Τι λοιπόν; - Γράφει η Κατερίνα Ζιώγα

Κάποτε ως μαθήτρια με εξέφραζε ως αμφιβολία.
Τώρα, νοσηλευομένη, το αφιερώνω ως πεποίθηση στην αγάπη αυτών που έχουν την ίδια ανησυχία:



Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι απ’ ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,
τούτο μόνο ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ' ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμμα
το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο,
μήπως κάτω απ' τους τάφους ανθίζει;
Κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρα απ' τον θάνατο αρχίζει;

Η ψυχή, ταξιδεύτρα μες στ' Άπειρο,
σταλαμίδα νερού μήπως μοιάζει,
που ανεβαίνει στα νέφη απ' τα πέλαγα
κι απ' τα νέφη στους κάμπους σταλάζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα;
Κι αντί να 'ρθει μια νύχτα αξημέρωτη,
ξημερώνει μια αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν' η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
Ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είναι αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

(Γ. Δροσίνης)

Ζιώγα Κατερίνα

εκπαιδευτικός

loading...