"Όσο ακόμα διαρκεί το πανηγύρι, ας φροντίσουμε..." - Γράφει η Κατερίνα Ζιώγα

''Ο δρόμος ανηφορικός και δύσβατος ο τόπος.
Μα σαν μονοιάσουν αδερφοί κι αντάμα ξεκινάνε,
ίσιος ο δρόμος γίνεται κι ανάλαφρος ο κόπος''

Επειδή οι περισσότεροι χριστιανοί λόγω ραθυμίας ποτέ δεν επιλέγουμε εύκολα, ή και καθόλου, τη νηστεία και την αποχή


από το κακό, κι έχουμε λησμονήσει ποιοι είμαστε και ποιος είναι ο προορισμός μας στη γη, η Εκκλησία, για να μας ξυπνήσει απ΄αυτό το λήθαργο, προσπαθεί να μας υψώσει το νου με τα παρακάτω λόγια, που -- σε ελεύθερη απόδοση εδώ -- τα ακούμε σε μία από τις 24 στροφές του Ακάθιστου ύμνου:



''Βλέποντας την παράξενη σύλληψη και τη γέννηση του Κυρίου από τη Μαρία -- μυστήριο που ξεπερνά την αντιληπτικότητα και του πιο ευφυούς ανθρώπου -- ας αποξενωθούμε από τον κόσμο, μεταφέροντας το νου μας στον ουρανό. Γιατί γι΄αυτό ο υψηλός Θεός φάνηκε στη γη ταπεινός άνθρωπος, επειδή θέλησε να ελκύσει προς το ύψος όσους Του φωνάζουν 'αλληλούια' ''.

Μας παρακινεί η Εκκλησία με το υμνωδό να αποξενωθούμε από τον κόσμο.
Δεν λέει μόνο αυτό όμως, για να μη νομίσει κανείς ότι πρέπει να περιφρονήσει τη ζωή και την ύλη ως τάχα κακές, τη στιγμή μάλιστα που άγιοι αναχωρητές των αρχαίων χρόνων όχι μόνο αυτό δεν έκαναν, αλλά εγκατέλειπαν τον κόσμο προσωρινά με την προοπτική να ξαναγυρίσουν σ΄αυτόν και να τον βοηθήσουν, αφού όμως ζούσε μέσα τους ο Χριστός.
Δεν λέει η Εκκλησία μόνο αυτό, αλλά και το ''μεταφέροντας το νου μας στον ουρανό'', εκεί που βρίσκεται η μόνιμη πατρίδα μας.

Η αλήθεια είναι πως αυτός ο κόσμος δεν υπήρξε ποτέ φιλόξενος για τους Χριστιανούς.
''Αν ο κόσμος σας μισεί'', είπε ο Χριστός,''να ξέρετε ότι πριν από σας μίσησε εμένα.
Αν ήσασταν από τον κόσμο, ο κόσμος θα αγαπούσε αυτό που είναι δικό του.
Επειδή όμως απ΄τον κόσμο δεν είστε, αλλά σας διάλεξα εγώ από τον κόσμο,γι΄αυτό ο κόσμος σάς μισεί''.

Χρήσιμο βέβαια είναι να θυμόμαστε ότι ο κόσμος αυτός για όλους μας, Χριστιανούς ή όχι, δεν είναι παρά ένα νοικιασμένο δωμάτιο ξενοδοχείου.
Κάποτε θα φύγουμε.
Γι΄αυτό ακριβώς θα ήταν συνετό το να έχουμε το νου μας, για να μη φύγει χωρίς εμάς το τρένο, που θα μας μεταφέρει σίγουρα στη χώρα του Παραδείσου.
Κοντά σ΄Εκείνον, που άνοιξε δρόμο για κει με το Σταυρό Του κι άφησε ανάγλυφα τα ίχνη και τις πατημασιές Του.

Αυτό είναι το ένα που μας υπενθυμίζει η προτροπή που σήμερα πραγματευόμαστε.

''Μην αγαπάτε τον κόσμο, ούτε όσα βρίσκονται μέσα σ΄αυτόν'', μας λέει και ο απόστολος.
Όχι γιατί είναι όλα τους κακά.
Όχι.
Αλλά ''γιατί, όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας'', εξηγεί ο Χριστός στο πλήθος που Τον ακολουθεί.
Έχοντας έτσι κατά νου ότι ''εδώ δεν έχουμε μόνιμη πατρίδα, αλλά ζητούμε τη μέλλουσα'' και εφόσον μας κατέχει η νοσταλγία για την ουράνια πατρίδα μας, ο νους μας μεταφέρεται στα ουράνια πολύ εύκολα.
Άλλωστε η περίοδος που διανύουμε, αυτή της νηστείας, μας βοηθά να συγκεντρώσουμε το μυαλό μας και να μην αποσπάται η προσοχή μας από πράγματα, όχι από τη φύση τους κακά, αλλά που μπορούν, αν δεν προσέξουμε, να μας κάνουν να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε, όπως οι λωτοί της λήθης που έκαναν τους συντρόφους του Οδυσσέα να ξεχάσουν την αγαπημένη τους Ιθάκη.

Λέμε ότι είμαστε χριστιανοί, αλλά καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό;
Το να είσαι χριστιανός, σημαίνει να είσαι ταξιδιώτης.
Η κατάστασή μας, λένε οι Έλληνες πατέρες, είναι σαν κι αυτή του Ισραηλιτικού λαού μέσα στην έρημο του Σινά, όταν πορεύονταν στη γη Χαναάν.
Ζούμε σε σκηνές, όχι σε σπίτια, γιατί πνευματικά είμαστε πάντα σε κίνηση.
Ταξιδεύουμε μέσω του εσωτερικού χώρου της καρδιάς, σ΄ένα ταξίδι που δε μετριέται με τις ώρες του ρολογιού μας ή με τις μέρες του ημερολογίου, γιατί είναι ένα ταξίδι έξω από το χρόνο και μέσα στην αιωνιότητα.

Ένα από τα αρχαιότερα ονόματα του Χριστιανισμού ήταν απλώς ''η Οδός'' και των χριστιανών ''οι της Οδού''.
Είναι μια ονομασία που δίνει έμφαση στον πρακτικό χαρακτήρα της χριστιανικής πίστης.
Ο Χριστιανισμός είναι κάτι περισσότερο από μια θεωρία για το σύμπαν, κάτι περισσότερο από διδασκαλίες γραμμένες στα χαρτιά.
Είναι ένα μονοπάτι που παίρνουμε ταξιδεύοντας.
Είναι με τη βαθύτερη και ουσιαστικότερη έννοια η οδός της ζωής.

Υπάρχει μόνο ένα μέσο, για να ανακαλύψουμε την αληθινή φύση του Χριστιανισμού.
Πρέπει να ανοίξουμε το βήμα σ΄αυτό το μονοπάτι, να συντονιστούμε σ΄αυτόν τον τρόπο ζωής και μετά θ΄αρχίσουμε να τον αντιλαμβανόμαστε μόνοι μας.
Όσο παραμένουμε έξω απ΄αυτό το στενό δρομάκι, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε σωστά την ουσία του Χριστιανισμού.

Βέβαια είναι ανάγκη να μας πουν ποιους δείκτες να αναζητήσουμε.
Και πρέπει να έχουμε και συντρόφους.
Χωρίς καθοδήγηση από άλλους είναι σχεδόν αδύνατο να αρχίσουμε το ταξίδι.
Αλλά οδηγίες που μας έδωσαν άλλοι ποτέ δε μπορούν να μας μεταδώσουν πώς είναι στην πραγματικότητα ''η Οδός''.
Χρειάζεται η άμεση, η προσωπική εμπειρία.
Όσο για τους συντρόφους ο ποιητής να τι γράφει: ''Ο δρόμος ανηφορικός και δύσβατος ο τόπος. Μα σαν μονοιάσουν αδερφοί κι αντάμα ξεκινάνε, ίσιος ο δρόμος γίνεται κι ανάλαφρος ο κόπος''.

Να γιατί καλούμαστε και να αποξενωθούμε από τον κόσμο.
Είμαστε ταξιδιώτες και το να κολλήσει το μυαλό μας στον κόσμο και τις μέριμνές του, στα πράγματα, ακόμα και τα καλά που καθημερινά μας γοητεύουν και μας τέρπουν, αντίκειται σ΄αυτή μας την ιδιότητα.
Του χριστιανού.
Οι τέχνες, οι επιστήμες, τα γράμματα, οι δουλειές μας, η οικογένειά μας, όλα αυτά είναι καλά, ευλογημένα, όχι όμως ο σκοπός της ύπαρξής μας.
Αν βέβαια της ζωής μας το σύνορο ήταν απλώς ένα ορθό κυπαρίσσι κι αυτή τέλειωνε στο μνήμα, τότε ναι αυτά άξιζαν να μας απορροφήσουν ολάκερους.
Αλλά και πάλι αυτή την προσκόλληση στα πράγματα που αγαπούμε θα την πληρώναμε πολύ ακριβά με την απώλειά τους, όπως τόσο πειστικά τόνισε και ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Επιδαύρου, προσκεκλημένος από τη Μητρόπολη ομιλητής σε Κυριακάτικο εσπερινό στην Ευαγγελίστρια της πόλης μας.
Δε συμβαίνει όμως έτσι.
Η ζωή μας είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε δεν τελειώνει στην ταφή και αποσύνθεση του σώματός μας στο χώμα.
Γι΄αυτό καλούμαστε από το Χριστό να βαδίσουμε την Οδό Του, που καταλήγει στην ουράνια Ιερουσαλήμ, στη μόνιμη και αιώνια πατρίδα μας.

Και η οδός αυτή είναι μεν απλή, δεν είναι όμως σπαρμένη με ροδοπέταλα.
Η Μητέρα Εκκλησία με τη Μ.Τεσσαρακοστή μάς δίνει αρκετά εφόδια για το ταξίδι μας αυτό, για να είμαστε τουλάχιστον σίγουροι ότι βαδίζουμε σωστά.
Η νηστεία και η μετάνοια μάς βοηθούν να πετάξουμε από πάνω μας τα περιττά βάρη, που το μόνο που μας δίνουν είναι εμπόδια στο δρόμο μας.
Η νηστεία όμως είναι μόνο εργαλείο της αρετής κι όχι η αρετή η ίδια, όπως είπε και κάποιος Ρώσος γέροντας: ''Έίναι παράλογο να καυχόμαστε για τη νηστεία που κάνουμε. Μπορεί να καυχιέται κάποιος που έχει καλά εργαλεία, αν με αυτά δεν έκανε τίποτε χρήσιμο;''.
Το να καυχόμαστε για τη νηστεία μας, σαν να κάναμε κάτι ηρωικό και άξιο συγχαρητηρίων, δε δείχνει, κι αν ακόμα ξεκολλήσαμε από τον κόσμο, ότι κινούμαστε σε τελείως λανθασμένη κατεύθυνση;

Ο ιερός Χρυσόστομος μας προτρέπει γι΄αυτό: ''Όσο ακόμα διαρκεί το πανηγύρι ας φροντίσουμε, πριν φύγουμε, να συγκεντρώσουμε μεγάλο κέρδος, για να μην αναχωρήσουμε με άδεια τα χέρια και να μη συμβεί να υπομείνουμε βέβαια τον κόπο της νηστείας, αλλά να χάσουμε το κέρδος της νηστείας''.
Που είναι η πνευματική μας ανύψωση και η πνευματική ωριμότητα.
Ένα τουλάχιστον σκαλί παραπάνω από εκεί που στεκόμασταν.
Τουλάχιστον ένα.
Αμήν

Ζιώγα Κατερίνα

Εκπαιδευτικός