Ο δικός μας ο άγιος... - Γράφει η Κατερίνα Ζιώγα

Ταξιδεύαμε από Θεσσαλονίκη για Γρεβενά.
Ο οδηγός του ταξί, πώς το έφερε η κουβέντα, μάς αφηγήθηκε το εξής γεγονός:

"Καθώς έκανα το δρομολόγιο Γρεβενά-Θεσ/νίκη, το '95, ένα μήνα πριν το σεισμό, από τον παλιό δρόμο, πάνω στα στενώματα της Καστανιάς, βλέπω ακουμπισμένο στα κάγκελα του δρόμου, έναν
ψηλό, ασκητικό, ξερακιανό γεράκο, που είχε στην πλάτη του έναν μεγάλο ξύλινο σταυρό.
Έτριψα τα μάτια μου. Μπας και βλέπω ονειροφαντασιά; αναρωτήθηκα. Τίποτε. Η εικόνα δεν έφευγε.
Κάνω το κεφάλι πέρα - δώθε, μα ο γεράκος εκεί.
Ρωτώ το διπλανό μου αν τον βλέπει, μου λέει όχι.
Προβληματισμένος, συνέχισα το δρόμο μου.


Ύστερα από μέρες, σ' ένα άλλο δρομολόγιο από Θεσσαλονίκη για Γρεβενά, όταν πλησίαζα στην πόλη, βλέπω τον ίδιο γέρο, με τα ίδια ρούχα, με τον ίδιο σταυρό φορτωμένο, κι αυτή τη φορά με κάποιο βιβλίο στο χέρι, να διαβάζει.
Πήγα να το παραβλέψω, μα δεν τα κατάφερα.
Νόμιζα πως έγινα αλαφροΐσκιωτος.

Για καλή μου τύχη ύστερα από αρκετές μέρες, σε μια συζήτηση με άλλους, άκουσα κάποιον να καταθέτει στην παρέα, ότι είδε τον ίδιο γέρο.
Σιγά σιγά, καθώς διαδίδονταν όλα αυτά, και άλλοι αρκετοί έλυσαν τη σιωπή και έδωσαν τη μαρτυρία τους γι' αυτόν τον παράξενο καλόγερο, ο οποίος, σε κάποιον που τον ρώτησε 'πού πας;', απάντησε ότι πάει να σώσει τα Γρεβενά και την Κοζάνη.

Αναρωτιόμουν ωστόσο ποιος να 'ναι τάχα αυτός ο καλόγερος. Αλλά όταν είδα την εικόνα του οσίου Νικάνορα, συγκλονίστηκα, γιατί ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ αυτός ο γεράκος που έβλεπα στο δρόμο".

Και πράγματι,όταν ακολούθησε ο σεισμός του 1995, στον οποίο, παρά την ένταση και τις υλικές καταστροφές που προκάλεσε, δεν έπαθε κανένας άνθρωπος από τα Γρεβενά και την Κοζάνη τίποτα, πιστοποίησαν τα γεγονότα ότι οι Γρεβενιώτες κι όλοι όσοι σειστήκαμε είχαμε άγιο.
Κι αυτός ήταν ο δικός μας άγιος.
Ο θαυματουργός μας άγιος Νικάνορας.

Ο άγιος Νικάνορας κινείται αληθινά πολύ κοντά σε όλους μας.
Κι όλοι εδώ της περιοχής οι κάτοικοι τρέφουμε μεγάλο σεβασμό για το πρόσωπό του.
Μνημονεύουμε κι άλλα τέτοια θαυμαστά της παρουσίας του ανάμεσά μας.

"Είχα πάρει τα λείψανά του", διηγείται κάποια κυρία, "στο σπίτι, έτσι για ευλογία.
Είχα βάλει όλη την οικογένεια σε κατάνυξη: κλείσαμε την τηλεόραση για όσες μέρες είχαμε τον άγιο και διαβάζαμε και την παράκλησή του.
Κόντευε 11 μ.μ.
Οι υπόλοιποι της οικογένειας είχαν πέσει στον ύπνο.
Εγώ ετοιμαζόμουν να κλείσω το φως, όταν ένιωσα έναν παροξυσμό προσευχής στον άγιο, κάτι που δε συνήθιζα ποτέ, να προσεύχομαι δηλ. σε άγιο.
Άρχισα να του αναφέρω αιτήματα. Αυτό γινόταν με ταχύτατο βαθμό, σαν να βιαζόταν να τα πάρει και να φύγει.
Είχα ένα παραλήρημα προσευχής στο πρόσωπό του και μια άφατη γαλήνη να απλωνόταν σε όλο μου το είναι.
Όταν τέλειωσε αυτή η προσευχή, ήταν σαν να επέστρεφα από κάποια άλλη διάσταση.
Από τότε αισθάνομαι ένα δέος και μια ευλάβεια ιδιαίτερη γι' αυτόν τον άγιο και τον νιώθω σαν κάτι πολύ δικό μου.
Σαν να τον κουβαλώ από τότε στην ύπαρξή μου".

Μια άλλη ψυχή διηγείται ότι, όταν είχαν τα λείψανα στο σπίτι, η μητέρα της ξύπνησε το δεύτερο πρωινό ταραγμένη, γιατί ο άγιος της προφήτεψε ότι σε τρεις μήνες θα έφευγε απ' αυτή τη ζωή.
Όπως και έγινε.

Και κάποιος ιερέας, ο οποίος τώρα δε ζει πια, κατέθεσε συγκινημένος τα εξής:
"Μου ζητήθηκε να μεταφέρω λείψανα του αγίου στο σπίτι καρκινοπαθούς στη Θεσσαλονίκη.
Μου φάνηκε στη αρχή υπερβολικό. Αρνήθηκα.
Όταν κάθισα όμως στον καναπέ λίγο να ξεκουραστώ, είδα απέναντι, σαν σε τεράστια οθόνη, τον άγιο Νικάνορα να με προτρέπει να υπακούσω στην παράκληση του ασθενούς.
Αμέσως σηκώθηκα και μετέφερα τα λείψανα στη Θεσσαλονίκη".

-----------------------------------------------------------------

Οι άγιοι είναι πολύ κοντά μας και σήμερα, όπως πάντα.
Για να μπορέσουμε όμως να μπούμε στη συχνότητά τους και να τους αντιλαμβανόμαστε, πρέπει σίγουρα να έχουμε κάτι από την αγιότητά τους.
Κι αυτό μπορεί να είναι το αγωνιστικό τους φρόνημα και η απομάκρυνσή μας από το κοσμικό πνεύμα, της ύλης και της καλοπέρασης.
Να μην είμαστε "καλοπερασάκηδες" δηλαδή, ενώ όλοι οι άγιοι ήταν άνθρωποι που ασκήθηκαν και εξασκήθηκαν και στερήθηκαν στη ζωή τους.

loading...

Η άσκηση δεν είναι μόνο για τα μοναστήρια και τα ασκηταριά.
Η ασκητική είναι τρόπος ζωής όλων των χριστιανών.
Η νηστεία, το δάμασμα της σάρκας και των ορμών της, η εξομολόγηση και η προσευχή, είναι επιβεβλημένα και στους μοναχούς και στα ζευγάρια και στους ανθρώπους όλων των ηλικιών.
Η διαποίμανση εξάλλου κάθε πιστού και κάθε οικογένειας από έναν καθοδηγητή πνευματικό είναι μεγάλη άσκηση και εξάσκηση της βούλησής τους για το καλό.
Η θεληματική εκκοπή του εγωιστικού μας θελήματος πετυχαίνεται με την υπακοή στον πνευματικό.
Κάτι που το αγωνίστηκαν όλοι οι άγιοι.

Στην αγιότητα μάς οδηγεί επίσης και η χριστιανική αντιμετώπιση των δοκιμασιών και των θλίψεων.

Μ΄όλα αυτά αδελφοποιούμαστε με τους αγίους και γινόμαστε οικείοι του Θεού.

Πρέπει να ξέρουμε ωστόσο να ξεχωρίζουμε τι χρωστούμε στο Χριστό και τι στον άγιο.
Ο άγιος είναι πρεσβευτής, ικέτης για μας στο Θεό.
Η λατρεία ανήκει στο Χριστό, γιατί αυτός σταυρώθηκε και μας εξαγόρασε από το διάβολο και την αμαρτία με το Τίμιο Αίμα Του.
Εδώ κάνουμε πολλοί το λάθος: έχουμε κάτω από το μαξιλάρι μας μέρα-νύχτα την εικόνα του αγίου και την παράκληση, του κάνουμε τάματα, αλλά χωρίς να έχουμε σχέση με τα μυστήρια της εξομολόγησης και της Θ. Κοινωνίας.
Αυτή η πίστη είναι αρρωστημένη.

Κάποιο άλλο μυστικό της αγιότητας, που ξεχάσαμε -- κι είναι θεμελιώδες χαρακτηριστικό -- , είναι η ταπείνωση.
Οι άγιοι έζησαν τα πιο υπέροχα βιώματα μέσα στην αφάνεια.
Έκρυβαν την αγιότητά τους, η οποία γινόταν ωστόσο αντιληπτή από τους ανθρώπους, γιατί έλαμπε στη σοφία, τη χάρη και τη χαρά του αγίου Πνεύματος, που τους κατέκλυζε.
Κι ας απέφευγαν οι άγιοι τα χειροκροτήματα και την επιδοκιμασία των ανθρώπων. Οι άνθρωποι τους έβρισκαν και στα βάθη της ερήμου.
Ο Θεός που επαναπαύεται στους ταπεινούς, ξέρει να δοξάζει τους αγίους Του και να τους υψώνει στον κατάλληλο καιρό με το δικό Του τρόπο..

Και τον άγιο Νικάνορα, απ' τον οποίο πήραμε αφορμή να πούμε όλα αυτά, τον δόξασε ο Θεός από όταν ακόμη ζούσε.
Θαυματουργούσε, πριν ακόμα κοιμηθεί.
Πάμπολλα δε τα θαύματα μετά την κοίμησή του.
Μέχρι και σήμερα.
Ας ευχόμαστε όλοι μας το μοναστήρι του να γίνει φυτώριο αγίων και πάλι και λιμάνι πολλών ψυχών τσακισμένων και κουρασμένων από την αμαρτία και τις κοσμικές μέριμνες.
Αμήν.