Το μεγάλο πουθενά

Πόσο πιο χαμηλά μπορεί να φτάσουμε;

Όπως όλοι γνωρίζουμε η επιλογή του κόμματος που θα ψηφίσουμε στις εκλογές γίνεται με διάφορα κριτήρια. Σίγουρα πάντως όχι με το πρόγραμμα το οποίο αν είναι
σκληρό ούτε που κάθεται να το διαβάσει ο Έλληνας. Θέλει ευκολία, όμορφα λόγια, «προγράμματα Θεσσαλονίκης», υποσχέσεις που κρατούν μια βραδιά.
Ένας από τους λόγους που ψηφίζει ο Έλληνας είναι και η προσωπικότητα του αρχηγού. Πόσο αρεστός είναι, τι δίνει στους πολίτες, αν αισθάνονται ασφάλεια μ’ αυτόν, αν πιστεύουν ότι είναι ο ηγήτορας κι όχι κανένας ψεύτης που θα τους κοροϊδέψει για ακόμη μια φορά.


Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων οι αρχηγοί των κομμάτων είναι τόσο χαμηλού επιπέδου που νομίζει κανείς ότι αυτή η χώρα δεν μπορεί να βγάλει άξιους, προκομμένους, δουλευταράδες και κυρίως πατριώτες που βάζουν το εθνικό συμφέρον πάνω από το προσωπικό και το κομματικό.

Μπορεί να φαίνεται υποκειμενικό και μπορεί να έγιναν τραγικά λάθη που ακύρωσαν την όποια προσπάθεια ξεκίνησε και δεν τέλειωσε ποτέ, όμως, ο Αντώνης Σαμαράς απέδειξε ότι μπορεί σε μια χώρα που έχει φτάσει στον πάτο να ξεχωρίσει με τον αγώνα του για μια καλύτερη Ελλάδα. Ας μπορέσει ο ψηφοφόρος απ’ όποια παράταξη κι αν είναι να δει πώς ήταν η χώρα πριν από 2 χρόνια και πώς είναι τώρα και θα καταλάβει.

Αλλά ας γυρίσουμε στις εκλογές που έρχονται και στο ποιοι είναι οι αρχηγοί οι οποίοι θα μας πείσουν να τους ψηφίσουμε. Ίσως τότε καταλάβουμε καλύτερα πώς θα μπορούσαμε να επιλέξουμε μια καλύτερη Ελλάδα και πώς οδηγούμαστε με γεωμετρική ταχύτητα στην καταστροφή.

Ο Αλέξης Τσίπρας:Ανεπάγγελτος. Ούτε ένα ένσημο και με μόνα… παράσημα τις καταλήψεις κι ένα πτυχίο μετά από αρκετά χρόνια. Παιδί του κομματικού σωλήνα, χωρίς αίσθηση της κοινωνίας και του πραγματικού κόσμου. Χαρισματικός στο να λέει ασύστολα ψέματα και να περνούν στον κόσμο. Τακτικιστής όσο δεν παίρνει, καλοσπουδαγμένος στα υπόγεια της ΚΝΕ και στα μπαράκια των Εξαρχείων. Κι όμως, είναι πρωθυπουργός σε μια ρημαγμένη χώρα και διεκδικεί να αποτελειώσει το καταστροφικό έργο που ξεκίνησε ως αποτέλεσμα της ασχετοσύνης του με τα οικονομικά.

Βαγγέλης Μεϊμαράκης: Επάγγελμα… πολιτικός. Καμιά 40αριά χρόνια στη ΝΔ, πάντα δεύτερο και τρίτο βιολί. Καλός για την παρέα, γνώστης των πολιτικών παιχνιδιών, λαϊκός και ταυτόχρονα λαϊκιστής εκεί που πρέπει. Παιδί του γαλάζιου κομματικού σωλήνα που ξέρει ποιους να στηρίζει και πότε ώστε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Συμπαθής αλλά πείτε μας ειλικρινά: Μπορεί να είναι ο ηγέτης που θα εμπνεύσει;

Σταύρος Θεοδωράκης: Επαγγελματίας της δημοσιογραφίας, αμόρφωτος σε σημείο λύπησης. Ξέρει καλά το παιχνίδι της επικοινωνίας, έχει καλά κονέ και στηρίγματα στον αγγελικό κόσμο των μίντια. Αλλά πείτε μας αν είναι δυνατόν να σταθεί στα πόδια του και να κυβερνήσει ή να… συγκυβερνήσει κάποιος που δεν ξέρει τίποτε παραπάνω από το «φώτα, κάμερα, πάμε». Αν η διακυβέρνηση της χώρας ήταν ρεπορτάζ με σακίδιο στην πλάτη τότε όλοι θα παίρναμε από ένα και θα τρέχαμε.

Φώφη Γεννηματά: Παιδί του κομματικού σωλήνα του ΠΑΣΟΚ, αν δεν ήταν κόρη ενός σημαντικού ανθρώπου δεν θα την ήξερε ούτε ο θυρωρός της. Χάρη στο όνομα αυτό πήρε αξιώματα και τώρα είναι πρόεδρος ενός ιστορικού κόμματος. Θέλει αλλά δεν μπορεί το κορίτσι που κι αυτό ουσιαστικά ανεπάγγελτο είναι ως εργαζόμενο στο δημόσιο που δεν πάτησε ποτέ και συνταξιούχος στα 45. Της έλαχε να πρέπει να στηρίξει ένα άθλιο κόμμα, πάλι καλά που μπορεί και μιλά.

Νίκος Μιχαλολιάκος: Ένα τεμπελόσκυλο της άκρας δεξιάς. Σκοτεινός τύπος, με υπόγειες διασυνδέσεις, πέραν των ναζιστικών του καταβολών. Αρχηγός ενός τσούρμου ατάκτων που δεν σέβονται κανέναν, που πουλάνε εθνικοφροσύνη και που εκμεταλλεύονται την κατάσταση μιας χώρας που βουλιάζει στην ανυποληψία και την καταστροφή. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος που ούτε βοθρατζής δεν θα μπορούσε να είναι διεκδικεί να είναι ξανά το τρίτο κόμμα με μεγάλα ποσοστά. Είναι η απόδειξη της υποβάθμισης του πολιτικού συστήματος και όλης της χώρας.

Δημήτρης Κουτσούμπας: Όπως και κάθε γραμματέας του ΚΚΕ… εκτός τόπου και χρόνου. Μιλά για την κοινωνία και δεν ξέρει τίποτε περισσότερο από στείρο συνδικαλισμό. Έχει θεοποιήσει τον Σταλινισμό των εκατομμυρίων νεκρών και πιστεύει ακόμη ότι αν η Ελλάδα γίνει Σοβιετία θα είναι καλύτερα. Σεβαστές οι απόψεις του και υποκλινόμαστε στη σταθερότητα των ιδεών του. Αλλά είναι δυνατόν να μιλάμε εν έτει 2015 με όρους 1950; Είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι, κυρίως νέοι που αισθάνονται ρίγη για τον… Ζαχαριάδη;

Παναγιώτης Λαφαζάνης: Ο νέος παίκτης των εκλογών δεν είναι και τόσο νέος. Καμιά 40αριά χρόνια επαγγελματίας πολιτικός, ανεπάγγελτος κι αυτός. Μιλά για λαϊκούς αγώνες, εργατιά, περήφανη Ελλάδα και άλλα τέτοια… συγκινητικά αλλά δεν έχει ιδέα τι πάει να πει μόχθος, ένσημα, ξενύχτια στην εργασία και όχι σε κάποιο κομματικό γραφείο στο οποίο λένε παρλαπίπες και κάνουν σχέδια επί χάρτου. Είναι δυνατόν ο κόσμος να πιστεύει ανθρώπους σαν κι αυτόν, τη Ζωή, τον Μπαρουφάκη ή τον Λαπαβίτσα αντί να τους έχει στον τοίχο και να τους πετά αυγά;

Πάνος Καμμένος: Τι να πει κανείς γι’ αυτό το λαϊκοδεξιό φρούτο που το βλέπουμε και δεν το πιστεύουμε ότι είναι αρχηγός κόμματος και πρώην υπουργός για την άμυνα της χώρας. Ανεπάγγελτος, παιδί του μπαμπά, δε μόχθησε ποτέ για κάτι. Δολοπλόκος, συνωμοσιολόγος εκεί που δεν παίρνει, λαϊκιστής του χειρίστου είδους, ντροπή για τη δημοκρατία και τη Νέα Δημοκρατία. Αλλά έχει κι άλλα τέτοια «σάπια» φρούτα η χώρα.

Βασίλης Λεβέντης: Αφήνουμε για το τέλος τον άνθρωπο που φαίνεται ότι θα επιλεγεί από τον κόσμο για τη Βουλή. Αυτός που έλεγε σε όλους «να βγάλετε τον καρκίνο», που όσα χρόνια τον θυμόμαστε είναι σε ένα κανάλι, πίνει φραπέ και λέει ανοησίες. Που απέκτησε ένα κανάλι στη ζούγκλα της ελληνικής ραδιοτηλεόρασης, το χρυσοπούλησε ποιος ξέρει με πόσα χρήματα και τώρα εμφανίζεται «σωτήρας». Ο ευτελισμός της δημοκρατίας σε ένα πρόσωπο που οι Έλληνες του χαβαλέ είναι έτοιμοι να τον κάνουν ρυθμιστή των εξελίξεων. Πόσο πιο χαμηλά μπορεί να φτάσουμε;

Αυτή είναι λίγο – πολύ η ακτινογραφία του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Των αρχηγών που διεκδικούν την ψήφο μας, αυτών που υπόσχονται ότι θα σώσουν μια χώρα που βουλιάζει στα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. 

Δείτε τους ξανά. Υπάρχει έστω και ένας που ξέρει οικονομικά; Που έχει γνώση των παγκόσμιων συσχετισμών; Που μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και του υψηλού επιπέδου διαπραγματεύσεων; Η απάντηση είναι εύκολη.

Κι όμως, ενώ οι Έλληνες βλέπουν το υποβαθμισμένο πολιτικό προσωπικό είναι έτοιμοι να τους βάλουν ξανά στα έδρανα και στη ζωή τους. Κι όταν ακούνε τη λέξη «τεχνοκράτης» που χρειάζεται για να σώσει τη χώρα βγάζουν σπυράκια. Προτιμούν τους ανεπάγγελτους ψεύτες παρά ανθρώπους της δουλειάς, της καθημερινής αγωνίας για το μέλλον, της γνώσης. Αποθεώνουν ό,τι πιο άχρηστο έχει ο τόπος και υβρίζουν ό,τι πιο σοβαρό υπάρχει και ό,τι πιο ελπιδοφόρο για να βγάλει την Ελλάδα από το βαθύ οικονομικό τέλμα.

Πείτε μας λοιπόν: Στην Κολομβία των… Βαλκανίων, που τους αρέσει το ψέμα, στηρίζουν τη ρεμούλα, αποθεώνουν την αναξιοκρατία υπάρχει έστω και μια ελπίδα να αλλάξει κάτι;

Antinews.gr