πιστεύουν το ιστορικό γεγονός για το οποίο τούς επιβάλλεται να συμμετάσχουν σε τιμητική του εκδήλωση. Προκαλώντας έκπληξη, αίσθηση και εννοείται καταιγισμό επιθέσεων από τα «προοδευτικά» ζόμπι. Χωρίς πάντως, αν θυμάμαι καλά, να τιμωρηθούν.
Όταν το είχα διαβάσει κι εγώ στιγμιαία ένοιωσα έκπληξη. Πώς δυο παιδιά γεννημένα δεκαετίες μετά το «Πολυτεχνείο» υιοθετούν τέτοια στάση; Αμέσως μετά όμως παραδέχθηκα την πολιτική τους ωριμότητα.
Οι νεαροί αρνούνταν με δήλωση και παρουσία να νομιμοποιήσουν τον νομιμοποιητικό μύθο της μεταπολιτευτικής Αριστεράς. Και για να αντιμετωπίσεις αποτελεσματικά κάτι επιβλαβές οφείλεις να το αρνηθείς ολοκληρωτικά. Η προβοκάτσια με τους ελευθέρους σκοπευτές στο Πολυτεχνείο για να ανατραπεί ο Παπαδόπουλος, έγινε μεταπολιτευτικά με προπαγάνδα και μαρτυροκοπτική ο μύθος που παρείχε ηθικό πλεονέκτημα στην Αριστερά. Καθώς (αφέθηκαν και) επέτυχαν να επιβάλουν στην κοινή συνείδηση ότι «η Δεξιά σκότωσε στο Πολυτεχνείο τους φοιτητές, τα παιδιά μας», ασχέτως του αν ειδικά μέσα στο Πολυτεχνείο δεν είχε σκοτωθεί κανένας φοιτητής.
Το ηθικό πλεονέκτημα στοιχειοθέτησε την ιδεολογική ηγεμονία, αυτή επέφερε την πολιτική και η ιδεολογικοπολιτική πλέον έφερε την εξουσία της ευρύτερης Αριστεράς το 1981, οπότε κάθε δεξιός βαφτίστηκε «φασίστας». Με εφαλτήριο τον κοινωνικό χάρτη που εκείνη η αναίμακτη επανάσταση διαμόρφωσε, ήρθε σήμερα στην εξουσία το κομμουνιστικό κόμμα. Ανεξαρτήτως του αν η φράξια που κράτησε το λογότυπο και τον επίσημο τίτλο αποτελεί ξεχωριστό πολιτικό σχηματισμό.
Ίδια βιβλία έχουν διαβάσει, ίδιους ήρωες λατρεύουν, ίδια λείψανα προσκυνούν, ίδιες θεωρίες πιστεύουν, στις ίδιες οργανώσεις έχουν συνυπάρξει. Ο ιστορικός, στελεχιακός και κομματικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ έχει προέλευση, κατ’ εκτίμηση, 70-75% το ΚΚΕ, το υπόλοιπο τον αριστερίστικο χώρο και το αριστερό τμήμα του παλιού ΚΚΕ Εσωτερικού, το δεξιό ήταν ο Κύρκος με κληρονόμο τον Κουβέλη. Στο ΚΚΕ αλλά και στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε απευθύνει ο Τσίπρας επίσημη πρόταση συγκυβέρνησης το 2012 και το 2015.
Σκέφτομαι λοιπόν ότι η αστική πολιτική τάξη δεν δείχνει να διαθέτει την πολιτική οξυδέρκεια των αμούστακων 16χρονων μαθητών. Για να αντιμετωπίσεις τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αρνηθείς καθ’ ολοκληρία το δικαίωμά του να κυβερνά. Είναι θέμα ποιότητας ανθρωπίνου παράγοντα. Είναι ακριβώς σαν να έχουμε βάλει οδηγό σε σχολικό λεωφορείο γεμάτο παιδάκια έναν μεθυσμένο τυφλό. Αυτά που βιώνουμε σήμερα και επί πέντε μήνες είναι τα αποτελέσματα μιας ιστορικής τερατογενέσεως. Ανέλαβε και ασκεί την εξουσία σε ένα αστικό κράτος μια σέχτα ορκισμένων εχθρών του αστικού καθεστώτος. Αν αφεθεί, θα διαλύσει οριστικά τα ποιοτικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν το αστικό κράτος, σε μια περαιτέρω οικονομική/κοινωνική ανατροπή με απρόβλεπτες εθνικές συνέπειες.
Αυτό το πολιτικό «παρά φύση», κομμουνιστές να διοικούν αστικό κράτος, σφραγίζει όλες τις εξελίξεις και είναι η εξήγηση γιατί δεν βρίσκουν την άκρη που αγωνιωδώς αναζητούν μετά την 25η Ιανουαρίου οικονομικοί και πολιτικοί αναλυτές παγκοσμίως, για το «πού το πηγαίνει ο Τσίπρας;». Πώς να αντιληφθούν, όταν στη Δύση αυτά που κατατρέχουν το μυαλό των ΣΥΡΙΖΑίων έχουν εξαφανισθεί πριν δεκαετίες.
Στο μισό μυαλό του Τσίπρα καλπάζουν μαυροσκούφηδες, η ΟΠΛΑ εκτελεί δωσιλόγους, η Καισαριανή αντιστέκεται στον Σκόμπυ. Σε κάποιες δηλώσεις οφείλει να δίδεται σημασία, όταν είχε πάει στην Ευρωβουλή να συναντήσει τον Μανώλη Γλέζο του είχε πει «ορκιστήκαμε στους αγώνες μας να αντισταθούμε».
Και στο άλλο μισό του μυαλό αγωνιά για το πώς θα μείνει ο ίδιος δημοφιλής και δεν θα απολέσει προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο με τυχόν συμφωνία, ενώ ταυτόχρονα θα γίνει ο ηγέτης που θα πυροδοτήσει την επικράτηση της πολιτικής Αριστεράς στον ευρωπαϊκό Νότο για αρχή, μετά γιατί όχι παγκοσμίως. Πώς κλείνει τη δήλωσή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών»; «Δεν κουβαλάμε μόνο μια βαριά ιστορία αγώνων. Κουβαλάμε στις πλάτες μας την αξιοπρέπεια ενός λαού, αλλά και την ελπίδα των λαών της Ευρώπης».
Στις 28 Ιανουαρίου 2015 γράφαμε : «Σήμερα πρέπει να καταγράψουμε άλλο ένα ενδεχόμενο. Την εξώθηση της σύγκρουσης με την ΕΕ στα άκρα, με όποιες συνέπειες μπορεί αυτή να έχει για τη χώρα. Ένα chicken game στο οποίο ο Τσίπρας πιστεύει ότι έχει πιθανότητες να στρίψουν οι άλλοι».
Πλέον φοβούμαι ότι οι εξελίξεις το επιβεβαιώνουν. Οι προθέσεις και τα σχέδια του Τσίπρα ήταν και είναι απλά. Απλοϊκά για την ακρίβεια, η απλοϊκότητα είναι χαρακτηριστικό της Αριστεράς, καθώς απαρτίζεται κυρίως από μειονεκτικούς οι οποίοι εξ αυτού αδυνατούν να αντιληφθούν σύνθετες πραγματικότητες.
Ο Τσίπρας εκφράζει πολιτικά το αίτημα των πάσης φύσεως ευνοημένων από τον δανειακό πακτωλό που έρρευσε μετά το 1981, κατά βάση αυτών που αμείβονται και συνταξιοδοτήθηκαν από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. 250.000 ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι το 1981, το 1 εκατομμύριο έφθασαν οι στο ευρύτερο Δημόσιο πριν το Μνημόνιο, ενώ και σήμερα ο αριθμός παραμένει ο ίδιος, απλά πολλοί μεταπήδησαν από εν ενεργεία σε συνταξιούχους μέσω πρόωρων συνταξιοδοτήσεων.
Οι νεαροί αρνούνταν με δήλωση και παρουσία να νομιμοποιήσουν τον νομιμοποιητικό μύθο της μεταπολιτευτικής Αριστεράς. Και για να αντιμετωπίσεις αποτελεσματικά κάτι επιβλαβές οφείλεις να το αρνηθείς ολοκληρωτικά. Η προβοκάτσια με τους ελευθέρους σκοπευτές στο Πολυτεχνείο για να ανατραπεί ο Παπαδόπουλος, έγινε μεταπολιτευτικά με προπαγάνδα και μαρτυροκοπτική ο μύθος που παρείχε ηθικό πλεονέκτημα στην Αριστερά. Καθώς (αφέθηκαν και) επέτυχαν να επιβάλουν στην κοινή συνείδηση ότι «η Δεξιά σκότωσε στο Πολυτεχνείο τους φοιτητές, τα παιδιά μας», ασχέτως του αν ειδικά μέσα στο Πολυτεχνείο δεν είχε σκοτωθεί κανένας φοιτητής.
Το ηθικό πλεονέκτημα στοιχειοθέτησε την ιδεολογική ηγεμονία, αυτή επέφερε την πολιτική και η ιδεολογικοπολιτική πλέον έφερε την εξουσία της ευρύτερης Αριστεράς το 1981, οπότε κάθε δεξιός βαφτίστηκε «φασίστας». Με εφαλτήριο τον κοινωνικό χάρτη που εκείνη η αναίμακτη επανάσταση διαμόρφωσε, ήρθε σήμερα στην εξουσία το κομμουνιστικό κόμμα. Ανεξαρτήτως του αν η φράξια που κράτησε το λογότυπο και τον επίσημο τίτλο αποτελεί ξεχωριστό πολιτικό σχηματισμό.
Ίδια βιβλία έχουν διαβάσει, ίδιους ήρωες λατρεύουν, ίδια λείψανα προσκυνούν, ίδιες θεωρίες πιστεύουν, στις ίδιες οργανώσεις έχουν συνυπάρξει. Ο ιστορικός, στελεχιακός και κομματικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ έχει προέλευση, κατ’ εκτίμηση, 70-75% το ΚΚΕ, το υπόλοιπο τον αριστερίστικο χώρο και το αριστερό τμήμα του παλιού ΚΚΕ Εσωτερικού, το δεξιό ήταν ο Κύρκος με κληρονόμο τον Κουβέλη. Στο ΚΚΕ αλλά και στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε απευθύνει ο Τσίπρας επίσημη πρόταση συγκυβέρνησης το 2012 και το 2015.
Σκέφτομαι λοιπόν ότι η αστική πολιτική τάξη δεν δείχνει να διαθέτει την πολιτική οξυδέρκεια των αμούστακων 16χρονων μαθητών. Για να αντιμετωπίσεις τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αρνηθείς καθ’ ολοκληρία το δικαίωμά του να κυβερνά. Είναι θέμα ποιότητας ανθρωπίνου παράγοντα. Είναι ακριβώς σαν να έχουμε βάλει οδηγό σε σχολικό λεωφορείο γεμάτο παιδάκια έναν μεθυσμένο τυφλό. Αυτά που βιώνουμε σήμερα και επί πέντε μήνες είναι τα αποτελέσματα μιας ιστορικής τερατογενέσεως. Ανέλαβε και ασκεί την εξουσία σε ένα αστικό κράτος μια σέχτα ορκισμένων εχθρών του αστικού καθεστώτος. Αν αφεθεί, θα διαλύσει οριστικά τα ποιοτικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν το αστικό κράτος, σε μια περαιτέρω οικονομική/κοινωνική ανατροπή με απρόβλεπτες εθνικές συνέπειες.
Αυτό το πολιτικό «παρά φύση», κομμουνιστές να διοικούν αστικό κράτος, σφραγίζει όλες τις εξελίξεις και είναι η εξήγηση γιατί δεν βρίσκουν την άκρη που αγωνιωδώς αναζητούν μετά την 25η Ιανουαρίου οικονομικοί και πολιτικοί αναλυτές παγκοσμίως, για το «πού το πηγαίνει ο Τσίπρας;». Πώς να αντιληφθούν, όταν στη Δύση αυτά που κατατρέχουν το μυαλό των ΣΥΡΙΖΑίων έχουν εξαφανισθεί πριν δεκαετίες.
Στο μισό μυαλό του Τσίπρα καλπάζουν μαυροσκούφηδες, η ΟΠΛΑ εκτελεί δωσιλόγους, η Καισαριανή αντιστέκεται στον Σκόμπυ. Σε κάποιες δηλώσεις οφείλει να δίδεται σημασία, όταν είχε πάει στην Ευρωβουλή να συναντήσει τον Μανώλη Γλέζο του είχε πει «ορκιστήκαμε στους αγώνες μας να αντισταθούμε».
Και στο άλλο μισό του μυαλό αγωνιά για το πώς θα μείνει ο ίδιος δημοφιλής και δεν θα απολέσει προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο με τυχόν συμφωνία, ενώ ταυτόχρονα θα γίνει ο ηγέτης που θα πυροδοτήσει την επικράτηση της πολιτικής Αριστεράς στον ευρωπαϊκό Νότο για αρχή, μετά γιατί όχι παγκοσμίως. Πώς κλείνει τη δήλωσή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών»; «Δεν κουβαλάμε μόνο μια βαριά ιστορία αγώνων. Κουβαλάμε στις πλάτες μας την αξιοπρέπεια ενός λαού, αλλά και την ελπίδα των λαών της Ευρώπης».
Στις 28 Ιανουαρίου 2015 γράφαμε : «Σήμερα πρέπει να καταγράψουμε άλλο ένα ενδεχόμενο. Την εξώθηση της σύγκρουσης με την ΕΕ στα άκρα, με όποιες συνέπειες μπορεί αυτή να έχει για τη χώρα. Ένα chicken game στο οποίο ο Τσίπρας πιστεύει ότι έχει πιθανότητες να στρίψουν οι άλλοι».
Πλέον φοβούμαι ότι οι εξελίξεις το επιβεβαιώνουν. Οι προθέσεις και τα σχέδια του Τσίπρα ήταν και είναι απλά. Απλοϊκά για την ακρίβεια, η απλοϊκότητα είναι χαρακτηριστικό της Αριστεράς, καθώς απαρτίζεται κυρίως από μειονεκτικούς οι οποίοι εξ αυτού αδυνατούν να αντιληφθούν σύνθετες πραγματικότητες.
Ο Τσίπρας εκφράζει πολιτικά το αίτημα των πάσης φύσεως ευνοημένων από τον δανειακό πακτωλό που έρρευσε μετά το 1981, κατά βάση αυτών που αμείβονται και συνταξιοδοτήθηκαν από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. 250.000 ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι το 1981, το 1 εκατομμύριο έφθασαν οι στο ευρύτερο Δημόσιο πριν το Μνημόνιο, ενώ και σήμερα ο αριθμός παραμένει ο ίδιος, απλά πολλοί μεταπήδησαν από εν ενεργεία σε συνταξιούχους μέσω πρόωρων συνταξιοδοτήσεων.
Η πλειοψηφία τους, ανέβηκαν κοινωνική τάξη κοπιάζοντας ελάχιστα και απόλαυσαν υλικό επίπεδο ζωής το οποίο δεν άξιζαν, και το γνωρίζουν, με δημόσιο χρήμα, χρήμα που όμως το κράτος δανειζόταν. Αλλά αυτό ουδέποτε τους απασχόλησε επί τριάντα πέντε χρόνια, το θεώρησαν και το θεωρούν φυσιολογική κατάσταση. Όταν καταδείχθηκε ότι δεν ήταν φυσιολογική, όταν ήρθε ο λογαριασμός, όταν επιπλέον δανεικά ήταν αδύνατο να ληφθούν άρα η προσωπική τους ευζωία ετίθετο εν κινδύνω, αρνήθηκαν να το αποδεχθούν. Εκείνο που επιζητούν είναι επιστροφή στο ανέφελο 2008. Και για να το επιτύχουν έφεραν στην εξουσία πρώτα τον ΓΑΠ και τώρα τον Τσίπρα.
Ο Τσίπρας πίστευε ότι η εκλογή του καθιστά το αίτημα των ακολούθων του διεθνές δίκαιο, στο οποίο οφείλει να υποταχθεί κάθε κρατική υπόσταση και κάθε χρηματοπιστωτικός οργανισμός. Πίστευε ότι η σημαντική γεωπολιτική θέση της χώρας, τα φλερτ με Ρωσσία, Κίνα, BRICS, ο φόβος για το «ξήλωμα του πουλόβερ» του ευρώ θα έκαναν τους πάντες να γονατίσουν.
Και, πρώτον, να του χαρίσουν τα χρέη, δεύτερον, να συνεχίσουν να τον χρηματοδοτούν. Έτσι ώστε να μην θιγεί το επίπεδο ζωής των ακολούθων του, να ανοίγει νέες δημόσιες υπηρεσίες διορίζοντας κομματικούς πιστούς, να επαναπροσλαμβάνει την πελατεία Κατρούγκαλου. Αυτή είναι η «πολιτική λύση» που εμμονικά ζητά, μια στο μιλητό απαίτηση «δώστε μου λεφτά». Χωρίς όρους, χωρίς έγγραφες προτάσεις με αριθμούς, χωρίς αξιολόγηση, αυτό είχαν μάθει από το 1981 για πραγματικότητα.
Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα το «παράλογο» ή «ακατανόητο» στην πολιτική συμπεριφορά του Τσίπρα, όπως διαβάζω σε αναλύσεις, είναι απολύτως ευθυγραμμισμένη με το αίτημα των ακολούθων του. Δώστε μας λεφτά να συνεχίσουμε να περνάμε καλά, με άλλοθι την επίκληση μιας ανθρωπιστικής κρίσης η οποία όμως δεν αγγίζει τους κρατικοδίαιτους ακολούθους του Τσίπρα, παρά τον τομέα της ιδιωτικής οικονομίας ο οποίος βρίσκεται στο καναβάτσο αλλά ουδείς από την κυβέρνηση ενδιαφέρεται εμπράκτως.
Αντιθέτως, ακατανόητη και παράλογη είναι η απάθεια με την οποία παρακολουθούν τον εθνικό κατήφορο οι αστικές δυνάμεις. Αυτή τη στιγμή έχουμε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης από σοβαρότατο κίνδυνο για το καθεστώς, τη χώρα, το έθνος. Να θυμίσω δυσαρεστώντας ότι επί της ουσίας τίποτα το διαφορετικό από ό,τι σήμερα, εκτός από το ένοπλο της καταστάσεως, δεν συνέβαινε το 1946 με την απόπειρα εγκαθιδρύσεως λαϊκής δημοκρατίας. Τίποτα το διαφορετικό από το 1965-67. Εφτά χρόνια δικτατορίας υπέστησαν οι Έλληνες για να ανασχεθεί -ανεπιτυχώς- η υπονομευτική κοινωνικά δράση των ιδίων που σήμερα βρίσκονται στην εξουσία.
Όπως πάντα, η Αριστερά αδυνατεί να κατανοήσει τους διεθνείς συσχετισμούς ισχύος. Το 1944 πίστευε ότι θα επιβληθεί στον Τσώρτσιλ. Το 1946 ότι θα ανατρέψει τη Συμφωνία της Γιάλτας. Το 1967 ότι θα καταλύσει τα στρατόπεδα που είχε σχηματίσει ο Ψυχρός Πόλεμος (όταν οι εργοδότες τους τον επόμενο ακριβώς χρόνο έδειχναν στην Πράγα πως αυτό ήταν εκατέρωθεν αδύνατο). Σήμερα ότι οι Γερμανοί θα πληρώσουν άνευ όρων.
Το βασικό σφάλμα που κάνει ο Τσίπρας και το μικρονοϊκό επιτελείο του στην ανάλυση της κατάστασης είναι η παραδοχή πως μπορείς να εκβιάσεις τον ισχυρό. Οι ισχυροί δεν εκβιάζονται, αυτό αποτελεί και την ισχύ τους. Και έχει αποδειχθεί πως μάλλον είναι προτιμότερο να αποδεχθείς την πρώτη προσφορά του ισχυρού διότι η δεύτερη θα είναι χειρότερη – εκτός αν είσαι αποφασισμένος να χύσεις το αίμα σου. Εδώ ακριβώς βρίσκεται ο Τσίπρας και δυστυχώς η χώρα.
Ο ανεπρόκοπος συρφετός φαντασιώνεται ότι είναι καπεταναίοι του ΕΛΑΣ που αντιστέκονται με τη σειρά τους ξανά στους Γερμανούς κατακτητές. Ενώ οι φήμες για σχεδιασμούς που οδηγούν σε ρήξη με την Ευρωζώνη και υιοθέτηση του Ισλανδικού μοντέλου χρεοκοπίας δεν μπορεί να διασταυρωθεί πόσο βάσιμες είναι, αλλά σίγουρα η επιλογή απηχεί τις πεποιθήσεις της πλειοψηφίας της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ και οι εθνικοποιήσεις τραπεζών τους ενθουσιάζουν. Όμως ο βασικός παράγων της ισλανδικής ανάκαμψης, εκτός από το μικρό μέγεθος της οικονομίας και την εξωτερική βοήθεια, υπήρξε ότι οι Ισλανδοί στράφηκαν ξανά σε αυτό που παραδοσιακά έκαναν και είχαν εγκαταλείψει, την αλιεία βακαλάου. Εδώ σε περίπτωση ρήξης εξωτερική βοήθεια δεν μπορεί να υπάρξει και οι ΣΥΡΙΖΑίοι απλά θέλουν να κάθονται. Οι ιδιωτικές επενδύσεις έχουν αποκλειστεί, η Βαλαβάνη μίλησε μόνο για δημόσιες.
Από την πλευρά τους οι Ευρωπαίοι δεν είχαν ούτε κατ’ ελάχιστο αντιληφθεί με τί και ποιους θα είχαν να κάνουν. Κάποιες μυστικές δηλώσεις μετανοίας για την υπονόμευση της προηγούμενης κυβέρνησης είναι άχρηστες. Τώρα όμως βρίσκονται αντιμέτωποι με μια καρκινική για την Ευρωζώνη κατάσταση η οποία δεν μπορεί να συνεχιστεί επ’ άπειρον χωρίς να έχουν απώλειες, με πρώτη την απώλεια την πίστης για το ευρώ. Δεν μπορεί λοιπόν να αποκλείεται ένα τελεσίγραφο ή ένας «ξαφνικός θάνατος» αλά Κύπρο, τις συνέπειες του οποίου θα πληρώσουν καταλυτικά ακριβώς εκείνοι που υπέστησαν έως σήμερα τα πάνδεινα. Με αχαρτογράφητη την μετέπειτα πορεία.
Το ότι έπρεπε λοιπόν να πει ένας ξένος αξιωματούχος πως «το παιδί είναι βλαμμένο» είναι το αντίστοιχο με τον μικρό και το «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Όλοι το βλέπουν, κανένας δυστυχώς δεν το λέει, εκτός από μερικούς σαν τον Πάγκαλο και τον Τζήμερο που για το συγκεκριμένο, αδίκως, χαρακτηρίζονται οι «τρελλοί του χωριού».
Η χλιαρή λοιπόν αντιμετώπιση της διακυβέρνησης Τσίπρα, η οποία απαιτεί ακατάπαυστη πολιτική αντιπαράθεση, συνιστά επικίνδυνη παράλειψη. Πλέον δεν είναι θέμα πολιτικό, είναι θέμα δαρβινικά υπαρξιακό. Η ελληνική κοινωνία έχει τις δυνάμεις για να επιβιώσει; Νοούμενη ως οργανισμός, έχει τις δυνάμεις να εξουδετερώσει τα καταστροφικά για την εθνική οντότητα πολιτικά υποκείμενα, ό,τι ακριβώς κάνουν τα λευκά αιμοσφαίρια στα βακτήρια εντός του ανθρωπίνου οργανισμού;
Η θεσμική εξάπαντος αποδοχή του εκλογικού αποτελέσματος δεν μπορεί να θεωρείται ταμπού. Τα δικαστήρια ακυρώνουν εμπορικές πράξεις οι οποίες αποδεικνύεται ότι αποτελούν προϊόν εξαπάτησης. Και το αποτέλεσμα της 25ης Ιανουαρίου υπήρξε προϊόν πολιτικής εξαπάτησης. Αλλά κυρίως οδήγησε τη χώρα σε μοναδική διεθνή απομόνωση και ανίκανη να υποστηρίξει οικονομικά την ύπαρξη της. Τούρκοι, Αλβανοί, Σκοπιανοί, ακόμα και οι «πεθαμένοι» Βούλγαροι υπόρρητα, διαγκωνίζονται για την στιγμή που η οικονομική ανέχεια θα οδηγήσει σε αποδεδειγμένη αδυναμία να υπερασπίσουμε την επικράτειά μας.
Προσπαθούμε να καταλήγουμε με προτάσεις και λύσεις, όχι μόνο αναλύσεις. Αλλά σε ένα τοπίο με τον ΣΥΡΙΖΑ μοναδικό πρωταγωνιστή ό,τι και να προταθεί καθίσταται μάταιο. Πολιτικά προέχει η σύσταση ταχύτατα ενός μετώπου αντι-ΣΥΡΙΖΑ. Αντί να παρακολουθείτε και να ακολουθείτε, διοργανώστε έστω μια διαδήλωση κατσαρόλας. Αν και αυτό σας είναι ανέφικτο, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ αφεθεί αδιατάρακτα ανεξέλεγκτος, σε λίγο οι κατσαρόλες δεν θα έχουν χρεία για τους πεινασμένους.
Του Προφήτη
Ο Τσίπρας πίστευε ότι η εκλογή του καθιστά το αίτημα των ακολούθων του διεθνές δίκαιο, στο οποίο οφείλει να υποταχθεί κάθε κρατική υπόσταση και κάθε χρηματοπιστωτικός οργανισμός. Πίστευε ότι η σημαντική γεωπολιτική θέση της χώρας, τα φλερτ με Ρωσσία, Κίνα, BRICS, ο φόβος για το «ξήλωμα του πουλόβερ» του ευρώ θα έκαναν τους πάντες να γονατίσουν.
Και, πρώτον, να του χαρίσουν τα χρέη, δεύτερον, να συνεχίσουν να τον χρηματοδοτούν. Έτσι ώστε να μην θιγεί το επίπεδο ζωής των ακολούθων του, να ανοίγει νέες δημόσιες υπηρεσίες διορίζοντας κομματικούς πιστούς, να επαναπροσλαμβάνει την πελατεία Κατρούγκαλου. Αυτή είναι η «πολιτική λύση» που εμμονικά ζητά, μια στο μιλητό απαίτηση «δώστε μου λεφτά». Χωρίς όρους, χωρίς έγγραφες προτάσεις με αριθμούς, χωρίς αξιολόγηση, αυτό είχαν μάθει από το 1981 για πραγματικότητα.
Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα το «παράλογο» ή «ακατανόητο» στην πολιτική συμπεριφορά του Τσίπρα, όπως διαβάζω σε αναλύσεις, είναι απολύτως ευθυγραμμισμένη με το αίτημα των ακολούθων του. Δώστε μας λεφτά να συνεχίσουμε να περνάμε καλά, με άλλοθι την επίκληση μιας ανθρωπιστικής κρίσης η οποία όμως δεν αγγίζει τους κρατικοδίαιτους ακολούθους του Τσίπρα, παρά τον τομέα της ιδιωτικής οικονομίας ο οποίος βρίσκεται στο καναβάτσο αλλά ουδείς από την κυβέρνηση ενδιαφέρεται εμπράκτως.
Αντιθέτως, ακατανόητη και παράλογη είναι η απάθεια με την οποία παρακολουθούν τον εθνικό κατήφορο οι αστικές δυνάμεις. Αυτή τη στιγμή έχουμε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης από σοβαρότατο κίνδυνο για το καθεστώς, τη χώρα, το έθνος. Να θυμίσω δυσαρεστώντας ότι επί της ουσίας τίποτα το διαφορετικό από ό,τι σήμερα, εκτός από το ένοπλο της καταστάσεως, δεν συνέβαινε το 1946 με την απόπειρα εγκαθιδρύσεως λαϊκής δημοκρατίας. Τίποτα το διαφορετικό από το 1965-67. Εφτά χρόνια δικτατορίας υπέστησαν οι Έλληνες για να ανασχεθεί -ανεπιτυχώς- η υπονομευτική κοινωνικά δράση των ιδίων που σήμερα βρίσκονται στην εξουσία.
Όπως πάντα, η Αριστερά αδυνατεί να κατανοήσει τους διεθνείς συσχετισμούς ισχύος. Το 1944 πίστευε ότι θα επιβληθεί στον Τσώρτσιλ. Το 1946 ότι θα ανατρέψει τη Συμφωνία της Γιάλτας. Το 1967 ότι θα καταλύσει τα στρατόπεδα που είχε σχηματίσει ο Ψυχρός Πόλεμος (όταν οι εργοδότες τους τον επόμενο ακριβώς χρόνο έδειχναν στην Πράγα πως αυτό ήταν εκατέρωθεν αδύνατο). Σήμερα ότι οι Γερμανοί θα πληρώσουν άνευ όρων.
Το βασικό σφάλμα που κάνει ο Τσίπρας και το μικρονοϊκό επιτελείο του στην ανάλυση της κατάστασης είναι η παραδοχή πως μπορείς να εκβιάσεις τον ισχυρό. Οι ισχυροί δεν εκβιάζονται, αυτό αποτελεί και την ισχύ τους. Και έχει αποδειχθεί πως μάλλον είναι προτιμότερο να αποδεχθείς την πρώτη προσφορά του ισχυρού διότι η δεύτερη θα είναι χειρότερη – εκτός αν είσαι αποφασισμένος να χύσεις το αίμα σου. Εδώ ακριβώς βρίσκεται ο Τσίπρας και δυστυχώς η χώρα.
Ο ανεπρόκοπος συρφετός φαντασιώνεται ότι είναι καπεταναίοι του ΕΛΑΣ που αντιστέκονται με τη σειρά τους ξανά στους Γερμανούς κατακτητές. Ενώ οι φήμες για σχεδιασμούς που οδηγούν σε ρήξη με την Ευρωζώνη και υιοθέτηση του Ισλανδικού μοντέλου χρεοκοπίας δεν μπορεί να διασταυρωθεί πόσο βάσιμες είναι, αλλά σίγουρα η επιλογή απηχεί τις πεποιθήσεις της πλειοψηφίας της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ και οι εθνικοποιήσεις τραπεζών τους ενθουσιάζουν. Όμως ο βασικός παράγων της ισλανδικής ανάκαμψης, εκτός από το μικρό μέγεθος της οικονομίας και την εξωτερική βοήθεια, υπήρξε ότι οι Ισλανδοί στράφηκαν ξανά σε αυτό που παραδοσιακά έκαναν και είχαν εγκαταλείψει, την αλιεία βακαλάου. Εδώ σε περίπτωση ρήξης εξωτερική βοήθεια δεν μπορεί να υπάρξει και οι ΣΥΡΙΖΑίοι απλά θέλουν να κάθονται. Οι ιδιωτικές επενδύσεις έχουν αποκλειστεί, η Βαλαβάνη μίλησε μόνο για δημόσιες.
Από την πλευρά τους οι Ευρωπαίοι δεν είχαν ούτε κατ’ ελάχιστο αντιληφθεί με τί και ποιους θα είχαν να κάνουν. Κάποιες μυστικές δηλώσεις μετανοίας για την υπονόμευση της προηγούμενης κυβέρνησης είναι άχρηστες. Τώρα όμως βρίσκονται αντιμέτωποι με μια καρκινική για την Ευρωζώνη κατάσταση η οποία δεν μπορεί να συνεχιστεί επ’ άπειρον χωρίς να έχουν απώλειες, με πρώτη την απώλεια την πίστης για το ευρώ. Δεν μπορεί λοιπόν να αποκλείεται ένα τελεσίγραφο ή ένας «ξαφνικός θάνατος» αλά Κύπρο, τις συνέπειες του οποίου θα πληρώσουν καταλυτικά ακριβώς εκείνοι που υπέστησαν έως σήμερα τα πάνδεινα. Με αχαρτογράφητη την μετέπειτα πορεία.
Το ότι έπρεπε λοιπόν να πει ένας ξένος αξιωματούχος πως «το παιδί είναι βλαμμένο» είναι το αντίστοιχο με τον μικρό και το «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Όλοι το βλέπουν, κανένας δυστυχώς δεν το λέει, εκτός από μερικούς σαν τον Πάγκαλο και τον Τζήμερο που για το συγκεκριμένο, αδίκως, χαρακτηρίζονται οι «τρελλοί του χωριού».
Η χλιαρή λοιπόν αντιμετώπιση της διακυβέρνησης Τσίπρα, η οποία απαιτεί ακατάπαυστη πολιτική αντιπαράθεση, συνιστά επικίνδυνη παράλειψη. Πλέον δεν είναι θέμα πολιτικό, είναι θέμα δαρβινικά υπαρξιακό. Η ελληνική κοινωνία έχει τις δυνάμεις για να επιβιώσει; Νοούμενη ως οργανισμός, έχει τις δυνάμεις να εξουδετερώσει τα καταστροφικά για την εθνική οντότητα πολιτικά υποκείμενα, ό,τι ακριβώς κάνουν τα λευκά αιμοσφαίρια στα βακτήρια εντός του ανθρωπίνου οργανισμού;
Η θεσμική εξάπαντος αποδοχή του εκλογικού αποτελέσματος δεν μπορεί να θεωρείται ταμπού. Τα δικαστήρια ακυρώνουν εμπορικές πράξεις οι οποίες αποδεικνύεται ότι αποτελούν προϊόν εξαπάτησης. Και το αποτέλεσμα της 25ης Ιανουαρίου υπήρξε προϊόν πολιτικής εξαπάτησης. Αλλά κυρίως οδήγησε τη χώρα σε μοναδική διεθνή απομόνωση και ανίκανη να υποστηρίξει οικονομικά την ύπαρξη της. Τούρκοι, Αλβανοί, Σκοπιανοί, ακόμα και οι «πεθαμένοι» Βούλγαροι υπόρρητα, διαγκωνίζονται για την στιγμή που η οικονομική ανέχεια θα οδηγήσει σε αποδεδειγμένη αδυναμία να υπερασπίσουμε την επικράτειά μας.
Προσπαθούμε να καταλήγουμε με προτάσεις και λύσεις, όχι μόνο αναλύσεις. Αλλά σε ένα τοπίο με τον ΣΥΡΙΖΑ μοναδικό πρωταγωνιστή ό,τι και να προταθεί καθίσταται μάταιο. Πολιτικά προέχει η σύσταση ταχύτατα ενός μετώπου αντι-ΣΥΡΙΖΑ. Αντί να παρακολουθείτε και να ακολουθείτε, διοργανώστε έστω μια διαδήλωση κατσαρόλας. Αν και αυτό σας είναι ανέφικτο, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ αφεθεί αδιατάρακτα ανεξέλεγκτος, σε λίγο οι κατσαρόλες δεν θα έχουν χρεία για τους πεινασμένους.
Του Προφήτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου