μπορούν ούτε το όμορφο καλοκαίρι να απολαύσουν. Κόσμος δεν πάει διακοπές, περιμένει τις εξελίξεις, βλέπει τηλεόραση ώρες, βρίσκεται διαρκώς με κομμένη την ανάσα.
Θα καταρρεύσει η χώρα; Τι μνημόνιο θα έχει; Ποιοι και πόσο θα πληρώσουν τον λογαριασμό; Θα έχουμε δραχμή; Θα μας αγοράσουν οι ξένοι;
Ένα σήριαλ που προκαλεί έμφραγμα και που πλέον κάνει το βίο αβίωτο. Πόσους ανθρώπους δεν ακούσατε τα τελευταία χρόνια να λένε «θα φύγω από την Ελλάδα, δεν αντέχω να ζω σε μια χώρα που με καταστρέφει καθημερινά. Που μου διαλύει τα όνειρα».
Πολλοί θα πουν ότι όποιος επιλέγει να φύγει από την Ελλάδα είναι δειλός και δεν κάθεται να το παλέψει. Όμως, δεν είναι έτσι. Οι νέοι κυρίως, που δεν πρόλαβαν να γίνουν… λαμόγια δεν αντέχουν να πληγώνονται καθημερινά. Δεν μπορούν να ζουν σε μια χώρα που κάθε μέρα τους πληγώνει και δεν τους… πληρώνει. Και οι γονείς τους, εκείνοι που δεν ήταν κομματόσκυλα, βολεμένοι, παρτάκηδες, δημόσιοι υπάλληλοι του «πέρα βρέχει», συνδικαλισταράδες της αλητείας, λαμόγια με το χέρι απλωμένο κάνουν ό,τι μπορούν να διώξουν τα παιδιά τους από αυτή τη χώρα που δεν διορθώνεται παρά την… Μικρασιατική καταστροφή του 21ου αιώνα που βιώνει.
Που συνεχίζει να μην τηρεί κανέναν κανόνα και λειτουργεί με το έτσι γουστάρω ρε. Που στους δρόμους τσακώνεται για ψύλλου πήδημα και πετάει κι ένα «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε».
Που πάει και ψηφίζει «όχι» χωρίς να ξέρει το γιατί και μετά περνά από το ΑΤΜ να πάρει κανένα πενηντάρικο από τα δικά του λεφτά τα οποία είναι δεσμευμένα γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ του τα δέσμευσε αλλά πήγαν να πανηγυρίσουν στο Σύνταγμα.
Που συνεχίζει να κλέβει το κράτος φοροδιαφεύγοντας και αφήνοντας τα κορόιδα να πληρώσουν και πάλι. Που κάνει τα πάντα για να γλιτώσει το σπίτι του, ακόμη κι αν η φωτιά καίει το σπίτι του γείτονα.
Που δεν τηρεί κανένα κανόνα ευπρέπειας και μετέρχεται κάθε πρακτικής αρκεί να «σκοτώσει» τον διπλανό, τον συνάδελφο, τον συνέλληνα προκειμένου να γλιτώσει ο ίδιος.
Που κτίζει μεζονέτες με βρόμικα λεφτά και κάνει και πολεοδομικές παραβάσεις αλλά κανείς δεν τον βάζει φυλακή. Που αφήνει πολεοδόμους, εφοριακούς και άλλους υπαλλήλους σε καίρια πόστα να έχουν σπιταρόνες και εξοχικά στη Μύκονο και να ζουν άνετα με 1.500 ευρώ, λες κι αυτό είναι κάτι φυσιολογικό.
Που βρομίζει τους δρόμους, δεν σέβεται τις πλατείες, τις παιδικές χαρές, τους χώρους για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τους συνταξιούχους, τους ηλικιωμένους που κλαίνε έξω από την πόρτα μιας τράπεζας ή ενός φαρμακείου.
Μια Ελλάδα που δεν σέβεται ούτε τα λαμπρά μυαλά των Ελληνόπουλων που έχουν 10 πτυχία αλλά δουλεύουν σερβιτόροι και καθαρίστριες στον ιδιωτικό τομέα με 400 ευρώ το μήνα και όχι με 2.000 όπως κάποιοι άλλοι.
«Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει», λένε όλο και περισσότεροι Έλληνες οι οποίοι αγαπούν την πατρίδα τους, θα έδιναν το αίμα τους γι’ αυτήν, που θα υπερασπίζονταν κάθε κομμάτι ουρανού και θάλασσας. Αλλά που θέλουν να φύγουν γιατί απλά δεν αντέχουν άλλο. Και το τέλος πλησιάζει…
Όπως λέει και ένα παλιό καλό τραγούδι «Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο, κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει». Βουλιάζουμε αλλά δεν αλλάζουμε…
Αntinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου