Κατερίνα Ζιώγα: "Στο γέροντά μου, μακαριστό π.Αυγουστίνο" ...

Στις 15 Ιουνίου, την ερχόμενη Τετάρτη, γιορτάζουμε τη μνήμη του ιερού Αυγουστίνου, που ήταν επίσκοπος στον Ιππώνα της Αφρικής και έζησε τον 4ο μ.Χ αιώνα.


Για την ιστορία της ζωής του μιλήσαμε από τη στήλη αυτή σε προηγούμενες φορές.
Αξίζει η μελέτη της, ιδιαίτερα σήμερα, γιατί εκφράζει την ιστορία πολλών νέων και γονιών της εποχής μας.

Το σημερινό κείμενο θα το αφιερώσουμε στον π.Αυγουστίνο, επίσκοπο Φλωρίνης, που κοιμήθηκε το 2010 και είχα τη μεγάλη ευλογία από το Θεό να τον γνωρίσω από πολύ κοντά και να μεγαλώσω πνευματικά στη σκιά του και με τη διαποίμανσή του.


Τον είχα και πνευματικό – εξομολόγο, μέχρις ότου μας παρέδωσε στον π.Ιερόθεο, πνευματικό του παιδί – ηγούμενο σήμερα του μοναστηριού στη Φλώρινα «Άγιος Αυγουστίνος» και ο οποίος εξακολουθεί μέχρι σήμερα να είναι ο πνευματικός τής οικογένειάς μου.

Αφιερώνουμε το κείμενο αυτό στον π.Αυγουστίνο και για το λόγο ότι το πρόσωπό του έχει συνδεθεί, αν όχι ταυτισθεί, με την Ορθοδοξία, ως υπέρμαχού της και ασυμβίβαστου αγωνιστή, στη συνείδηση μεγάλου ποσοστού του θρησκευόμενου λαού και όχι μόνο.

Και επειδή η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει προγραμματίσει από τις 16 έως τις 27 Ιουνίου την ‘’Αγία και Μεγάλη Σύνοδο’’, που θα συνέλθει στο Κολυμπάρι των Χανίων της Κρήτης, για να συζητήσει και να αποφασίσει σε θέματα, που η ίδια έχει προκαθορίσει και για την οποία υπάρχουν πολλοί και από πολλούς ενδοιασμοί, σκεφτήκαμε να του κάνουμε αυτό το αφιέρωμα.

Κάνοτας μία παρέκβαση στο θέμα μας, αναφερόμαστε πολύ σύντομα στην πανορθόδοξη αυτή σύνοδο, για την οποία γίνεται πολύς θόρυβος στον ελλαδικό τουλάχιστον χώρο. Κι όλων μας τα μάτια θα είναι στραμμένα τη μέρα της Πεντηκοστής σ΄αυτήν.
Γιατί τότε θα αρχίσει.

Μια μελέτη ενός πονήματος του καθηγητή Δογματικής, της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ, Δημητρίου Τσεγγελίδη, με τον τίτλο ‘’Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας’’ προσωπικά μας εκανε να βλέπουμε με προβληματισμό το χαρακτήρα της συνόδου και με άκρα συνοχή να περιμένουμε τις αποφάσεις και τα αποτελέσματά της.

Γι΄αυτό, το διάστημα που θα λειτουργεί, όλοι οι χριστιανοί που είμαστε ενήμεροι σχετικά, ας τη θυμόμαστε στην προσευχή μας έντονα. Η επιτυχία της εξαρτάται και από εμάς.

Κι ερχόμαστε στο θέμα μας.

Πριν όμως το διαπραγματευτούμε, θα ήθελα και από τη στήλη αυτή να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στο Θεό Πατέρα για όσα πρόσωπα έφερε στο δρόμο της ζωής μου, εμής και της οικογένειάς μου, και τα οποία έγιναν φωτοδότες και σηματοδότες στον αγώνα μου για τη Βασιλεία των ουρανών.

Όλως ιδιαιτέρως δε για τον π.Αυγουστίνο, ο οποίος με την εκρηκτική του φυσιογνωμία και το δυναμικό του λόγο, καθώς και με το παράδειγμά του, μου έδωσε βακτηρία στα τραχιά μονοπάτια της πορείας προς το Χριστό, τον οποίο γνώρισα κι αναγνώρισα χάρη σ΄αυτόν.
Τώρα αναπαύεται κι ο ίδιος βραβευμένος στη συνείδηση του λαού του Θεού, στην αιωνία χώρα, κοντά σ΄Εκείνον που περιπόθητα αγάπησε και διακόνησε, ανιδιοτελώς και με αυταπάρνηση έως το τέλος της ζωής του, η οποία υπήρξε πράγματι μαρτυρική.

Και μαρτύριο δεν είναι μόνο τα βασανιστήρια του σώματος από δημίους ή από τον κατασπαραγμό των άγριων θηρίων στο Κολοσσαίο της Ρώμης.

Αιματηρή πορεία σ΄αυτόν τον κόσμο διαγράφουν κι όσοι προχωρούν ανυποχώρητοι με τις αρχές του Ευαγγελίου και της συνείδησης ως τη στερνή πνοή τους.

Πριν από 50 περίπου χρόνια, ήμουν μαθήτρια του εξατάξιου Γυμνασίου Γρεβενών, γεμάτη από εφηβικές ανησυχίες και δίψα για πρότυπα, που θα μου έκαναν πυρκαγιά τη σπίθα της πίστεως που μου φύτεψε το σπίτι μου και που σιγόκαιγε μέσα μου.
Τότε ήταν που άκουσα για κάποιον ιεροκήρυκα Αυγουστίνο Καντιώτη.

Μια ταπεινή ιεραποστολική ομάδα κοριτσιών στα Γρεβενά τότε, πνευματικά του παιδιά, είλκυσαν το ενδιαφέρον μου. Τα πλησίασα μια Κυριακή σε μια μικρή αιθουσούλα, όπου άκουσα από ένα ογκώδες μαγνητόφωνο μια ομιλία του.

Ενθουσιάστηκα.
Ξαναπήγα, ξαναάκουσα.
Το κήρυγμά του δυναμίτης.
Σε απογείωνε. Σ΄έβγαζε έξω απ΄την πεζή πραγματικότητα.
Χριστοκεντρικότατο.
Σου άναβε φωτιές αγάπης για το πρόσωπο του Κυρίου κι ευγνωμοσύνη για τον ίδιο τον πυρφόρο ιεροκήρυκα π.Αυγουστίνο, ο οποίος σ΄όλη του τη ζωή επιδίωκε μέχρι υπερβολής να μη αντικατασταθεί ποτέ στην καρδιά των παιδιών του η λατρεία προς τον Κύριο με αδιάκριτη αγάπη στο πρόσωπό του.
Ήθελε πάντα να μένει ο νυμφαγωγός κι όχι ο Νυμφίος.
Αυτό όμως τον έκανε πιο θαυμαστό κι ακόμα πιο αγαπητό.

Η αγνή ωστόσο αυτή και φλογερή του αγάπη για το Χριστό, η αυταπάρνησή του, η ανιδιοτελής και γεμάτη αυτοθυσία διακονία του λόγου του Θεού, η πολυτάλαντη προσωπικότητά του, το ελεγκτικό του κήρυγμα, η ευγένεια της ψυχής του, αλλά και η αυστηρότητά του πρώτα στον ίδιο του τον εαυτό, ο αγώνας του για μια ‘’Ζώσα κι ελευθέρα Εκκλησία’’ μίλησαν βαθιά στην ψυχή μου.

Διάβασα με δίψα τα βιβλία του. Μέχρι σήμερα πυροδοτούν την καρδιά μου τα λόγια του, που τα βρήκα στο βιβλίο του ‘’Ακολούθει μοι’’ και που μέχρι τα 100 του χρόνια ήταν το τραγούδι της ζωής του: ‘’…Και πώς να μη αγαπά κανείς το Χριστό! Ο Χριστός είναι η πηγή κάθε αγαθού. Απ΄Αυτόν απορρέουν τα πάντα. Ο Χριστός! Αυτός είναι το κρίνο. Αυτός είναι το ρόδο. Αυτός το αμπέλι. Αυτός το καρποφόρο δένδρο. Αυτός η γλυκιά άνοιξη. Αυτός ο ήλιος. Αυτός το ψωμί. Αυτός το νερό. Αυτός το γλυκό κρασί. Αυτός είναι η δροσιά. Αυτός είναι το άσμα ασμάτων…Κι αν ευωδιάζει το λουλούδι, πόση ευωδία θα υπάρχει στο Χριστό! Εάν είναι γλυκείς οι καρποί, πόση γλυκύτητα θα υπάρχει στο Χριστό! Εάν είναι ωραίος ο ήλιος, πόση ωραιότητα θα υπάρχει στο Χριστό! Τα πάντα, όλο το σύμπαν γίνεται κήρυκας του απείρου κάλλους Του. Όλα φωνάζουν: ’αγάπα το Χριστό’…’’.

Μέσα στα συγγράμματά του είδα μια αγνή ψυχή που πυρπολούνταν από θείο έρωτα για το πρόσωπο του Κυρίου κι οραματιζόταν μια ζωντανή Εκκλησία και μια χριστιανική πατρίδα.
Στη συνέχεια τον γνώρισα και ως πνευματικό—εξομολόγο.

Ήταν εγγυητής χαράς και ειρήνης στην ψυχή σου, αρκεί να πλησίαζες στο μυστήριο με ειλικρίνεια και συναίσθηση της αδυναμίας σου να ξεπεράσεις μόνος σου τα πάθη, που σε ταλαιπωρούσαν.

Έτσι γνώρισα τον π.Αυγουστίνο. Και τραχύ κι ανελέητο πρώτα για τον ίδιο του τον εαυτό και μετά και για τους γύρω του.

Ομολογουμένως ήθελε κι όλους τους συνεργάτες του αετόπουλα.
Γιατί ο ίδιος σελάγιζε σε αιθέρια πνευματικά ύψη, στα οποία χανόταν πολλές φορές κι εμείς οι άλλοι μη μπορώντας να τον παρακολουθήσουμε καταλήγαμε πολλές φορές να κακαρίζουμε σε βάρος του.

Έτσι παρεξηγήθηκε από πολλούς κι εξακολουθεί να μένει παρεξηγημένος και μέχρι τώρα κατά τη γνώμη μου από νάνους σε πνευματικό ανάστημα ή από διαστρέβλωση της αλήθειας ή από κακή χρήση του ονόματός του από πρώην συνεργάτες του ή από εγωπαθή άτομα που οικειοποιούνται το όνομά του και παρερμηνεύουν το πνεύμα του.
Ή και επειδή στους μεγάλους όλοι μας δε δικαιολογούμε αδύναμα σημεία της προσωπικότητάς τους ή και ανθρώπινα λάθη, που ωστόσο είναι αναπόφευκτα και από τον πιο άγιο ακόμη.

Γι΄αυτό και από άλλους θαυμάστηκε κι αγαπήθηκε πολύ κι από άλλους πολεμήθηκε, που ποικιλότροπα πιτσίλισαν το όνομά του.

Για μας μένει πάντα μια προφητική μορφή και φωνή που τη χρειάζεται και την αναζητά η εποχή μας.

Κι όταν λέμε προφητική μορφή δεν εννοούμε μόνο αυτόν που λέει προφητείες, αλλά αυτόν που κηρύττει και στο λαό μετάνοια και επιστροφή στο Θεό, στηλιτεύοντας συνάμα το κακό, όπου κι αν υπάρχει και κάνοντας τομές στα αποστήματα της κοινωνίας, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που θα έχει αυτό στην προσωπική του ζωή.

Όπως οι προφήτες της Π.Διαθήκης.

Βιογραφίες του αξιόλογες γράφτηκαν και κυκλοφόρησαν πολλές.
Μάλιστα αυτόν τον καιρό σε πολλές πόλεις της πατρίδος μας – την Κυριακή και στο Βελλίδειο της Θεσ/νίκης – προβάλλεται ντοκυμαντέρ για τη ζωή, το έργο και τους αγώνες του.

Εμένα ας μου επιτραπεί με τη μικρή μου δυνατότητα να σκιαγραφήσω την προσωπικότητά του, ορμώμενη και από σκιές του χαρακτήρα του και λεπτομέρειες της ζωής του, που χωρίς να του μειώνουν την αγιότητα, μας την ερμηνεύουν κιόλας.
Κι είναι καλό νομίζω αυτό, γιατί είναι παρεξηγημένη η έννοια «άγιος» σχεδόν από όλους μας, αφού περιοριζόμαστε στους επικήδειους λόγους ιδιαίτερα να αναφέρουμε μόνο τις αρετές των αγίων.
Κι όμως όπως τα ψηλά βουνά έχουν και βαθιές χαράδρες, έτσι καθόλου απίθανο μέχρι αναπόφευκτο μεγάλα πνευματικά αναστήματα να έχουν και αδυναμίες που ωστόσο εξαγνίζει και υπερκαλύπτει η χάρη του Θεού.

Οι δε λεπτομέρειες είναι εκείνες που συνθέτουν και πιστοποιούν το ‘’μεγάλος’’.
Αυτές θα τις δούμε σε άλλο μας κείμενο.

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός

loading...