Καλό κατευόδιο, πατέρα μας... - Γράφει η Κατερίνα Ζιώγα

Με αισθήματα χαρμολύπης, αλλά και πόνου που νιώθουν τα παιδιά, όταν τ΄αφήνουν πίσω οι γονείς τους που ξενιτεύονται, έτσι σ΄αποχαιρετήσαμε σήμερα.


Αν και τα γηρατειά σε κρατούσαν εδώ και καιρό μακριά απ΄τον αγαπημένο σου Αη-Γιώργη, νωπά μένουν στη μνήμη μας τα καλοκαιρινά δειλινά, όπου ο μπαρμπα-Θύμιος, ο κυρ Λάμπρος, ο Στέργιος, που κι αυτοί αποδήμησαν τελευταία για τον ουρανό, μαζί κι άλλοι 4-5 σταθεροί, καθώς κι ο πάτερ μας Χρήστος, που σε συμπλήρωνε σε όλα με υική στοργή και υπακοή, σ΄ακούγαμε να μας λες ιστορίες απ΄την πολυκύμαντη ζωή σου, κι άλλοτε να μας ζωντανεύεις τα μαύρα χρόνια της κατοχής ή του εμφύλιου σπαραγμού.



Στο μειλίχιο χαρακτήρα σου, την απύθμενη υπομονή και την πραότητά σου, την ανθρωπιά σου, βλέπαμε τ΄αποτυπώματα από σταυρούς με τους οποίους σε δοκίμασε ο Θεός Πατέρας σου και για τους οποίους δεν σ΄ακούσαμε ποτέ, καθώς μας τους ανιστορούσες, να γογγύζεις.
Αντίθετα σε βλέπαμε να τα δέχεσαι όλα με καλό λογισμό και βαθιά πίστη στο Θεό και τον Αη-Γιώργη σου.
Για μας αυτό ήταν ένα δυνατό κήρυγμα από τον άμβωνα μιας ζωής γεμάτης από εμπειρίες βιοπάλης και δυσκολιών.

Δεν ήξερες να κακίζεις - εμένα λίγο ναι, γιατί έβαζα μικρούς βαθμούς στα παιδιά, όπως μου έλεγες - .
Ήξερες μάλλον με το πηγαίο χιούμορ σου, τα πειράγματά σου και τις χαριτολογίες σου να δίνεις ελπίδα και να θυμίζεις σ΄όλους εμάς μέσα από το ράσο σου, που ήταν σεβαστό από όλους που σε γνώρισαν, τη γλυκύτητα της αγάπης του Κυρίου μας.
Ήσουν ο καλός λευίτης της εκκλησίας μας, που συνδύαζες άριστα την αγάπη για το ποίμνιό σου και την εκλεκτή οικογένειά σου.
Οι ενορίτες σου, που ιδιαίτερα τον καιρό των παρακλήσεων τους μνημόνευες όλους, απόντες και παρόντες, ατέλειωτη ώρα και χωρίς εσύ να κουράζεσαι, μαζί κι όλη η κοινωνία των Γρεβενών σε ξεπροβοδούν μ΄ένα καλό λόγο για σένα ο καθένας.

Μην ξεχάσεις κι εκεί πάνω, σεβαστέ μας πάτερ, να μας μνημονεύεις στο ουράνιο θυσιαστήριο μπροστά στον Κύριό μας, στον οποίο έχεις παρρησία, γιατί τον διακόνησες τίμια, και με αφοσίωση.

Ο Θεός να σ΄έχει αιώνια καλά πια, παππούλη μας.
Και κάποτε να ξανανταμώσουμε.

Κατερίνα Ζιώγα