Τι μέρα και τούτη... - Γράφει η Κατερίνα Ζιώγα

Έχουν περάσει μέρες από τότε και ο θόρυβος και η ταραχή στα Ιεροσόλυμα δεν έχει κοπάσει.

Σύγχυση μεγάλη κυριαρχεί, που ταλανίζει και την ψυχή των δύο μαθητών που πορεύονται αυτή την ώρα προς την κωμόπολη Εμμαούς.

Για πολλούς, οι μαθητές εκείνου του πλάνου Ιησού έκλεψαν το σώμα Του και διέδωσαν παντού ότι αναστήθηκε.
Για τους Γραμματείς και Φαρισαίους, βρόχος στην καρδιά τους...
Έκαναν ό,τι μπορούσαν, για να ξεμπλέξουν μ΄αυτόν τον Ναζωραίο, μα δεν τα κατάφεραν.
Και τώρα αρχίζει να τους ερεθίζει περισσότερο η φήμη ότι αναστήθηκε.

Οι μαθητές εξάλλου φοβισμένοι άκουσαν από μερικές γυναίκες, που πήγαν πρωί πρωί στον τάφο, ότι δε βρήκαν το σώμα Του κι ότι αναστήθηκε.
Είπαν μάλιστα ότι είδαν και οπτασία αγγέλων που τις πληροφόρησαν ότι ο Ιησούς ζει.
Αλλά και ο Πέτρος κι ο Ιωάννης, που πήγαν στο μνήμα, βρήκαν τον τάφο κενό.

Και τούτοι εδώ τώρα, ο Κλεόπας και ο άλλος, ίσως ο Λουκάς, βαδίζουν για το χωριό απογοητευμένοι και σκυθρωποί, και δύσπιστοι και επιφυλακτικοί για όσα άκουσαν.
Το ανοιξιάτικο δε ειδυλλιακό δειλινό από τη μια, που σε μαγεύει, κι αυτοί με τη σκούρα διάθεσή τους από την άλλη αποτελούν τόση αντίθεση μέσα στην όμορφη φύση της Ιουδαϊκής γης!

Είχαν γνωρίσει τον Ιησού ως προφήτη, δυνατό στα έργα και τα λόγια ενώπιον του Θεού και του λαού, αλλά οι αρχιερείς και οι άρχοντες τον παρέδωσαν σε θάνατο, και μάλιστα σταυρικό.
Και οι ίδιοι είχαν πιστέψει ότι αυτός θα τους έσωζε σίγουρα από τη σκλαβιά των Ρωμαίων.

Τι μέρα και τούτη...
Γεμάτη σκοτεινιά που τους ψυχοπλακώνει.
Να μπορούσε κάποιος να τους διαλύσει αυτή τη συννεφιά...

Πόσες αλήθεια δεν είναι οι φορές που κι εμείς όλοι διανύουμε τέτοιες αποστάσεις στη ζωή μας, που τίποτε δεν μας παρηγορεί...
Κανείς άνθρωπος και κανένας λόγος δεν μας πείθει.
Και τότε αναζητούμε Τον Ένα.
Τον μοναδικό...
Αυτόν που μπορεί να μας αλλάξει το φρόνημα, τη διάθεση.

Μ΄αυτή την αναζήτηση προχωρούν τώρα κι οι δυο μαθητές και συζητούν για τα συμβάντα, κατευθυνόμενοι προς τους Εμμαούς, που απέχει 60 στάδια από τα Ιεροσόλυμα, οπότε τους πλησιάζει κάποιος άγνωστος και γίνεται συνοδοιπόρος τους.
Ήταν Εκείνος για τον οποίο αμφέβαλλαν.
Δεν Τον γνώρισαν όμως. ''Οι οφθαλμοί αυτών εκρατούντο του μη επιγνώναι αυτόν''

Στην ψυχή που έχει επηρμένη απιστία ο Θεός δε βρίσκει θύρα για να μπει.
Εκτός κι αν κάπου βαθιά σ΄αυτόν τον άνθρωπο υπάρχει κάποια καλή διάθεση, οπότε σπάει μ΄ένα δικό Του τρόπο ο Θεός τις αντιστάσεις και του αποκαλύπτεται, όπως έγινε με το απόστολο Παύλο.
Στην καλή δυσπιστία εμφανίζεται και στήνει διάλογο με την ψυχή και μ΄ένα τρόπο που να ωριμάζει και να ενισχύει πρώτα την πίστη του δύσπιστου, ώστε να είναι ικανή να Τον αναγνωρίσει.
Όπως με την περίπτωση του Θωμά.
Και με τους δυο τώρα συμπορευτές μαθητές.

Τους υποκρίνεται πως δεν ξέρει τι τους απασχολεί και πιάνει κουβέντα μαζί τους.
Για όσα τους ρωτάει αυτοί Τον ελέγχουν με αποτομία: Εσύ είσαι ο μόνος που μένεις στα Ιεροσόλυμα και δεν ξέρεις τι συνέβη;
Τι; τους αποκρίνεται.
Και μαθαίνει τάχα το πρόβλημά τους.



Τότε τους ελεειονολογεί: ''ω ανόητοι και βραδείς τη καρδία του πιστεύειν επί πάσιν οις ελάλησαν οι προφήται''.
Κι άρχισε από το Μωυσή να τους αναλύει και να τους εξηγεί τις προφητείες της Γραφής, που αναφέρουν όσα θα Του συνέβαιναν.

Να επομένως, όταν νιώθουμε να κλονίζεται η πίστη μας και να σείεται το χώμα κάτω από τα πόδια μας, τι πρέπει να κάνουμε.
Όταν θέλουμε να δούμε το Χριστό, για να πιστέψουμε...
Ας προσφεύγουμε στα ''γραμμένα'' από άγιους ανθρώπους, που μέσα από παρόμοιους προβληματισμούς βρήκαν το Θεό στη ζωή τους και κατέγραψαν για μας πολλά ωφέλιμα.
Και ιδιαίτερα ας προσφεύγουμε στη μελέτη της Αγίας Γραφής.
Ας θυμηθούμε εδώ και τον πλούσιο της παραβολής, που, όταν ζήτησε από τον Αβραάμ να γίνει μια νεκρανάσταση, για να πιστέψουν τ΄αδέρφια του στη γη, εκείνος του απάντησε πως, αν δεν πιστέψουν στα βιβλία του Μωυσή και των προφητών (που περιέχονται στην Αγία Γραφή) ούτε κι αν αναστηθεί νεκρός, θα πιστέψουν.

Κι άλλη φορά ο Κύριος εκφράστηκε έτσι για τους Εβραίους:
''Η γενεά αύτη, η μοιχαλίς και αμαρτωλή, σημείον επιζητεί και σημείον άλλο ου δοθήσεται αυτή ει μη το σημείον Ιωνά του προφήτου''.
Ζητούσαν θαύματα οι Ιουδαίοι, για να Τον πιστέψουν, κι ο Χριστός τους υποδεικνύει το θαύμα του σταυρού και της Αναστάσεώς Του, που το προϊδέαζε στους Ιουδαίους το πάθημα του Ιωνά μέσα στην Π.Διαθήκη.

Ο χριστιανισμός δεν είναι θέμα νου πρωτίστως, αλλά καρδιάς.
Όταν η καρδιά είναι σκληρή από αμαρτίες και άτοπους συμβιβασμούς κι έχει χάσει την ευαισθησία της, όταν ο εγωισμός την έχει μεταλλάξει κι έχει χάσει την ανθρωπιά της, για την οποία πλάστηκε, δε βρίσκει ανάπαυση στο Σταυρό και την Ανάσταση του Ιησού.
Και τα θαύματα τότε δεν πείθουν.

Πριν σταυρωθεί και αναστηθεί ο Κύριος, είχε κάνει πολλά θαύματα και στους Εβραίους.
Κι όμως δεν έγινε πιστευτός, γιατί ήταν σκληροκάρδιοι, όπως ο ίδιος τους χαρακτήρισε

Αλλά και σήμερα, που στην ανθρώπινη ιστορία είναι καταχωρισμένα με κεφαλαία γράμματα ο Σταυρός και η Ανάσταση του Χριστού και ο χρόνος από τότε μετράει στην π.Χ και μ.Χ εποχή, μην περιμένουμε εντυπωσιακά άλλα θαύματα, για να πιστέψουμε.
Κι αν στις Γραφές και στην προσωπική εμπειρία, δε νιώσαμε την έλξη του Σταυρού, και χίλια θαύματα να γίνουν, δεν θα πιστέψουμε.
Όπως οι Εβραίοι.
Θα δώσουμε στο θαύμα διάφορες ερμηνείες και θα διαγράψουμε με τον καιρό το Θεό, έστω και σαν αμφιβολία από τη ζωή μας.

Το θαύμα δημιουργεί ένα προσωρινό θαυμασμό για κάτι το οποίο γρήγορα συνηθίζουμε.
Πρέπει να ταπεινωθεί ο νους και να καθαρθεί η καρδιά και η συνείδηση, για να μας ελκύσει η γλυκιά μορφή του Εταυρωμένου και να γίνουμε θύματά Του.

Στη Γραφή λοιπόν η πρώτη συνάντηση μαζί Του.
Στην Εκκλησία -- που με τη λατρεία και τα μυστήριά της πιστοποιεί τη σταύρωση και την Ανάσταση του Κυρίου και δίνει προσωπική εμπειρία γι΄Αυτόν -- η ουσιαστικότερη γνωριμία και ένωση μαζί Του.
Και στη μόνιμη συμπόρευση μαζί Του -- που την εξασφαλίζει η συνεχής εφαρμογή των λόγων Του -- παγιώνεται η λατρεία στο πρόσωπό Του.
Που δίνει τη λύτρωση στην ψυχή.
Την απαλλαγή από τα άγχη και τις ανασφάλειες με τις οποίες τη φορτίζει η απομάκρυνση από κοντά Του.
Ή και η αμιφιβολία για το πρόσωπό Του.
Όπως τους μαθητές που πορεύονται τώρα προς Εμμαούς.

''Διερμήνευεν'', λοιπόν, ''αυτοις καθ΄οδόν ο Κύριος εν πάσαις ταις Γραφαίς περί εαυτού'', ώσπου πλησίασαν στην κωμόπολη που πήγαιναν, ενώ ο ίδιος άρχισε να προσποιείται ότι θα βαδίσει παραπέρα.

Ήταν όμως τόσο όμορφη εκείνη η συνάντηση, ένιωσαν τόσο ανάλαφροι μαζί Του κι αισθάνθηκαν την καρδιά τους να κατακαίεται από μια ιερή φωτιά, ώστε δεν κατάλαβαν πότε έφτασαν στο σταυροδρόμι.
Τους είχε αλλάξει τη διάθεση εντελώς.
Γι΄αυτό και δε θέλουν να Τον αφήσουν να φύγει.
Όχι.
Άλλωστε έχει αρχίσει να νυχτώνει.
Τον παρακαλούν γι΄αυτό, Τον επιμένουν: ''Μείνον μεθ΄ημών''.
Μείνε μαζί μας.

Τι ανεπανάληπτες ώρες, όταν η καρδιά δονείται από θεία σκιρτήματα, όταν διαλύεται η δυσπιστία σιγά σιγά και μέσα μας ανατέλλει το αιώνιο, το ανέσπερο φως, ο γλυκύτατος Ιησούς...

Μείνε μαζί μας, Του ζητούν.
Όπως κι εμείς.
Τον αναζητούμε επίμονα σε ώρες μοναξιάς και δοκιμασιών.
Δυσανεξίας και πνευματικής ξηρασίας.
Απομόνωσης από τους γύρω και απόρριψής τους.
Για διάφορους λόγους.
Και με διάφορες αφορμές.
Τότε για όσους Τον γνωρίσαμε, έστω και σκιωδώς, και οι δοκιμασίες μας βρίσκουν χωρίς βαθύ σύνδεσμο μαζί Του, ας καταφεύγουμε στην προσευχή, που έχει κι αυτή την ίδια δύναμη με τη Γραφή.
Να διαλύει τη δυσπιστία και τη δυσθυμία.
Μόνο που χρειάζεται να Τον επιμένουμε να μείνει μαζί μας.

Κι Εκείνος δεν αρνιέται τότε την παρουσία και την εμφάνισή Του μέσα μας.
Να τος.
Όπως στον Κλεόπα και το Λουκά.
''Εισήλθε του μείναι συν αυτοίς''.
Πήγε μαζί τους

Κουρασμένοι, πεινασμένοι καθώς ήταν, έστρωσαν το τραπέζι.
Κι ω έκπληξη!
Ω ιερή εμπειρία!
''Λαβών τον άρτον ευλόγησε και κλάσας επεδίδου αυτοίς''.
Πήρε το ψωμί, το ευλόγησε, το έκοψε και τους το έδωσε.
Έτσι είχε κάνει και το βράδυ της Μ.Πέμπτης, όταν τους παρέδωσε το μυστήριο της θ.Ευχαριστίας.

Τότε κατάλαβαν οι δύο μαθητές ποιος ήταν
''Διοινήχθησαν οι οφθαλμοί και επέγνωσαν αυτόν''.
Ήταν Εκείνος.
Μα δεν πρόλαβαν να Του δείξουν τη χαρά τους.
Έγινε άφαντος.

Να στο εξής πού θα Τον έβρισκαν και θα Τον βρίσκουμε κι εμείς.
Στο μυστήριο της θ.Ευχαριστίας
Εκεί ανοίγουν τα μάτια της ψυχής και βιώνουμε την παρουσία και την αγάπη Του.

Α και να το πιστεύαμε βαθιά αυτό το μυστήριο, να ξέραμε ποιος βαθύς σύνδεσμος τελετουργείται ανάμεσα σ΄εμάς και το Χριστό, ποια αιώνια συνάντηση, αλλά και ποια αιώνια καταδίκη, αν προσερχόμαστε ανάξια.

Κι οι μαθητές;
''Αναστάντες αυτή τη ώρα υπέστρεψαν εις Ιερουσαλήμ...και εξηγούντο'' στους έντεκα αποστόλους ''ως εγνώσθη αυτοίς εν τη κλάσει του άρτου.
Πώς τους αποκαλύφθηκε την ώρα που έσπασε και τους μοίρασε το ψωμί.
Και πλημμύρισαν χαρά.

Η χαρά ακριβώς είναι το κορύφωμα της προσωπικής γνωριμίας και ενώσεώς μας με το Χριστό.
Κι αυτή τη χαρά εκφράζουμε όλοι μας, όταν αντί του ''Καλημέρα'' μετά το Πάσχα για 40 μέρες οι χριστιανοί λέμε το ''Χριστός Ανέστη'', όπως όρισε η Εκκλησία μας και τόνισε και ο Επίσκοπός μας προχθές στο μάθημα της Δευτέρας.

Μακάρι κι εμείς ν΄αξιωθούμε να συναντήσουμε τον Αναστημένο Ιησού στις γεμάτες αμφιβολία και μελαγχολική διάθεση ώρες της ζωής μας, να Τον αναγνωρίσουμε και γεμάτοι χαρά και αγαλλίαση πνευματική να αναγγείλουμε στους όλους γύρω μας ότι όντως ''Ανέστη ο Κύριος'' και όντως ''εωράκαμεν αυτόν''.
Τον είδαμε και Τον προσκυνήσαμε,
Στα πνευματικά ακρογιάλια της ψυχής και της ζωής μας.
Γι αυτό και Τον κηρύττουμε.
Αμήν

Ζιώγα Κατερίνα

Εκπαιδευτικός

loading...