Για να θυμηθείτε, ή για να μάθετε τι σας περιμένει.
Πρώτο έτος…
Αχ, τα νιάτα! 18-19 ετών, έτοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο που απλώνεται μπροστά σου, να κυνηγήσεις τα όνειρα σου και να κάνεις νέες φιλίες που θα κρατήσουν μία ζωή. Να ήξερες πόσο άδικο είχες. Όσοι έχουμε σπουδάσει γνωρίζουμε πολύ καλά την φατρία 20 ατόμων που κυκλοφορούν μεθυσμένα στο δρόμο χωρίς καμία έγνοια στο κεφάλι τους. Μιλώ για τους πρωτοετείς. Οι πρωτοετείς είναι τόσο ενθουσιασμένοι για την νέα τους ζωή, που θα βγουν με όποιο βρουν μπροστά τους, με αποτέλεσμα να μαζεύονται 20 άτομα σε τραπέζι των 8. Και αυτό δεν γίνεται μία και δύο φορές, αλλά συνεχώς. Οι πρωτοετείς βγαίνουν έξω όσο καμία άλλη φουρνιά φοιτητών, και γιατί όχι; Νέα πόλη, νέα άτομα και πιθανότατα νέο φλερτ (αν single, που θα έπρεπε να είσαι αν θες να έχεις ένα υγιές έτος, χωρίς ενοχλητικά τηλέφωνα από την σχέση σου που βρίσκεται 10 πόλεις μακριά). Εν ολίγοις, τα άτομα με τα οποία θα βγεις στο πρώτο έτος ίσως και να μην είναι οι παντοτινοί φίλοι, όπως περίμενες. Αυτό συμβαίνει καθώς 20 άτομα δε πρόκειται να ταιριάξουν μαζί σου, κάποιος θα πίνει πολύ (με κάθε έννοια), κάποιος θα είναι ενοχλητικός, κάποιος θα έχει τέλειος διαφορετική νοοτροπία από εσένα και κάποιος θα κρύβει σκελετό στην ντουλάπα του. Παρόλα αυτά, ο ρομαντισμός του πρώτου έτους δεν βρίσκεται σε κανένα άλλο έτος. Σκεφτείτε το. Νέος, το μέλλον φαίνεται απίστευτα όμορφο, οι νέες γνωριμίες σε κάνουν να ωριμάσεις(περισσότερες φορές) και φτιάχνεις αργά και σταθερά το μέλλον σου(αφού μάθεις να μην μπλέκεις βότκα με κρασί…ΠΟΤΕ, σοβαρά…)
Δεύτερο έτος…
Φτάσαμε στο δεύτερο έτος…χρωστάς 3-4 μαθηματάκια αλλά δεν πειράζει εφόσον οι γονείς σου ξέρουν μόνο για το 1. Θυμάσαι τα 20 άτομα από το πρώτο έτος: Πιθανότατα όχι, γιατί έχεις πάψει να μιλάς με τα περισσότερα από το πρώτο εξάμηνο. Έχεις όμως δημιουργήσει μία παρεούλα των 4-5 ατόμων. Με το δεύτερο έτος έχουν αρχίσει τα sleep overs και η ενασχόληση με κάποιο χόμπι καθώς βαριέσαι να κάθεσαι σπίτι και δεν είσαι όσο ψαρωμένος ήσουν στο πρώτο έτος για να πηγαίνεις σε κάθε μάθημα (ειδικά πρωϊνά). Στο δεύτερο έτος λοιπόν, πειραματίζεσαι, πας για κολύμβηση, μουσική, θέατρο ή οτιδήποτε άλλο σου κέντριζε το ενδιαφέρον τα προηγούμενα χρόνια. Εκεί, γνωρίζεις και άλλα άτομα που μπορεί το πολύ πολύ να πεις ένα γεια μετά την γνωριμία σας ή να γίνουν η νέα οικογένεια σου. Σε αυτό το έτος αρχίζει επίσης και η ενασχόληση σου με σειρές και ταινίες (αν δεν έχει αρχίσει ήδη). Πίστεψε με, κάθε φοιτητής που σέβεται τον εαυτό του έχει τελειώσει τουλάχιστον 10 σειρές και παρακολουθεί άλλες 10.
Τρίτο έτος…
Σταθερά πράγματα. Το τρίτο έτος, απλά υπάρχει, δεν υπάρχουν σημαντικές αλλαγές εκτός από την εσωτερική σου πρόοδο. Έχεις εμβαθύνει στο χόμπι σου και γίνεσαι όλο και καλύτερος. Παρόλα αυτά, αρχίζουν να μαζεύονται μαθήματα. Τα 3-4 του πρώτου έτους έχουν γίνει 10 και η μαμά αρχίζει να σε πιέζει λίγο και εσύ συνεχώς της απαντάς «σιγά ρε μαμά, 3 μαθήματα είναι». Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι σύμφωνα με έρευνες, οι φοιτητές του τρίτου έτους έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό αναζητήσεις εργασίας (ναι, διαβάζω και έρευνες). Αυτό γίνεται καθώς τα πράγματα αρχίζουν να στενεύουν οικονομικά και ας το παραδεχτούμε, το χόμπι θέλει και χρήμα. Επίσης, είσαι πλέον δικτυωμένος στην πόλη σου, ξέρεις που να στραφείς για δουλειά και τι σε συμφέρει ακριβώς. Αλλά μην ανησυχείς, έχεις τα φιλαράκια σου να σε στηρίζουν, είτε ερχόμενοι στο καφέ που δουλεύεις ή στο κλαμπ που παίζεις μουσική(όλοι γινόμαστε DJ πια…)
Τέταρτο έτος
ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ, ΠΟΤΕ ΗΡΘΕ ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΕΤΟΣ;;;;;;;
Είναι η πρώτη σου σκέψη σου όταν γυρνάς σπίτι μετά τις καλοκαιρινές διακοπές. Πλέον έχεις 1-2 φίλους που θα έχεις επαφή στο μέλλον και ότι θα σε στηρίξουν όπως και να έχει, γιατί αυτοί είναι οι πραγματικοί φίλοι. Πλέον είσαι κυρίαρχος στην πόλη σου και έχεις αρχίσει να ξενερώνεις με την κάποτε ΅νέαΆ πόλη. Έχεις το υφάκι 1000 καρδιναλίων όποτε μπαίνεις στην σχολή σου με τον 1453ο καφέ σου γιατί είσαι ΅παλιόςΆ. Ξέρεις όλους τους καθηγητές και δυστυχώς σε γνωρίζουν και αυτοί. Πολλές σκέψεις περνούν από το μυαλό σου, πτυχιακή, ποιον καθηγητή να διαλέξεις, ποιος έχει τα λιγότερα ψυχολογικά κλπ. Κάνεις επίσης πολλές σκέψεις για το μέλλον, όπως ΅πως θα περάσω αυτό το μάθημαΆ, ΅πότε θα πάρω πτυχίοΆ και ΅τι μεταπτυχιακό να κάνω;Ά. Ταυτόχρονα σε πιάνει μία μελαγχολία καθώς αυτή είναι η τελευταία σου χρονιά (ναι, ήμουν φυτό στην σχολή) και νοσταλγείς κάθε στιγμή που έζησες σε αυτήν την πόλη, με άτομα που είτε μιλάς είτε όχι. Επίσης, ετοιμάζεσαι να αποχαιρετήσεις τους φίλους σου, που εδώ και τέσσερα χρό9νια έχουν γίνει οικογένεια σου. Για πολλούς όμως, τα χρωστούμενα μαθήματα είναι πολλά (λυπάμαι φίλε, αλλά η μαμά είχε δίκιο…) και ξέρουν μία πέμπτη χρονιά τους περιμένει, οπότε δεν πτοούνται…
Πέμπτο έτος…
Έχεις μείνει πίσω φίλε. Πολλοί από τους φίλους και γνωστούς σου έχουν φύγει πλέον. Παρακολουθείς κάποια μαθήματα που χρωστάς γιατί αν δεν τα περάσεις ποιος ακούει τους δικούς σου; Στο μυαλό σου αντηχούν σκέψεις όπως ΅ΔΙΑΒΑΣΕ ΒΛΑΚΑ!!!!Ά και το ΅Πήρε ο ¶γγελος πτυχίο; Αυτό το παιδί ήταν ηλίθιο!Ά. Κάθεσαι λοιπόν να διαβάσεις κάποιο μάθημα μήπως και πάρεις πτυχίο μέσα στην χρονιά αλλά την ίδια στιγμή το τηλέφωνο χτυπά και σε καλούν για μπύρα στην αγαπημένη σου μπυραρία. Εννοείται πως θα πάς, έχεις χρόνο…έτσι δεν είναι;
Έκτο έτος…
Δεν είσαι φοιτητής πια, πιθανότατα έχεις φύγει από την κάποτε «ξένη» πόλη και έχεις γυρίσει στο πατρικό. Η μαμά είχε δίκιο και φροντίζει να στο θυμίζει κάθε μέρα. Πλέον δεν έχεις υπομονή για ξενύχτια όπως παλιά. Παρόλα αυτά, πολεμάς για το πτυχίο σου ή απλά το έχεις παρατήσει (αν δεν το έχεις κάνει μέχρι τώρα) και κυνηγάς νέα όνειρα γιατί, ας είμαστε ρεαλιστές, 24 είσαι μόνο…
Τι είναι όμως τελικά να είσαι φοιτητής;
Είναι από τα πιο όμορφα ταξίδια της ζωής σου. Νέες φιλίες, νέα ζωή, εσωτερικές και εξωτερικές αλλαγές και εκπαίδευση για την υπόλοιπη ζωή σου. Μέσα σε αυτό το ταξίδι θα γνωρίσεις άτομα που μπορεί να πιείς μόνο ένα καφέ μέχρι να μοιραστείς τους μεγαλύτερους φόβους και φιλοδοξίες σου. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν βγαίνεις ίδιος από αυτό το ταξίδι. Μαθαίνεις, δημιουργείς και χτίζεις τον χαρακτήρα σου από την πρώτη στιγμή που πατάς το πόδι σου σε αυτήν την ξένη πόλη μέχρι το τελευταίο δάκρυ που θα στάξει κλείνοντας για πάντα μία πόρτα που κάποτε αποκαλούσες σπίτι…
Μιχάλης Νάστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου