει κανείς να αποδώσει ευθύνες για αυτό που διαγράφεται ως μια ελληνική χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ. Το ρολόι δεν θα σταματήσει επειδή οι εταίροι της Ελλάδας στην ευρωζώνη – αν το εταίροι είναι η σωστή λέξη – έχουν δηλώσει ότι η υπομονή τους τελείωσε. Η Ελλάδα βρίσκεται στην Νοτιοανατολική Ευρώπη και η σταθερότητα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης είναι ζήτημα ύψιστης σημασίας για την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ.

Αν το «Σχέδιο Α» είχε σαν στόχο να βρει ένα τρόπο για μια νέα μετάθεση των προβλημάτων και την διατήρηση της Ελλάδας σε ένα πρόγραμμα στήριξης που θα την κρατούσε στο ευρώ, αν το «Σχέδιο Β» (το οποίο εφαρμόζεται) αποσκοπεί στο να προστατέψει την υπόλοιπη ευρωζώνη από ένα Grexit, τότε θα πρέπει να υπάρξει και ένα «Σχέδιο Γ».

To «Σχέδιο Γ» θα περιλαμβάνει την λήψη άμεσων δράσεων ώστε να μην εκραγεί η ελληνική οικονομία και να περιοριστούν oι δηλητηριώδεις πολιτικές επιπτώσεις των αποτυχημένων διαπραγματεύσεων. Θα πρέπει να δείξει στους απλούς, δοκιμαζόμενους Έλληνες πολίτες ότι οι σύμμαχοι τους δεν θα εγκαταλείψουν την χώρα. Ωστόσο, ακόμα και αν αυτές οι προσπάθειες στέφονταν με κάποια επιτυχία, δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία για την ευρύτερη ιστορική σημασία της ελληνικής τραγωδίας που εκτυλίσσεται.

Σηματοδοτεί το πρώτο βήμα προς τα πίσω σε ότι κάποτε χαιρετιζόταν ως μια σταθερή, αν και με κάποιες ταλαντεύσεις, διαδικασία αρμονικής ενοποίησης της Ευρώπης, μια ήπειρο που είχε κατακερματιστεί το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και στην συνέχεια χωρίστηκε ως το 1989, σε μια δημοκρατική Δύση και μια σοβιετική κομμουνιστική Ανατολή.

Ο στόχος μιας αρμονικής ενοποίησης βρίσκεται τώρα υπό ακόμα μεγαλύτερη απειλή, λόγω των προκλήσεων της παράνομης μετανάστευσης, της οικονομικής στασιμότητας, της σκληρότητας της Ρωσίας, τις στενόμυαλες συμπεριφορές των Βρετανών και την τρομακτική κακοδιαχείρηση των προβλημάτων της ευρωζώνης. Αλλά τώρα, η βασική προτεραιότητα πρέπει να είναι να προσφερθεί βοήθεια στην Ελλάδα – μέσα ή έξω από το ευρώ.


ft.com