Ως διάλειμμα στη σειρά μας ''ο άθεος'' -- η οποία δεν έχει τελειώσει -- αγγίζουμε σήμερα ένα άλλο θέμα.
Ήμουν στο χώρο αναμονής ενός ιατρείου στη Θεσ/νίκη, όταν πάνω στη συζήτηση μια κυρία άρχισε να ξανάβει από θυμό και να εξομολογείται ότι η κόρη της διέρχεται αυτό τον καιρό μια κρίση.
'' Φοιτούσε πριν χρόνια παράλληλα με το σχολείο σε μια κατηχητική ομάδα'', άρχισε να λέει.
'' Ύστερα από τρία χρόνια αλλάξαμε διεύθυνση σπιτιού και χρειάστηκε το παιδί μου ν΄αλλάξει και κατηχητική ομάδα.
Εν τω μεταξύ είχε συνδεθεί βαθιά με το πρόσωπο της πρώτης κατηχήτριας .Επειδή όμως διαπίστωσε ότι υπήρχε αντιζηλία και ανταγωνισμός ανάμεσα στις δυο κοπέλες κατηχήτριες, η ίδια αποστασιοποιήθηκε κι απομακρύνθηκε από τα κατηχητικά.
Και τώρα ως φοιτήτρια κινδυνεύει να απομακρυνθεί και από την Εκκλησία.
Της είχαν θέσει το δίλημμα και οι δύο ή με τη μία και να αποκοπεί τελείως από την άλλη ή το ίδιο αντίστροφα.
Επιτρέπεται-- ρωτούσε η κυρία-- αυτοί που κηρύττουν το λόγο του Θεού σε ψυχές που τους πλησιάζουν με τόση εμπιστοσύνη, να τους προκαλούν τέτοιο σεισμό;
Να τις αποκόβουν ο ένας από τον άλλο;
Και να προσπαθούν να ενσπείρουν αμφιβολίες για το έργο και την προσωπικότητα του άλλου;
Όχι, ζητώ μια απάντηση'', επέμενε.
Μου άρεσε η απάντηση που πήγε να δώσει μια άλλη συνετή και με μεγαλύτερη κατανόηση για αυτά τα πρόσωπα και θέματα κυρία.
Κατ΄αρχήν, είπε, όποιοι είναι με την Εκκλησία, σ΄όποιο αξίωμα κι αν είναι, δεν είναι απαλλαγμένοι από πάθη.
Ούτε από αδυναμίες και το ενδεχόμενο να πλανηθούν.
Δεν τα καταφέρνουν πάντα να είναι απαλλαγμένοι από ανθρώπινες μικρότητες.
Χάνουν κι αυτοί στιγμές στιγμές την αυτοκυριαρχία ή τους κλέβει κι αυτούς ο σατανάς.
Ή ο γέροντας και πνευματικός τους καθοδηγητής συμβαίνει να έχει μυωπική αντίληψη των πραγμάτων.
Η διαφορά τους από μας τους απλούς χριστιανούς είναι ότι αγωνίζονται.
Δε συμβιβάζονται με το κακό και δε μένουν για πολύ ή και καθόλου στην πτώση''.
Ο κόσμος ωστόσο, -- συμπληρώνουμε εμείς -- θέλει τέλειους αυτούς που ξεχωρίζουν απ΄τους άλλους στη διακονία Του.
Τους θέλει αναμάρτητους.
Αγίους.
Ξεχνούμε βέβαια ότι τέλειος είναι μόνο ο Χριστός, που στάθηκε μπροστά στους αιώνες και απηύθυνε με παρρησία την ερώτηση ''τις ελέγξει με περί αμαρτίας;''.
Οι άνθρωποι τείνουμε μόνο προς την τελειότητα κι εκεί βέβαια πρέπει να στοχεύουμε.
Αυτό μας λέει να μη προσκολλώμαστε στους ανθρώπους, αλλά στο Χριστό.
Ο Χριστός σταυρώθηκε για μας, όχι οι άνθρωποι.
Οι επίσκοποι και οι άλλοι ποιμένες μας ή δάσκαλοί του λόγου Του είναι οι εικόνες Του.
Που όμως άλλες είναι μουτζουρωμένες κι άλλες λάμπουν.
Καμιά όμως όπως ο Χριστός.
Αυτό οι αρχάριοι ή αδύνατοι στην πίστη, που έχουν την τάση να ειδωλοποιούν τους ανθρώπους, δε μπορούν να το συλλάβουν.
Και σκανδαλίζονται.
΄Ετσι, όταν διαπιστώσουν λάθη στη διαποίμανση των πνευματικών προσώπων --που μπορεί να είναι και λαθεμένη δική τους εκτίμηση -- χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, όπως λέμε.
Κι όμως ο Χριστός μας προετοίμασε για τα σκάνδαλα..
Μαζί κι ο απόστολος Παύλος μας λένε πως αυτά πρέπει να τα θεωρούμε ευκαιρίες να στερεωθούμε στην πίστη περισσότερο και να προκόψουμε πνευματικά
Κι όχι να κλονιζόμαστε.
Κι αυτά τα πρόσωπα, που μπορεί να έχουν και υπεύθυνη θέση μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο, να τα προσευχόμαστε.
Να τα αποφεύγουμε δε, αν αυτά, που μας λένε και κάνουν, μας απομακρύνουν από το Θεό και την Αλήθειά Του.
Τον ευαγγελικό λόγο Του.
Κι είναι αιρετικοί.
Στα παραπάνω συνηγορεί νομίζω και η πολύπαθη από τέτοια εκκλησιαστικά πρόσωπα φυσιογνωμία του αγίου Νεκταρίου, που γιορτάσαμε τον προηγούμενο μήνα, και που σχετικά αποσπάσματα της βιογραφίας του παραθέτουμε παρακάτω:
Ο Αναστάσιος -Νεκτάριος γεννήθηκε στη Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης, την 1η Οκτωβρίου του 1846.
Στην ηλικία των 13 ετών, λόγω ανέχειας της οικογένειάς του, μεταναστεύει στην Κων/πολη.
..................................................................................................................... ...................................................................................................................................................................................................................
Κάποια στιγμή, με έντονη την επιθυμία του μοναχικού βίου, γίνεται μοναχός με το όνομα Λάζαρος κι ένα χρόνο αργότερα χειροτονείται διάκονος με το όνομα που τον γνωρίζουμε, Νεκτάριος.
Αγαπούσε πολύ το μοναχισμό. Παρά ταύτα, λόγω των χαρισμάτων και της μόρφωσής του, κατέληξε κληρικός στον κόσμο.
ΤΟ 1877 πάει στην Αθήνα, για να ολοκληρώσει τις γυμνασιακές του σπουδές.
Όταν κλείνει ο κύκλος σπουδών και με τη βοήθεια γνωστών, πάει στην Αλεξάνδρεια, στον πατριάρχη Σωφρόνιο, που κατείχε το θρόνο...Εκεί χειροτονείται ιερέας και σε λίγο τοποθετείται γραμματέας του πατριάρχη με το αξίωμα του αρχιμανδρίτη.
Εξελίσσεται σε εξαιρετικό ιεροκήρυκα και πολύ έμπιστο άνθρωπο του πατριάρχη Σωφρόνιου και το 1889 τοποθετείται επίσκοπος Πενταπόλεως της Λιβύης.
Τη ραγδαία άνοδό του όμως άρχισαν να την υποβλέπουν οι υπόλοιποι επίσκοποι.
Στο μεταξύ ο πατριάρχης Σωφρόνιος έγινε 90 χρονών και είχαν αρχίσει τα σενάρια για τη διαδοχή του.
Ο λαός, που εκτιμούσε το φιλανθρωπικό, ποιμαντικό και αντιαιρετικό έργο του Νεκταρίου, λαχταρούσε πατριάρχη το Νεκτάριο.
Αλλά και ο Σωφρόνιος το ίδιο, που του εμπιστευόταν γι΄αυτό και το λαό του.
Οι αντίζηλοι όμως επίσκοποι αποφάσισαν να τον παραμερίσουν αμαυρώνοντας τη φήμη του με δύο τρόπους : με τη διαβολή ότι ήθελε να ανατρέψει το Σωφρόνιο απ΄το θρόνο του και με τη δυσφήμηση ότι είχε ανήθικες σχέσεις με ανθρώπους του περιβάλλοντός του.
Και ένα τρίτο επιχείρημα σε βάρος του ήταν από άλλους κληρικούς ότι ο Νεκτάριος ως επίσκοπος αγαπούσε τη λιτότητα και την πενία της Εκκλησίας και το πνεύμα του αυτό θα το μετέφερε και στο πατριαρχείο, αν εκλεγόταν πατριάρχης.
Αυτό όμως κατά τη γνώμη τους δε συνέφερε σε πατριαρχείο.
Ο Σωφρόνιος επηρεάστηκε απ΄τις κατηγορίες και τους ισχυρισμούς σε βάρος του Νεκταρίου και ένιωσε προδομένος απ΄το αγαπημένο του παιδί.
Αμέσως ο Νεκτάριος παύεται από επίσκοπος , χωρίς καν να του δοθεί η ευκαιρία να απολογηθεί σε αρμόδια σύνοδο, όπως ήταν εκκλησιαστικά νόμιμο.
Έτσι οι αντίπαλοί του επίσκοποι πέτυχαν την ηθική του εξόντωση. Αλλά και την οικονομική.
Στην Αθήνα που καταφεύγει τον βαραίνει κι εκεί πολύ και τον καταθλίβει η διαπόμπευσή του εξ αιτίας της κακεντρέχειας των συναδέλφων του και η οποία τον ακολουθεί και στον κυβερνητικό και στον εκκλησιαστικό χώρο.
Αυτός ο πειρασμός της κακεντρέχειας και της συκοφαντίας από εκκλησιαστικά πρόσωπα, που γεννούσε μια δυσβάσταχτη καχυποψία σε βάρος του άδικα πολύ άδικα, τον ταλαιπώρησε μέχρι που να φύγει απ΄αυτόν τον κόσμο.
Για όλα αυτά όπλο του η πυρφόρα προσευχή του.
Μ΄αυτό τον τρόπο γαλήνευε και τα αντιμετώπιζε όλα με θαυμαστή πραότητα, ηρεμία και υπομονή.
Το 1920 εισάγεται στο Αρεταίειο νοσοκομείο Αθηνών.
Εκεί οι γιατροί κάνουν τη διάγνωση καρκίνου του προστάτη.
Παρά τις προσπάθειές τους και τη νοσηλεία, που του παρέχουν, δεν καταφέρουν να τον σώσουν.
Στις 8 Νοεμβρίου πεθαίνει.
Έτσι αναπαύθηκε από μια ζωή γεμάτη πόνο και μαρτύριο από πολύ νωρίς.
Ποτισμένη με βάσανα, κατ΄αρχήν από την ανέχεια, και στη συνέχεια από τον κατατρεγμό των επισκόπων συναδέλφων του και άλλων κληρικών. Από πρόσωπα, που θα περίμενε κανείς συμπαράσταση και υποστήριξη.
Συμβαίνει κι αυτό.
Πολλά από τα πνευματικά πρόσωπα της Εκκλησίας -- και με εξέχουσα θέση σ΄αυτήν -- , να παρασύρονται από τα πάθη τους, όπως οι συνάδελφοι του αγίου ή οι δασκάλες της κοπέλας.
Που καταντούν μεγάλος πειρασμός για πολλές ευαίσθητες και αδύνατες ψυχές και πρέπει ωστόσο να τον παρακάμψουν..
Υπάρχουν και άλλα επιφανή πρόσωπα της Εκκλησίας που με τον αγώνα ενάντια στις δυσκολίες και τους πειρασμούς έχουν νεκρώσει τις κακίες τους και έχουν απαλλαγεί από πτώσεις και συνειδητές εφάμαρτες πράξεις.
Κι άλλα που έχουν απαλλαγεί και από κακές επιθυμίες και παλεύουν μόνο με το λογισμό.
Κι άλλα που ελέγχουν και τους λογισμούς τους και έχουν ήδη και τη θέα του Θεού.
Και συναναστρέφονται την Αγία Τριάδα.
Αυτά να έχουμε πρότυπα.
Πολλά απ΄αυτά θαυματουργούν κιόλας ενόσω ζουν, όπως ο Νεκτάριος , που από την Εκκλησία ανακηρύχθηκε άγιος στις 20 Απριλίου του 1961.
40 χρόνια μετά το θάνατό του.
--------------------------------------------------------
Μακάρι να ανήκουμε σ΄αυτούς που ούτε σκανδάλισαν ούτε σκανδαλίστηκαν.
Και η ηρεμία της συνείδησής μας να φαίνεται και να αντανακλάται και στο πρόσωπό μας και στις ενέργειές μας..
Μακάρι
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου