Το άρθρο το είχε γράψει ο Χρήστος Καπάταης, τώρα αντιπεριφερειάρχης νοτίου Τομέα Αττικής.
Τον Μάιο με είχαν ήδη καλέσει στο ΠΑΣΟΚ, που ήμουν στέλεχος, και προσπάθησαν να με «ζυμώσουν» για το μνημόνιο.
Μου είπαν τότε ότι «τι να κάνουμε», «αυτή είναι η Ευρώπη», «δεν έχουμε τους συσχετισμούς με το μέρος μας», «η δεξιά είναι πλειοψηφία, οι σοσιαλιστές είμαστε μειοψηφία», «να υπογράψουμε τώρα και να παλέψουμε να αλλάξουμε από μέσα την Ευρώπη» κ.α. Τότε δεν πείστηκα. Έκρινα ότι υπήρχε και άλλος δρόμος. Γενικώς, ως άνθρωπος, δεν πιστεύω στους μονόδρομους.
Έτσι, την ημέρα που ψηφιζόταν το πρώτο μνημόνιο στη Βουλή, εγώ διαδήλωνα απέξω (μαζί και με άλλους συντρόφους από το κοινωνικό – πατριωτικό ΠΑΣΟΚ) και κάπως έτσι πέρασα από τους πρώτους στον αντιμνημονιακό αγώνα.
Στη συνέχεια βρέθηκα με τον Αλέκο Αλαβάνο και το εγχείρημα της Ελεύθερης Αττικής. Ήμουν μέλος του Συντονιστικού. Δώσαμε έναν αγώνα, πήραμε 2,2%, ΟΚ, αυτά.
Σύντομα κατάλαβα ότι με τους ανθρώπους αυτούς, του ΣΥΡΙΖΑ, δουλειά δεν γινόταν. Φιλοσοφία ατελείωτη, άκαμπτες αγκυλώσεις, εμμονές, ιδεοληψίες, ανθρωποφοβία. Όχι όλοι, να είμαι ειλικρινής, οι περισσότεροι.
Από τα τέλη του 2010 ωρίμασε μέσα μου η πεποίθηση ότι μόνο αυτόνομα ο πατριωτικός κοινωνικός σοσιαλιστικός χώρος μπορούσε να δώσει λύσεις.
Αλλά ο σοσιαλιστικός χώρος τον «έπαιζε». Αντί να κοιτάξουν να συγκροτηθούν, έψαχναν μαγαζί να χωθούν. Και αντί να φτιάξουν ένα μεγάλο κόμμα, έστηναν μαγαζάκια. Πολλά μικρά μαγαζάκια.
Εν τω μεταξύ η δημαγωγία του κάθε τρελού κάλπαζε, οι ισχυροί έπαιζαν τα παιχνίδια τους, η χώρα έμπαινε όλο και βαθύτερα στην ύφεση.
Σε όλο αυτό το διάστημα συναντήθηκα πολιτικά με τον Δημήτρη Καζάκη, τον Θεόδωρο Κατσανέβα, και άλλους ανθρώπους. Παντού η ίδια παθογένεια. Συμφωνούσαμε ότι κάτι μεγάλο έπρεπε να γίνει αλλά αυτό δεν γινόταν.
Έτσι κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει τις ψήφους του κόσμου μας, της μεγάλης δημοκρατικής κοινωνικής πλειοψηφίας, και να γίνει κυβέρνηση, αφού εμείς οι σοσιαλιστές φανήκαμε ανάξιοι να δημιουργήσουμε το πολιτικό υποκείμενο.
Παράλληλα μπήκε στο παιχνίδι και η Χρυσή Αυγή, μια περιθωριακή συμμορία ξυρισμένων που μας προέκυψε κυβερνητικό κόμμα.
Ωστόσο, σήμερα εδώ που φτάσαμε, οφείλουμε να πούμε μια μεγάλη αλήθεια στους ανθρώπους.
Άλλο το 2010 άλλο το 2015. Το 2010 μας έπαιρνε για πολλά, το 2015 -όπως τα «τακτοποίησαν» Γιωργάκης, Παπαδήμος, Σαμαράς και Βενιζέλος- δεν μας παίρνει σχεδόν για τίποτα.
Ή μάλλον, για να είμαι ακριβής, δεν μας παίρνουν να γίνουν αυτά που λέγαμε το 2010. Πρέπει να βρεθεί νέα στρατηγική απεμπλοκής. Ό,τι ειπώθηκε το 2010 ως αντιμνημονιακός λόγος σήμερα δεν ισχύει, είναι άκυρος και άκαιρος.
Αυτοί που παριστάνουν τώρα τους επαναστάτες, κηρύττουν την επανάσταση που έπρεπε να είχε γίνει το 2010 με τα συνθήματα, τους όρους, τις αναλύσεις και τις λύσεις του 2010. Οι άνθρωποι βρίσκονται ΠΕΝΤΕ ολόκληρα χρόνια πίσω.
Σήμερα είναι άλλο το χρέος και κυρίως άλλο το παιχνίδι -ιδίως το γεωπολιτικό- κι όσοι δεν το αντιλαμβάνονται είναι επικίνδυνοι για τον λαό και τη χώρα.
Δίχως να θέλω να σας κουράσω με περισσότερα, και επειδή είμαι πάντα άνθρωπος των καθαρών λόγων, λέω ότι ο Αλέξης Τσίπρας αυτή τη στιγμή κάνει ό,τι μπορεί για να σώσει την κατάσταση. Και παράλληλα να διορθώσει (και τα δικά του) λάθη των πρώτων πέντε μηνών «δημιουργικής ασάφειας» του Γιάνη.
Γνωρίζω πράγματα που δεν τα αντέχει η κοινή γνώμη, οπότε σας ζητώ απλώς να εμπιστευθείτε αυτό που λέω.
Εάν πάλι δεν με πιστεύετε, υπάρχει και ο Λαφαζάνης, εξάλλου ούτε αυτός σας φανερώνει την εναλλακτική, αλλά κάποιοι πιστεύετε ότι έχει.
Ένα μόνο μπορώ να σας πω. Ο Αλέξης δεν είναι προδότης.
Πληρώνει ότι εμπιστεύθηκε λάθος ανθρώπους. Και συνεχίζει να πληρώνει ότι δεν διαγράφει όλα αυτά τα υστερικά τσόκαρα που τον διασύρουν.
Εύχομαι ο φίλος μου Αλέξης Τσίπρας, που ποτέ δεν του χαρίστηκα σε κριτική, να ξεκαθαρίσει σύντομα με τα εσωκομματικά τρολ που συνιστούν την Πλατφόρμα, πριν αυτοί οι παρανοϊκοί οδηγήσουν τη χώρα σε κοινωνική αστάθεια που όμοιά της δεν έχουμε ξαναδεί στη δική μας γενιά.
Γιατί εάν νομίζετε «μάγκες» μου ότι τα έχετε δει όλα, τότε σας λέω ότι το «έργο Συρία» στους δρόμους της Αθήνας δεν το έχετε δει. Και μην πεταχτεί κανείς εξυπνάκιας και πει ότι «τρομοκρατώ»!
Υπενθυμίζω πως σε ό,τι έγραψα αυτά τα πέντε χρόνια, ελάχιστες φορές έπεσα έξω!
Αυτά είχα να καταθέσω δημοσίως προς το παρόν, χρόνια πολλά για την Παναγιά, για τους χριστιανούς, για τους άλλους καλά μυαλά.
Στέφανος Μυτιληναίος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου