Εκεί μετά το θρυλικό γεφύρι της Άρτας, είδα, τέσσερις μήνες μετά τις εκλογές, απείραχτες σε διαφημιστικά πλαίσια πολλές αφίσες του ΣΥΡΙΖΑ με το «Η ελπίδα έρχεται». Μπορεί να είναι και η περηφάνεια που ο νομός είναι τόπος καταγωγής του Πρωθυπουργού αλλά ήδη, δυστυχώς, το σύνθημα, αν του προσθέσεις τα λοιπά περιχύματα του σκισίματος του Μνημονίου, «μ’ ένα άρθρο, μ’ ένα νόμο» κλπ, εκτός από τραγικά ειρωνικό, πληροί πλέον την αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση του μη προβλεπόμενου εγκλήματος της πολιτικής απάτης. Παράσταση ψευδών γεγονότων ως αληθών, εν γνώσει σου της αναληθείας, με σκοπό να προσποριστείς όφελος επί ζημία άλλου.
Αν στήσεις ανάποδα μια χαρτόκουτα στην Πειραιώς και ψειρίσεις μέχρι δεκάρα κανά άπληστο χαζοκούταβο, με τη συνδρομή τσιλιαδόρων και αβανταδόρου, τότε προβλέπονται βραχιόλια, εισαγγελέας και αυτόφωρο στην μαγευτική Ευελπίδων, πριν πας για προαυλισμό και συσσίτιο στο ξηρό και υγειινό κλίμα της γειτονιάς μου, του Κορυδαλλού. «Τρίτη, Πέμπτη μακαρόνια, φάτε μάγκες, βγάλτε χρόνια και την Κυριακή έχει κρέας, τζάμπα είναι κι ο κουρέας», έλεγε βαρύ ρεμπέτικο του μεσοπολέμου.
Αν όμως το όφελος είναι πολιτικό, τουτέστιν οι ψήφοι και η λάγνα εξουσία και τα ψεύδη πολιτικός αέρας κοπανιστός, ο δε εξαπατηθείς είναι ολόκληρος λαός, τότε είσαι ατιμώρητος και το πολύ – πολύ να πας στην αντιπολίτευση ή σπίτι σου.
Έχω την αμυδρά υποψία, πως αν ο Αλέξης μπορούσε να γυρίσει πίσω τον χρόνο, μπορεί και να τον ψήφιζε τον Σταύρο Δήμα και θα έβαζε τον Λαφαζάνη και τον Λαπαβίτσα να γράψουν 100 φορές σε κόλλες αναφοράς το email Χαρδούβελη, για να το εμπεδώσουν. Τώρα βλέπει όλες τις πομφόλυγες που έλεγε να πέφτουν μία – μία καταγής σαν μαραμένα σύκα. Μέχρι και ο Γιάνης ξεχάστηκε προχθές και είπε την κακιά λέξη Τρόϊκα. Το που θα καταλήξουμε, με την θέση μας πιο αδύναμη και αυτοϋπονομευμένη μετά από τέσσερις μήνες ερασιτεχνικής μπαρμπερικής στου κασίδη λαού το κεφάλι, θα το ξέρουμε σύντομα. Ήδη πάντως είναι φανερό πως οι σύντροφοι, στο δίλημμα «αγραβάτωτο στυλ Αχμαντινεζάντ ή γραβάτα;», θα απαντήσουν αγέρωχα φορώντας παπιγιόν, έχοντας προσκυνήσει όσους έβριζαν και φιλήσει όπου έφτυναν. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να πουλάς ψεύτικη ελπίδα στους απελπισμένους, διότι σίγουρα είναι αδύνατον να μην υπάρχουν στο κόμμα τους και στην κυβέρνηση κάποιοι που να μην ήξεραν πως τα περισσότερα που έταζαν δεν γίνονται. Απλά σκέφτηκαν «ας αγοράσουν η πλέμπα κι οι θυμωμένοι αστοί το πέτσινο παραμύθι και βλέποντας και κάνοντας». Και τώρα η χώρα γίνεται καρπαζοεισπράκτορας.
Υπάρχουν όμως και πολλοί, το βλέπεις, που το πίστευαν. Νόμιζαν πως βρίσκονται εφ’ όπλου λόγχη έξω από τα Χειμερινά Ανάκτορα και μερικοί ενδοκομματικοί ήδη βλέπουν τον Τσίπρα ως Κερένσκυ, άτολμο σοσιαλδημοκράτη. Γαλουχημένοι με όλη την μυθολογία και τις καταστροφικές πλάνες της Αριστεράς, διαμαρτύρονται για την φαλκίδευση της καθαρότητας του προγράμματος, το οποίο νόμιζαν πως θα ψαρώσει όλη την Ευρώπη και το ΔΝΤ και θα μας τα ακουμπούσαν απνευστί για να το υλοποιήσουμε. Τελικά μας κοιτάνε να βολοδέρνουμε ταπί και ψύχραιμοι. Απατεώνες ή βλάκες λοιπόν; Για τον λαό εκ του αποτελέσματος δεν θα κάνει διαφορά.
Φαήλος Κρανιδιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου