Η Κοιλάδα των Ρόδων είναι ένα βιβλίο γραμμένο από το μέλλον στο σήμερα.
Το 1922 ο συγγραφέας του βιβλίου, Ελβετός φιλέλλην μέ Αυστριακές καταβολές,
ο Πάουλ Αμαντέους Ντήναχ (Paul Amadeus Dienach) ήρθε στην Αθήνα του μεσοπολέμου.
Μετά από ένα ατύχημα πέφτει σε ληθαργικό ύπνο (κλινικά νεκρός για 15 λεπτά).
Η συνείδησή του κάνει άλμα στον χρόνο. Μεταφέρεται λοιπόν στο έτος 3906 μ.Χ. διατηρώντας παράλληλα την συνείδηση του εαυτού του.
Έχει μεταβιωθεί στον φυσικό επιστήμονα Ανδρέα Νόρθαμ.
Την εμπειρία του αυτή, από όσα βίωσε και έμαθε για την ιστορία που ακόμα δεν έχουμε ζήσει, την κατέγραψε υπό μορφή σημειώσεων ημερολογίου στη μητρική του γλώσσα και παρέδωσε τα χειρόγραφα στον μετέπειτα πρύτανη της Παντείου Γεώργιο Παπαχατζή.
Πέθανε από φυματίωση το 1924 σε ηλικία 38 ετών στην Αθήνα ή στην πατρίδα του.
Τα χειρόγραφα αυτά μαζί με κάποια τετράδια σημειώσεων του 1918-1922 μεταφράσθηκαν στην Ελλάδα από τον Παπαχατζή με τον τίτλο «Κοιλάδα των Ρόδων».
Αναφερόμενος στον 21ο αιώνα, ο Ντήναχ μιλάει για έναν παγκόσμιο πόλεμο που θα προκληθεί εξαιτίας του υπερπληθυσμού. Αναφέρεται επίσης σε οικονομικούς πολέμους, που θα κατέληγαν σε κανονικούς, όπως και σε προσπάθειες δημιουργίας μεγάλων «ομοσπονδιών» που θα γνωρίσουν αντίσταση από εθνικιστικά κινήματα.
Η ανάμνησή του από το μέλλον – προφητεία, που αφορά και την Ελλάδα (μετά τα γεγονότα του 21ου αιώνα), αναφέρει το εξής:
«…από τους σημιτικούς λαούς εκατόν είκοσι πάνω – κάτω εκατομμύρια Ισραηλινοί, οι πιο πολλοί από αυτούς εκχριστιανισμένοι, κρατούσανε τα οικονομικά και τα πολιτιστικά πρωτεία στη νοτιοδυτική Ασία, έχοντας αναπτύξει εκεί έναν υψηλής κλάσεως τεχνικοοικονομικό πολιτισμό, με κέντρο τους καθαγιασμένους εκείνους τόπους της παλιάς τους ένδοξης προπατορικής κοιτίδας.
Λατινογενείς πληθυσμοί, από τη νότια Αμερική κατά μέγιστο ποσοστό, είχανε αποικίσει την αφρικανική ήπειρο -όπου πολύ σπάνια κανένας έβλεπε τώρα πια νέγρους- σε όλες σχεδόν τις κεντρικές της περιοχές. Στις θαλπερές τώρα κι εμπρός -χάρη στον τεχνητό τους κλιματισμό- αρκτικές χώρες κυριαρχούσανε αδελφωμένοι Σουηδοί, Ρώσοι, Νορβηγοί, Αγγλοσάξωνες και άλλοι Βαλτικοί, ακόμα και Πολωνοί και Δανιμαρκέζοι και Καναδοί, ενώ η Ανταρκτική, με το ήπιο και κείνη τώρα «ανθρώπινης επέμβασης» κλίμα της, είχε αποικισθεί από απογόνους των Μπόερς κι ανατολικότερα από Αυστραλούς κι από Νεοζηλανδούς.
Η ανατολική Ασία κατεχόταν ολάκερη σε εκτάσεις απέραντες από Σλάβους που είχανε έρθει από τον βορρά, από απογόνους βορειοαμερικανών των δυτικών πολιτειών κι από πανσπερμία Ευρωπαίων, που χωρούσανε όλοι τους άνετα στις ευρύχωρες κείνες και εύφορες περιοχές…
Και τέλος στη λεκάνη της Μεσογείου θάλεγε κανένας πώς ξαναγραφότανε η αρχαία ιστορία: Η αμπώτιδα στη σημιτική και στην τουρανική πορεία συνεχίστηκε κι είχε συντελεστεί ένα είδος «εθνολογικής επιστροφής». Οι οσμανικοί πληθυσμοί (σ.σ. Τούρκοι) -που είχανε αλλοτινά κρούσει τις πύλες της Βιέννης- αποσύρονταν τώρα πέρα από τον Ταύρο και προς τη λίμνη του Βαν, ενώ οι αραβικοί -που είχανε κάποτε φτάσει ως την Ισπανία και που είχανε χτυπηθεί οι προπομποί τους σαρακηνοί στα 732 στο Πουατιέ από τον βασιλιά των Φράγκων Κάρολο Μαρτέλο- περιορίζονταν τώρα στις πέρα από την Ερυθρά Θάλασσα περιοχές της αρχικής τους εκκίνησης.
Οι Έλληνες πλημμυρίσανε τη Μικρασία, πολύ πιο βαθιά παρά στον καιρό των Ιώνων και των Αιολέων, ενώ στις εκκενωθείσες από τους Άραβες βορειοαφρικανικές περιοχές είχανε τώρα κατέβει οι Λατίνοι.
Κι επαναλήφθηκε εκεί στην Αφρική η ιστορία του 19ου προς τη δύση -Ίβηρες και Γάλλοι στους γνώριμους τόπους των παλιών τους αποικιών- κι η ιστορία η ρωμαϊκή ανατολικότερα -Ιταλοί στη Λιβύη και στην Κυρηναϊκή κι ως το Δέλτα του Νείλου κι ως τις Πυραμίδες, καθώς και στον καιρό του Αντώνιου και του Οκταβιανού.
Ένα τέτοιο κατασταλαγμένο εδαφικό Status Quo έγινε στον 23ο αιώνα αντικείμενο εγγυήσεως αναμεταξύ των λευκών από τα οικουμενικά κοινοβούλια της ομόσπονδης διακρατικής δημοκρατίας».
Σελίδες 504-505
tribune.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου