Ο Kostas Tagaras γράφει:
Μια μικρή περιπέτεια σχετική με το ολοκαύτωμα πού υπέστη το χωριό μας κατά την κατοχή των Γερμανών.
Στης 6/7/1944 στη θέση Ρασκύφτη στο Κηπουριό Γρεβενών εγκαταλείψαμε το χωριό κατά την περίοδο της Γερμανικής κατοχής και καταφύγαμε στις καλύβες μας δίπλα στα χωράφια μαζί με πολλές άλλες οικογένειες. Σχεδόν κάθε μέρα έβγαιναν τα παιδιά και έπαιζαν σε ένα χώρο ανάμεσα στα δέντρα όπου δεν ήταν ορατό από της επίγειες δυνάμεις των Γερμανών. Εκείνο το πρωινό ο Γιάννης ένα παιδί 9 χρ, επιφορτισμένο με την επιμέλεια του μικρότερου αδερφού 2 χρ Κώστα τον έβαλε στους ώμους του με περασμένα τα πόδια του ανάμεσα στο λαιμό του και πήγαινε να συναντήσει τά άλλα παιδιά για να παίξουν, ξαφνικά βλέπει μπροστά του πολλά άτομα να κλαίνε και να ουρλιάζουν περιστοιχισμένα από μια ομάδα Γερμανών που τους κατεύθυναν στη θέση Σαυραπόδι. Βλέποντας αυτή την κατάσταση ο Γιάννης γύρισε πίσω ακολουθούμενος από έναν Γερμανό οπού πυροβολούσε με το αυτόματο όπλο και παροτρύνθηκε από τον συγχωριανό Θ Φουρλατάρα να φύγει γιατί όπως τους είπε δεν θα μπορουσαν να τον πιάνουν οι σφαίρες του Γερμανου και να πάει προς το μέρος πού πιθανόν θα ήταν ο πατέρας μας. Σε κάποια απόσταση 20 μ περίπου ήταν ένα ρέμα το οποίο το έβλεπε σαν διαφυγή σωτηρίας φτάνοντας εκεί χάνει την ισορροπία του γλιστράει και πέφτει, αμέσως σηκώνετε βάζει στον λαιμό του τον μικρό και χωρίς να σκεφτεί το ρητό ο σώζων εαυτόν σωθήτω, ακολούθησε το ρέμα για κάμποσα μέτρα ώσπου μπήκε στο πυκνό δάσος και ξέφυγε από την καταδίωξη. Εν τω μεταξύ πέφτοντας στο ρέμα είδε σταγόνες αίμα στα γόνατα του μικρού αλλά δεν υπήρχε χρόνος να διερευνήσει γιατί προτεραιότητα εκείνη την στιγμή ήταν ή ζωή, όταν σε λίγα λεπτά βρήκε τον πατέρα και διαπίστωσαν ότι με το πέσιμο άνοιξε μόνο η μύτη και δεν ήταν τραύμα από σφαίρα. Τόν ρώτησε τότε ο πατέρας πού είναι τά άλλα αδέλφια ο Δημήτρης και ό Τριαντάφυλλος και του είπε δεν τους είδα καθόλου σήμερα πατέρα. Εν τω μεταξύ όλοι οι χωριανοί πού ήταν σ΄αυτήν την περιοχή παρακολουθούσαν με αγωνία την έκβαση των ομήρων.
Κατά το απόγευμα μαύροι καπνοί και φλόγες έβγαιναν από την καλύβα του Γιάννη Ελευθέρου. Είχαν βάλει μέσα τους ομήρους πού είχαν πιάσει στη θέση ΡΑΣΚΥΦΤΗ τους πυρπόλησαν όλους και δεν επέζησε κανένας, κάηκαν ζωντανοί .Όταν έπεσε για τά καλά το σκοτάδι άρχισαν δειλά δειλά να εμφανίζονται χωριανοί που είχαν ξεφύγει ανάμεσά τους και τα άλλα δύο αδέρφια μου. Όλα αυτά μου τα εξιστόρησε ο Γιάννης πολύ αργότερα όταν μεγάλωσα κάπως . Και όταν τον ρώτησα για την αντοχή και τα ψυχικά αποθέματα, μου είπε όση ώρα διήρκησε το περιστατικό δεν καταλάβαινα αν πατούσα κάτω στη γή η σερνόμουν παρά μόνο όταν βρήκα τον πατέρα μας και είδα πώς γλιτώσαμε μου κόπηκαν τά γόνατα και ο χρόνος που ήταν να να φτάσω κοντά του μου φάνηκε αιώνας. Όλο αυτό το περιστατικό θα σας φανεί σαν παραμύθι αλλά δυστυχώς δε ηταν. Γι’ αυτό σήμερα μαζευτήκαμε στο εξωκλήσι πού φτιάξαμε γι’ αυτό τον λόγο, και κάθε χρόνο σύσσωμοι όλοι οι συντοπίτες αποτίνουμε φόρο τιμής στα γυναικόπαιδα πού χάθηκαν άδικα από την θηριωδία των Γερμανών και ξορκίζουμε το κακό.
Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στον αδερφό μου Γιάννη που έφυγε πριν κάμποσα χρόνια για τά πάνδεινα που τράβηξε κουβαλώντας με στους ώμους του με αποτέλεσμα τελικά να σωθούμε από την πυρπόληση πού ήταν βέβαια αν είχαμε πιαστεί και εμείς όμηροι.
ΚΗΠΟΥΡΕΙΟ 12 .7. 2015
Δείτε φωτογραφίες:
Από το facebook του:
Πολιτιστικός Σύλλογος Κηπουριού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου