Θα ξεκινήσω το σημερινό μου κείμενο με το: "Ποτέ μη λες ποτέ".
Και αυτό γιατί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, μετά το τέλος της συνεργασίας μου με την ομάδα του Άρη, όταν με ρωτούσαν αν θα συνεργαζόμουν ξανά με Σύλλογο αντιδρούσα έντονα λέγοντας ένα εμφατικό "όχι".
Κάποια πράγματα είναι τυχαία και μοιραία. Στο άκουσμα ότι μπορεί να συνεργαστώ με το Φάρο Κερατσινίου, τη νέα ομάδα-θαύμα, σε όλα τα επίπεδα, του μπάσκετ δε σκέφτηκα ούτε στιγμή τη "δέσμευση" του να είμαι μόνιμα στην Αθήνα ούτε την ψυχολογική και σωματική κούραση που ενδεχομένως...θα είχα να αντιμετωπίσω.
Παρόλα αυτά και χωρίς καλά καλά να καταλάβω, βρεθήκαμε στο Final4 του Κυπέλλου Ελλάδος. Η επιτυχία όμως του Φάρου δεν είναι αυτή. Είναι το γεγονός ότι είμαστε οικογένεια. Όχι κατ'ανάγκη αλλά κατά προτίμηση. Όπως προανέφερα, δεν είχα σκοπό να περάσω ξανά δύσκολες στιγμές του παρελθόντος που όσοι με γνωρίζουν καλά καταλαβαίνουν και τι εννοώ. Πραγματικά ξέρω ποιοι είναι φίλοι μου και ποιοι όχι. Ποιοι με βοήθησαν και ποιοι μου "σκάβουν" το λάκκο πίσω από την πλάτη μου. Ειλικρινά δε με απασχολεί. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να είμαι καλή σε αυτό που κάνω και να βοηθάω και εγώ από την πλευρά μου στην επίτευξη του στόχου μας που είναι η άνοδος στην Α1.
Ιδανικότερο περιβάλλον δε θα μπορούσε να μου συμβεί. Είναι ευλογία να συνεργάζεσαι με ανθρώπους όπως ο κ. Βαγγέλης Τσάπας και ο κόουτς Πολέμης. Και γενικότερα για όλους στην ομάδα. Προπονητές, παίκτες, τεχνικό επιτελείο. Με αγκάλιασαν όλοι από την αρχή με τόση αγάπη που γυρνούσα στο σπίτι μου και έλεγα "Θεέ μου, σ'ευχαριστώ". Και αυτό γιατί δεν είναι εύκολο να συνυπάρξει μια γυναίκα μέσα σε ένα τόσο ανδροκρατούμενο περιβάλλον. Πρέπει να σε εμπιστεύονται και να τους εμπιστεύεσαι. Ε, λοιπόν αυτό συνέβη από την πρώτη στιγμή. Δεν σκεφτόμουν τι να πω, πώς να το πω, μη με παρεξηγήσουν, μη στραβομουτσουνιάσουν. Δουλεύω τόσα χρόνια αλλά κακά τα ψέματα όταν πηγαίνεις σε ένα νέο περιβάλλον πρέπει ξανά από την αρχή να αποδείξεις πράγματα.
Η ζωή μου απέκτησε ξανά "χειμωνιάτικο" νόημα. Τα καλοκαίρια μου πάντα ήταν γεμάτα μπάσκετ, λόγω των συνεργασιών μου με τις Εθνικές ομάδες, αλλά ήρθε η ώρα να επιστρέψω εκεί όπου χτυπάει η καρδιά μου. Όταν κάποιος αξίζει φτάνει εκεί που πρέπει. Όταν δε, αυτό συνδυάζεται και με καλοσύνη το αποτέλεσμα οφείλει να είναι θετικό. Για τους ανθρώπους που έχουν όνειρα και θέλουν να τα πραγματοποιήσουν σε δύσκολους καιρούς πρέπει όλοι να τους βοηθήσουμε ώστε να τα πετύχουν.
Μας κατηγόρησαν ότι είμαστε ομάδα "νεκροταφείο ελεφάντων". Βάζω και τον εαυτό μου μέσα στους "ελέφαντες" παρά το ότι δεν είμαι παίκτρια αλλά μέλος μιας ΟΜΑΔΑΣ η οποία αντιμετωπίζει τα σχόλια σαν ομάδα. Ε και λοιπόν; Ας είμαστε... Όποιος μπορεί να αποδείξει το αντίθετο ας το αποδείξει...
Το όνειρο μόλις ξεκίνησε... Όλοι μας μαχόμαστε για το κάτι νέο, τη νέα πρόκληση, τη νέα επιτυχία. Ποιος θα μας το στερήσει αυτό; ΚΑΝΕΝΑΣ! Γιατί πολύ απλά δε θα αφήσουμε κανένα! Η θέληση και η αγάπη για αυτό που κάνουμε είναι η κινητήριος δύναμή μας.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους ξεχωριστά στην ομάδα μου για όλα όσα έως σήμερα έχω ζήσει και όσα θα ζήσω στο άμεσο μέλλον. Για την ασφάλεια και το χαμόγελο που μου προσφέρουν κάθε φορά στις προπονήσεις, στους αγώνες και εκτός αυτών. Έδωσαν νόημα στη ζωή μου και γέμισαν με αγάπη τις μέρες μου. Το καταλαβαίνουν όλοι οι δικοί μου που με βλέπουν. Τελικά, δεν πρέπει να σταματάμε για κανέναν και για τίποτα όσα αγαπάμε γιατί γινόμαστε δυστυχισμένοι...
Να έχουμε υγεία, τύχη και όλα θα πάνε καλά!
#Farosbc και #onefamilyonegoal είναι τα hashtags μας!
Photos: Iren Tsoutsas
wifinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου