Αγαθή συγκυρία με έφερε στο ίδιο μέρος εκείνη την στιγμή για να συναντήσω ένα φίλο μου που ήλθε από το εξωτερικό και την προηγούμενη είχε κάνει το τάμα του στους Νεοφανείς Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη στην Μυτιλήνη....
Οι πόρτες της αίθουσας τύπου ήταν μισάνοικτες και τα μεγάφωνα είχαν μια σχετική ένταση ώστε να ακούμε καλά τα δρώμενα των ερωτήσεων και των απαντήσεων.
Μέσα σε αυτήν την συνέντευξη ο πανούργος Ερντογάν ξεδίπλωνε όλη την ευλυγισία της διπλωματικότητας και της πονηριάς.
Τι παραμύθια έλεγε στους δημοσιογράφους τότε, το 2010;
«στα επτάμισυ χρόνια, που είμαι πρωθυπουργός, δεν βομβάρδισα κάποια χώρα. Αν δεν είστε εσείς ήρεμοι, πώς θα μεταδώσετε σωστά τα μηνύματα, ώστε να υπάρχει ειρήνη στην περιοχή μας;».
«Δεν είμαστε οι δύο χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση. Μέχρι τώρα λειτουργούμε μέσω του ΝΑΤΟϊκού σταθμού, που μεταφέρει εκατέρωθεν τις πληροφορίες για τις υπερπτήσεις μας. Δεν βλέπω, όμως, γιατί να μην αλληλο-ενημερωνόμαστε για τις πτήσεις μας, ταυτόχρονα με την ενημέρωση προς το ΝΑΤΟ»
«τα τουρκικά μαχητικά δεν απογειώνονται οπλισμένα, όπως τα Ελληνικά μαχητικά»
«Κάνουμε ένα νέο βήμα, γιατί θέλουμε να γίνει το Αιγαίο θάλασσα ειρήνης. Υπάρχουν φοβίες κι από τις δύο πλευρές, θα ξεπεραστούν όμως. Δώστε λίγο χρόνο σε εμάς και τους συνεργάτες μας»
«Δεν έχουμε βλέψεις σε βάρος της χώρας σας. Είμαστε μια μεγάλη χώρα και έχουμε πολλά εδάφη να αξιοποιήσουμε»
Στα ακούσματα αυτά είδα τον παιδικό μου φίλο να κοκκινίζει και να κατσουφιάζει και αμέσως τον προέτρεψα να απομακρυνθούμε από το σημείο της συνέντευξης για να μπορέσουμε να τα πούμε καλύτερα.
-όχι θέλω να τον ακούσω τι άλλο θα πει..δεν είναι τυχαίο που σήμερα βρεθήκαμε εδώ, μου είπε.
Ήταν φυσικό να μου δημιουργηθεί μια απορία αλλά ταυτόχρονα αναγκάσθηκα να ακούσω στην γαλαρία την συνέντευξη του τούρκου πρωθυπουργού.
Όταν επιτέλους τελείωσε η συνέντευξη ντρεπόμουν να τον ρωτήσω, τι εννοούσε όταν μου είπε, ότι ¨δεν ήταν τυχαίο που βρεθήκαμε εδώ¨.
Από μόνος του όμως μου έλυσε την απορία.
Εγώ θα σου πω κάτι και αν θέλεις το πιστεύεις.
Το βράδυ που κοιμήθηκα στο Μοναστήρι των ΑΓΙΩΝ στον λόφο των Καρυών είδα μεταξύ ξύπνιου και ύπνου ένα υψηλόσωμο κληρικό που στο ένα χέρι του κρατούσε ξύλινο ΣΤΑΥΡΟ και στο άλλο έσφιγγε ένα κομποσκοίνι.
Δεν φοβήθηκα αλλά μάλλον χάρηκα γιατί κατάλαβα ότι ήταν ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ, λέγοντας μέσα μου ,τόσο ταξίδι έκανα και ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ αξιώθηκα όπως τόσοι πολλοί άλλοι να δω την ΧΑΡΗ του.
Αυστηρός ο Άγιος μου είπε…
¨ εγώ ήρθα πρόσφυγας εδώ σε αυτό το νησί καταδιωγμένος από τους Τούρκους και για την ΠΙΣΤΗ και την ΠΑΤΡΙΔΑ μου έκοψαν το κεφάλι¨
¨ αυτό το νησί σε λίγο καιρό θα γεμίσει με πρόσφυγες-περαστικούς¨
¨ οι τούρκοι θα συνεχίζουν να κόβουν κεφάλια μέχρι να πέσει το κεφάλι αυτουνού που θα συναντήσεις αύριο στην Αθήνα¨
¨τότε η Ιστορία θα αλλάξει σελίδα και οι τούρκοι θα γίνουν πρόσφυγες¨
ΤΏΡΑ κατάλαβες φίλε μου για σου είπα ότι δεν ήταν τυχαίο που βρεθήκαμε εδώ και συναντήσαμε τον Ερντογάν.
Μπορώ να πω ότι μετά από πέντε και χρόνια πίστεψα και κατάλαβα τον φίλο μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου